Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[yazhiniram]

Part 5

வீட்டுக்கு வந்ததும், கதவை மூடினேன். அப்புறம் கொஞ்ச நேரத்துல, பையனுக்குச் சாப்பாடு ஊட்டிட்டு, அவனுக்கு கார்ட்டூன் போட்டு விட்டேன் டிவியில.

கொஞ்ச நேரத்துல நானும் சாப்பிட்டேன். நான் பண்ணின விஷயம் என் மனசுல வந்துச்சு. என் தொப்புளைப் பிரகாஷ் எப்படிப் பார்த்தான்ங்கிறதுதான் என் கண்ணுக்குள்ள ஓடிட்டே இருந்துச்சு. அந்தப் பார்வை ஒரு பார்க்கக் கூடாததைப் பார்த்த மாதிரியும், அவன் கண்ணுலயே என்னைச் சாப்பிட்டுடுவான்ங்கிற மாதிரியும் இருந்துச்சு. அது எனக்குள்ளேயே ஏதோ ஒரு ரோதனையாகவும், வெக்கமாகவும் பரவ ஆரம்பிச்சது. வலி, வெட்கம் ரெண்டும் சேர்ந்து எனக்குள்ள என்னென்னமோ செய்கிற மாதிரி உணர்ந்தேன்.

ராத்திரி எட்டரை மணி ஆயிடுச்சு. பையன் தூங்கிட்டான். வீடே அமைதி ஆயிருச்சு.

நான் சோஃபால உக்காந்தேன். காட்டன் புடவை என் வேர்வையில ஒட்டிப் போயிருந்துச்சு. இன்னைக்குப் பகல்ல நடந்த எல்லாவற்றையும் திரும்ப நினைச்சுப் பார்த்தேன்.

"நான் ஏன் அப்படிச் செஞ்சேன்?"

இந்தக் கேள்வி என் மனசைச் சுட்டுச்சு. நான் பவித்ரா. இருபத்தி ஆறு வயசு. தமிழ்நாட்டுப் பொண்ணு. உடம்பை வெளிக்காட்டக் கூடாதுன்னு வளர்ந்தவ. என் அம்மாவும், ஆன்ட்டிகளும் உடம்பை மறைச்சு நடப்பதைப் பார்த்து வளர்ந்தவ. இதுதான் என் வாழ்க்கை.

ஆனா, நான் இன்னிக்கு புடவையை இறக்கிக் கட்டினேன். அதுவும் ஒரு செக்யூரிட்டிக்காக. என்னைவிடக் குள்ளமா, கருப்பா, ரவுடி மாதிரி இருக்கிற ஒரு ஆளுக்காக. அவன் ஒண்ணும் ஹேண்ட்சம் இல்லை, புத்திசாலியும் இல்ல. அவனைப் பார்த்தாலே எனக்கு ஒருவிதமான வெறுப்புதான் வரும். அவன் வீட்டுக்கு வந்தா, தண்ணி கூடக் கொடுக்க மாட்டேன்.

கார்த்திக் என்னை இப்பலாம் பார்க்கிறதே இல்லை. ஒருவேளை பார்த்தாலும், அவர் கண்ணுல சோர்வுதான் தெரியும்.

ஆனா இன்னிக்கு பிரகாஷ் என்னைத் திங்கப் போற மாதிரி பார்த்தான்.

அதுதான் ஆழமான உண்மை, ஆனா அது எனக்குப் புதுசா இருந்துச்சு. அவன் என்னைப் பார்த்த விதம், என் முலை, தொப்புளோட பள்ளம், சூத்து அசையுற விதம், இது எல்லாத்தையும் நேரிடையாக, வெளிப்படையாகப் பார்த்தான். அது நான் ஃபுல் புடவையில எல்லாத்தையும் cover பண்ணியிருக்கும்போதே. இப்படி யாரும் என்னை அவ்வளவு நேரிடையாகப் பார்த்ததும் இல்ல, நான் கவனித்ததும் இல்ல.

அது ரொம்ப ஆக்ரோஷமான அத்துமீறலா தெரிஞ்சுச்சு. ஆனா, அஞ்சு வருஷத்துல முதல் முறையா, நான் ஒரு மனைவி, ஒரு அம்மா மட்டும் இல்லாம, ஒரு பார்வைக்காக ஆசைப்படுற ஒரு பெண் மாதிரி உணர்ந்தேன்.

கவிதாவோட சாதாரண வார்த்தை: "நான் திருப்தியாக உணர்ந்தேன் டீ... ஒரு முழுமையான திருப்தி அடைந்த பெண் மாதிரி டீ."

ஒரு நாள்ல, அந்தப் பேச்சு என்னோட சரியான வளர்ப்புங்கிற எல்லாக் கோட்டையும் கலைச்சுடுச்சு. அவனை எனக்குப் பிடிக்கல. ஆனா, அவனோட பார்வை என்னை என்னென்னமோ பண்ணிடுச்சு. என் உடம்பு, எனக்கும் அதான் முழுமையாக திருப்தி கேட்கிற மாதிரி தோண வச்சுச்சு.

நான் அவனைப் பார்க்கச் சொல்லல, ஆனால் அவன் பார்த்தது என்னை ஏதோ பண்ணிடுச்சு அதனால எனக்கு சந்தோஷமா உணர்வு கொள்ள வச்சுடுச்சு. என் கூதிக்குள்ள ஏதோ இறுக்கிப் பிடிக்குற மாதிரி ஒரு உணர்வு வந்துச்சு.

இந்த உணர்வு எனக்குச் சுத்தமாப் பிடிக்கல. இது என் கல்யாணம், என் கலாச்சாரம், என் குடும்பம் எனக்குச் சொல்லிக் கொடுத்த எல்லாத்துக்கும் பண்ற துரோகம். நான் இதைக் கண்டிப்பா நிறுத்தணும். இது தப்பு.

இந்த யோசனையெல்லாம் முடிஞ்சு, நான் கார்த்திக்குக்காகக் காத்திருந்தேன்.

அவர் ராத்திரி 9:15-க்கு வந்தார். சோர்வா இருந்தார். "ஹே, பவி"ன்னு என் பேரை மட்டும் சொன்னார். என்னை நேராகக் கூடப் பார்க்கல. நேராக restroom போய் புத்துணர்ச்சி அடைந்து வந்தார்.

அப்புறம் அவருக்குச் சாப்பாடு கொடுத்தேன். அமைதியாவே சாப்பிட்டார். மணி கிட்டத்தட்ட பத்து ஆச்சு. நாங்க தூங்கத் தயாரானோம்.

படுக்கையறையில் அவர் பக்கத்துல படுத்தேன். அவருடைய கவனம் இன்னும் போன்ல தான் ஒட்டி இருந்துச்சு.

நான் மெதுவா என் கையை எடுத்து, அவர் நெஞ்சுக்குக் கீழ வச்சேன். நான் அவர்ட்ட மெதுவா கேட்டேன், "tired ah?"

அவர் போனை வெச்சுட்டு, ஒரு பெரிய, கனமான பெருமூச்சு விட்டார். அவர் கண்ணு mela பார்த்தது. "கொஞ்சம் சோர்வுதான், பவி. தூங்கணும். இந்த வாரத்துல நிறைய வேலை இருக்கு."

ரொம்ப சுலபமா அவர் என்னை நிராகரிச்சார். இந்த பாராமுகம் தான் என்னைக் கொல்லுது.

"சரி,"ன்னு முணுமுணுத்தேன். என் கையைத் திரும்ப எடுத்துக்கிட்டேன். பணிவான மனைவியா, செத்த மாதிரி நடிச்சேன்.

அவரைப் பார்க்காம திரும்பிப் படுத்துக்கிட்டேன். எனக்கு இன்னைக்கு நைட் என்னைக் கார்த்திக் ஓக்கணும் போல இருந்துச்சு, ஆனா அவர் தூங்கப் போனது, மன அழுத்தம் ஆச்சு, என்னடா வாழ்க்கையினு தோணுச்சு.

பிரகாஷோட பார்வை எனக்குள்ள ஒரு காம உணர்வை கிளப்பி இருந்துச்சு. ஆனா, இன்னைக்கு ராத்திரி அது எனக்குக் கோபத்தை மட்டும்தான் கொடுத்துச்சு. என் தொடையை இருக்கமா ஒண்ணா அழுத்திப் பிடிச்சேன். அந்தச் சூடான கிளர்ச்சியை அடக்க, அதை கட்டுப்படுத்த முயற்சி பண்ணினேன். "எல்லாத்துக்கும் காரணம் நான்தான், and நான்தான் அவனை ஊக்குவித்து பார்க்க வச்சது, so இனிமேல் அது வேண்டாம். அந்த லோ-கிளாஸ் ஆன ஆளை நான் ஊக்குவிக்க மாட்டேன்."

கடைசியில எல்லாத்தையும் கட்டுப்படுத்திட்டு, திருப்தி ஆகாத நிலைமையில தூங்கிட்டேன்.



மறுநாள், கார்த்திக் கிளம்பிட்டார். பையன் கிளம்பிட்டான். காலை 8:30-க்கு நான் தனியா இருந்தேன். இன்னும் நேத்து ராத்திரி அவர் என்ட வராத உணர்வு எனக்குள்ள இருந்துச்சு.

ஆனால் வழக்கமான வேலை ஆரம்பம் ஆச்சு, அதனால் காய்கறி வாங்கணும் இந்த வாரத்துக்கு. அதனால். நான் வேகமா உடுத்தினேன். முந்தானையை இறுக்கிப் பின் பண்ணினேன். இனிமேல் எந்தப் பார்வையும் இங்க தேவையில்லை. அந்தக் குப்பை விளையாட்டெல்லாம் போதும்ன்னு முடிவெடுத்தேன்.

வெளிய போறப்ப அவனைப் பார்க்கல, நல்லதுன்னு நினைச்சுட்டுப் போனேன். கடையில போய் வாங்கிட்டு வரப்ப, அங்க இருந்து ரொம்ப அதிகமா வாங்கிட்டு வந்துட்டேன். ரெண்டு பெரிய, கனமான பிளாஸ்டிக் கவர்கள். ஹேண்டில் என் கையில வெட்டுற அளவுக்கு வலிக்குது.

திரும்பி கேட் கிட்ட வந்தேன். பிரகாஷைப் பார்த்தேன், இவனைத் தவிர்க்கணும்னு நான் கண்டுக்காம போலாம்னு நினைச்சேன் ஆனால், அவன் தலையைத் தூக்கிப் பார்த்தான். அவன் பார்வை உடனே நான் கனமாத் தூக்கிட்டு இருந்த என் சோர்வான கைகள் மேல போச்சு. அப்புறம் ஹேண்டில் அழுத்திப் புடிச்ச என் மென்மையான உள்ளங்கை மேல போச்சு.

நான் அவனை கண்டுக்காம, கேட்டைத் தாண்டி, லிஃப்ட் பக்கம் பார்த்து நடக்க ஆரம்பிச்சேன். ஆனா, என்னால நடக்க முடியல. நான் நிக்க வேண்டியதா போச்சு. அந்த எடை ரொம்ப அதிகமா இருந்துச்சு. என் கைகள் நடுங்க ஆரம்பிச்சது.

பிரகாஷ் வேகமா எழுந்து நின்னான்.

"மேடம்," அவன் குரல் எப்பவும் இல்லாத ஒரு கனத்த தொனியில இருந்துச்சு. "குடுங்க, நான் கொண்டு போறேன்."

நான் தலையை ஆட்டினேன். என் குரல் உறுதியாகவும் இறுதியாகவும் இருந்துச்சு. "வேண்டாம். என்னால தூக்க முடியும்."

அவன் அங்கேயே நின்னுட்டான். அவன் கண்ணு என்னையே துருவிப் பார்த்தது, ஆனால் மறைத்து இருந்த உடம்புல எதுவும் தெரியல அவனுக்கு, அப்பவும், அவன் என்னையே முறைத்துப் பார்த்தான். ஆனால் நான் கண்டுக்கல, ஆனா அவன் கழுகு மாதிரி பார்த்துட்டு நின்னான்.

"மேடம், அது கனமா இருக்கு. நான் எடுத்துட்டுப் போறேன்."

"வேண்டாம்,"னு கத்தினேன். அவன்ட்ட கத்திட்டு நான் நடக்க ஆரம்பிச்சேன்.

நான் இன்னும் வேகமா நடந்தேன். என் கால் வலிச்சது. லிஃப்ட் பட்டனை சீக்கிரம் தொட்டுடணும். நான் ரொம்பப் பக்கத்துல போயிட்டேன்.

கிர்ர்ர்-ஈஈஈப்

கேட்கிறப்ப, எனக்கு உணர்வு ஆச்சு, ஏதோ ஆகப் போகுதுன்னு.

உருளைக்கிழங்கு போட்டிருந்த பிளாஸ்டிக் பை கிழிஞ்சுடுச்சு.

உருளைக்கிழங்குகள் எல்லாப் பக்கமும் தெறிச்சு ஓடுச்சு. தக்காளிச் சிதறி உருண்டுச்சு. கஷ்டப்பட்டு அவனைத் தவிர்த்து, தூக்கிட்டு வந்தது எல்லாமே அங்க நாசமா சிதறிப் போச்சு.

நான் அப்படியே சிலை மாதிரி என்ன பண்றதுன்னு தெரியாம நின்னேன். என் மொத்த உழைப்பும் சிதைஞ்சு போனதைப் பார்த்தேன்.

அப்போதான் நான் அதைக் கேட்டேன்: அவனோட செருப்புச் சத்தம். அவன் வேகமா ஓடி வந்தான். தரையில் சிதறின உருளைக்கிழங்கையும், என்னையையும் நோக்கி அவன் ஓடி வந்தான்.