Adultery காதல் நிழல் - Shadow of Love

[sreejachandranhot]

Chapter 25 - Misunerstanding and Confessions


இருவரும் நன்றாக சிரித்து பேசி கொண்டு இருந்த அவளுக்கு அவன் கொடுக்கும் அக்கறை அன்பு எல்லாம் புடித்து ..

ஒரு வாரம் கழித்து .....

மார்கஸ் sofaவில் சட்டை இல்லாமல் உட்கார்ந்து, phone-ல் scroll பண்ணிக் கொண்டிருந்தான்.
மீரா வந்து, அவன் அருகில் உக்காந்த்து .

Meera: Seriously… why are you always shirtless at home?
(நீ ஏன் எப்போதும் வீட்டில் shirt இல்லாமல் இருக்குறாய்?

மார்கஸ் அவளை பார்த்தான், முகத்தில் ஒரு சின்ன சிரிப்புடன் .
Marcus: Because… I know you love it baby .(ஏனென்றால்… உனக்கு பிடிக்கும் என்று எனக்கு தெரியும் பேபி .)


Meera: I know… you just want sex from me, right?
(எனக்கு தெரியும் … உனக்கு என்கிட்ட sex தான் வேண்டும்னு ?)

அவள் வார்த்தைகள் மார்கஸ்க்கு பளார் அறைந்தது போல இருந்தது.

Marcus: This… this is what you think about me? ( நீ என்னைப் பற்றி இப்படியா நினைப்பது? )

அவள் தப்ப பேசிட்டா என்று உணர்ந்தாள்.

Marcus: I can’t stay here if this is how you see me.
(நீ என்ன இப்படிதான் பார்க்கிறாயா என்றால் என்னால் இங்க இருக்க முடியாது.)

Avan jacket எடுத்துட்டு , apartment-ஐ storm பண்ணி வெளியே சென்றான், door வேகமா லாக் சாத்தினான் .

சிறிது நேரம் கழித்து

மீரா sofa-ல் இடுஞ்சு போய் இருக்க அவள் இப்படி நடக்கும் என்று எதிர்ப்பாகவில்லை

அவள் தனக்குள்ள

Meera: What have I done…? I shouldn’t have said that… I hurt him. He didn’t deserve this. Marcus… I’m such an idiot.
(நான் என்ன பன்னிவெச்சருக்கேன் ? அதை சொல்லிருக்க கூடாது. அவனை கஷ்ட கொடுத்தேன். அவன் இதற்கு தகுதி இல்ல.மார்கஸ் … நான் ஒரு முட்டாள்.)

Apartment silent, empty, heavy — அவன் இல்லாமை அவளது மனதில் திணறல் உருவாக்கியது.

Marcus at the Bar – Later Afternoon

Marcus தனியாக bar-ல் உட்கார்ந்து, drink-ல் நெருங்கி இருந்தான்.

Marcus: All I wanted was love… just love. Why does she think it’s something else?
(எனக்கு வேண்டியது காதல் தான்… காதல் மட்டும். அவள் ஏன் இப்படி நினைக்கிறாள்?)

மார்க்கஸ் வீட்டிற்கு வந்தான் — கண்கள் சிகப்பாக, சற்று மது மணம் வீசியது. அவன் சோர்வாக இருந்தான், முகத்தில் அழுத்தமான துக்கம் தெரிந்தது.

மீரா உடனே எழுந்து அவன் பக்கம் சென்றாள்.

Meera (worried): Marcus, where did you go? I was worried.
(மார்க்கஸ், நீ எங்கே போனாய்? நான் கவலைப்பட்டேன்.)

Marcus: I just needed to be alone for some time.
(கொஞ்ச நேரம் தனியாக இருக்கணும்னு தோணிச்சு.)

அவன் sofa-வில் உட்கார்ந்தான்.
மீரா அவன் அருகே வந்து மெதுவாக அவன் தோளில் கையை வைத்தாள்.

Meera (gently): Hey… talk to me. What’s going on?
(பேசு… என்னாச்சு?)

மார்க்கஸ் அவளைப் பார்த்தான் — அவன் குரல் நடுங்கினாலும் உண்மையோடு இருந்தது.

Marcus: Meera… I love you. I don’t want you for anything else. I want love… care… family. If I wanted something else, I had many chances. But that’s not what I need. I need you… for life.

(மீரா… நான் உன்னை நேசிக்கிறேன். வேற எதற்கும் இல்லை. எனக்கு காதல் வேண்டும்… அன்பு வேண்டும்… ஒரு குடும்பம் வேண்டும். வேறு எதையாவது விரும்பியிருந்தா, அதற்கான வாய்ப்புகள் இருந்தது. ஆனால் எனக்கு அவை வேண்டாம். எனக்கு நீ வேண்டும்… வாழ்க்கைக்கே.)

மீராவின் கண்கள் மெதுவாக.
Meera: Marcus…

மார்க்கஸின் குரல் உடைந்தது.

Marcus (voice breaking): You don’t know my past, Meera. I faced a lot. When I was a child, I was treated badly because of my color. People hated me for no reason. I was sent to jail… even though I didn’t do anything wrong.
(மீரா… என் கடந்த வாழ்க்கையை நீ அறியவில்லை. நான் நிறைய அனுபவித்தேன். நான் குழந்தை的时候, என் நிறத்திற்காக எனை வெறுத்தார்கள். எந்தக் குற்றமும் இல்லாமலேயே சிறைக்கு அனுப்பினார்கள்.)

அவன் கைகள் சிறிது நடுங்கின.

Marcus: After that, my life just went downhill. I was used like a puppet for almost 25 years — fighting, working, doing things I didn’t want. Then I retired. No family, no one waiting for me.
(அதற்குப் பிறகு என் வாழ்க்கை கீழே போய்கிட்டே இருந்தது. 25 வருடம் நான் மற்றவர்களுடைய பொம்மையாக இருந்தேன் — சண்டை நான் விரும்பாத காரியங்கள் எல்லாம் செய்தேன். பிறகு ரிட்டயர் ஆனேன். குடும்பமே இல்லை, எனக்காக காத்திருப்பவரே யாரும் இல்லை.)

அவன் ஒரு ஆழ்ந்த மூச்சு விட்டான்.
Marcus: Now I’m just doing modelling . It’s the only thing that keeps me moving. But when I met you… I felt something different. I felt peace. I felt like I finally had a home.
(இப்போ நான் மாடலிங் தான் பண்ணுகிறேன். அதுதான் எனக்கு வாழ்க்கை . ஆனா, உன்னை சந்தித்தபோது… வேற மாதிரி உணர்வு. அமைதி. ஒரு வீடு கிடைத்த மாதிரி தோணிச்சு.)

மீரா கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது. அவள் அவன் கையை வலியாக பிடித்தாள்.
Meera (softly): Marcus, you’re not alone anymore. I’m here. You’re a good man, and you deserve love.
(மார்க்கஸ், நீ இனி தனியாக இல்ல. நான் இருக்கேன். நீ நல்ல மனிதன், நீ அன்பை பெற தகுதியானவன்.)

மார்க்கஸ் ஆ சிரித்து, அவன் தலையை அவளது தோளில் சாய்த்தான்.

Marcus: Then… stay with me. That’s all I want.
(அப்போ… என்னுடன் இரு. அதுதான் எனக்கு வேண்டும்.)

மார்க்கஸ் சொஃபாவில் தூங்கிக்கொண்டிருந்தான். நாள் முழுக்க இருந்த சோர்வும், மதுவின் கனமும் இன்னும் அவன் உடலில் இருந்தது.
அவன் தலையை cushion-ல் சாய்த்துக் கொண்டு, மெதுவாக சுவாசித்துக் கொண்டிருந்தான் — அமைதியாக, சுமூகமாக.

மீரா அமைதியாக அவனை ஒரு நிமிடம் பார்த்துக் கொண்டாள்.
அவள் நெடிய சுவாசம் விட்டாள்.

Meera (மெதுவாக): Marcus… வா, படுக்க போவோம்.

அவள் அவனை மெதுவாக எழுப்பினாள்.
அவன் சற்று அவளது தோளில் சாய்ந்தபடி எழுந்தான். இருவரும் மெதுவாக அவன் அறைக்குச் சென்றார்கள்.

மீரா அவனை படுக்கையில் அமரவைத்து, அவன் வசதியாக இருக்கிறானா என்று பார்த்துக் கொண்டு, பிளாங்கெட்டை அவனுக்குச் சுற்றினாள்.
படுக்கை பக்கத்து நைட் லாம்பை மெதுவாக ஒளிர வைத்தாள் — மங்கலான ஒளியில் அவன் முகம் அமைதியாகத் தெரிந்தது.

அவள் சில நிமிடங்கள் அப்படியே நின்றாள் — அவன் முகத்தைக் கவனித்தபடி.
தூக்கத்தில் அவன் முகம் குழந்தை மாதிரி அமைதியாக இருந்தது; அவள் பகலில் அறிந்த தன்னம்பிக்கை மிக்க மனிதனாக அல்ல, முற்றிலும் வேறொரு முகம்.

Meera (தன்னிடமே மெதுவாக): “எவ்வளவு துன்பம் அனுபவிச்சிருக்க… ஆனாலும் இன்னும் எப்படி சிரிக்கிறான்.”

அவள் தன் முகத்தில் விழுந்திருந்த ஒரு முடியை நீக்கிக் கொண்டு, சில அடிகள் பின்வாங்கினாள்.
அவள் உள்ளத்தில் ஏதோ கிளர்ச்சி — பாசம், குழப்பம், பயம் — மூன்றும் கலந்த ஒரு உணர்வு.

அவன் ஆழ்ந்த தூக்கத்தில் இருப்பதை உறுதி செய்த பிறகு,
மீரா அமைதியாக வெளியில் நடந்தாள்.
பால்கனியில் நின்றபோது, குளிர்ந்த இரவு காற்று அவள் முகத்தைக் தொட்டது.
கீழே நகரம் அமைதியாக இருந்தது; தூரத்தில் வாகன ஓசை மட்டும் அந்த நிசப்தத்தை உடைத்தது.


மீரா பால்கனியில் நின்றாள்.
கைகளில் இன்னும் மார்க்கஸின் வெப்பம் இருந்தது — அவனைப் பிடித்து நடத்திய நினைவுகள் மனதில் மெல்ல மெல்ல ஒலித்தன.
குளிர்ந்த காற்று முகத்தைத் தொட்டபோது, அவள் சற்று நடுங்கினாள்.

தூரத்தில் நிலவு மெதுவாக ஒளிர்ந்தது.
அந்த ஒளியில் அவள் கண்களில் நீர் மின்னியது.

Meera:
இது சரியா நான் செய்றது?
அவன் நல்லவன்… பாசம், அன்பு, இதயமோடு இருக்கான்… ஆனா… நான்?
எனக்கு கணவன் இருக்கே… நான் இப்படி உணரக்கூடாது…

அவள் சுவரில் சாய்ந்து நின்றாள், இரவு முழுவதும் யோசனைகளால் நிறைந்தது.
மார்க்கஸின் சிரிப்பு, அவன் பார்வை — எல்லாம் அவள் மனசில் மிதந்தது.


அவள் நினைத்தாள் —
அவன் நம்பிக்கை வைத்து சொன்னான் ‘நீ என் வீட்டுப் போல’ என்று.
ஆனா நான் அவனுக்குப் பாதுகாப்பா இருக்க முடியுமா?
அவனுடைய வாழ்க்கை, அவன் காயங்கள்… நான் புரிந்துகொள்கிறேனா?

காற்றில் அவன் பெயர் போல ஒலி கேட்கும் மாதிரி தோன்றியது.
அவள் மெதுவாக கையை மார்பில் வைத்துக் கொண்டாள்.

Meera (இடையில் சிரித்தபடி, கண்ணீர் வழிந்தபடி):
நான் என்ன செய்றது எனக்கே தெரியல Marcus…

அந்தக் கண்ணீரில் கலந்தது ஒரு பயம் —
அவனை இழப்போமோ என்ற பயம்,
மற்றொரு பக்கம், அவள் தன் வாழ்க்கையை மாற்றிக்கொள்வோமோ என்ற அச்சம்.

அவள் மீண்டும் உள்ளே பார்த்தாள் —
மார்க்கஸ் அமைதியாக தூங்கிக் கொண்டிருந்தான், பிளாங்கெட்டுக்குள் முகம் மறைந்தபடி.


அவனைப் பார்த்தபோது அவள் மனதில் ஒரு உணர்வு எழுந்தது —
அவனை யாராவது இப்படி கவனிச்சிருப்பாங்களா?
அவனை யாராவது இப்படி நேசிச்சிருப்பாங்களா?

மீரா மெதுவாகப் புன்னகைத்தாள்.
அந்த புன்னகையில் ஒரு வலி, ஒரு பாசம், ஒரு முடிவு இருந்தது.

Meera (மெதுவாக):
நாளைக்கு அவன் எழுந்த பிறகு… நான் அவனிடம் பேசுவேன்.
அவனுக்கு நான் என்ன உணர்றேன்னு சொல்லணும்…அவனுக்கு என்ன தான் வேண்டும் என்று கண்டுபிடிக்கணும்

அவள் ஒரு ஆழ்ந்த மூச்சு விட்டாள்.
இரவு காற்று அவளைத் தழுவியது.
அந்த நிசப்தத்தில், அவளின் இதயம் மட்டும் குரல் கொடுத்தது —அது அன்புவும், பயம்வும் சேர்ந்த ஒரு குரல்.