Adultery அவள் கணவன் செய்த தவறு (Completed)

[Shrutikrishnan]

காலைல கண் முழிச்சான் கிருஷ்ணன். பக்கத்துல பையன் நல்லா தூங்கிட்டு இருந்தான். டைம் பார்த்தான் மணி 6:30. நேத்து நைட் நடந்ததெல்லாம் ஒரு மாதிரி சூடான கனவு மாதிரி மனசுக்குள்ள ஓடுச்சு. அவன் லுங்கிக்குள்ள லேசா பிசுபிசுப்பா இருந்தது. நைட் பூரா அவன் சுன்னி அந்த நினைப்புல துடிச்சுக்கிட்டே இருந்திருக்கு. பையனை மெதுவா எழுப்பி, ரெண்டு பேரும் பாத்ரூம் போய் பல் தேச்சு, குளிச்சு ரெடி ஆனாங்க. 7:30. அவன் கதவைத் திறந்து வெளிய வந்தான்.


மாஸ்டர் பெட்ரூம் கதவு இன்னும் சாத்தியே தான் இருந்தது. கிருஷ்ணன் பெருமூச்சு விட்டான். 'ஹும்ம் இன்னேரம் வரைக்கும் தூங்குறாளா? இல்ல ராத்திரி பூரா தூங்க விடாம அந்த முரளி பய என்னவெல்லாம் செஞ்சானோ?' நினைக்க நினைக்க அவன் அடிவயிறு லேசா ஜிவ்வுன்னு ஏறுச்சு. கீழ இறங்கி வந்தான். கிச்சன்ல இருந்து பாத்திரம் உருட்டுற சத்தம் கேட்டுச்சு, கூடவே வெங்காயம் வதக்குற வாசனை மூக்கைத் துளைச்சது.


கிருஷ்ணன் மெதுவா கிச்சன் பக்கம் போனான். அங்க துர்கா சமையல் செஞ்சுட்டு இருந்தா. ஆனா அவ கோலம் கிருஷ்ணன் வாயைப் பொளக்க வச்சது. அவ ஐயர் மாமிங்க கட்டுற அந்த மடிசார் மாதிரி ஒரு மஞ்ச கலர் புடவை கட்டி இருந்தா. அது கண்டிப்பா முரளி பொண்டாட்டியோட புடவையாத்தான் இருக்குமுன்னு கிருஷ்ணன் நினைச்சான். ஆனா மேல ஜாக்கெட் அது துர்காவோட பழைய ஜாக்கெட் தான், கொஞ்சம் டைட்டா அவளோட பழுத்த மொலை ரெண்டும் முட்டிட்டு நின்னுச்சு. தலையில ஈரமான முடியை மொத்தமா தூக்கி ஒரு துண்டைக் கட்டி வச்சிருந்தா. வேர்த்து விறுவிறுத்து வேகவேகமா வெங்காயம் வதக்கிட்டு இருந்தா. 'என்னடா இது? நைட் பூரா ஸ்விம்மிங் பூல்ல அம்மணமா நீச்சல் அடிச்சு அவன் சுன்னியை ஊம்பிட்டு இப்போ காலைல எதுமே நடக்காத பத்தினிப் பொண்டாட்டி மாதிரி, எவனோ ஒருத்தன் வீட்ல நின்னு, அவன் பொண்டாட்டி மாரி பவ்வியமா சமையல் செஞ்சுட்டு இருக்காளே! ' கிருஷ்ணனுக்கு அந்த கான்ட்ராஸ்ட் அவனுக்கு ஒரு மாதிரி மூடு ஏத்துச்சு.


குட்டிப் பையன் ஓடிப்போய் துர்காவைக் கட்டிப் புடிச்சான். "வாடா கண்ணா" அவ திரும்பிப் பார்த்துச் சிரிச்சா. அந்தச் சிரிப்புல நேத்து நைட் நடந்ததோட எந்த அறிகுறியும் இல்ல. ரொம்ப இயல்பா ஒரு குடும்பத் தலைவி மாதிரி. சமையல் முடிஞ்சது. முரளியும் குளிச்சு ரெடி ஆகி கீழ இறங்கி வந்தான். நீட்டா இன் பண்ணி ஆபீஸ் போற மாரி. சாப்பிட உட்கார்ந்தாங்க. முரளியும் குட்டிப் பையனும் டைனிங் டேபிள்ல. கிருஷ்ணன் வழக்கம் போல ஹால்ல தரைல.


முரளி சாப்பிடும் போது துர்கா பக்கத்துல நின்னு பரிமாறினா. முரளியோட கண்ணு பூரா அவ இடுப்புல தான் இருந்தது. அந்தப் புடவை நிக்காம லேசா விலகி அவ இடுப்புல வேர்வை துளி பளபளன்னு தெரிஞ்சது. ஹால்லுல இருந்து கிருஷ்ணன் அதப் பார்த்தான், அவனுக்கு வயிறு எரிஞ்சது ஆனா சுன்னி துடிச்சது. முரளி சாப்பிட்டு முடிச்சு கை கழுவிட்டு வந்தான். துர்கா அவன் முன்னாடி போய் நின்னா. அவன் கையை நீட்டினான். துர்கா சிரிச்சிக்கிட்டே அவளோட புடவை முந்தானையை எடுத்து அவன் கையத் துடைச்சு விட்டா. 


துடைச்சு முடிச்ச அப்புறம், முரளி சும்மா இல்லாம, அவன் கைய துர்காவோட குண்டி மேல வச்சு, நல்லா அழுத்தி தடவ ஆரம்பிச்சான். அவனோட அஞ்சு விரலையும் பதிச்சு, துர்காவோட குண்டியைப் பிசைஞ்சான். துர்கா சுகத்துல நெளிஞ்சா; அவ உதட்டைக் கடிச்சுக்கிட்டு, முரளியையே பார்த்து காமமா ஒரு சிரிப்புச் சிரிச்சா. கிருஷ்ணன் எட்டிப் பார்த்தான். அவன் பார்த்துட்டிருக்கப்போதே, முரளி அந்தப் பிசைஞ்ச குண்டியில ஓங்கி 'பளார்னு' ஒரு அறை விட்டான். அந்தச் சத்தம் 'பளீர்னு' கேட்டுச்சு. துர்கா வலியில லேசா 'ஸ்ஸ்ஸ்ஹா'னு முனகினாலும், பதிலுக்கு அவனை வெறிக்கப் பார்த்து சிரிச்சா. கிருஷ்ணனுக்கு உடம்பெல்லாம் நடுங்குச்சு, ஆனா அவனோட சுன்னி இன்னும் கல்லு மாதிரி விறச்சு நின்னது. குட்டி பையன் வீட்டுல என்ன நடக்குதுன்னு புரியாம ஜாலியா ஐபேட்ல பாட்டு கேட்டுட்டே சாப்பிட்டான்.


எல்லாரும் கிளம்புனாங்க. கிருஷ்ணன் குட்டிப் பையனைக் கூட்டிட்டு கிளம்பினான். முரளி ஆபீஸுக்கு போனான். கிருஷ்ணன் பையனை ஸ்கூல்ல விட்டுட்டு ஆபீஸ் போனான். ஆபீஸ்ல அவன் சீட்ல போய் உட்கார்ந்தான். காயத்திரி அவனைப் பார்த்தா. அவ பார்வைல அவ்வளவு பரிதாபம். 'பாவம் சார் ராத்திரி என்ன பாடுபட்டாரோ' அவ மனசுக்குள்ள நினைச்சுக்கிட்டா. கிருஷ்ணனுக்கு அவ பார்வை கூச்சமா இருந்தது, ஆனா அதே சமயம் ஒரு மாதிரி கிளர்ச்சியாவும் இருந்தது. வேலையில மனசு ஒட்டல. அவன் மண்டைக்குள்ள துர்கா, முரளி, நேத்து நைட் பண்ணது தான் ஓடிட்டு இருந்தது.


லஞ்ச் டைம் முடிஞ்சு ஆபீஸ் கொஞ்சம் கொஞ்சமா செட்டில் ஆகிட்டு இருந்தது. கிருஷ்ணன் அவன் சீட்ல உட்கார்ந்து இருந்தான், ஆனா அவன் மனசு பூரா இப்போ முரளி வீட்டுல துர்கா தனியா என்ன பண்ணிட்டு இருப்பாளோங்கிற நினைப்புலதான் ஓடிட்டு இருந்தது. அவன் பாண்ட் குள்ள லேசா ஒரு துடிப்பு ஆரம்பிச்சது. 'ச்ச... என்ன பண்றாளோ?' 


அப்போதான் பக்கத்து சீட்ல கூட வேல செய்ற ஒருத்தன், கிருஷ்ணன் கிட்ட, "சார், உங்க வைஃப் உங்களப் பார்க்க வந்திருக்காங்க,"னு சொல்லி கைய காமிச்சான்.


கிருஷ்ணனுக்கு உடம்பெல்லாம் 'ஜிவ்'னு ஏறுச்சு. அதிர்ச்சி ஒரு பக்கம், ஆனா அதைவிடப் பத்துப் மடங்கு எதிர்பார்ப்பு. 'இங்கயா? எதுக்கு?' அவன் வேகமா எழுந்தான். 


அங்க... துர்கா.


அவ... காலைல கட்டியிருந்தாளே, அந்த மஞ்ச கலர் ஐயர் மாமி மடிசார் புடவை... இப்போ இன்னும் கொஞ்சம் நேர்த்தியா, ஆனா அதே சமயம் ஏதோ ஒருவிதமான அலட்சியத்தோட கட்டியிருந்தா. தலையில இப்போ பிரெஷ்ஷா மல்லிகைப்பூ வச்சிருந்தா. முகத்துல ஒரு சிரிப்பு. கையில ஒரு பெரிய லஞ்ச் பேக். ஆனா அந்தச் சிரிப்பு கிருஷ்ணனைப் பார்த்து இல்ல. அவ கண்ணு அவனைத் தாண்டி எங்கயோ பார்த்துட்டு இருந்தது.


"துர்கா..." கிருஷ்ணன் குரல் ஒரு மாதிரி தழுதழுத்துச்சு. ஆசையா, கெஞ்சலா கூப்பிட்டான்.


ஆனா துர்கா அவனைக் கண்டுக்கவே இல்ல. அவன் நிக்கிற பக்கம்கூட திரும்பல. அவளோட பார்வை நேரா முரளியோட ரூம் இருந்த திசையில போச்சு. அவ கிருஷ்ணனை ஒரு பொருட்டா கூட மதிக்காம, அந்த பேக்கோட மெதுவா, ஆனா கம்பீரமா நடந்து போனா. முரளியோட ரூம் கதவை லேசா தட்டுனா. உள்ள இருந்து பதில் வர்றதுக்குக்கூட வெயிட் பண்ணாம, கதவைத் திறந்து உள்ள போயிட்டா. கதவு 'கிளிக்'னு சாத்திக்கிச்சு.


கிருஷ்ணன் அங்கேயே சிலையா நின்னுட்டான். ஆபீஸ்ல இருந்த எல்லாரும் அவனையும், அந்த மூடுன கதவையும்தான் பார்த்துட்டு இருந்தாங்க. ஒரு சிலர் கிசுகிசுன்னு சிரிச்சது அவன் காதுல விழுந்தது. 'என்னடா, பொண்டாட்டி புருஷனைப் பார்க்கக்கூட இல்ல, பாஸ் ரூமுக்குள்ள போறா?' எல்லார் பார்வையிலயும் அந்த கேவலமான கேள்வி. கிருஷ்ணனுக்கு அசிங்கத்துல முகம் செவந்து போச்சு. கேவலமா இருந்தது. ஆனா... அந்த சாத்தின முரளி ரூம் கதவையே பார்த்துட்டு நின்னுட்டு இருந்தான். அவன் மனசுக்குள்ள ஒரே கேள்வி... 'உள்ள... இப்போ... என்ன நடக்கும்?' அடிவயிறுல ஒரு மாதிரி கூச்சமா, கிளர்ச்சியா இருந்தது.


அவன் மெதுவா அவன் சீட்ல உட்காந்தான். அவன் கொண்டு வந்த லஞ்ச் பேக், எடுத்து சாப்பிட்டான். எல்லாரும் அவனை ஒரு மாதிரியாப் பார்த்தாங்க. அவன் யாரையும் பார்க்காம தலையைக் குனிச்சிட்டே சாப்பிட்டான். அவன் கண்ணு அப்பப்போ அந்த மூடுன கதவையே பார்த்துட்டு இருந்தது.


மணி ஓடிட்டு இருந்தது. ஒண்ணு... ஒண்ணேகால்... ஒன்றரை...


கிருஷ்ணனால ஒரு வேலையும் செய்ய முடியல. அவன் மண்டைக்குள்ள ஓரே கற்பனைதான். 'உள்ள என்ன நடக்கும்? முரளி லஞ்ச் சாப்பிடுவானா? இல்ல... லஞ்சுக்கு முன்னாடி... துர்காவை...? ஐயோ...' நினைக்க நினைக்க அவனுக்கு ஒரு மாதிரி ஆச்சு, ஆனா கீழ விறச்சிக்கிட்டு வந்துச்சு. 'என் பொண்டாட்டியை உள்ள வச்சு... என்ன பண்றானோ? அவ சம்மதிப்பாளா? இல்ல... மிரட்டி...' ச்சேச்சே... அவ இப்போலாம் ரொம்ப மாறிட்டா. அவளே கூட...


ரெண்டு... ரெண்டரை... மூணு...


கிருஷ்ணனுக்குப் பொறுக்க முடியல. அவன் சுன்னி இப்போ வலிக்குற அளவுக்கு விறச்சு நின்னுச்சு. பேண்ட்டுக்குள்ள நெளிஞ்சான். 'என்னடி பண்ற உள்ள? இவ்வளவு நேரமா? சாப்பாடு குடுக்கவா போன? இல்ல... சாப்பாடு முடிஞ்சு... இப்போ...' அவன் பல்லக் கடிச்சான்.


கரெக்டா 3:15க்கு, காயத்திரி வந்தா. அவ முகம் ஒரு மாதிரியா இருந்தது. அவ கிருஷ்ணன் கிட்ட வந்து, அவன் முகத்தைப் பார்க்காம, தரையைப் பார்த்துட்டு சொன்னா, "சார்... மீட்டிங். உங்களையும்... பாஸ்கர் சாரையும், ரவி சாரையும் வரச் சொன்னாரு." அவ குரல்ல ஒரு தயக்கம், ஒரு பதட்டம்.


கிருஷ்ணன் இதயம் 'பக்'னு அடிச்சது. அவன் வேகமா எழுந்தான். 'ஐயோ... எதாவது பிரச்சனையா? உள்ள என்ன ஆச்சு?' அவன் பதட்டமா காயத்திரியைப் பார்த்தான், ஆனா அவ அவன் முகத்தைப் பார்க்கவே இல்லை. வேகமா திரும்பிப் போயிட்டா.


கிருஷ்ணன், பாஸ்கர், ரவி மூணு பேரும் முரளியோட ரூம் கதவு கிட்டப் போனாங்க. கிருஷ்ணன் கை நடுங்குச்சு. காயத்திரி கதவைத் திறந்து விட்டா. எல்லாரும் உள்ள போனாங்க.


முரளி அவனோட பெரிய சேர்ல நல்லா சாய்ஞ்சு உட்கார்ந்து இருந்தான். அவன் முகத்துல ஒரு மாதிரி... கேவலமான, திருப்தியான சிரிப்பு. ஆனா... ஆனா கிருஷ்ணன் கண்ணு துர்காவைத் தேடுச்சு. அவளைக் காணோம். கிருஷ்ணன் ரூமைச் சுத்தி முத்திப் பார்த்தான். 


மீட்டிங் ஆரம்பிச்சது. முரளி ஏதோ ப்ராஜெக்ட் பத்திப் பேசினான். ஆனா கிருஷ்ணனோட கவனம் மீட்டிங்ல இல்ல. அவன் அப்பப்போ முரளியைப் பார்த்தான். முரளி பேசும் போதே கிருஷ்ணனைப் பார்த்து நக்கலா சிரிச்சான். கிருஷ்ணனுக்கு உடம்பெல்லாம் கூசுச்சு. 'இவன் என்ன சொல்ல வர்றான்?'


மீட்டிங் ஒரு பத்து நிமிஷத்துல முடிஞ்சது. பாஸ்கரும் ரவியும் கிளம்புனாங்க. கிருஷ்ணனும் அவங்க கூடவே கிளம்பப் போனான்.


"கிருஷ்ணன், நீ மட்டும் இரு," முரளி சொன்னான். அவன் குரல் இப்போ நார்மலா இல்ல. அதுல ஒரு அதிகாரம்.


கிருஷ்ணனுக்கு பயத்துல கால் நடுங்குச்சு. பாஸ்கரும் ரவியும் அவனை ஒரு மாதிரி பார்த்துட்டே வெளிய போனாங்க. காயத்திரி வெளிய இருந்து கதவு சாத்தினா.


முரளி ஆபீஸ் ஃபைலைப் பத்தி பேசினான். "நேத்து ராஜ் கிட்ட கொடுத்த ஃபைல்ல, நீ சில கரெக்ஷன்ஸ் பண்ணி இருந்தியே... அதை அவன் இன்னைக்குக் காலையில கேட்டுட்டு இருந்தான். அதெல்லாம் முடிஞ்சுதா?" என்று அதிகாரமாகக் கேட்டான்.


கிருஷ்ணன் தயங்கிட்டே சொன்னான், "ஆமா சார், எல்லாம் முடிச்சு மெயில் பண்ணிட்டேன்."


"ஹ்ம்... பார்த்துப் பண்ணுடா. சும்மா சில்லறைத் தப்பு பண்ணிட்டு என் பேரைக் கெடுக்காதே. நேத்து கிளைன்ட்ஸ் ஃபைலை நீதான் ஹேண்டில் பண்ணுன. அதை இன்னைக்கு சாயங்காலம் எனக்கு ரிப்போர்ட் பண்ணனும். மறந்துடாதே," என்று முரளி எச்சரித்தான்.


"சரிங்க சார், கண்டிப்பா ரெடி பண்ணிடுறேன்."


அப்புறம் கிருஷ்ணன் தயங்கிட்டே கேட்டான். "என்... என் வைஃப்... எங்க சார்?"


முரளி இதைக் கேட்டதும் 'கொடகொட'ன்னு சத்தமாச் சிரிச்சான். அந்தச் சிரிப்பு கிருஷ்ணன் நெஞ்சுல ஈட்டி மாரி குத்துச்சு. "ஹா ஹா ஹா... என்னடா கேள்வி இது? உன் பொண்டாட்டி எங்கனு என்னைப் பார்த்துக் கேக்குற? அவளுக்கு நானாடா புருஷன்?"னு நக்கலா கேட்டான்.


கிருஷ்ணன் தலை குனிஞ்சு, அவமானத்துல நெளிஞ்சான். "இல்ல சார்... அவ உங்களுக்கு லஞ்ச் கொண்டு வந்து இருந்தாளே... அதான்..."னு இழுத்தான்.


"ஓ... லஞ்ச் ஆ... ஆமா ஆமா... கொண்டு வந்தா...” முரளி இப்போ தான் கிண்டலும் கேலியுமா யோசிக்கிற மாரி நடிச்சான். "ச்சே! என்ன ஒரு லஞ்ச்! என் வாழ்க்கையிலயே இப்டி ஒரு 'சாப்பாடு' நான் சாப்ட்டதே இல்ல." முரளி சொல்லிக்கிட்டே, அவன் எழுந்து நிண்டு உடம்பை முறிச்சான். 'அப்பாடா'னு ஒரு சோம்பல் முறிச்சு, ரெண்டு கையையும் தூக்கி நெட்டி முறிச்சான்.


அவன் அப்டிப் பண்ணும்போதுதான் கிருஷ்ணன் அதைக் கவனிச்சான். முரளியோட ஷர்ட் இன் பண்ணாம வெளிய வந்து தொங்கிச்சு. அது மட்டும் இல்ல... அவனோட பேண்ட்... அது இடுப்புல இல்ல... இடுப்பை விட்டுக் கழண்டு, அவன் தொடைக்கு மேல நின்னுட்டு இருந்துச்சு.


கிருஷ்ணனுக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுருச்சு. 'ஐயோ... என்ன இது?'


முரளி இப்போ கிருஷ்ணனையே பார்த்துச் சிரிச்சான். "என்னடா அப்படிப் பார்க்குற?"னு சொல்லிக்கிட்டே, அவனோட தொடையில நின்னுட்டு இருந்த பேண்ட்டை இன்னும் கொஞ்சம் கீழ இறக்கி விட்டான்.


இப்போ கிருஷ்ணன் கண்ணு முன்னாடி... முரளியோட சுன்னி... அது ஜட்டியோட போராடி, வெளிய வந்து, பாதி விறைப்போட நின்னுட்டு இருந்துச்சு. அந்தச் சுன்னி மேல... லேசா... அப்போதான் கக்கின கஞ்சி... கொழகொழன்னு பிசுபிசுப்பா ஒட்டியிருந்துச்சு.


கிருஷ்ணனுக்கு அடிவயிறு கலங்குச்சு. 'அச்சோ... இவன் என்னடான்னா இப்படி... அப்போ துர்கா...'


" 'லஞ்ச்' சாப்ட்டா 'எச்சில்' இருக்கத் தானேடா செய்யும்?"னு முரளி கிருஷ்ணனை கிண்டல் பண்ணிட்டே, "ச்ச... இந்த... இந்த பிசுபிசுப்பு வேற... டேய்... அந்த டேபிள் மேல டிஷ்யூ பாக்ஸ் இருக்கு பாரு... எடுத்து நீட்டு,"னு சொன்னான்.


கிருஷ்ணன் மரத்துப் போன மாதிரி நின்னுட்டு இருந்தான். அவன் கை நடுங்குச்சு. முரளி அவன் சுன்னியில ஒட்டியிருந்த பிசுபிசுப்பைக் காட்டி அருவருப்பா முகத்தைச் சுளிச்சது அவன் கண்ணுல பட்டுச்சு. உடனே, ஒரு வேலைக்காரன் மாதிரி பதறிப்போய், முரளி உக்காந்திருந்த அந்தப் பெரிய டேபிள் கிட்ட போனான்.


டேபிளோட மூலைல இருந்த டிஷ்யூ பாக்ஸ்ல இருந்து ஒரு நாலஞ்சு டிஷ்யூ பேப்பரை நடுங்குற கையால உருவி எடுத்தான்.


"சார்... டிஷ்யூ..." னு சொல்லிக்கிட்டே, அதை முரளி நின்னுட்டு இருந்த பக்கம் நீட்டினான்.


ஆனா அந்த டிஷ்யூவை முரளி வாங்கல.


சடார்னு... முரளி நின்னுட்டு இருந்த அந்தப் பெரிய டேபிளுக்கு அடியில இருந்து ஒரு கை மட்டும் மின்னல் வேகத்துல வெளிய வந்துச்சு.


வெள்ளையா... மென்மையான விரல்களோட... முக்கியமான ஒண்ணு... அந்தக் கையில வளையல். அது துர்காவோட கண்ணாடி வளையல்.


கிருஷ்ணனுக்கு நெஞ்சே நின்னு போச்சு. 'ஐயோ... துர்கா...'


துர்காவோட கை... அவன் நீட்டிட்டு இருந்த அந்த டிஷ்யூவை... அவனோட கைல இருந்தே... 'சட்'னு புடுங்கிச்சு.


டிஷ்யூவை வாங்கின வேகத்துல, அந்தக் கை திரும்பவும் டேபிளுக்கு அடியில சர்ருனு உள்ள போயி மறைஞ்சுது.


கிருஷ்ணன் ஒண்ணுமே பேச முடியாம, கையை நீட்டுனபடியே சிலையா நின்னுட்டான். அவன் கண்ணு மட்டும் அந்த டேபிளுக்கு அடியையே வெறிச்சுப் பார்த்துட்டு இருந்தது. ஆனா அவனால துர்காவைப் பார்க்க முடியல.


ஆனா... அடுத்த செகண்ட்... டேபிளுக்கு அடியில இருந்து... இப்போ துர்காவோட ரெண்டு கையுமே வெளிய வந்துச்சு.


ஒரு கை... வெறுங்கையா... நேரா வந்து முரளியோட ரெண்டு கொட்டையையும் 'லபக்'னு மொத்தமா அள்ளிக் பிடிச்சுது. அந்த மென்மையான விரல்கள் அந்தக் கொட்டைகளை லேசா வருடி, பிசைஞ்சு குடுத்துச்சு.


இன்னொரு கை... கிருஷ்ணன் கிட்ட இருந்து புடுங்குன அந்த டிஷ்யூவோட... நேரா முரளியோட பாதி விறைப்புல நின்னுட்டு இருந்த சுன்னிக்குப் போச்சு. அந்தக் கொழகொழப்பான கஞ்சி பிசுபிசுத்து இருந்த அந்தப் பூலை... துர்காவோட கை டிஷ்யூவோட சேர்த்து இறுக்கமாப் பிடிச்சுது.


'சதக் சதக்'னு சத்தத்தோட... மேல இருந்து கீழ வரைக்கும்... சுன்னியோட தண்டுல இருந்த கஞ்சி எல்லாத்தையும் அழுத்தித் துடைச்சு எடுத்தா. அப்புறம் அந்தச் சுன்னியோட மொட்டுல... இன்னும் கொஞ்சம் கஞ்சி ஒட்டியிருந்தது... அதை அந்த டிஷ்யூவாலேயே நல்லா சுத்தி, ஒரு சொட்டு விடாம நச்சுனு துடைச்சா.


"ஆஆ... அப்படித்தான்... ச்ச... செம கைடி உனக்கு... அந்த மொட்டுல இருக்கிறதையும் வழிச்சு எடு..." முரளி சுகத்துல முனகினான்.


துர்காவோட இன்னொரு கை இப்போ முரளியோட கொட்டைகளை நல்லாத் தடவிக் குடுத்துட்டு இருந்துச்சு. சுன்னியைத் துடைச்ச கை இப்போ கீழ இறங்கி, அந்த ரெண்டு கொட்டைக்கும் அடியில... அங்கங்க சிதறிக் கிடந்த கஞ்சியையும் துடைச்சு சுத்தமாக்குச்சு.


கிருஷ்ணன் அவன் பேண்ட் உள்ள துடிச்சுக்கிட்டு இருந்த சுன்னியை நெளிஞ்சபடியே பார்த்துட்டு இருந்தான். அவன் கண்ணு முன்னாடி அவன் பொண்டாட்டி அவன் பாஸ் டேபிளுக்கு அடியில முட்டிப் போட்டு, அவன் சுன்னியையும் கொட்டையையும் துடைச்சு விட்டுட்டு இருந்தா.


"போதும்டி நிறுத்து," முரளி திடீர்னு சொன்னான். அவன் குரல்ல ஒரு திருப்தி.


டேபிளுக்கு அடியில இருந்து துர்காவோட கைகள் ரெண்டும் சட்டுனு மறைஞ்சுது.