Adultery அவள் கணவன் செய்த தவறு (Completed)

[Shrutikrishnan]

துர்கா வாயில இருந்த முரளியோட கஞ்சி உப்பு கரிச்சது. குமட்டிட்டு வந்துச்சு. அத வெளிய துப்பணும்னு நினைச்சு அவ எழுந்தா.


ஆனா முரளி அவ கைய பிடிச்சு நிறுத்தினான். "எங்க போற?" அவன் குரல் அதிகாரமா கேட்டுச்சு.


துர்கா திரும்பிப் பார்த்தா. வாயில கஞ்சியோட எப்படி பேசுறது? கையால வாயைக் காமிச்சு, 'துப்பணும்'னு சைகை செஞ்சா.


முரளி வாய்விட்டுச் சிரிச்சான். "ஓ... அதுவா... ஹா ஹா... அதை ஏன்டி துப்பி வேஸ்ட் பண்ற? உடம்புக்கு நல்ல எனர்ஜி தரும்... அப்படியே முழுங்கு டி," னு ரொம்ப கூலா, அவ கண்ணையே பார்த்து சொன்னான்.


துர்காவுக்கு கஞ்சி முழுங்குறது புதுசு இல்ல. அவ எத்தனையோ தடவ பண்ணிருக்கா. ஆனா இந்த நாயோடத... அவளுக்கு அருவருப்பா இருந்துச்சு. அவ திரு திருனு முழிச்சுட்டு நிக்கிறத பார்த்து, முரளிக்கு கோவம் வந்துச்சு.


முரளி பார்வை தரையில கூனிக்குறுகி உக்காந்திருந்த கிருஷ்ணன் மேல போச்சு. "டேய்... உன் பொண்டாட்டிக்கு சொல்லுடா! முழுங்கச் சொல்லு!" னு கத்தினான்.


கிருஷ்ணன் அந்த சத்தத்துல நிலைகுலைஞ்சு போனான். 'ஐயோ... என் பொண்டாட்டிய... அவன் கஞ்சிய முழுங்கச் சொல்ல சொல்றானே... நான் என்ன புருஷன்...' னு மனசுக்குள்ள குனிக்குறுகினான். ஆனா முரளியோட கோவமான முகத்தைப் பார்த்ததும், அவனுக்குள்ள இருந்த பயம் எல்லாத்தையும் மீறி வந்துச்சு.


அவன் நடுங்குற குரல்ல, துர்காவைப் பார்த்து, "முழுங்கிக்கோ," னு சொன்னான். அந்த வார்த்தையச் சொல்லும்போது அவன் தொண்டை வறண்டு போச்சு.


துர்கா அவ புருஷனை ஒரு மாதிரி கேவலமா முறைச்சுப் பார்த்தா. 'நீ எல்லாம்...' னு அவ பார்வை கேட்டுச்சு. ஆனா அடுத்த செகண்ட், அவ முகத்துல ஒரு மாற்றம். ஒரு மாதிரி தீர்மானமான பார்வை. 'சரி... இவனை நம்பி பிரயோஜனம் இல்லை. இந்த நாய் கிட்ட இருந்து நம்மள நாமதான் காப்பாத்திக்கணும். இப்போ இவன அனுசரிச்சுப் போனாத்தான் தப்பிக்க முடியும்.


டக்குனு அவ முகத்துல ஒரு சின்ன வெட்கச் சிரிப்ப வரவழைச்சுக்கிட்டா. கஷ்டப்பட்டு, கண்ணை இறுக்கமா மூடிக்கிட்டு, தொண்டையில நின்னுட்டு இருந்த அந்த கஞ்சியை 'கொடக்'னு உள்ள இறக்கினா.


"முழுங்கிட்டியா?" முரளி கேட்டான். அவன் குரல்ல இன்னும் அந்த நக்கல்.


துர்கா "ம்ம்ம்...."னு தலையை மட்டும் ஆட்டி, கொஞ்சம் கொஞ்சலா அவனைப் பார்த்தா.


"எங்க காமி,"னு முரளி விடல.


துர்கா, முரளியைப் பார்த்து இன்னும் கொஞ்சம் வெட்கத்தோட, வாயைத் திறந்து, நாக்கை வெளிய நீட்டி காமிச்சா.


அவ அப்படி நாக்க நீட்டிக் காமிச்சதும், அதுல இன்னும் லேசா ஒட்டியிருந்த அவன் கஞ்சியோட ஈரமும் சேர்ந்து முரளிக்கு திரும்பவும் சுன்னிய தூக்கி விட்டுச்சு. 'அடடா... சொன்னதும் முழுங்கிட்டா... இவளை வச்சு இன்னும் என்னெல்லாம் பண்ணலாம்...' அவன் மனசுக்குள்ள காமத் தீ கொழுந்துவிட்டு எரிஞ்சுச்சு. கிருஷ்ணன் இதப் பாத்துட்டு இருந்தான். அவன் பொண்டாட்டி இன்னொருத்தனோட கஞ்சியை முழுங்கிட்டு நாக்க நீட்டிக் காட்டுறதப் பார்க்கும்போது அவனுக்குள்ள ஒரு மாதிரி வக்கிரமான கிளர்ச்சி. அவன் சுன்னி முட்டிக்கிட்டு நின்னுச்சு.


முரளி அவகிட்ட போய் நின்னு, அவ கழுத்துல இருந்த தாலியை 'படக்'னு இழுத்தான். துர்கா பயத்துல பின்னாடி போனா. 'ஐயோ... தாலியை அறுக்கப் போறானா?'


ஆனா அவன் அறுக்கல. அந்தத் தாலியோட நுனியப் புடிச்சு, அவ திறந்து காமிச்ச வாய்க்குள்ள வச்சான். 


"வாய மூடு,"னு முரளி சொன்னான்.


துர்கா தயங்கிட்டே வாயை மூடினா. அவ தாலி அவ பல்லுக்கு நடுவுல மாட்டுச்சு. தங்கத்தோட சுவையும், அவன் கஞ்சியோட சுவையும் கலந்து அவ நாக்குல ஒரு மாதிரி வித்தியாசமா பட்டுச்சு. அவளுக்கு உடம்பெல்லாம் சிலிர்த்துச்சு. ஆனா இப்போ, அவ முகத்துல ஒரு மாதிரி மயக்கமான பார்வை, முரளியையே பார்த்தா.


முரளிக்கு இதைப் பார்க்க பார்க்க வெறி ஏறுச்சு. 'இவ புருஷன் கட்டின தாலியை இவளே என் முன்னாடி வாயில வச்சு கடிக்கிறா...' அவன் சுன்னி இப்போ கல்லு மாதிரி நின்னுச்சு. அவன் குனிஞ்சு அவ இடுப்புல கைய வச்சு அவளை அப்படியே பூ மாதிரி தூக்கப் போனான். 


"ஐயோ... விடுங்க," துர்கா சிரிச்சிக்கிட்டே அவனைத் தடுத்தா. அவ பேசினதும், வாயில இருந்த தாலி 'கிளிக்'னு சத்தத்தோட கீழ அவ கழுத்துல வந்து விழுந்து, அவளோட அம்மண மொலைக்கு நடுவுல ஊஞ்சலாடுச்சு. அந்த தாலி விழுந்த வேகத்துல அவ மொலை லேசா குலுங்குச்சு.


"என்னடி ஆச்சு டி?" முரளி கேட்டான்.


"இல்லங்க... ஏற்கனவே லேட் ஆகிருச்சு. குட்டி பையன் வேற தனியா இருப்பான். வீட்டுக்குப் போகணும்," னு தயங்கிட்டே சொன்னா.


"அதனால என்ன... இதோ... இவனை மட்டும் போக சொல்லலாம். அவன் போய் பையன பாத்துக்கட்டும், நீ இங்கேயே இரு டி," னு சொல்லிட்டு, அவன் கைய கீழ இறக்கி, அவ குண்டியில ஒரு கைய வச்சான். சும்மா வைக்கல, நல்லா அஞ்சு விரலையும் பதிச்சு, சப்பாத்தி மாவு பிசையிற மாதிரி பிசைஞ்சான். அப்புறம் 'பளார்'னு ஓங்கி ஒரு அறை விட்டான். அந்த சத்தம் ஹால்ல நல்லா கேட்டுச்சு.


"ஸ்ஸ்ஸ்ஹா..."னு துர்கா வலியில கத்தி, லேசா குனிஞ்சா. ஆனா இந்த தடவை முகத்துல வலி தெரியல. பதிலா, அவ உதட்டைக் கடிச்சுக்கிட்டு, ஒரு மாதிரி சூடேத்துற மாதிரி முரளியைப் பார்த்தா.


"இல்லங்க... அவன் அம்மா இல்லனா அழுவான். தூங்க மாட்டான். ப்ளீஸ்..." அவ கெஞ்சுற மாதிரி சொன்னா, ஆனா அதுலயும் ஒரு அழைப்பு தெரிஞ்சது.


முரளி ஒரு செகண்ட் யோசிச்சான். அவன் மனசுக்குள்ள ஒரு கணக்குப் போட்டான். அவன் கைய எடுக்காம, துர்காவோட குண்டிய மெதுவா தடவிக்கிட்டே இருந்தான். துர்கா இப்போ வலியில நெளியல, ஒரு மாதிரி சுகத்துல நெளிஞ்ச மாதிரி நடிச்சா.


அப்புறம் முரளி தரையில சிலை மாதிரி உக்காந்திருந்த கிருஷ்ணனைப் பார்த்தான். "டேய்... மாடி பெட்ரூம்ல பெட் பக்கம் இருக்குற டேபிள்ல சிகரெட் வச்சிருப்பேன். போய் எடுத்துட்டு வா," னு சொன்னான்.


கிருஷ்ணன் எழுந்தான். அவன் கண்ணு முன்னாடியே முரளி அவன் பொண்டாட்டி குண்டிய பிசைஞ்சுகிட்டே நிக்கிறான். துர்கா லேசா நெளியிறா, ஆனா அவன் கையத் தட்டிவிடல.


அவன் திரும்பிப் பார்க்காம மாடிப் படியேறினான். ஒவ்வொரு படியில கால் வைக்கும்போதும், கீழ ஹால்ல இருந்து முரளியோட கரகரப்பான சிரிப்பு சத்தமும், துர்காவோட கொஞ்சுற மாதிரி வர்ற மெலிசான சிரிப்பு சத்தமும் கேட்டுச்சு. 'சிரிக்கிறாளா? எதுக்கு சிரிக்கிறா?' நினைக்க நினைக்க, அவன் படி ஏறுற வேகம் குறைஞ்சது.


மாடிக்கு வந்ததும், அவன் நேரா முரளியோட பெட்ரூம் கதவு கிட்ட போனான். கதவு லேசா சாத்தியிருந்துச்சு. கை நடுங்குச்சு. மெதுவா கதவ லேசா தள்ளினான்.


உள்ள போனதும் 'குப்'னு ஒரு வாசனை அவன் மூஞ்சில அறைஞ்சது. முரளியோட பெர்ஃப்யூமும், துர்கா காலையில பூசின பவுடர் வாசனையும் கலந்து... கூடவே... ஆமா... அது கஞ்சி வாசனைதான்... முரளி விட்ட கஞ்சியோட நெடி... அப்புறம்... அது துர்காவோட ஸ்பெஷல் வாசனை... எல்லாம் ஒண்ணா கலந்து, கிருஷ்ணனோட மூளைக்குள்ள ஏறி, அவன் சுன்னியை மறுபடியும் ஒரு ஆட்டு ஆட்டுச்சு.


அவன் லைட்டப் போடல. அந்த மங்கலான வெளிச்சத்துலயே ரூமைப் பார்த்தான். பார்த்ததும் அவன் வாயைப் பொளந்துட்டான். 


முதல்ல அவன் கண்ணுல பட்டது கட்டில்தான். ஐயோ... என்ன கோலம்டா அது! பெட்ஷீட்... அப்படின்னு ஒன்னு இருந்ததான்னே தெரியல. மொத்தமா ஒரு துணி மூட்டை மாதிரி சுருண்டு, கசங்கி, நசுங்கி, கட்டிலோட கால்மாட்டுல குப்பையா கெடந்துச்சு. அது மேல... அங்கங்க ஈரமா... சில எடத்துல லேசா மஞ்சக் கறை மாதிரி... சில எடத்துல வெள்ளையா, கெட்டியா, காஞ்சு போன பிசின் மாதிரி... 'எத்தனை தடவைடா பண்ணீங்க? கஞ்சியை பெட்ஷீட்லயாடா விடுவீங்க? இல்ல துர்கா விட்ட தண்ணியா? ரெண்டும் கலந்து கெட்டியாகிருச்சா?' கிருஷ்ணனுக்கு பார்க்கப் பார்க்க கீழ முட்டிக்கிட்டு நின்னுச்சு.


தலைகாணி ரெண்டும் ரெண்டு மூலைல அநாதையா கெடந்துச்சு. ஒன்னு கட்டிலுக்குக் கீழேயே தரையில விழுந்து, அதோட உறை கிழிஞ்சு பஞ்சு லேசா வெளிய தெரிஞ்சது. அது மேலயும் ஏதோ ஈரமா, கறை மாதிரி... 'தலையணையைக் கடிச்சுக்கிட்டா இருப்பாளோ?' கிருஷ்ணனுக்கு மூச்சு வாங்குச்சு.


துர்கா காலையில ஆசையா தலையில வச்சுட்டு வந்தாளே மல்லிப் பூ... அதோட கதி... சின்னாபின்னமாகி, கசங்கி, நசுங்கி, பூவே இல்லாம வெறும் இதழ்களா பெட்ல அங்கங்க சிதறிக் கெடந்துச்சு. சில பூ இதழ்கள் அந்த ஈரமான கஞ்சிக் கறைகள்ல ஒட்டிக்கிட்டு இருந்துச்சு. 


அவன் பார்வை கட்டிலை விட்டு நகர்ந்து, தரையைப் பார்த்துச்சு. அங்கதான் உண்மையான சூடே ஆரம்பிச்சது. துர்காவோட துணிங்க... அவ காலையில அவ்வளவு அழகா கட்டிட்டு வந்தாளே... அந்த மஞ்ச கலர் புடவை... தரையில நீளமா சுருண்டு கெடந்துச்சு. அது பக்கத்துல அவளோட மேட்சிங் ஜாக்கெட்... அப்புறம் பாவாடை... நாடா அவுந்து ஒரு பக்கம் தொங்கிட்டு இருந்துச்சு.


அப்புறம்... அவன் தேடுன புதையல் அங்க இருந்துச்சு. கொஞ்சம் தள்ளி... சுவரோரம்... அவளோட கருப்பு ப்ரா... ஒரு பக்கம் ஸ்ட்ராப் அறுந்து தொங்குது! இன்னொரு பக்கம் கொக்கி பிஞ்சு தொங்குது! இது வெறும் அவசரத்துல கழட்டுன மாதிரி தெரியலையே! பல்லால கடிச்சு இழுத்தானா? இல்ல கையாலயே பிச்சி எறிஞ்சானா? கிருஷ்ணனுக்குத் தெரியல. ஆனா அதைப் பார்த்ததும் அவன் சுன்னி மறுபடியும் 'லப்டப் லப்டப்'னு குதிச்சது. அதுக்கு இன்னும் கொஞ்சம் தள்ளி... அவளோட கருப்பு பேன்ட்டி... சின்னதா... மெலிசா... கசங்கிப் போய் ஒரு மூலையில...


கிருஷ்ணனால நின்ன எடத்துல நிக்க முடியல. மெதுவா நடந்து அந்த ப்ரா கிட்ட போனான். குனிஞ்சு அதை எடுத்தான். அவன் கை நடுங்குச்சு. இன்னும் லேசா ஈரமா, ஒரு மாதிரி பிசுபிசுப்பா இருந்துச்சு. வேர்வையா? இல்ல... அவன் அதை முகத்துக்கிட்ட கொண்டு போய் மோந்து பார்த்தான். லேசா கஞ்சி வாசனை... கூடவே துர்காவோட அந்த மயக்குற வாசனை... ஆழமா மூச்சை உள்ள இழுத்தான். அவன் கண்ணு சொக்குச்சு.


அப்புறம் அந்த பேன்ட்டிய எடுத்தான். இதையும் மோந்து பார்த்தான். இதுலயும் அதே வாசனை... ஆனா கொஞ்சம் அதிகமா... பேன்ட்டியோட நடுவுல நல்லாவே ஈரமா, கொஞ்சம் பிசுபிசுப்பா இருந்துச்சு. 'சந்தேகமே இல்ல... அவளும் இறக்கியிருக்கா...' கிருஷ்ணனுக்கு உடம்பு சூடாச்சு. அவன் அந்த ப்ரா-வையும் பேன்ட்டியையும் விட மனசே இல்லாம, அங்கேயே தரையில போட்டான்.


நிமிர்ந்து ரூமை சுத்திப் பார்த்தான். டேபிள் மேல இருந்த தண்ணி பாட்டில் கீழ விழுந்து, கொஞ்சம் தண்ணி சிந்தி, தரை விரிப்பு நனைஞ்சிருந்துச்சு. அது பக்கத்துல ஆஷ்ட்ரே... அதுல நாலஞ்சு சிகரெட் துண்டுகள் நசுக்கிப் போட்டிருந்துச்சு.


அப்புறம் அவன் கண்ணுல பட்டது... பெட் பக்கத்துல இருந்த சின்ன டேபிள்... அது மேலதான் சிகரெட் பாக்கெட் இருந்துச்சு. அது பக்கத்துல... துர்காவோட நெத்தில வச்சிருந்த சின்ன பொட்டு... 


அவன் மெதுவா நடந்து அந்த டேபிள் கிட்ட போனான். சிகரெட் பாக்கெட்டை எடுத்துக்கிட்டான். 


அவன் அந்த ரூமை விட்டு வெளிய வர மனசே இல்ல. இந்த ரூம் முழுக்க அவன் பொண்டாட்டியோட வாசனை... அவளை இன்னொருத்தன் புரட்டி எடுத்ததோட வாசனை... அது அவனுக்கு ஒரு மாதிரி போதையா, கிறக்கமா இருந்துச்சு.


ஆனா, முரளி கீழ காத்துட்டு இருப்பானேன்னு பயம் வந்துச்சு. வேகமா ரூமை விட்டு வெளிய வந்தான். கதவைச் சாத்தும்போது, கடைசியா ஒரு தடவை அந்த கலைஞ்ச பெட்டையும், தரையில கெடக்குற துர்காவோட துணிகளையும் பார்த்தான். அவன் தொண்டை வறண்டு போச்சு.


மெதுவா படி இறங்கி வந்தான். அவன் கையில இருந்த சிகரெட் பாக்கெட்டு நடுங்குச்சு. அவன் உடம்பு சூடா இருந்துச்சு. லுங்கிக்குள்ள அவன் சுன்னி இன்னும் அதே விறைப்போட நின்னுட்டு இருந்துச்சு. கீழ ஹால்ல முரளியும் துர்காவும் இன்னும் பேசிட்டு இருக்கிற சத்தம் கேட்டுச்சு. 


கிருஷ்ணன் வேகமா கடைசிப் படில இறங்கி ஹாலுக்குள்ள வந்தான். அங்க பார்த்த காட்சி அவனை ஒரு நிமிஷம் ஸ்தம்பிக்க வச்சது.


முரளி இப்போ சோபால உக்காந்திருந்தான். ஆனா இப்போ துர்கா அவன் பக்கத்துல, உக்காந்து, அவன் தோள் மேல சாஞ்ச மாதிரி இருந்தா. அவளோட ஒரு கைய முரளி புடிச்சு, அவன் மடியில வச்சிருந்தான். இன்னொரு கையால முரளி, துர்காவோட இடது மொலைய ரொம்ப இயல்பா, சும்மா டிவியில ரிமோட்ட நோண்டுற மாதிரி, பிடிச்சு மெதுவா அழுத்திட்டு, அவகூட கிசுகிசுன்னு பேசிட்டு இருந்தான். துர்கா அவன் முகத்தையே பார்த்து, ஒரு மாதிரி... வெட்கப்பட்ட மாதிரி சிரிச்சுக்கிட்டு இருந்தா. அவ முகத்துல இருந்த சோர்வு இப்போ கொஞ்சம் மறைஞ்ச மாதிரி தெரிஞ்சது. ஆனா அது நிஜமான சந்தோஷமா இல்ல வெறும் நடிப்பான்னு கிருஷ்ணனுக்குப் பிரிச்சுப் பார்க்கத் தெரியல.


அவன் சத்தம் கேட்டு ரெண்டு பேரும் திரும்பினாங்க. முரளி முகத்துல எந்த சலனமும் இல்ல. ஆனா துர்கா, கிருஷ்ணனைப் பார்த்ததும், ஒரு நொடி அவ முகத்துல ஒரு சின்ன சலனம் வந்து மறைஞ்ச மாதிரி இருந்துச்சு. ஆனா அடுத்த நொடியே, அதை மறைச்சுக்கிட்டு, ஒரு மாதிரி அலட்சியமா சிரிச்சா.


கிருஷ்ணன் அவமானத்துல குறுகிப் போய், நடுங்குற கையால சிகரெட் பாக்கெட்டை முரளி கிட்ட நீட்டினான். முரளி அதை வாங்கிக்கிட்டான். துர்கா மேல இருந்த கைய எடுக்கவே இல்லை. ஒரு சிகரெட்டை எடுத்து உதட்டுல வச்சான்.


"லைட்டர் குடு."


கிருஷ்ணன் அதிர்ந்து போனான். 'ஐயோ... லைட்டரை அங்கேயே வச்சுட்டு வந்துட்டேனே...' அவன் பாக்கெட்ல தேடுற மாதிரி நடிச்சான். "ச... சார்... மறந்துட்டேன்..."


முரளியோட முகம் கோவத்துல சிவந்துச்சு. "மறந்துட்டியா? பொட்டை நாயே! ஒரு வேலைய உருப்படியா செய்ய மாட்டியாடா? எதுக்குடா இருக்க நீ?" முரளி கரகரப்பான குரல்ல கத்தினான். அவன் திட்டும்போது கூட, அவன் கை துர்கா மொலைய இன்னும் இறுக்கமா பிடிச்சு கசக்குச்சு.


துர்கா இதைக் கேட்டு 'கிக்'னு சிரிச்சிட்டா. அது நிஜமான சிரிப்பா இல்ல கிருஷ்ணனை வெறுப்பேத்த சிரிக்கிறாளானு தெரியல. ஆனா அந்த சிரிப்பு கிருஷ்ணனோட இதயத்துல கத்தி மாதிரி குத்துச்சு.


"போ... போய் லைட்டரை எடுத்துட்டு வாடா!" முரளி மறுபடியும் கத்தினான்.


கிருஷ்ணன் அவமானத்துல உடம்பு கூச, மறுபேச்சு பேசாம திரும்பவும் மாடிப் படி ஏறினான். 'ச்ச... என் பொண்டாட்டி முன்னாடி இப்படியா அசிங்கப்படுத்துறது...' அவன் பல்லக் கடிச்சுக்கிட்டான். வேகவேகமா பெட்ரூமுக்கு போய், டேபிள் மேல இருந்த லைட்டரை எடுத்துக்கிட்டு, மூச்சு வாங்க கீழ இறங்கி வந்தான்.


முரளி இன்னும் அதே மாதிரி சோபால துர்கா மொலைய பிடிச்சுக்கிட்டு உக்காந்திருந்தான். கிருஷ்ணன் நடுங்குற கையால லைட்டரை நீட்டி, முரளி வாயில இருக்குற சிகரெட்டைப் பத்த வச்சான். முதல் புகையை நல்லா உள்ள இழுத்து, துர்காவோட முகத்துக்கு நேரா ஊதினான். துர்கா லேசா கண்ணைச் சிமிட்டினா, ஆனா முகத்தை திருப்பிக்கல. அவளும் அந்தப் புகையை ரசிக்கிற மாதிரி ஒரு சின்ன சிரிப்பு சிரிச்சா.


முரளி சிகரெட்டைப் புகைச்சுக்கிட்டே ஒரு நிமிஷம் யோசிச்சான். அப்புறம் கிருஷ்ணனைப் பார்த்தான்.


"இங்க பாருடா... உன் பொண்டாட்டி எனக்கு ரொம்பப் புடிச்சிருக்கு," முரளி சொல்லிக்கிட்டே துர்காவோட மொலைய மறுபடியும் பிடிச்சு லேசா திருகினான். துர்கா 'ஸ்ஸ்'னு சத்தம் போட்டா. "என் பொண்டாட்டி வேற வெக்கேஷன் போயிருக்கா... ஒரு வாரம் கழிச்சுதான் வருவா. அதுவரைக்கும் எனக்கு இங்க தனியா போர் அடிக்கும்."
அவன் என்ன சொல்ல வரான்னு கிருஷ்ணனுக்குப் புரிய ஆரம்பிச்சது. அவன் இதயம் வேகமா அடிச்சுக்கிச்சு.
"உன் பையனுக்கும் அவ இல்லாம கஷ்டமா இருக்கும். எனக்கும் அவ வேணும். சோ... இப்படிப் பண்ணலாம்…இந்த ஒரு வாரம்... நீயும் உன் பையனும் இங்கேயே வந்து தங்கிடுங்க. துர்காவும் இங்கேயே இருக்கட்டும். அவ எனக்கு வேண்டியதைச் செய்வா... நீ எனக்கு எடுபுடி வேலை செய்... சரியா?" முரளி ரொம்ப சாதாரணமா சொன்னான்.


துர்கா அதிர்ச்சியா முரளியைப் பார்த்தா. அப்புறம் கிருஷ்ணனைப் பார்த்தா. அவ கண்ணுல ஒரு தயக்கம் தெரிஞ்சது.


"சார்... அது வந்து..." துர்கா இழுத்தா.


"என்னடி யோசிக்கிற? வேற வழி இருக்கா உனக்கு?" முரளி கேட்டான்.


துர்காவுக்கு வேற வழி இல்லைனு புரிஞ்சது. 'சரி... இங்கேயே இருந்தா, இந்த நாயை ஒரு வழி பண்ணிடலாம். புருஷனையும் காப்பாத்தலாம்'னு மனசுக்குள்ள நினைச்சுக்கிட்டு, "சரிங்க," னு சொன்னா. அவ குரல்ல இருந்த தயக்கம் மறைஞ்சு ஒரு உறுதி வந்துச்சு.


முரளி சிரிச்சான். "குட் கேர்ள்." அவன் கிருஷ்ணனைப் பார்த்தான். "டேய்... நீ இப்ப வீட்டுக்குப் போ. உன் பையன கூட்டிட்டு வா. அப்படியே உனக்கும் அவனுக்கும் ஒரு வாரத்துக்குத் தேவையான துணியெல்லாம் எடுத்துட்டு வா.”


அப்புறம் துர்காவைப் பார்த்து சிரிச்சான். "இவளுக்குத் துணி எதுவும் தேவையில்லை... இங்க நான் பார்த்துக்கிறேன்... ஹா ஹா ஹா..." அவன் கேவலமா சிரிச்சான்.
கிருஷ்ணன் பல்லக் கடிச்சுக்கிட்டான். அவமானத்துல அவன் உடம்பே கூசுச்சு.
"போடா... போய் கூட்டிட்டு வா," முரளி அதட்டினான்.
கிருஷ்ணன் துர்காவைப் பார்த்தான். அவ முகத்துல எந்த உணர்ச்சியும் இல்லை. அவன் தலையாட்டிட்டு, மெதுவா அந்த வீட்டை விட்டு வெளிய நடந்தான். 
கிருஷ்ணன் பைக்ல ஏறி உட்காரும் போது, அவன் மனசு ஒரு மாரியா இருந்தது. இப்போ அவன் பொண்டாட்டி... துர்கா... அந்த முரளி கூட... அந்தப் பெரிய வீட்டுல... தனியா.


பயமா? இல்ல... பயம் இல்ல. அதுக்கு மேல... அங்க என்ன நடக்கும்னு பார்க்க முடியலையேங்கிற ஒரு மாதிரி 'ஆர்வம்'. அவன் சுன்னி, பேண்ட் உள்ள துடிச்சது.