Adultery அவள் கணவன் செய்த தவறு (Completed)

[Shrutikrishnan]

வேகமா பைக்கை ஓட்டிட்டு வீட்டுக்கு வந்தான். குட்டிப் பையன் கூப்பிட்டுக்கிட்டு, கதவைத் திறந்து உள்ள போனான். ஒரு பேக் எடுத்து, அவனுக்கும் அவன் பையனுக்கும் தேவையான துணியையும், மத்த பொருளையும் வேக வேகமா எடுத்து வச்சான். அவன் கை நடுங்குச்சு. 'இந்த ஒரு வாரம் அந்த வீட்டுல என்ன நடக்குமோ'... நெஞ்சு வலிச்சது... ஆனா... அவன் சுன்னி இன்னும் விறைப்பாவே தான் இருந்தது.


பையனைக் கூட்டிட்டு, பேக் எடுத்துட்டு பைக்கைக் கிளப்பினான். அவன் பைக் தெரு முனையில திரும்புறதை...


மாடில... ஜன்னல் வழியா... மகேஷ் பார்த்துட்டு இருந்தான்.


"என்னடா இது... அண்ணனும், குட்டிப் பையனும் பேக் ஓட எங்கயோ போறாங்க... அக்கா மட்டும் வீட்ல தனியா இருக்காங்களா?"... அவனுக்கு மனசு துடிச்சது. 'இது தான் சான்ஸ்... அக்கா கூட தனியா...'


அவன் குஷில அவசர அவசரமா அவன் போன் எடுத்து துர்காவுக்கு கால் பண்ணான்.


"The number you are trying to reach is currently switched off..."


அவனுக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுருச்சு. "ச்ச... என்ன ஆச்சு?" அவனுக்கு ஒண்ணுமே புரியல. திரும்பத் திரும்ப கால் பண்ணான். அதே தான் சொன்னுச்சு. மகேஷ் மண்டை குழம்பிப் போய் நின்னான். அவனுக்கு ஏதோ தப்பா நடக்குதுனு மட்டும் நல்லா புரிஞ்சது.


ஒரு மணி நேரம் கழிச்சு...


கிருஷ்ணன் பைக், முரளியோட பிரம்மாண்டமான பங்களா கேட் முன்னாடி வந்து நின்னுச்சு. அவன் பையனைக் கீழ இறக்கி விட்டுட்டு, பேக்கை எடுத்துக்கிட்டான்.


கேட்ல இருந்த வாட்ச்மேன்... இவனை ஒரு பார்வை பார்த்தான். அந்தப் பார்வை சாதாரணமா தான் இருந்த மாரி தெரிஞ்சது. ஆனா கிருஷ்ணனுக்கு மட்டும் அது வேற மாரி பட்டது. அந்தப் பார்வையில அத்தனை கேவலம்... அதுக்கு அர்த்தம் இதுதான்னு அவனுக்கு புரிஞ்சது... 'பொழைக்கத் தெரியாதவன்... பொண்டாட்டியை வச்சு பொழைக்கிறான் போல...' கிருஷ்ணனுக்கு உடம்பெல்லாம் கூசுச்சு.


அந்த வாட்ச்மேன் ஒரு வார்த்தை கூடப் பேசாம, 'ரிமோட்'ல கேட்டைத் திறந்தான்.


கிருஷ்ணன், பையனோட கையப் புடிச்சுக்கிட்டு, அந்த நீளமான பாதைல நடந்து போனான். அவன் நெஞ்சு 'பக் பக்'னு அடிச்சது. அந்த அஞ்சு நிமிஷ நடை... அவனுக்கு அஞ்சு மணி நேரம் மாரி இருந்தது.


பெரிய கதவு முன்னாடி வந்து நின்னு, 'காலிங் பெல்' அடிச்சான்.


உள்ள சத்தம் கேட்டுச்சு... ஆனா யாரும் வரல.


ஒரு நிமிஷம்... ரெண்டு நிமிஷம்... அஞ்சு நிமிஷம் ஆச்சு.


'என்னடா... கதவைத் திறக்க இவளோ நேரமா?' கிருஷ்ணன் மனசுக்குள்ள... 'ஒருவேளை... முரளி... துர்காவை... ஓத்துட்டு இருப்பானோ? அதான் லேட் ஆகுதா?'... நினைக்க நினைக்க... அவன் பேண்ட் உள்ள சுன்னி முட்டிக்கிட்டு நின்னுச்சு.


அப்போ... கதவு திறக்குற சத்தம் கேட்டுச்சு.


முரளி தான் வந்து திறந்தான்.


அவனைப் பார்த்ததும் கிருஷ்ணனுக்கு ஒரு மாதிரி ஆச்சு. முரளி இப்போ தான் ஃப்ரெஷ்ஷா குளிச்சிருந்தான். ஒரு சிம்பிள் டீ-ஷர்ட், ஷார்ட்ஸ் போட்டுட்டு... ரொம்ப ரிலாக்ஸா... ஏதோ பெரிய வேட்டையை முடிச்ச திருப்தியோட நின்னுட்டு இருந்தான்.


அவன் கிருஷ்ணனை ஒரு கேவலமான பார்வை பார்த்தான். ஆனா... அவன் கண்ணு கீழ குட்டிப் பையன் மேல போனதும்... அவன் முகத்துல ஒரு சிரிப்பு வந்தது.


"வாடா குட்டி... ஹாய்... உள்ள வா..."னு சொல்லி பையனோட தலையைக் கோதி விட்டான்.


பையனும் சிரிச்சிட்டே உள்ள ஓடினான். கிருஷ்ணன் பேக்கோட... ஒரு வேலைக்காரன் மாரி... அவன் பின்னாடியே போனான்.


அந்த ஹால்... அத்தனை பெருசு. அவன் கண்ணு... அவன் பொண்டாட்டியைத் தேடுச்சு. "துர்கா... துர்கா..."... எங்கையும் காணோம். 


முரளி... இவன் மனசுல நினைச்சதைப் படிச்ச மாரி... சிரிச்சிட்டே... மாடியைப் பார்த்து சத்தம் போட்டான்.


"துர்கா... கீழ வா... உன் பையன் வந்துட்டான்..."


மாடில இருந்து எந்த சத்தமும் வரல. கிருஷ்ணன் பதட்டமா முரளியைப் பார்த்தான்.


முரளி இப்போ கொஞ்சம் குரலை உயர்த்தி, அதிகாரமா கூப்பிட்டான், "துர்கா...."


"ம்ம்... ரெடி ஆயிட்டு இருக்கேன்... இதோ வர்றேன்... ரெண்டு நிமிஷம்..." மாடியில இருந்து துர்காவோட குரல் கேட்டுச்சு. ஆனா அவ குரல்ல ஒரு மாதிரி... தடுமாற்றம்... இல்ல... ஒரு புதுவிதமான குழைவு... ஒரு கிறக்கம்... இப்பதான் ஒரு ஆட்டத்தைப் போட்டு முடிச்ச மாதிரி ஒரு களைப்பு... தெரிஞ்ச மாதிரி இருந்துச்சு கிருஷ்ணனுக்கு. அவன் சுன்னி மறுபடியும் துடிக்க ஆரம்பிச்சது.


அந்த ரெண்டு நிமிஷம்...


கிருஷ்ணன் அங்கேயே சிலையா நின்னான். குட்டிப் பையன் அந்தப் பெரிய சோபால ஏறி குதிச்சு விளையாடிட்டு இருந்தான்.


அப்போ... மாடிப் படியில... மெதுவா கால் எடுத்து வைக்கிற சத்தம்...


கிருஷ்ணன் தலையைத் தூக்கிப் பார்த்தான்.


அங்க...


அங்க துர்கா நின்னுட்டு இருந்தா.


அவளைப் பார்த்ததும் கிருஷ்ணன் 'பதறிப் போனான்'.


ஐயோ... என்ன கோலம் இது!


அவளும் இப்போ தான் ஃப்ரெஷ்ஷா குளிச்சிருந்தா. அவளோட நீளமான கூந்தல்... இன்னும் ஈரமா... காஞ்சியும் காயாம... அவ முதுகுல விரிஞ்சு கிடந்தது.


ஆனா... அவ போட்டுட்டு இருந்த டிரஸ்...


அது நைட்டி இல்ல... இல்ல... அதுக்கு பேரு 'negligee'.


பளபளன்னு... கருப்பு கலர்ல... சில்க் துணில... அவளோட தொடை வரைக்கும் தான் அந்த டிரஸ் இருந்தது. அது அவ உடம்போட ஒட்டி... அவளோட 'வளைவு நெளிவை'... இன்ச் பை இன்சா... காமிச்சது.


அந்த டிரஸ் அவளுக்கு கொஞ்சம் டைட்டா வேற இருந்தது. அதனால... அவளோட ரெண்டு மொலையும்... ப்ரா இல்லாம... புடைச்சுக்கிட்டு... வெளிய தள்ளுற மாரி நின்னுச்சு. அவளோட காம்பு... அந்த கருப்புத் துணியில... குத்திட்டு... தனியா தெரிஞ்சது.


கிருஷ்ணன் கண்ணு கீழ இறங்குச்சு. அவளோட 'தொப்புள்' மேடு... அந்த மெலிசான துணில... அப்பட்டமா தெரிஞ்சது.


ஆனா... இது எல்லாத்தையும் விட... கிருஷ்ணனை அதிர்ச்சி ஆக்கினது ஒண்ணு...


அவளோட 'தாலி'.


அவன் கட்டின தாலி... அந்த கருப்பு நெக்லிஜீக்கு உள்ள இல்ல... வெளிய... அவளோட ரெண்டு மொலையோட பிளவுல... கரெக்டா... தொங்கிட்டு இருந்தது. அவ ஒவ்வொரு அடி எடுத்து வைக்கும் போதும்... அந்தத் தாலி... அவ மொலைக்கு நடுவுல... ஊஞ்சல் ஆடிச்சு.


அவ முகத்துல... எந்த சோர்வும் இல்ல. எந்த அழுகையும் இல்ல. ரொம்ப ஃப்ரெஷ்ஷா... நெத்தியில சின்னதா ஒரு பொட்டு... அதுக்கு மேல... புதுசா வச்ச மாரி... 'குங்குமம்'.


'அச்சோ... இவனும் குளிச்சிட்டு பிரெஷா இருக்கான், அவளும் குளிச்சிட்டு பிரெஷா இருக்கா… அப்போ ரெண்டு பேரும்... ஒண்ணாதான்... குளிச்சிருப்பாங்களோ?' கிருஷ்ணனுக்கு அடிவயிறு கலங்குச்சு. 'குளிச்சு... முரளியே இவளுக்குப் பொட்டு வச்சு... குங்குமம் வச்சு... இந்த 'தேவிடியா' டிரஸ்ஸைப் போட்டு... என் தாலியை எடுத்து வெளிய போட்டு விட்டுருக்கானோ?'


அவன் நினைக்க நினைக்க... அவமானத்துல... காமத்துல... அவனோட 'சுன்னி' துடிக்க ஆரம்பிச்சது.


'என் பையன் முன்னாடியா... இப்படி... ஒரு பொம்பள... அவ புருஷன் முன்னாடி... இப்படி ஒரு டிரஸ்ல... இப்படி... நிக்கிறாளே...'


துர்கா... மெதுவா... ஒவ்வொரு அடியா... அந்தக் கம்பீரமான மாடிப் படில இறங்கி வந்தா. அவ பார்வையில கூச்சமே இல்ல. ஒரு அலட்சியம்.


"அம்மா!" குட்டிப் பையன் சோபால இருந்து குதிச்சு அவகிட்ட ஓடினான்.


துர்கா முகத்துல இப்போ தான் ஒரு சிரிப்பு வந்தது. அவ குனிஞ்சு அவ பையனைத் தூக்கி கட்டிப் புடிச்சுக்கிட்டா. அவ அப்டிக் குனிஞ்சப்போ, அவ மொலையும்... அந்தத் தாலியும்... கிருஷ்ணன் கண்ணு முன்னாடி... முரளி கண்ணு முன்னாடி... நல்லா குலுங்கி... அந்தப் பிளவு ஆழமாத் தெரிஞ்சது.


"சாப்டியா டா கண்ணா?" அவளோட கொஞ்சுற குரல்.


முரளி... இதையெல்லாம் பார்த்துட்டே... சிரிச்சு, கிருஷ்ணன் கிட்ட வந்து, "உன் பொண்டாட்டி செமையா இருக்கால... என் பொண்டாட்டி துணி தான் அது. அவளை விட, உன் பொண்டாட்டிக்கு கும்முனு இருக்கு," னு சொன்னான்.
கிருஷ்ணன் வாய புலந்து பாத்தான்.


முரளி சோபால போய்... ராஜ மாரி உட்கார்ந்தான். அவன் முகத்துல ஒரு புன்னகை. ஒரு வெற்றிப் புன்னகை. 'பார்த்தியா... உன் பொண்டாட்டி... இப்போ எனக்கு...' அவன் பார்வை கிருஷ்ணன் கிட்ட அதைத்தான் சொல்லுச்சு.


கிருஷ்ணன் மட்டும் தான்... அந்த ஹால்ல... கையில பேக்கோட... ஒரு பொட்டை மாரி... அசையாம நின்னுட்டு இருந்தான்.


முரளி இப்போ கிருஷ்ணனைப் பார்த்தான். "என்னடா... பொம்மை மாரி நின்னுட்டு இருக்க... பேக் எல்லாம் கொண்டு போய்... மாடில கெஸ்ட் ரூம் இருக்கு... அங்க வச்சிக்கோ," னு அதிகாரமா சொன்னான்.


கிருஷ்ணன்... வாயைத் திறந்து ஒரு வார்த்தை கூடப் பேச முடியல. மெதுவா தலையை மட்டும் ஆட்டினான்.


முரளி இப்போ துர்காவைப் பார்த்தான். "நீ பையன கூட்டிட்டு கிச்சனுக்குப் போ. அவனுக்குப் பால் ஏதாவது சூடு பண்ணிக் குடு. ஃப்ரிட்ஜ்ல எல்லாம் இருக்கு." அவன் துர்கா கிட்ட பேசுறது... ஏதோ அவன் பொண்டாட்டி கிட்ட ஆர்டர் போடுற மாரி இருந்தது.


துர்கா... "சரிங்க," னு சொல்லிட்டு, பையனோட கையப் புடிச்சுக்கிட்டா.


அவ கிருஷ்ணனைத் திரும்பி கூடப் பார்க்கல. அவனை ஒரு மனுஷனாவே மதிக்காம... அவனைக் கடந்து... கிச்சனை நோக்கி நடந்தா.


அவ நடந்து போகும்போது... கிருஷ்ணன் அவளையே பார்த்துட்டு இருந்தான். அந்த நெக்லிஜீ... அவ நடக்குறதுக்கு ஏத்த மாரி... அவளோட சூத்தை ஒட்டி... அவ குண்டி ரெண்டும்... தனித் தனியா... ஆடுறது... அப்பட்டமா தெரிஞ்சது. 


கிருஷ்ணனுக்கு 'அடிவயிறு கலங்குச்சு'. அவன் கையில இருந்த பேக்கைப் பார்த்தான். அவன் ஒரு வேலைக்காரன் மாரி... அந்தப் பேக்கைத் தூக்கிட்டு... அவன் எஜமான் சொன்ன ரூமைக் தேடி... அந்த மாடிப் படியில ஏறினான்.


கிருஷ்ணன் படியில ஏறி அந்த கெஸ்ட் ரூமுக்குப் போனான். அது மாடில ஒரு மூலையில இருந்தது. கதவைத் திறந்து உள்ள போனான். சின்ன ரூம் தான். ஆனா நீட்டா இருந்தது. அவன் கையில இருந்த பேக்கைக் கீழ வச்சான்.


அவன் உடம்பு இன்னும் நடுங்கிட்டு இருந்தது. அவனுக்கு அந்த ரூம்ல நிக்கவே முடியல. ஆனா வேற வழி?


பேக்கைத் திறந்து, அவனோட பனியன், லுங்கி, மத்த துணி பையனோட சின்னச் சின்ன சட்டை, ட்ராயர்... எல்லாத்தையும் எடுத்து அந்தக் கப்போர்டுல அடுக்கி வச்சான். அவன் துணியை அடுக்கும் போதே... அவன் மனசு எல்லாம் கீழ ஹால்ல தான் இருந்தது. துர்கா என்ன பண்றா... அந்த முரளி அவளை என்ன பண்றான்...


வேகவேகமா துணியை வச்சிட்டு, திரும்பக் கீழ இறங்கிப் போனான்.


அங்க ஹால்ல... குட்டிப் பையன் சோபால உட்கார்ந்து ஜாலியா டிவி பார்த்துட்டு இருந்தான். கிச்சன்ல இருந்து துர்கா வந்தா. அவ பையனுக்கு ஒரு கிளாஸ்ல பால் குடுத்துட்டு இருந்தா.


அவ இன்னும் அதே கருப்பு நெக்லிஜீல தான் இருந்தா. அவ புருஷனே வீட்டுக்குள்ள வந்துட்டான்... பையன் இருக்கான்... அதப் பத்தி எந்தக் கவலையும் இல்லாம... அவ பாட்டுக்கு அந்த உடையிலயே நின்னுட்டு இருந்தா. கிருஷ்ணன் அவளையே பார்த்தான். அவ மொலை... அந்தத் துணியை விட்டு வெளிய வர்ற மாரி குத்திட்டு நின்னுச்சு. தாலி அதுக்கு நடுவுல ஊஞ்சல் ஆடிட்டு இருந்தது.


அப்போ... *டிங் டாங்...*


காலிங் பெல் சத்தம் கேட்டுச்சு.


முரளி சோபால உட்கார்ந்த எடத்துல இருந்தே... கிருஷ்ணனைத் திரும்பிப் பார்த்தான். ஒரு வார்த்தை பேசல. கண்ணாலயே... 'போய் தொற'னு... ஒரு நாய்க்குச் சொல்ற மாரி சொன்னான்.


கிருஷ்ணன் பல்லக் கடிச்சிட்டே கதவைத் திறக்கப் போனான்.


வெளிய... அந்த வாட்ச்மேன் நின்னுட்டு இருந்தான். அவன் கையில ஒரு பார்சல் கவர் இருந்தது.


கிருஷ்ணன் புரியாமப் பார்த்தான்.


"நைட் டின்னர் ஆர்டர் பண்ணேன் டா, வாங்கிக்கோ," முரளியோட குரல் ஹால்ல இருந்து கேட்டுச்சு.


கிருஷ்ணன் முகம் அசிங்கத்துல செவந்து போச்சு. வாட்ச்மேன் முன்னாடி அவமானமா இருந்தது. அவன் பார்சலை வாங்கக் கைய நீட்டினான்.


ஆனா அந்த வாட்ச்மேன்... அவன் பார்சலைக் குடுக்கும் போது, அவனோட பார்வை... கிருஷ்ணனைத் தாண்டி... வீட்டுக்குள்ள போச்சு.


அங்க... கிச்சன் வாசல்ல... துர்கா... அந்த கருப்பு நெக்லிஜீல... நின்னுட்டு இருந்தா.


ஒரு செகண்ட் தான். அந்த வாட்ச்மேன் கண்ணு... துர்காவோட கோலத்தைப் பார்த்தது. அவளோட தொடை... அவளோட மொலை... கழுத்துல தாலி...


அவன் கண்ணு அதிர்ச்சில விரிஞ்சது. அப்புறம்... மெதுவா... அவன் பார்வை கிருஷ்ணன் மேல திரும்பினுச்சு.


அந்தப் பார்வையில... அத்தனை கேவலம். அத்தனை நக்கல். 'ச்ச... இவன்லாம் ஒரு ஆம்பளையா... பொண்டாட்டியை இப்படி ஒருத்தனுக்கு முன்னாடி நிறுத்தி வச்சிருக்கானே...'


கிருஷ்ணனுக்குக் கூச்சமா இருந்தது. உடம்பே கூசுச்சு. அவன் வேகமா அந்தப் பார்சலைப் புடுங்கிட்டு... 'படார்'னு கதவைச் சாத்தினான்.


"சாப்பாடு எடுத்து வை," முரளி திரும்பவும் ஆர்டர் போட்டான்.


எல்லாரும் சாப்பிட உட்கார்ந்தாங்க. முரளியும் குட்டிப் பையனும் டைனிங் டேபிள்ல உட்கார்ந்தாங்க. துர்கா அவங்களுக்குப் பரிமாறினா. அவ குனிஞ்சு குனிஞ்சு பரிமாறும் போதெல்லாம்... அவ மொலை... அந்த நெக்லிஜீல இருந்து வெளிய விழுந்துருமோனு இருந்தது. முரளி அதை வெறிச்சுப் பார்த்துட்டே சாப்பிட்டான்.


கிருஷ்ணன்... அவன் ஹால்ல... தரைல... ஒரு மூலையில... ஒரு தட்டுல சாப்பாடு போட்டு... தனியா உட்கார்ந்து சாப்பிட்டான்.


அவன் தலையைக் குனிஞ்சுக்கிட்டே சாப்பிட்டான். அவனால நிமிர்ந்து பார்க்க முடியல. அவமானமா இருந்தது..


எல்லாரும் சாப்பிட்டு முடிச்சாங்க. மணி பத்து ஆச்சு.


"அம்மா... தூக்கம் வருது..." குட்டிப் பையன் கொட்டாவி விட்டான்.


"சரி டா கண்ணா..." துர்கா அவனைத் தூக்கிக்கிட்டா. அவ பையனைத் தூக்கிட்டு மாடிக்குப் போனா.


முரளி சோபால உட்கார்ந்து டிவி பார்த்துட்டு இருந்தான்.


கிருஷ்ணன் ஒரு நிமிஷம் யோசிச்சான். 'போகலாமா... வேணாமா...'


அவன் மனசு கேக்கல. அவன் பொண்டாட்டி... அவன் பையன்... அவன் மெதுவா எழுந்து... துர்கா பின்னாடியே மாடிக்குப் போனான்.


அவங்க கெஸ்ட் ரூமுக்குள்ள போனாங்க. துர்கா பையனை மெதுவா பெட்ல படுக்க வச்சா. அவன் கண்ணு மூடி உடனே தூங்கிட்டான்.


துர்கா... பெட்ஷீட்டைப் போத்தி விட்டுட்டு... அங்க இருந்து வெளிய போகத் திரும்பினா.


கிருஷ்ணன் வாசல்லயே நின்னுட்டு இருந்தான். அவன் திரு திருனு முழிச்சான்.


"எங்க... எங்க போற?" அவன் குரல் ஒரு மாதிரி... கெஞ்சுற மாரி... வந்தது.


துர்கா அவனை ஒரு பார்வை பார்த்தா. அந்தப் பார்வையில... துளி கூட இரக்கம் இல்ல.


"தூங்க," அவ சத்தமே இல்லாம சொன்னா.


கிருஷ்ணனுக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுருச்சு. "தூங்கவா? அப்போ... இங்க... இங்க தூங்கலையா?"


துர்கா அவனைப் பார்த்து லேசா சிரிச்சா. அந்தச் சிரிப்புல அம்பு மாரி நக்கல். "என்கிட்ட ஏன் கேக்குறீங்க?"


கிருஷ்ணன் புரியாம அவளையே பார்த்தான்.


"கீழ... சோபால... உங்க 'எஜமான்' உட்கார்ந்து இருக்கார்ல... அவர்கிட்ட போய் கேளுங்க."


"என்ன... என்ன கேக்கணும்?" கிருஷ்ணன் உதடு துடிச்சது.


துர்கா அவன் கிட்ட இன்னும் ஒரு அடி முன்னாடி வந்தா. அவளோட சூடான மூச்சுக் காத்து அவன் மேல பட்டுச்சு.


"போய் கேளுங்க... 'சார்... ப்ளீஸ்... என் பொண்டாட்டி... என்கூட... என் பையன் கூட... தூங்கட்டும்'னு... கேளுங்க."


அவ அவன் கண்ணையே பார்த்து, நிறுத்தி, நிதானமா கேட்டா.


"அந்தத் தைரியம்... இருக்கா உங்களுக்கு?"


கிருஷ்ணன் திரு திருனு முழிச்சான். அவனால பதில் பேச முடியல. முரளியைப் பார்த்தாலே அவன் சுன்னி சுருங்கிடுதே... இவன் எப்படி...


துர்கா அவன் முகத்துல தெரிஞ்ச பயத்தைப் பார்த்தா. அவ முகம் கேவலமா சுருங்குச்சு.


"ச்ச..."


அவ அவனை இடிச்சிட்டுப் போகப் பார்த்தா.


"உங்க இடத்துல... மகேஷ் இருந்துருந்தா... இந்நேரம் அந்த முரளியை அடிச்சு... ஒரு வழி பண்ணி... என்னைத் தூக்கிட்டுப் போயிருப்பான்."


அவ வாசல்ல நின்னு... அவனைத் திரும்பிப் பார்த்து…  அந்தக் கடைசி ஆணியை அடிச்சா.


"அவன் ஆம்பள."


அப்டியே சொல்லிட்டு... அங்க இருந்து கிளம்பிப் போனா.


அவ நேரா மாடிப் படியில இறங்கிப் போகல... அவ முரளியோட பெட்ரூம் இருந்த திசையை நோக்கி நடந்தா.


கிருஷ்ணன் மட்டும்... அந்த கெஸ்ட் ரூம்ல... அவன் தூங்கிட்டு இருந்த பையன் பக்கத்துல... ஒரு 'பொட்டை' மாரி... அசையாம நின்னுட்டு இருந்தான்.