Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[yazhiniram]

Part 4:

நான் நேராகப் போய் அவன் பக்கத்துல நின்னேன். அவன் இன்னும் என்னைப் பார்க்காம, எங்கேயோ பார்த்துட்டு இருந்தான்.

நான் ஒரு சின்னச் சத்தம் கொடுத்து, தொண்டையைக் கனைச்சேன். அந்தச் சத்தத்துலதான் அவன் திரும்பிப் பார்த்தான். "மேடம், எதுவும் வேணுமா?"ன்னு ஒண்ணும் தெரியாத மாதிரி கேட்டான். இங்க நான் எதுக்காக வந்திருக்கேன்னு தெரியாத மாதிரி நடிச்சான்.

உடனே எனக்கு சுருக்குன்னு கோபம் வந்துச்சு.

நான்: "உன் பேர் என்ன?"

அவன்: "மேடம், என் பேரு பிரகாஷ் மேடம்."

நான்: "சரி பிரகாஷ், நீ ஏன் என்னையப் பார்த்துட்டு இருக்க? அண்ட் உன்னோட பார்வையும் சரி இல்லை. நான் இன்னைக்குக் காலையில இருந்து கவனிச்சுட்டு இருக்கேன்."

அவன்: "இல்லை மேடம், நான் பார்க்கலையே."

நான்: "பாரு! என்கிட்ட ரொம்பச் சாமர்த்தியமா பேச நினைக்காத."

அவன்: "இல்லை மேடம், நான் பார்க்கல."

நான்: "நீ இங்க வேலை பார்க்க வந்தியா? இல்லைன்னா, இந்த அபார்ட்மெண்ட்ல இருக்கிற பொம்பளைங்களைப் பார்க்க வந்தியா?"

அவன்: "இல்லை மேடம். எல்லாரையும் கவனிக்கிறதுதான் என் வேலை. ஒருவேளை நீங்க தப்பாப் புரிஞ்சுக்கிட்டீங்களோ?"

நான்: "இப்போ நான் தப்பாப் புரிஞ்சுக்கிட்டேனா? உன் வேலை வெளிய இருந்து வரவங்கள verify பண்றது, அப்பார்ட்மெண்ட்டை safety காவல் காக்கிறது, gate open பண்ணி விடுறது and close பண்றது. அதுதானே? ஆனா, நீங்க குடியிருக்கிறவங்க என்ன பண்றாங்க, எந்த கேப்ல என்ன தெரியுதுன்னு பார்க்குறது உன் வேலை இல்லை."

அவன் கண்ணு கீழ தரையைப் பார்த்தது. ஆனா, அவனோட பார்வை லேசா என்னோட கணுக்கால், இடுப்பு பக்கமா போயிட்டு வந்துச்சு.

மறுபடியும் எனக்கு கோபம் வந்துச்சு.

நான்: "பிரகாஷ்! என் கண்ணு இங்க இருக்கு. என்னோட கண்ணைப் பார்த்துப் பேசு."

அவன்: "மன்னிச்சுக்கோங்க மேடம். நான் எதையும் பார்க்கல. நான் எல்லாரையும் தான் பார்க்கிறேன், உங்களை மட்டும் இல்லை மேடம்."

நான்: "ஓஹோ! எல்லாரையும் பார்க்குறீயா? ஆனா, எல்லாரையும் பார்க்கத் தெரிஞ்ச உனக்கு, அவங்க முகத்தை மட்டும் பார்க்கத் தெரியாதா? இல்லன்னா இங்கேயும் இங்கேயும் மட்டும் தான் பார்ப்பீயா?" (அப்படின்னு சொல்லிட்டு, என் ஜாக்கெட் மேலயும், அப்புறம் என் இடுப்புப் பகுதி மேலயும் விரலால சுட்டிக் காட்டினேன்.)

அவன்: "இல்லை மேடம். நான் எல்லாரையும் அப்படிப் பார்க்க மாட்டேன்."

நான்: "ஓஹோ, அப்போ நீ பொம்பளைங்களை மட்டும் தான் பார்ப்பீயா, அப்படித்தானே?"

அவன்: "இல்லை மேடம், மன்னிச்சுக்கோங்க மேடம்."

நான்: "உன் மன்னிப்பு எனக்குத் தேவையில்லை. நான் இந்த அசோசியேஷன்ல கம்ப்ளெயின்ட் பண்ணப் போறேன்."

அவன்: "இல்லை மேடம், ப்ளீஸ். நான் பார்க்க மாட்டேன்."

நான்: "இல்லை! உனக்குத் தண்டனை வேணும். பொம்பளைங்களை எப்படிப் பார்க்கணும்னு உன் குடும்பம் உனக்குச் சொல்லிக் கொடுக்கலையா?"

அவன்: "மன்னிச்சுக்கோங்க மேடம்."

நான்: "உனக்குக் கல்யாணம் ஆச்சா?"

அவன்: "இல்லை மேடம்."

நான்: "அதுதான் பிரச்னையே! அதனாலதான் கல்யாணம் ஆகாம எல்லாப் பொம்பளைங்களையும் இப்படிப் பார்க்குறீயா? உனக்கு என்ன வயசு ஆகுது?"

அவன்: "27 மேடம்."

நான்: "நீ கல்யாணம் பண்ணி, உன் பொண்டாட்டியை யாராவது இப்படிப் பார்த்தா நீ என்ன பண்ணுவ? உனக்கு வெட்கமா இல்லையா இப்படிப் பண்றதுக்கு?"

அவன்: "மன்னிச்சுக்கோங்க மேடம்."

நான்: "உன் சாரி உன்கிட்டயே வெச்சுக்கோ. இனிமேல் என்னையோ, வேற எந்தப் பொம்பளைகளையோ இப்படிப் பார்க்கக் கூடாது."

அவன்: "கண்டிப்பா மேடம்."

---

அவன்கிட்ட தொடர்ந்து பேசாம, எனக்குள்ள ஒரு சந்தோஷம், ஒரு பெருமை வந்துச்சு. நான் அங்கிருந்து கிளம்பி, வாக்கிங்கைத் தொடர ஆரம்பிச்சேன்.
இனிமேல் அவன் என்னைப் பார்க்க துணிச்சல் காட்ட மாட்டான்னு எனக்கு தோணுச்சு. சந்தோஷமா வாக்கிங் போக ஆரம்பிச்சேன். இன்னும் ரெண்டு ரவுண்டு சுத்தினேன். நான் எக்சிட் கேட்டைக் கடக்கும்போதெல்லாம், அவன் என்னைப் பார்க்காம தலையை குனிஞ்சுக்கிட்டே இருந்தான். ஆனா, இதெல்லாம் அவன் நடிக்கிறான்னு எனக்கு நல்லாப் புரிஞ்சுச்சு.

நான் வாக்கிங்கை முடிச்சுட்டு, என் பையன் கிட்ட போனேன். "சரி வா, வீட்டுக்குப் போகலாம்"னு சொன்னேன். அவன், "அம்மா, இன்னும் பத்து நிமிஷம் ப்ளீஸ்"ன்னு கேட்டான். "இல்லை"ன்னு சொன்னேன். அவன் அடம் பிடிச்சதும், "சரி, அஞ்சு நிமிஷம்"னு சொன்னேன். அவன் சந்தோஷமா விளையாடப் போனான்.
நான் அங்கேயே உக்காந்தேன். என் கண்ணு பிரகாஷைப் பார்த்தது. இப்போ அவன் என்னை பார்க்காம, வெளியேயும் வேற இடத்துலயும் பார்த்துட்டு இருந்தான். ஆனா, அப்பப்போ திருட்டுப் பார்வை என் பக்கம் வந்து, உடனே விலகிச்சு.

இப்போ என் மனசு மாற ஆரம்பிச்சது. அவனைச் சீண்டுறதுக்கு எனக்கு ஒரு சின்னத் தைரியம் வந்துச்சு.

அவன் என்னைப் பார்க்கிற ஒரு சந்தர்ப்பத்துல, நான் அவனைப் பார்க்காத மாதிரி நடிச்சேன். எழுந்து நின்னேன். (சுத்தி முத்தி யாரு இருக்காங்கன்னு அவனைப் பார்க்காம செக் பண்ணேன். யாரும் இல்லைன்னு உறுதியாச்சு).

என் புடவையில மணல் ஒட்டின மாதிரி, நான் அப்படியே என் புடவையோட மடிப்புகளைத் தட்டிவிட்டேன். அவன் என்னைப் பார்க்கலைன்னு நெனச்சுக்கிட்டுப் பண்றமாதிரி ரொம்பச் சாதாரணமாக், எப்பவும் போல adjust பண்ணுனேன். அப்புறம் அந்த முந்தானையை லேசா விலக்கி, என் தொப்புள் முழுசாத் தெரியுற மாதிரி பண்ணி, பாவாடைப் பகுதிக்குள்ள மடிப்புகளைச் செருகிச் சரி பண்ணினேன்.

நான் முந்தானையைச் சரி செய்யும்போதும், என் புடவை மடிப்புகளை இடுப்புல செருகும்போதும், என் தொப்புள் குழி நல்லா அவனுக்குத் தெரிஞ்சுச்சு. இன்னைக்கு, ஒரே நாள்ல, இது அவனுக்குக் கிடைச்ச மூணாவது விருந்து.

அவன் அங்கேயே இல்லைன்னு ரொம்ப இயல்பா பண்ணினாலும், என் மனசுக்குள்ள **'இவன் என்னைப் பார்க்கணும், இவன் இன்னும் ரசிக்கணும்'**ங்கிற ஒரு துணிச்சல் வந்துச்சு.

அப்புறம் எனக்கு வெட்கமா வந்துச்சு. உடனே என் பையனைக் கூப்பிட்டு, "சீக்கிரமா வா வீட்டுக்குப் போகலாம், அஞ்சு நிமிஷம் ஆச்சு"ன்னு சொன்னேன். அவன் மறுபடியும் அடம் பிடிச்சான். "இல்லை, இப்போ நீ வரலைன்னா, அடுத்த வாட்டி பார்க் கிடையாது"ன்னு கண்டிப்பா சொன்னேன். உடனே அவன் வந்தான்.

நாங்க ரெண்டு பேரும் வீட்டுக்குப் போகத் திரும்பி நடந்தோம். ஆனா, இன்னைக்கு நான் பண்ணின விஷயங்கள், என் எண்ணங்கள், எல்லாம் எனக்கு ரொம்பப் புதியதா இருந்துச்சு. இதுக்கெல்லாம் காரணம் அந்தக் கவிதா தான். நான் மனசுக்குள்ள அவளைத் திட்டிட்டே வீட்டுக்குப் போய்ச் சேர்ந்தேன்.