Adultery என் மனைவியின் முன்னாள் காதலன் (Completed)

[Shrutikrishnan]

"மறந்திட்டியா?"


"சாயங்காலம் தான் நியாபகம் வந்துச்சு. உடனே ரெண்டு மாத்திரையா ஒண்ணா போட்டுக்கிட்டேன். ஆனா... அதுக்கு முன்னாடியே... காலையில... அவன்... அவன்... மறுபடியும் பண்ணி எனக்குள்ள ஊத்திட்டான்ங்கா..."


ச்சே! என் வயிறு கலங்குச்சு.


"பிரியா!" நான் அவ தோள புடிச்சு இறுக்கி குலுக்கினேன். "அப்டிலாம் இருக்காது டி! நான் வீட்டுக்கு வந்ததுக்கு அப்புறம் நாம... நாம...பண்ணோமே. அது… அது என் புள்ள தான் டி."


"தெரியலங்க. ஆனா எனக்கு 'டவுட்'டா இருக்கு."


என் ரத்தம் உறைஞ்சு போச்சு.


"அப்போ… அப்போ உனக்கு தெரியலையா? யாருனு?" நான் என் குரல் நடுங்காம கஷ்டப்பட்டு கேட்டேன்.


அவ என் கண்ண பாக்க முடியாம 'இல்ல'னு தலைய ஆட்டுனா.


"என்ன டி 50-50 கூட யாருதுனு தெரிலையா?" நான் கேட்டேன். என் தொண்டை வறண்டு போச்சு. 


பிரியா... அவ தலைய ஆட்டல. ஒன்னும் சொல்லல. அப்டியே தலைய குனிஞ்சு, அந்த பெட்ஷீட்டையே வெறிச்சு பாத்துட்டு இருந்தா. அவ உடம்பு மட்டும் லேசா நடுங்குச்சு.


அவளோட அந்த மௌனம்... அது... அது... 'ஆமா'னு சொல்றத விட, 'இல்ல'னு சொல்றத விட... கொடூரமா இருந்துச்சு. என் நெஞ்சு 'பகீர்'னு ஆச்சு.


"பிரியா... என்ன டி... பதில் சொல்லு... 50-50யா?" நான் மறுபடியும் கேட்டேன்.


அவ... அவ... என் கண்ண பாக்கல. தலைய குனிஞ்சுட்டே இருந்தா. அவ உதட்ட மட்டும் கடிச்சுக்கிட்டா.


எனக்கு உள்ளுக்குள்ள ஏதோ ஒடஞ்சது. "சரி... அப்போ... 60... நான்... 40... அவனா?" நான் ஒரு நப்பாசையில கேட்டேன்.


அவ மறுபடியும் ஒன்னும் பேசல. அப்டியே உறைஞ்சு போய் உக்காந்துருந்தா.


எனக்கு இப்போ புரிய ஆரம்பிச்சது. என் ரத்தம் சுட்டு போச்சு. "பிரியா... இல்ல..." என் குரல் என் காதுக்கே கேக்கல. "அப்போ... 60... அவனா... 40... நானா?"


அவ கண்ண இறுக்கி மூடிக்கிட்டா. ஆனா தலைய ஆட்டல. அந்த மௌனம் என் நெஞ்ச கிழிச்சது.


"70 அவனா, 30 நானா?" என் குரல் இப்போ ஒரு மாதிரி ஒடஞ்சு போச்சு.


அவ ஒன்னும் பேசல. அவ கண்ணுல இருந்து மட்டும் கண்ணீர் 'சொட் சொட்'னு... அவ மடியில... விழுந்துச்சு.


"பிரியா சொல்லு டி!" நான் கத்துனேன்.


"80 அவனா, 20 நானா?" நான் இப்போ ஒரு பிணம் மாரி கேட்டேன்.


அவ தேம்பி தேம்பி அழ ஆரம்பிச்சா. ஆனா… என் கண்ண பாக்கல. அவ உடம்பு குலுங்குச்சு.


"99... அவனா... 1 percent... நானா?" நான் என் கடைசி துளி தைரியத்தையும் வச்சு, என் பல்ல கடிச்சிட்டே, என் குரல் உடையாம கேக்க ட்ரை பண்ணேன்.


பிரியா அழுகைய நிறுத்துனா. அவ தலைய நிமித்தி என் கண்ண பாத்தா. அவ கண்ணுல இப்போ கண்ணீரே இல்ல. ஒரு மௌனம்.


அவ மெதுவா 'ஆமா'னு தலைய ஆட்டுனா.


நான் அப்டியே பெட்ல மல்லாக்க சாஞ்சேன். என் பொண்டாட்டி தாலில அவன் கஞ்சி பட்டப்போ துடிச்ச என் சுன்னி, இப்போ என் தாலிக்கே வாரிசு அவனோடதுனு தெரிஞ்சதும், என்ன பண்றதுனு தெரியாம என் தலை சுத்துச்சு. ரூம்ல ஒரு கொடூரமான அமைதி. பிரியா தேம்பி தேம்பி அழுற சத்தம் மட்டும் என் காதுல கேட்டுச்சு.


நான் கண்ண மூடி கெடந்தேன். என் மனசு செத்துப்போச்சு. ஆனா என் உடம்பு? என் பொண்டாட்டி இன்னொருத்தன் புள்ளைய சுமக்கப் போறான்ற நெனப்பே... என்ன ஜென்மம்டா நானு.


"ங்கா..."னு பிரியா மெதுவா என் கைய புடிச்சா. அவ கை ஐஸ் மாரி ஜில்லுனு இருந்துச்சு. அவளோட கண்ணீர் என் கை மேல சொட்டுச்சு. "என்னங்க பண்ணலாம் இப்போ?" அவ குரல் உடைஞ்சு போயிருந்துச்சு.


நான் என் கண்ண தொறக்கல. 'என்ன பண்ணலாம்?' அவ என்ன கேக்குறா. நான் என்ன பதில் சொல்றது? என் மனசுக்குள்ள ஒரு செகண்ட் ஒரு தப்பான யோசனை வந்துச்சு. 'வேணாம்'. இந்த புள்ள வேணாம். என் வாரிசு... அவன் கஞ்சில... இருக்கக் கூடாது. 'எடுத்துரலாமா?'


நான் ஒன்னும் பேசல. ஆனா என் கை மட்டும் லேசா நடுங்குச்சு.


பிரியாவுக்கு அது புரிஞ்சிருச்சு. நான் என்ன நெனைக்கிறேன்னு அவளுக்கு தெரிஞ்சிருச்சு. அவ என் கைய 'தட்'னு தட்டி விட்டா.


எனக்கு என் மேலயே அருவெறுப்பா இருந்துச்சு. "இல்ல பிரியா." நான் எழுந்து உக்காந்தேன். அவள புடிச்சு என் நெஞ்சுல சாச்சுக்கிட்டேன். "இல்ல டி. வேணாம். அந்த தப்ப பண்ண வேணாம். நாம பண்ண தப்புக்கு அந்த குழந்தை என்ன பண்ணுச்சு? அது இருக்கட்டும்."


"ங்கா!" அவ என்ன இறுக்கி கட்டி புடிச்சு என் நெஞ்சுலயே அழுதா. "எனக்கு ரொம்ப பயமா இருந்துச்சுங்கா. நீங்க அப்டி சொல்லிருவீங்களோனு."


நான் அவ தலைய தடவி குடுத்தேன். ஆனா என் மனசு செத்து போயிருந்துச்சு. நான் ஒத்துக்குட்டேன். ஆனா என் மனசு... அது... 'என் புள்ள... இல்ல... அவன் புள்ள'னு... சொல்லிட்டே இருந்துச்சு.


ஆனா அது யார் புள்ளன்னு அவளுக்கு நினச்சியம் தெரிலனாலும், அவ அது உறுதியா ராம் புள்ளையா தான் இருக்குமுன்னு நினைச்சா... ஆனா என் மனசு ஓரத்துல... ஒரு நப்பாசை... அது என் புள்ளையா தான் இருக்குமுன்னு.


 ---


ரெண்டு நாள் அப்டியே போச்சு. ஒரு பிணம் மாரி ஆபீஸ் போயிட்டு வந்தேன். அன்னைக்கு ராத்திரி, நானும் பிரியாவும் டைனிங் டேபிள்ல உக்காந்திருந்தோம். அம்மா கிச்சன்ல இருந்து சூடா தோசை சுட்டு எடுத்துட்டு வந்தாங்க.


பிரியா என்ன ஒரு மாதிரி திருட்டுத் தனமா பாத்தா. அவ கண்ணு 'சொள்ளுங்க'னு கெஞ்சுச்சு. நான் 'நீயே சொல்லு'னு தலைய ஆட்டுனேன். ரெண்டு பேரும் சாப்பிடாம, ஒருத்தர ஒருத்தர் பாத்துட்டு இருந்தத அம்மா பாத்துட்டாங்க.


"என்னடா அங்கயே உக்காந்து குசு குசுன்னு பேசிட்டு? மொதல்ல சாப்பிடுங்க. என்ன விஷயம்?" அம்மா கேட்டாங்க.


பிரியா 'திக்'னு என்ன பாத்தா. நான் தான் என் தொண்டைய கனைச்சுக்கிட்டு தயங்கி தயங்கி ஆரம்பிச்சேன். "அது... வந்து... அம்மா..."


"என்னடா..." அம்மா கேட்டாங்க.


"பிரியா… அவ... பிர... பிரெக்னன்ட் ஆ... இருக்கா..."


அந்த டைனிங் ரூம் அப்டியே அமைதியா ஆயிருச்சு. அப்பா சாப்பிட்டத அப்டியே வச்சுட்டு, 'தடக்'னு சேர்ல இருந்து எந்திரிச்சிட்டாரு. அம்மா... அவங்க கண்ணு ரெண்டும் பெருசா... "என் செல்லம்!" அவங்க சத்தம் போட்டுக்கிட்டே ஓடி வந்து பிரியாவ இறுக்கி கட்டி புடிச்சு, அவ நெத்தியில முத்தம் குடுத்தாங்க. "எவ்ளோ சந்தோஷமான விஷயம் டி!"


பிரியா ஒன்னும் பேசல. அம்மாவ கட்டி புடிச்சு அவ முதுக தடவி குடுத்தாங்க. அப்பா என் கிட்ட வந்து என் தோள தட்டுனாரு. "சந்தோஷம் டா."


நான் வலிச்சு சிரிச்சேன். அவங்க சந்தோஷம்... அது... அது ஒரு பொய் மேல கட்டப்பட்டு இருக்குறது எனக்கு மட்டும் தான் தெரியும். என் நெஞ்சுக்குள்ள அந்த '99 percent' ஓடிட்டே இருந்துச்சு.


அடுத்த செகண்ட், அம்மா போன எடுத்தாங்க. "இரு இரு... மொதல்ல என் அக்காவுக்கு சொல்றேன்."


அன்னைக்கு நைட் பூரா போன் ஓயவே இல்ல. ஊர்ல இருக்குற சொந்தம் எல்லாம். "வாழ்த்துக்கள் டா!" "மாமா பேசுறேன், ட்ரீட் எப்போ?" "அத்தை பேசுறேன், உடம்ப பாத்துக்கோ மா..."


ஒவ்வொரு காலும், ஒவ்வொரு 'வாழ்த்துக்கள்'ம்... என் நெஞ்ச இடிச்சது. ஒவ்வொரு 'வாழ்த்துக்கள்' கேட்கும்போதும்... என் தாலிக்கே வாரிசு... அவனோடது... அவன் கஞ்சி... என் பொண்டாட்டி வயித்துல... இவளோ பேரு சந்தோஷப்படற... இந்த புள்ள... அவனோடது... அந்த நெனப்பே... 


அடுத்த நாள் ஆபீஸ் போனேன். ஆனா என் மனசு அங்க இல்ல. என் கண்ணு ஃபைல பாத்துட்டு இருந்தாலும், என் நெனப்பு பூரா அவ வயித்துல தான். அந்த 99 சதவீதம். நான் என் கேபின்ல உக்காந்து தலைய புடிச்சிட்டு இருந்தேன்.


அப்போ என் போன் அடிச்சது. என் மாமா. அம்மா ஓட சொந்தம் வழில ஒரு மாமா.


"சொல்லுங்க மாமா."


"மாப்ள வாழ்த்துக்கள் டா! ரொம்ப சந்தோஷம்! பிரியா கிட்ட குடு."


"அவ கிளாஸ் போயிருக்கா மாமா."


"சரி சரி பாத்து. உடம்ப பாத்துக்க சொல்லு. வீட்டுல எல்லார்கிட்டயும் சொல்லிட்டேன். எல்லாரும் ஒரே சந்தோஷம்."


நான் போன வச்சேன். 'எல்லாரும் சந்தோஷம்'. ஆமா. என் தாலிக்கு வாரிசு வர்றான்ல.


"என்ன சார் ஒரே போன் மேல போனா இருக்கு?" சுரேஷ், என் கூட வேலை பாக்குறவன்… கேட்டான்.


"அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல சுரேஷ்."


"சும்மா சொல்லுங்க சார். காலையில இருந்தே பாக்குறேன்."


நான் என்ன சொல்றதுனு தெரியாம முழிச்சேன். சொல்லலாமா? வேணாமா? என் மனசுக்குள்ள அந்த 99 சதவீதம் ஓடுச்சு. 'சொல்லு. சொல்லு. எல்லாரும் தெரிஞ்சுக்கட்டும். ராம் தெரிஞ்சுக்கணும்.'


நான் சொன்னேன். "அது என் வைஃப் பிரெக்னன்ட்."


"அடடா! சூப்பர் சார்! கங்க்ராட்ஸ் சார்!" அவன் சத்தமா கத்துனான். "ஸ்வீட் வேணுமே சார்!"


அவன் கத்துன சத்தத்துல, ஷோரூம் பூரா என் ரூம திரும்பிப் பாத்தாங்க. என் கண்ணு அவன தேடுச்சு.


ஆ. அங்க நிக்கிறான். ராம்.


ஒரு புது கார் கிட்ட நின்னு அத பளபளனு தொடச்சிட்டு இருந்தான்.


சுரேஷ் சும்மா இல்லாம, வெளிய போய், "ஏய்! நம்ம மேனேஜர் அப்பா ஆகப் போறாரு டா!"னு கத்துனான்.


ராம் கையில இருந்த துணி 'பொத்'னு கீழ விழுந்துச்சு. அவன் அப்டியே உறைஞ்சு போய் நின்னான். அவன் உடம்பு ஒரு செகண்ட் சிலிர்த்துச்சு.


அவன் திரும்பி பாத்தான். அவன் என் ரூம பாத்தான். நான் சேர்ல உக்காந்து இருக்கறத பாத்தான். அவன் என்ன பாத்தான். என் கண்ணையே பாத்தான்.


அவன் கண்ணுல அதிர்ச்சி. பயம். 'எப்போ? எப்படி?? நான்… அவ புண்டைக்குள்ள ஊத்துனேனே... அதுவா?' அவன் கண்ணு என் கிட்ட கெஞ்சுச்சு. 'இல்ல சார்... அது... அது... என்...'னு கேக்க முடியாம தவிச்சது.


நான் அவனையே பாத்தேன். என் கண்ண எடுக்கல. என் கண்ணு அது அவனுக்கு பதில் சொல்லுச்சு. 'ஆமாடா. நீ ஊத்துன கஞ்சி. நீ மிருகம் மாரி ஒத்த ஒழ். ஆனா புள்ள என் புள்ள. நான் தான் அப்பா. இந்த ஊருக்கே நான் தான் அப்பா. நீ... நீ... சும்மா... ஒரு... கூலித் தொழிலாளி. என் பொண்டாட்டி புண்டைக்கு கஞ்சி ஊத்துன கூலிக்காரன்.'


ராம் மூச்சு வாங்குனான். அவனால நிக்க முடியல. அவன் தள்ளாடி அந்த கார் மேலயே சாஞ்சான். அவன் தலைய குனிஞ்சுக்கிட்டான். அவன் தோள் மட்டும் லேசா குலுங்குச்சு.


என் பொண்டாட்டிய ஒத்தவன், என் வாரிச அவ வயித்துல வச்சவன், இப்போ என் ஆபீஸ்ல, நான் 'அப்பா' ஆன நியூஸ கேட்டு உடைஞ்சு போய் நிக்கிறான். 


அடுத்த மாசம் ஸ்கேன்.


நான் பிரியாவ கூட்டிட்டு ஹாஸ்பிடலுக்கு போனேன். அந்த வெயிட்டிங் ரூம்ல உக்காந்திருந்தன். எங்கள சுத்தி, நாலஞ்சு புருஷன் பொண்டாட்டிங்க. எல்லா பொண்ணுங்களும் பெருசான வயித்தோட, அவங்க புருஷனுங்க ஆசையா அவங்க வயித்த தடவி குடுத்துட்டு இருந்தானுங்க. அவங்க முகத்துல எல்லாம் ஒரு சந்தோஷம், ஒரு பெருமை. 'என் புள்ள'னு ஒரு திமிர்.


நான் அவங்கள பாத்துட்டு, என் பக்கத்துல உக்காந்துருந்த பிரியாவ பாத்தேன். அவளும் லேசா வயிறு தெரிய ஆரம்பிச்ச சுடிதார்ல உக்காந்துருந்தா. ஆனா அவ முகத்துல... அந்த மத்த பொண்ணுங்க கிட்ட இருந்த பெருமை இல்ல. அவ கண்ணுல... ஒரு மாதிரி... பயம்…


"மிஸஸ் பிரியா!"


நர்ஸ் கூப்பிட்டதும், நாங்க ரெண்டு பேரும் எந்திரிச்சு உள்ள போனோம்.


அந்த இருட்டு ரூம். ஒரு மாதிரி... ஜில்லுனு... அந்த மெஷின் சத்தம்...


"படுங்க," டாக்டர் சொன்னாங்க.


பிரியா அந்த டேபிள்ல மல்லாக்க படுத்தா. நர்ஸ் வந்து அவ சுடிதார் டாப்ப... 'சர்'ருனு... அவ மார்பு வரைக்கும்... தூக்கி விட்டாங்க. அவளோட... வெள்ளை வயிறு... அந்த ஆழமான தொப்புள்... அந்த ரூம் லைட்ல... 'பளபள'னு... மின்னுச்சு.


நர்ஸ் அந்த ஜில்லுனு இருந்த ஜெல்ல... அவ வயிறு மேல... 'சொதக்'னு... ஊத்துனாங்க.


"ஸ்ஸ்..." பிரியா சிலிர்த்துட்டே... என் கண்ண... பாத்து... சிரிச்சா.


நான்... நான்... அவ பக்கத்துல... ஒரு மரம் மாரி... நின்னுட்டு இருந்தேன். 


டாக்டர்... அந்த கருவிய... எடுத்து... அவ வயிறு மேல... வச்சு... தேய்க்க ஆரம்பிச்சாங்க.


'whoosh... whoosh... whoosh...'


ஒரு மாதிரி... காத்து... சத்தம்... என் காதுல... கேட்டுச்சு. என் கண்ணு... அந்த கருப்பு... வெள்ளை... ஸ்க்ரீன்ல இருந்துச்சு. என் மனசு பூரா... அந்த ஊட்டி ரூம்... கட்டில் ஒடஞ்ச சத்தம்... 'தப் தப் தப்'... 'படார் படார்'... 'ஆஆஆஹ்'... அவன்... அவன்... என் பொண்டாட்டி புண்டைக்குள்ள... காண்டோம் போடாம... கஞ்சிய... ஊத்துனது...


"இதோ... பாருங்க... மிஸ்டர்..." டாக்டர்... அந்த... கருப்பு... ஸ்க்ரீன்ல... கைய... வச்சாங்க. "தெரியுதா... குட்டியா... இங்க... 'துடிக்குது' பாருங்க. அதுதான்... ஹார்ட்பீட்..."


ஹார்ட்பீட்டா?


நான் அந்த கருப்பு வெள்ளை புள்ளிய பாத்தேன். அது துடிச்சிட்டு இருந்துச்சு. 'whoosh... whoosh... whoosh...'


யாரு ஹார்ட்பீட்? என் தாலிக்கு வாரிசு. ஆனா யாரு ஹார்ட்பீட்? என் துடிப்பா? இல்ல... அந்த 'மிருகம்'... அவனோட துடிப்பா?


என் கண்ணு முன்னாடி... என் சேர்ல... என் மூஞ்சிக்கு நேரா... அவ புண்டைய அவன் கிழிச்சானே... அந்த ஒழ்ல... உருவான... துடிப்பா?


முத முறையா, அத நினைச்சு… என் சுன்னி... அந்த ஸ்கேன் ரூம் குளிர்ல... என் பேன்ட்குள்ள... 'திக்'னு... துடிச்சது. நான் என் கைய இறுக்கி மூடிக்கிட்டேன்.


"என்ன மிஸ்டர் இப்டி வேர்க்குது? ஃபர்ஸ்ட் டைம் அப்பா ஆகப் போறீங்களா, அதான். ஹாஹா. ரிலாக்ஸ்," டாக்டர் சிரிச்சிட்டே சொன்னாங்க.


நான் பிரியாவ பாத்தேன். அவ அந்த ஸ்கரீனையே பாத்துட்டு இருந்தா. அவ ஆனந்தத்துல அழ ஆரம்பிச்சா. அவ என் கைய புடிச்சா. அவ கை ஜில்லுனு லேசா நடுங்கிட்டே இருந்துச்சு. அவ அந்த ஸ்கிரீன்ல தெரிஞ்ச அந்த 'புள்ளி'ய பாத்து அழுதுட்டே சிரிச்சா. அவ கண்ணு என் கண்ண பாத்துச்சு. அதுல ஒரு வக்கிரமான போதை.


"ங்கா..." அவ என் காது கிட்ட முனகுனா. "பாத்தீங்களா? எவ்ளோ 'வேகமா' துடிக்குதுனு?"


"எல்லாம் நார்மல் தான். இனிமே மாசம் மாசம் செக்கப்புக்கு வந்துருங்க," டாக்டர் சொன்னாங்க.


நாங்க வெளிய வந்தோம். பிரியா அவ கண்ண தொடச்சிட்டே என் கைய இறுக்கி புடிச்சுக்கிட்டா. "ங்கா... என் புள்ள..." அவ என் தோள்ல சாஞ்சா.


'என் புள்ள'. ஆனா 'அவன்' கஞ்சில. நான் அவள அணைச்சுக்கிட்டேன். '99% அவனோடது'. என் மனசுக்குள்ள ஓடிட்டே இருந்துச்சு.


அதுக்கப்புறம் ஒவ்வொரு மாசமும் இதே கதை தான். ஹாஸ்பிடல் வெயிட்டிங் ரூம். ஒவ்வொரு மாசமும் அவ வயிறு பெருசா ஆக ஆக, என் சுன்னி அவள பாக்கும்போதெல்லாம் துடிக்க ஆரம்பிச்சது. நாலாவது மாசம். அஞ்சாவது மாசம்.


ஆறாவது மாசம் அவ வயிறு நல்லா உருண்டையா 'திம்'னு அவ நைட்டிக்குள்ள முட்டிட்டு நிக்கும். நான் நைட் அவ தூங்குனதுக்கு அப்புறம் என் கைய அவ வயிறு மேல வச்சு தடவுவேன். இதுக்குள்ள தான் அவனோட 'மிருகத்தனம்' வளருதா? என் சுன்னி என் லுங்கிக்குள்ள விறைக்கும்.


ஏழாவது மாசம்... வளைகாப்பு...


வீடே 'கல கல'னு இருந்துச்சு. காலையில இருந்தே சொந்தக்காரங்க வந்துட்டே இருந்தாங்க. பிரியா அவ ஒரு பச்சை கலர் பட்டு புடவைல, தலை நிறைய மல்லிப்பூ வச்சு, கை நிறைய கண்ணாடி வளையல் 'கல கல'னு சத்தம் போட, ஹால்ல ஒரு சேர்ல ராணி மாரி உக்காந்துருந்தா.


அவ வயிறு! ச்சே! அது பெருசா ஒரு பானை மாரி அவ மடிய மறைச்சுட்டு, அந்த பச்சை பட்டு புடவைய வெளிய தள்ளிட்டு, 'திம்'னு உக்காந்துட்டு இருந்துச்சு. நான் அத பாக்கும்போதெல்லாம் என் சுன்னி துடிக்கும். இதுக்குள்ள தான் அவன் கஞ்சில உருவான புள்ள வளருதா? என் பொண்டாட்டி வயித்த... அவனோட விந்து... இப்படி... பெருசாக்கி... வச்சிருக்கு... ச்சே!


அம்மாவும் அப்பாவும் எல்லாரும் சந்தோஷமா இருந்தாங்க. சொந்தக்காரங்க எல்லாரும் வந்து அவ கையில வளையல் போட்டு, அவ கன்னத்துல சந்தனம் பூசிட்டு போனாங்க.


"என்னடா மாப்ள, நல்லா 'வேலை' செஞ்சுருக்க போல. கல்யாணம் ஆன கொஞ்ச நாள்லயே..." என் மாமா கிண்டல் பண்ணாரு.


நான் வலிச்சு சிரிச்சேன். ஆமா, நான் 'வேலை' செஞ்சேன். ஆனா 'கஞ்சி' அவன் ஊத்துனான். என் சுன்னி மறுபடியும் துடிச்சது.


ஆபீஸ் ஸ்டாஃப் எல்லாரும் வந்திருந்தாங்க. சுரேஷ் அவன் வந்து, "கங்க்ராட்ஸ் சார். நல்லா பாத்துக்கோங்க,"னு சொன்னான். நான் தலைய ஆட்டுனேன்.


அப்போ தான் நான் அவன பாத்தேன்.


வாசல்ல, ஒரு மூலையில, யாருக்கும் தெரியாம, ராம்.


அவன் நின்னுட்டு இருந்தான். தாடி வச்சு, ஆளே மாறி போயிருந்தான். ஒரு ஜீன்ஸ், ஷர்ட். அவன்... அவன்... இங்க... எதுக்கு... வந்தான்?


அவன் பிரியாவ பாக்கல. அவ முகத்த அவன் பாக்கல. அவன் கண்ணு... ரெண்டும்... பிரியாவோட வயிற்றையே பாத்துட்டு இருந்துச்சு.


அந்த பெருசா தள்ளுன வயிற்றையே... அந்த பச்சை புடவைக்குள்ள 'திம்'னு முட்டிட்டு நின்ன அந்த வயிற்றையே... வெறிச்சு பாத்துட்டு இருந்தான். அவன் கண்ணுல... அது... காதலா... கோவமா... ஏக்கமா... என்னனு... தெரியல. ஆனா... அவன்... அவன்... அவ... வயித்த... மட்டும்... தான்... பாத்துட்டு... இருந்தான். அவனுக்கு... தெரியுமா? இது... 99%... அவனோட... புள்ளனு?


நான் பிரியாவ பாத்தேன். அவளும் அவன பாத்துட்டா. அவ மூஞ்சி லேசா வெளிரிப் போச்சு. அவ பதட்டமா என்ன பாத்து, கண்ணாலயே அவன காமிச்சா. 'என்னங்க... இவன் இங்க...'னு கேக்குற மாரி அவ கண்ணு கெஞ்சுச்சு.


நான் மெதுவா என் போன பாக்கெட்ல இருந்து எடுத்தேன். "ஒரு நிமிஷம் சுரேஷ், ஒரு கால் வருது,"னு சொல்லிட்டு, போன்ல பேசுற மாரியே அந்த கூட்டத்துல இருந்து விலகி, ராம் நின்னிருந்த அந்த கதவு மூலைக்கு போனேன்.


அவனை பாத்து, தலையை ஆட்டிட்டு வெளியா போய், போன் பேசுற மாறியே மாடிக்கு போனேன். ராமும் என் பின்னாடியே வந்தான்.


சமையல் ஆளுங்க லஞ்ச் ரெடி பண்ணிட்டு அங்கயும் இங்கயும் ஓடிட்டு இருந்தாங்க. மத்தபடி இந்த மூலைல கூட்டம் இல்ல. அவன் என்கிட்ட அந்த மூலைல வந்து நிண்டான்.


"கங்க்ராட்ஸ் சார்," அவன் குரல் ஒரு மாதிரி உடைஞ்சு போயிருந்துச்சு.


"இங்க பாரு ராம்," நான் என் குரல தாழ்த்தி சொன்னேன். "இங்க எல்லாரும் சொந்தக்காரங்க இருக்காங்க. எதுவா இருந்தாலும் நாளைக்கு ஆபீஸ்ல வந்து பேசு."


நான் அவனையே பாத்தேன். இவன் என்ன நெனச்சிட்டு இருக்கான்? இது யாரு புள்ளனு எவனுக்கும் தெரியாது. தாலி கட்டுன எனக்கே தெரியல. புள்ளைய பெக்கப் போற அவளுக்கே தெரியல. அவ பாட்டுக்கு '99% அவன் தான்'னு என் கிட்ட சொல்லிட்டு உக்காந்துருக்கா. அவளுக்கே தெரியாதப்போ, இவனுக்கு எப்படி தெரியும்? இவனும் இது அவனோட புள்ளனு தான் நெனச்சிட்டு இருப்பான். வந்து தேவ இல்லாம பிரச்சனை பண்ண வந்து இருக்கான் போலன்னு நினைச்சேன்.


"ஐயோ சார்!" அவன் பதறிட்டான். "நான் ஒன்னும் பிரச்சனை பண்ண வரல சார். சத்தியமா. வளைகாப்புனு சொன்னாங்க. சும்மா... சும்மா... அவள... பாத்துட்டு... போகத் தான் வந்தேன்."


நான் அவனையே பாத்தேன். அவன் கண்ணுல... அந்த ஊட்டி ரூம்ல இருந்த வெறி இல்ல. ஒரு மாதிரி... தோத்துப் போன... ஏமாந்த... பார்வை. எனக்கு என் மேலயே கோவம் வந்துச்சு. நான் தான் அவன கூட்டி கொடுத்து, இப்போ அவனையே சந்தேகப்படுறேன். அவன் பிரியா பிரெக்னன்ட்னு தெரிஞ்சதுக்கு அப்புறம், அவ முத மூணு மாசம்  கிளாஸ் போனப்போ ஒரு தடவ கூட அவள தொந்தரவு பண்ணல. ஆபீஸுக்கும் வந்துட்டு போயிட்டு தான் இருந்தான். ஆனா போன மாசத்துல இருந்து ஆபீஸ் வரதும் நின்னு போச்சு. இப்போ ஒரு மாசம் கழிச்சு இவன இங்க தான் பாக்குறேன்.


பாவம். அவனுக்கு ஒரு Closure இல்லாம அவன் தவிக்கிறானு புரிஞ்சது.


"சரி. நாளைக்கு வீட்டுக்கு வா ராம்," நான் சொன்னேன்.


அவன் அதிர்ச்சியா என்ன பாத்தான். "சார்?"


"நாளைக்கு காலைல 11 மணிக்கு வீட்டுக்கு வா. என் அப்பா அம்மா ஊருக்கு போறாங்க, ஒரு கல்யாணத்துக்கு. வீட்ல யாரும் இருக்க மாட்டாங்க. நாம... பேசிக்கலாம்."


"எதுக்கு சார்?" அவன் கண்ணுல மறுபடியும் அந்த குழப்பம்.


"வா ராம். பாத்துக்கலாம்."


"இல்ல வேணாம் சார். ப்ளீஸ். நான் அவள பாத்தா... என்னால... தாங்க முடியாது... நான் மறுபடியும் அழுதிருவேன்."


"பரவால்ல. வா," நான் உறுதியா சொன்னேன். "ஆனா... இப்போ... இங்க இருந்து..." நான் கூட்டத்த கண்ணால காமிச்சேன்.


அவனுக்கு புரிஞ்சிருச்சு. "சரிங்க சார். நான்... நான் போறேன்." அவன் தலைய குனிஞ்சிட்டே அந்த வாசல்ல இருந்து வெளிய போனான்.


அவன் போனதும், நான் பெருமூச்சு விட்டுட்டு உள்ள வந்தேன். பிரியா... அவ... என்னையே... பதட்டமா பாத்துட்டு உக்காந்துருந்தா.


நான் அவ கிட்ட போய், ஒன்னும் சொல்லாம, 'எல்லாம் ஓகே'னு தலைய மட்டும் ஆட்டினேன். அவ மூஞ்சி... அப்போ தான்... லேசா... ரிலாக்ஸ் ஆச்சு.


அன்னைக்கு ஃபங்ஷன் முடிஞ்சு, வந்த சொந்தக்காரங்க எல்லாரும் கிளம்பிப் போய்ட்டாங்க. அம்மாவோட அக்கா, அவங்க புருஷன் மட்டும் தங்குனாங்க. நாளைக்கு காலையில ஊர்ல ஒரு சொந்தக்காரங்க கல்யாணம். அதுக்கு அம்மா, அப்பா கூட இவங்களும் சேர்ந்து போறதுக்காக நைட் இங்கயே ஸ்டே பண்ணிட்டாங்க.


"நீங்களும் ரெண்டு பேரும் வர்றீங்களா டா?" அம்மா எங்க ரூம் கிட்ட வந்து கேட்டாங்க.


பிரியா அந்த பச்சை பட்டு புடவைய மாத்திட்டு, அவளோட அந்த நைட்டிக்கு மாறி இருந்தா. அவ வயிறு இப்போ அந்த நைட்டிய தள்ளிக்கிட்டு பெருசா தெரிஞ்சது. அவ என் பக்கத்துல வந்து நின்னா.


"இல்லமா. எனக்கு ஆபீஸ்ல முக்கியமான மீட்டிங் இருக்கு. அவளையும் இந்த நிலைமைல அவ்ளோ தூரம் கூட்டிட்டு போறது சரி வராது. ஒரே அலைச்சலா இருக்கும்," நான் சொன்னேன்.


"ஆமாங்க அத்தை. எனக்கு ஒரே டயர்டா இருக்கு," பிரியாவும் என் கூட சேர்ந்துக்கிட்டா.


"சரி சரி. நீங்க ரெஸ்ட் எடுங்க,"னு சொல்லிட்டு அம்மா போய்ட்டாங்க.


கதவ சாத்தி லாக் பண்ணதும், பிரியா வந்து 'பொத்'துனு பெட்ல விழுந்தா. "அப்பாடா... முடிஞ்சது."