Adultery விழியில் விழுந்து இதயம் நுழைந்து

[game40it]

பகுதி 10.

 
போராட்டம் மற்றும் சரணடைதல் - ஒரு மனைவியின் சிக்கலான நிலை
 
நான் வீட்டினுள் வர கமலா புறப்பட தயாராக இருந்தாள். கமலாகா இருப்பது நல்லதா அல்லது கிளம்புவது நல்லதா என்ற இரண்டும்கெட்ட குழப்பத்தில் இருந்தேன். நான் மதனுடன் மிகவும் நுட்பமான மற்றும் உணர்ச்சி மிக்க விவாதம் நடத்தப் போகிறேன். அவனுக்கு விருப்பம் இல்லாத ஒன்றை செய்ய அவனை ஒப்புக்கொள்ள வைக்கவேண்டும். (எனக்கும் தான அதே விருப்பம் இல்லாத நிலை?) அனால் என் நலனுக்கு, என் குடுபத்தின் நலனுக்கு இதை நான் செய்துதான் ஆகணும். அதனால் கமலா இங்கு இல்லாமல் இருப்பது நல்லது தான். அனால் இன்னொரு வகையில் கமலா இருந்தால் மதன் என்னுடன் காம சேட்டைகள் செய்வதை தடக்குலாம். (ஆனாலும் என்ன, கமலா இருந்தால் கூட அவன் என்னை படுக்கையறைக்கு இழுத்துகிட்டு போகமாட்டான் என்று என்ன நிச்சயம். ) நான் வந்த சில நிமிடங்களுக்குள் மதனும் வந்து அடைந்தான். நாங்கள் இருவரும் ஒன்றாக இங்கே வந்ததற்கு கமலாக்காவின் நமட்டு சிரிப்பும் அவள் கண்களில் தெரிந்த குறும்புத்தனமும் என்னை வெட்கப்பட செய்தது. எங்கள் காமத்தை அடக்கமுடியாமல் எங்கள் ஆசையை தீர்த்துக்கொள்ள இங்கே செக்ஸ் வைத்துக்கொள்ள வந்திருக்கோம் என்று அவள் நிச்சயமாக நினைக்கிறாள் என்று அவள் புன்னகையும் அவள் பார்வையும் சொன்னது.
 
உண்மை என்னவென்றால், மதனுக்கு எனக்கும் இடையான கள்ளஉறவு ஏன் ஏற்பட்டது என்று கமலா புரிந்துகொண்டதா அவள் சொல்லி, நாங்கள் அதை தொடர்ந்தால் அவள் ஒன்னும் சொல்ல மாடள் என்று கமலா சொன்ன பிறகு, நாங்கள் (மாதனும் நானும்) இங்கு உடலுறவு கொள்ள வரவில்லை. அன்று கமலா வீட்டில் இருக்கையிலேயே நாங்கள் படுக்கையறையில் புணர்ந்ததோடு இங்கே நாங்கள் அதன்பிறகு செக்ஸ்காக வரவில்லை. அதனால் ரொம்ப நாள் இடைவேளையினால் இன்று நாங்கள் இன்று எங்கள் காம வெறியை த்ருப்திசெய்ய வந்திருக்கோம் என்று அவள் நினைக்கிறாள். நாங்கள் அதற்க்கு இங்கே வரவில்லை என்று நான் சொன்னாலும் அதை அவள் கொஞ்சம் கூட நம்பவில்லை என்று அவள் முகத்தை பார்த்தாலே எனக்கு தெரிந்தது. நான் என்ன சொன்னாலும் அவள் நம்பப்போவதில்லை, அதனால் நான் அவளை  நான் சொல்வதை நம்ப வை முயற்சி செய்யவில்லை. கீழே உள்ள படுக்கையறையின் கட்டிலில் அவள் புது படுக்கைவிரிப்பை போட்டிருக்காள் என்று சொன்னபோதும் நான் ஒன்னும் சொல்லவில்லை. முதலில் அதை ஏன் மாற்றவேண்டும் என்று கூட எனக்கு புரியவில்லை. மொன்று நாளுக்கு முன்பு தான் அதில் எல்லாம் மாற்றினாள், கெஸ்ட் அறையை யாரும் பயன்படுத்தவில்லை அதற்குள் ஏன் படுக்கைவிரிப்பை மாற்றினாள்? ஒருவேளை அதில் கொஞ்சம் டஸ்ட் இருக்கும், நானும் மதனும் நிர்வாணமாக அதன் மீல் புரளுவதற்கு புது பெட் ஷீட்  போட்டாலோ? அனால் இன்றைக்கு அது தேவைப்படாது என்று எனக்கு நான் சொல்லிக்கொண்டேன் முழு நம்பிக்கை இல்லாமல்.
 
கமலா கிளம்பின பிறகு, "டார்லிங் ..ஐ மிஸ்ட்டு யு," என்று கூறி மதன் என்னை அணைத்தான்.
 
நான் அவனை தடுக்கவில்லை, நானும் அவன் உடலை இருக்க அணைத்தேன். இதுவே நாங்கள் கடைசியாக ஒருவரையொருவர் கட்டிப்பிடிப்பதாக இருக்க கூடம். இப்போது அவன் அணைப்பில் ஏற்படும் உணர்வு எனக்கு தேவைப்பட்டது. ஆனால்  நான் இந்த சுகத்திலேயே மொழிகிடக்கூடாது. இதுவெல்லாம் மறக்கவேண்டிய சுகம். அதை பற்றி தான் நான் இப்போது பேசணும். மதன் அணைப்பில் இருந்து என்னை விடுபட்டுக்கொண்டேன்.
 
"உட்கார மதன், நாம முக்கியமான விஷயம் பேசணும்." என் அன்பை காட்டும் வகையில் நான் அவனை 'டா' போட்டு அல்லது செல்லம், டார்லிங் என்று எத வகையிலும் அவனை அழைக்கவில்லை. வழக்கமாக நாங்கள் தனியாக இருக்கும் போது, நான் அவரிடம் பேசும்போது அன்பை வெளிப்படுத்தும் வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்துவேன். இன்று நான் அதை செய்யவில்லை என்பதை அவன் கவனிப்பான என்று எனக்கு தெரியாது.
 
நான் சென்று சோபாவில் அமர அவன் என் பக்கத்தில் அமர்ந்தான். தானாகவே அவன் கை என் மடிமேல் வைத்திருந்த என் கைகளை பற்றின.
 
"அப்புறம் பேசுவோம்மே, இரண்டு வாரத்துக்கு மேல் என்னை பட்டினி போட்டுட்டா. பாரு என் நிலைமையை."
 
இப்படி கூறியவன் என் கையை எடுத்து அவன் பேண்ட் ஜிப் மேல் வைத்தான். வெளியே வருவதற்கு உள்ளே அந்த ஆர்வமுள்ள கடினமான சதை சிரமப்படுவதை என்னால் உணர முடிந்தது. செய்யக்கூடாது என்று நான் நினைத்திருந்தாலும் என் விரல்களுக்கு தனக்கென்று ஒரு மனம் இருந்தது. என் விரல்கள் அதை அழுத்தியது, லேசாக தேய்த்து. என் கணவர் இப்போது என்னுடன் உடலுறவில் ஈடுபட துவங்கிவிட்டார் ஆனாலும் அவர் எனக்கு உச்சியின்பம் அவர் விரல்களால் அல்லது உதடுகளால் மட்டுமே கொடுக்க முடிந்தது. முன்பு போல் அவரால் இன்னும் செய்ய முடியவில்லை.
 
இப்படி நான் உச்சம் அடைந்து ஓரளவு திருப்தி அடைந்தாலும் புணரும் போது கிடைக்கிற இன்பத்துக்கு என் உடல் ஏங்கியது. முழு எழுச்சியில் ஒரு  உறுப்பு என் பெண்மை உள்ளே முழு வீரியத்துடன் செயல்பட, அந்த நேரத்தில் உச்ச காம வெளிப்டுகளான முத்தங்கள், தழுவல்கள், உடல் உரசல்கள் மற்றும் மோக சிணுங்கல்களுடன் எட்டும் அதிதீவிர உச்சத்துக்கு அது ஈடாகுமா. நான் அவன் கண்களைப் பார்த்தேன். அது எனக்காக ஆசை மற்றும் பசியின் கனலை எரித்துக் கொண்டிருந்தன. என் விரல்களில் உள்ள அவனுக்கான தேவையை அவனும் உணருவானா? எவ்வளவு சுலபம் .. அவன் ஜிப்பை இறக்கி என் கையை உள்ளேவிட்டு அவனின் காதல் அரக்கனை வெளியே எடுப்பது, ஆனாலும் என்னை சிரமத்துடன் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டேன்.
 
நான் என் கையை அவன் மடியில் இருந்து எடுத்தேன். என் கை அந்த இடத்தைவிட்டு நகர எவ்வளவு விருப்பமற்ற நிலையில் இருந்தது என்பதை அவனால் கவனிக்க முடியுமா? "ப்ளீஸ் மதன், கொஞ்ச நேரம் சும்மா இரு, நான் பேசணும்."
 
சில வினாடிகள் என் விரல்கள் அவன் உறுப்பை பிடித்து தேய்த்ததில் இருந்து அவனுக்கு பேச்சல்லாம் அப்புறம் வைத்துக்கலாம், முதலில் என்னைக்காட்டிலும் கொண்டுசெல்லவேண்டும் என்ற நம்பிக்கை கொடுத்திருக்கும். நான் பேச போகிற விஷயத்தின் தீவிரத்தன்மை அவன் இன்னும் உணரவில்லை.
 
"நீ பேசு, யார் உன்னை தடுத்த," என்று கூறிய அவன், தன் முகத்தை என் கழுத்தில் புதைத்து அங்கே சப்ப துவங்கினான். அவனின் விரல்கள் என் வயிற்றை தடவி என் தொப்புளை சீண்டியது.
 
அவன் உதடுகள் மற்றும் விரல்களின் தீண்டுதலில் என்ன ஒரு சுகம். நான் செய்ய விறைத்துவிட்டாலும் நான் 'ஸ்ஸ்ஸ்'  அஹ்ஹ்'  என்று முனகினேன். இது போதாதா அவனுக்கு .. என் தலையை அவன் முகத்து பக்கம் திருப்பி என் உதடுகளை அவன் உதடுகளால் கவ்வினான். என் இமைகள் தானாக வலு இழந்தது. என் உதடுகளவன் உதடுகளுடன் இன்ப யுத்தம் நடத்தியது. அவன் காதல் தளபதி என் வாய் உள்ளே நுழைந்து என் தளபதியுடன் நேருக்குநேர் குஸ்தியில் ஈடுபட்டது.
 
"ம்ம்ம்... ம்ம்ம் ... ம்ம்ம்...," என்று தான் என்னிடம்  இருந்து ஒலி வந்தது. இரண்டு ஜோடி உதடுகள் அழுத்தமாக பூட்டி இருக்க வேறு என்ன ஒலி வரமுடியும்.
 
அந்த ம்ம்ம் .. ம்ம்ம்.  க்கு அர்த்தம் என்ன என்றால் முத்தமிடுவது போதும் நான் சொல்லுறதை முதலில் கேளு. அனால் நான் கூட அந்த முத்தத்தை நிறுத்தும் வகையில் அவனை தள்ளிவிட முயற்சிக்கவில்லை.
 
அவன் கை என் வயற்றில் இருந்து என் முலையை பற்றியதை அவன் என் பிஞ்சு சதையை பிசையும் போது தான் அறிந்தேன். உதடுகளிலிருந்து ஈரமான முத்தங்களும், மென்மையான மேட்டில் அவன் விரல்களின் பரிச்சியமான தடவல்களும் எதிர்வினையாக என் புண்டை  அதன் பிசுபிசுப்பு திரவத்தை சுரக்க செய்தது. நான் இங்கு அவனுடன் உடலுறவில் ஈடுபட தயாராக வரவில்லை (ஹ்ம்ம் சரி, அதைத்தான் நானே எனக்கு சொல்லிக்கிட்டேன்) அனால் என் உடல் எனக்கு துரோகம் செய்தது. கட்டிலில் அவனுக்கு முழு ஒத்தொழைக்க அது தயாராகி கொண்டு இருந்தது.
 
என் நெஞ்சு சற்று முன் தள்ளினேன், அவன் விரல்கள் உருட்டுவதற்கு வசதியாக. என் கை அவன் தொடை மேல் வைத்தேன். அவன் கை என் கையை பற்றியது, அதை மெருதுவாக அமுக்கிய பிறகு என் கையை விடுவித்தான். நான் அவன் தொடையை என் விரல்களால் வருடினேன். எங்கள் உதடுகள் தொடர்ந்து பின்னிப் பிணைந்து, ஒரு நொடி பிரிவதற்கு பின் மீண்டும் பின்னிப் பிணைந்து கொண்டே இருக்க, அவன் இமைகளும் என் இமைகளும் மூடி இருந்தது அனால் எங்கள் கைகளின் தீண்டுதல்களை உள்ளார்ந்து உணர்ந்தோம்.
 
அவன் தொடையை வருடிக்கொண்டு இருக்கும் என் கையை அவன் சிலவினாடிகள் அமுக்கிவிட்டு விடுவித்தான் என்று இப்போது தான் எனக்கு புரிந்தது. என் கையை பிடித்து அவன் மாடி மேல் இன்னும் நகர்த்தினான். சூடான ஒன்றை என் விரல்களில் மோதியது. என் விரல்கள் அந்த பரிச்சயமான பெரிய குழாய் வடிவ சதை பற்றியது. என் கையை விடுவித்த அவன் கை இதை தான் செய்துகொண்டு இருந்திருக்கு .. அவன் வீரியமான காதல் ஆயுதத்தை விடுவிப்பது.
 
"உப்ப்ப் .. ஒரு சதை இவ்வளவு கடினமாக முடியும்மா?" என்று என்னுள் வியந்தேன்.
 
என் கணவர் கிட்டத்தட்ட முழுமையாக குணமடைந்து வந்தாலும் அவர் ஆணுறுப்பு இன்னும் இந்த அளவுக்கு உறுதியாக முடியவில்லை. அது இன்னும் கொஞ்ச நாட்கள் எடுக்கும். அனால் மதனின் இன்ப தடி இந்த அளவுக்கு உறுதியாக இருப்பதற்கு இன்னொரு காரனும் நாங்கள் இரண்டு வாரத்துக்கு மேல் ஒன்றாக சேரவில்லை என்பதால். என் விரல்கள் என் உள்ளங்கையில் கிடந்த அவனது விதைபந்துகளை கொத்தாகப் பற்றின. அது கனமாக உணர்ந்தென். அவனது அடக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த உணர்ச்சித் திரவத்தை விடுவிக்க தயாராக இருந்தது. என் விரல்கள் அதன் தண்டின் நீண்ட நீளத்தில் மெதுவாக உரசியபடியே பயணித்து, அதன் மேல் பகுதியில் ஒட்டும் ஈரத்தை உணரும் வரை. அவன் முன் தோலை மெதுவாக கீழே இழுக்க இன்னும் தாராளமாக அவனின் பிசுபிசுப்பான திரவம் என் விரல்களில் ஒட்டிக்கொண்டது. அந்த சூடான காம இரத்தம் நிரம்பிய காதல் தசை என் விரல்களில் துடித்தது. அதன் முனை தோலை என் கட்டை விரல் மற்றும் மேல் இரண்டு விரல்கள் லேசாக அழுத்தி  பிடித்தது. என் மற்ற விரல்களும் உள்ளங்கையும் எந்த அழுத்தத்தையும் செலுத்தாமல் அவன் தண்டின் மீது அப்படியே கிடந்தன. என் கையை நான் கீழே சருக செய்ய, அவன் முனை தோலை கீழ் இழுத்து அவன் சிவந்த மொட்டுவை அவன் முன் தொழில் இருந்து விடுவித்தேன். பிறகு என் கை மேலே நகர அந்த முனை மீண்டும் முன் தோலால் மூட பட்டது. அவருக்கு அளவற்ற இன்பம் கிடைக்க என் விரல்களும் உள்ளங்கையும் எவ்வளவு அழுத்தம் கொடுக்க வேண்டும் என்பது எனக்குத் தெரியும். என் கை மெதுவாக மேலும் கீழும் ஆசையா இப்போது ம்ம்ம் .. ம்ம்ம் ... என்று முனகுவதற்கு அவனோட டர்ன்.
 
அவனோடேயே மெய்சிலிர்க்கும் தண்டை நான் பிடித்திருந்தபோது, இது தரும் பரவச இன்பங்களை நான் கைவிட வேண்டியிருக்கும் என்று வருத்தத்துடன் நினைத்தேன். அவன் சுன்னியை உருவிக்கொண்டே அதன் தோலின் இழையமைவு, அதன் கணிசமான நீளத்தில் ஓடும் நரம்புகள், அதன் உறுதியின் வலிமை, அதன் கவர்ந்திழுக்கும் சுற்றளவு என்று ஒவ்வொரு அம்சத்தையும் என் மனதில் பதிய வைக்க அதை என் விரல்கள் ஆராய்ந்து. இன்றைக்கு பிறகு நான் இதை மீண்டும் தொட போவதில்லை, இன்று என் மனதில் பதிந்த நினைவுகள் மட்டும் தான் என்னால் ஞாபகபடுத்த முடியும். அவன் உதடுகள் என் உதடுகளில் இருந்து பிரிந்து என் முலைக்காம்பை கவ்வி உறிஞ்சும்போது தான் அவன் என் ரவிக்கை கொக்கிகளை விடுவித்து, என் ப்ராவை மேலே அகற்றி, என் முலைகளுக்கு விடுதலை கொடுத்ததை உணர்ந்தேன். என் கவனம் எல்லாம் ஒரு பெண்ணுக்கு அவன் பிள்ளை தரக்கூடிய கருவி மீது இருந்ததால் நான் இதை கவனிக்க தவறினேன். அதுவும் அவன் என் ரவிக்கையை எத்தனை முறை கழட்டி இருப்பான், அதனால் இது அவனுக்கு சுலபமாகவும் பரிச்சியமாகவும் ஆகிவிட்டது.
 
"ஆஹ்ஹ்ஹ் ... சப்புடா .. ஆஹ்... சக் ...ஆஹ்...ஆஹ்... சக் ..," என்று முனகினேன்.
 
அதை மெல்ல கடித்தான் ... உறிஞ்சி இழுத்தான் ... வலிக்காமல் மென்றான் ... மொத்தத்தில் என்னை துடிக்க வைத்தான். என் தலை சோபாவின் முதுகு சாய்தளம் மேல் பகுதியில் ரெஸ்ட் பண்ணியது. நான் பழகிவிட்ட பாவ இன்பத்தில் மூழ்கியபடி என் கண்கள் மூடியிருந்தன, என் தலை வலது மற்றும் இடது பக்கம், நான் பெரும் இன்பத்தால் ஒரு இடத்துகில் இருக்க முடியாமல்  அசைந்தது. அப்போது தான் நான் என் கண்களை திறந்தபோது அதை பார்த்தேன். என் தலை அசையாமல் அப்படியே உறைந்துபோனது. அங்கே, சுவரில் என் குடும்பத்தின் புகைப்படம் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. நானும் என் கணவரும், என் அப்போதைய ஒரு வயது ஆனா என் மகனை என் கைகளில் சுமந்து நான் இருக்க. அவர் மனைவி இருக்கும் கோலத்தை அவர் முறைத்து பார்ப்பது போல எனக்கு இருந்தது. நான் செய்த துரோகத்திற்காக அவன் கண்கள் என் ஆன்மாவில் துளைகளை எரிப்பது போல் இருந்தது. அந்த பார்வையில் குற்றசாட்டு இருந்தது, கோபம் இருந்தது, வெறுப்பு ... இல்லை இல்லை அருவருப்பு இருந்தது. அந்த பார்வை அவர் என்னை முற்றிலும் நிராகரிப்பது போல எனக்கு தோன்றியது. என் மகனும் அவன் மாசற்ற கண்களால் என்னைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவனை பெற்றெடுத்த தாய்யா இப்படி இன்னொருவனுடன் இருக்கிறாள்.
 
எப்போதும் சுடாத அளவுக்கு என் மனசாட்சி என்னை இப்போது சுட்டது. முன்பு என் செய்கைக்கு நியாயம் கற்பிக்க முடியாது என்றாலும் ஒரு கரணம் சொல்லலாம் அனால் இப்போது நான் என்ன சொல்வேன்? இது முழுக்க முழுக்க என் சுயநலம். என் குடும்ப வாழ்க்கை, என் பிள்ளையின் எதிர்காலம், என் கணவரின் கதி  ... இதை எதுவும் நான் கருதவில்லை. இதையெல்லாம் காப்பாற்ற தானே நான் இங்கு அவனுடன் பேச வந்தேன்? இப்போது என்ன செய்துகொண்டு இருக்கேன்? எங்கேயோ வந்த பலம் நான் அவனை என் உடலில் இருந்து தள்ளிவிட்டு சோபாவில் இருந்து எழுந்தேன். என் முலைகளை, அவன் எச்சில் ஈரம் கூட துடைக்காமல், என் ப்ரா உள்ளே தள்ளிவிட்டு அவசரமாக என் ரவிக்கையின் கொக்கிகளை மாட்டினேன், என் அவசரத்தில் ஒரு கொக்கியைக்கூட சரியாக போடவில்லை. என் முந்தானையை எடுத்து சரிசெய்து போட்டுகொண்டு அவனை பார்த்தேன்.  மதன் ஒன்னும் புரியாதபடி என்னை பார்த்தான். என் முகத்தில் இருந்த முகபாவம் பார்த்து, வெளியே தொங்கிக்கொண்டு இருந்த அவன் விறைத்த உறுப்பு சற்று வலு இழக்க துவங்கியது.
 
"என்ன ஆச்சி ஷோபா? ஏன்....," என்று அவன் கேட்க துவங்கும் போது.
 
"நிறுத்து மதன் ... இது நிறுத்தவேண்டிய நேரம் வந்துவிட்டது ... ஸ்டாப். நான் பேசணும் என்று சொன்னேன், நீ என்னை பேசிவிட வில்லை."
 
அவன் நிமிர்த்து அமர நான் பேச துவங்கினேன்.
*************************************************************************************************************************************
உண்மையின் தருணம்... யதார்த்தத்தை எதிர்கொள்ளும் ஒரு கணவர்.
 
நான் கார் ஓட்டிக்கொண்டே என் அலுவலகத்தில் வேலை செய்யும் என் அபிசேர் ஒருவரை போனில் அழைத்து சிலவற்றை தயார் செய்து வைக்க ஆணைவிதித்தேன்.
 
"அப்புறம், நான் உன்னை இதை செய்ய சொன்னேன் என்று மேடத்துக்கு சொல்லிவிடு," என்றேன்.
 
"ஒகே பாஸ், மேடம் வந்தவுடன் நான் சொல்லிடுறேன்."
 
"என்னது மேடம் அங்கே இல்லையா?" என்று கேட்டேன்.
 
"யெஸ் பாஸ், ஒரு முக்கிய வேலை இருக்கு என்று வெளியே போனாங்க."
 
என் உடலில் ஒரு நடுக்கம் பற்றியது. "எப்போ போனாங்க?"
 
"நீங்க போய் ஒரு அரை மணி நேரத்தில்."
 
"சரி, நீ முதலில் நான் சொன்னதை ரெடி பண்ணு."
 
"ஒகே பாஸ், செய்துடுறேன்."
 
அவளுக்கு இன்று வெளியில் எந்த வேலையும் இல்லையே ...  வெளியில் வேலை இருக்கு என்று அவள் என்னிடம் சொல்லவும் இல்லையே. ஒருவேளை நான் மீட்டிங் கிளம்பிய பிறகு ஒரு வேலை வந்திருக்கலாம் அல்லது மதன்........ இந்த எண்ணம் நான் ஸ்ட்யரிங் பிடித்திருந்த என் கைகளை நடுங்க செய்தது. நான் என் வீட்டை நெருங்கும் போது முதலில் அதை தான் பார்த்தேன் .....  மதனின் கார். அது என் வீட்டுக்கு ஐம்பது மீட்டர் தூரம் சாலை ஓரத்தில் பார்க் பண்ணி இருந்தது.  இங்கு அவன் வேறு யாரையும் பார்க்க வந்தானா. இருக்க வாய்ப்பு மிகவும் அரிது. இது ஒரு முட்டாள்தனமான எண்ணம் என்று அதை நினைத்தபோதே தோன்றியது. அநேகமாக அவன் என் வீட்டுக்கு தான் வந்திருப்பான். அப்படி என்றால் இவ்வளவு தூரம் அவன் கார் பார்க் பண்ணவேண்டிய அவசியம் என்ன? வேறு என்ன காரணமாக இருக்க முடியும் ... அவன் வந்திருப்பது தெரிய கூடாது என்பது. இதுவே வஞ்சகம் இதில் இருப்பதைக் காட்டியது. நான் அடுத்ததை பார்த்த பிறகு தான் என் இதயத்துடிப்பை அடக்க முடியாத அளவுக்கு எகர வைத்தது. என் வாய் வறண்டு போவதை உணர்ந்தேன்.
 
நான் அப்படியே என் காரை ஒரு ஓரத்தில் நிறுத்தினேன். அடுத்தது என்ன செய்வது என்று என் மனம் பதற்றத்தில் இருந்தது. அநேகமாக என் மனைவியும் மதனும் என் வீட்டினுள் இறுக்கர்கள். தனியாகவா? இப்போது கமலா என் வீட்டில் இருக்க வேண்டிய நேரம் அல்லவா. அவள் என் வீட்டினுள்ளே இருந்தால் அங்கே எதுவும் தப்பு நடக்க கூடிய வாய்ப்பில்லை. இதை நினைத்தபோது என் இதய துடிப்பு சற்று கட்டுப்பாட்டுக்கு வந்தது. அனால் கமலா இல்லை என்றால்? ஷோபா கமலாவை அவள் வீட்டுக்கு போக அனுமதி கொடுத்திருக்கலாம். அப்போது தானே அங்கே இடையூறு இருக்காது. ... அவர்களுக்கு. நான் என் தலையில் கையை வைத்து கார் உள்ளேயே அமர்ந்து இருந்தேன். இப்போது நான் என்ன செய்வது. நான் போய் கோபமா கதவைத் தட்டணுமா? என் வீட்டு சாவி என்கிட்ட இருக்கு, ஆனா அது உள்ளிருந்து தாழ்பாள் போட்டு இருக்கும்னு நான் எதிர்பார்க்கிறேன். ஆனால் என் சொந்த வீட்டின் வாசலில் ஒரு சலசலப்பை ஏற்படுத்துவதால் என்ன பயன்? அது சுற்றியுள்ள மக்களின் கவனத்தை மட்டுமே ஈர்க்கும். அது  நடந்தால் என்ன ஆகும்?? அது எனக்கு அவமானத்தையே விளைவிக்கும்.
 
என்னால் அவர்கள் தெரியாமல் உள்ளே போக முடிந்து, நான் சந்தேக  படுவது போல அவர்கள் உள்ளே நடந்துகொண்டு இருந்தால், அந்த காட்சியை பார்த்து என்னால் தாங்கிக்கொள்ள முடியும்மா? அவர்கள் இன்பப்பதில் உடல் பின்னி பிணைந்து கிடப்பதை கண்டால் நான் என்ன செய்வேன்? உடைந்து போவேன்னா? சண்டை போடுவேன்னா அல்லது எல்லாம் ஒரு பெரும் விபரிபாத்தில் முடியும்மா? எப்படி இருந்தாலும் என் குடும்பம் அழிஞ்சி போவது நிச்சயம். என் மனம் பெரும் குழப்பத்தில் இருந்தது. எனக்கு உள்ளுக்குள் கோபமாக இருந்தது, ஆனால் அதே நேரத்தில் பிரச்சனையை சமாளிக்க செயலற்ற நிலையில் இருப்பதாகவும் உணர்ந்தேன். இல்லை நான் இங்கே இருந்து போய்விட்டு சரியான நேரத்தில் ஷோபாவிடம் நான் வந்ததையும், அவர்கள் கார் பாரத்தையும் சொல்லி பிரச்னையை நேரடியாக எதிர்கொண்டால். இது ஒரு கோழைத்தனமான முடிவு என்று தோன்றினாலும் இதற்கு மாற்று வழி, என் செயலால் நான் ஒரு பெரிய பிரளயம் ஏற்படுத்தி, அது எங்கள் வாழ்க்கையையும், மிக முக்கியமாக என் மகனின் வாழ்க்கையையும் முற்றிலுமாக அழித்துவிடும். எனக்கு வேற எல்லாமே கைவிட்டு போனாலும் என் மகன் வாழ்கை எனக்கு முக்கியம்.
 
ஆனால் என் எண்ணங்கள் ஏன் இவ்வளவு எதிர்மறையாக இருந்தன? ஒருவேளை கமலா வீட்டில் இருந்தால். மதன் தற்செயலாக இந்தப்பக்கம் வரும்போது ஷோபா கார் இருப்பதை பார்த்து அவளை பார்க்க வந்திருந்தால். அவர்கள் சும்மா ஹாலில் அமர்ந்து பேசிக்கொண்டு இருந்தால். இதற்கான வாய்ப்புகள் மிகக் குறைவுதான், ஆனால் இந்த நிலையில் இந்த மிக சிறிய நம்பிக்கையை கூட வேறு வழி இல்லாமல் பற்றிக்கொள்ள நினைத்தேன். அப்போது தான் நான் இன்னொன்றை கவனித்தேன்.  என் கார் பர பண்ணி இருக்கும் ஒரு இருபது மீட்டர் துளையில் அந்த  விக்ரம் நின்றபடி என் வீட்டை நோட்டம்விட்டு கொண்டு இருக்கான்.  நிச்சயமாக அவன் பாஸ், தீபக், தான் அவனை அனுப்பி இருப்பான். அவன் பாஸுக்கு பிரச்சனை கொடுப்பதே என் மனைவி தான். அதனால் அவன் பாஸுக்கு சாதகமாக எந்த ஒரு விஷயமும் கிடைக்குமா என்று தீபக் விக்ரம்மை என் மனைவியை கண்காணிக்க அனுப்பி இருப்பான். விக்ரம் போனில் பேசிக்கொண்டு இருந்தான். நான் மெதுவாக கார் விட்டு இறங்கி விக்ரம் நோக்கி சென்றேன். விக்ரம் நின்றிக்கும் இடத்துக்கு அருகில் உள்ள ஒரு பெரிய மரம் பின்னல் நின்று அவன் பேசுவதை ஒட்டுக்கேட்டேன்.
 
"ஆமாம் பாஸ், அத பணிப்பெண் போய்விட்டாள். வீட்டில் செந்தில் மனைவியும், அந்த மதன் என்பவனும் தனியாக இறுக்கர்கள்."
 
ஹஉஹ்.. கமலா இல்லை, உள்ளே ஷோபாவும் மதனும் தனியாக இறுக்கர்கள். என் கடைசி நம்பிக்கையும் நொறுங்கி போனது. 
 
"இல்லை பாஸ், கேட் பூட்டி இருக்கு, .............. நோ, நான் சுவர் ஏறி உள்ளே குதிக்க முடியாது."
 
"....................., ஏன்னா, இங்கே ஆள் நடமாட்டம் குறை என்றாலும் ஆட்கள் இறுக்கர்கள். எனக்கு பெரிய பிரச்னை வந்துரும்."
 
"......................................................." விக்ரம் தீபக் எதோ சொல்வதை கேட்டுக்கொண்டு இருந்தான்.
 
"ஓகே பாஸ், அவர்கள் உள்ளே போவதை போட்டோ எடுத்திருக்கேன். இவ்வளவு மணி நேரம் கழித்து அவர்கள் தனியாக உள்ளே இருந்துவிட்டு ஒன்றாக வெளியே வருவதை போட்டோ எடுத்து வைக்கிறேன். இது தான் என்னால் செய்ய முடியும் "
 
நான் மறுபடியும் என் காருக்கு சைலண்டாக நடந்து போனேன். விக்ரமின் இருப்பு என்னால் என்ன செய்ய முடியும் என்பதைக் கட்டுப்படுத்தியது. ஷோபா மற்றும் மதனுடன் மோதலை என்னால் கட்டாயப்படுத்த  முடியாது. விக்ரம் ஒரு இன்னொரு காம்ப்ளிகேஷன். என்ன செய்வதே என்று தெரியாமல் தவித்திருந்தேன். நான் இங்கே வந்து கிட்டத்தட்ட இருபது நிமிடங்கள் ஆகிவிட்டது. என் வீட்டினுள்ளே என் மனைவியும், மதனும் ஒரு மணி நேரத்துக்கு மேல் உள்ளே தனியாக இருக்கிறார்கள். விக்ரம் இருப்பதால் நான் வெளியே அவர்களுக்கு காவல் கற்பதுபோல இருந்தது. என்ன ஒரு கேவலமான நிலைமை எனக்கு.
 
அனால் ஒன்று, நான் வெறும் சந்தேகத்தின் அடிப்படையில் ஒரு முடிவோடு இருக்க கூடாது. உண்மையில் நிலைமை என்ன என்று நான் தெரிந்துகொள்ளவேண்டும். என் முடிவு அதை பொறுத்து தான் இருக்க முடியும். அனால் என்ன செய்வது? யெஸ், ஒரு வழி இருக்கு. என் வீட்டுக்கு பின்னால் ஒரு ஆள் உள்ளே போகும் அளவுக்கு ஒரு இரும்பு கேட் வெளி சுவரில் இருந்தது. அது எப்போது பூட்டி இருக்கும். அந்த பூட்டின் சாவி ஒன்று என் காரில் இருக்கு. வீட்டின் பின் கதவு சாவியும் என்னிடம் இருக்கு. பின்புறக் கதவு பூட்டப்பட்டிருக்கும், ஆனால் உள்ளே இருந்து தாழ்ப்பாள் போடப்படாமல் இருக்கும் என்று நம்புகிறேன்.  நான் வேகமாக சாலை கார்னெர் நடந்து பின்புற சிறிய சரளைக் கல் பாதையில் நடந்து என் வீட்டின் பின்புற கேட் வந்தேன். மிக கவனமாக ஓசையின்றி பூட்டை திறந்தேன். என் கைகள் மீண்டும் நடுக்க துவங்கிவைத்து. என்ன காட்சி காண்பேன் என்று என் இதயம் அச்சத்தில் துடித்தது. நான் மெதுவாக பின் வாசல் பூட்டை திறந்து கதவை தள்ளினேன். உள்ளே இருந்து பூட்டப்படவில்லை, கதவு திறந்தது. உள்ளே சென்று கதவை மூடினேன். என் காதுகளை கூர்மைப்படுத்தி கேட்டேன், எந்த ஒலியும் கேட்கவில்லை. வீடு அமைதியாக இருந்தது. படபடக்கும் இதயத்துடன் ஓசை இன்றி மெல்ல நடந்தேன். என்ன கொடுமை, என் சொந்த வீட்டில் திருடன் போல நான் நடக்க வேண்டியிருந்தது.