06-10-2025, 11:43 PM
(This post was last modified: 06-10-2025, 11:44 PM by sreejachandranhot. Edited 1 time in total. Edited 1 time in total.)
Chapter 3 - Artist
நியூயார்க் நகரின் மாலையில், ஒரு பிரபலமான , பணக்கார கலைஞன் ஜாக் ஹார்க் தனது அலுவலகத்தில் இருந்தார் . 50 வயது கடந்த ஜாக், உலகம் முழுவதும் தனது கலைக்காக பெயர் பெற்றவர். ஆனால் இன்று, அவரது முகம் கவலையால் மங்கியது.
ஒரு பெரிய போட்டி, “நியூயார்க் பேண்டம்”, வரவிருக்கும். வெற்றியாளர் அவரது கலைப் படைப்புகள் மிகவும் புகழ்பெற்ற அருங்காட்சியகத்தில் பிரசித்தி பெறும். ஆனால் ஜாக் இன்னும் எந்த கருத்தும் எடுக்கவில்லை; ஐடியா இல்லாத நிலையில், அவர் முழுமையாக மனஅலைபேசியில் சிக்கியுள்ளார்.
“நான் இன்னும் வைப்ப இழக்க முடியாது…” என்று அவன் தனக்கே கூறினான், பக்கத்தில் தூங்கும் கண்ணாடி நிழல்களை நோக்கி.
அப்போது ஒரு நினைவோடு முகத்தில் சிறிய சிரிப்பு வந்தது. எமிலி — அவர் பழைய நண்பர், நடனக் கூடத்தில் வகுப்புகள் நடத்தும் பெண். ஜாக் அவளை சுமார் பத்தாண்டுகளுக்கு முன்பு சந்தித்தவர். அவளது சிரிப்பும், திறந்த மனப்பான்மையும் அவரது மனதை சாந்தப்படுத்தியது.
அவள் நடனக் கூடத்திற்கு சென்றதும், ஜாக் தரையிறங்கினான். உடனே அவளை பார்த்து:
ஜாக் : எமிலி! நீ இன்னும் அதே இடத்தில்தான் நடனம் கற்றுக்கொடுக்கிறாய்”
எமிலி (சிரித்து): ஜாக்! நீ வந்திருக்கியாய் ! நீ இப்போது என்ன செய்க்கிற ? , இது ஒன்னும் உன் அழகான அலுவலகம் இல்லையே?”
ஜாக் கைகள் விரித்து சிரித்தான்.
“இல்ல… இப்போது மிகவும் மனம் அழுத்தம், ஒரு போட்டி வருது. நான் சரியான கலை யோசனை கிடைக்கவில்லை !”அதான்
எமிலி ஒரு கப்பை எடுத்துக் கொண்டு, ஜாக்கை கண்ணாடிகளின் அருகே அமர வைத்தாள்.
“சமயம் இருக்கட்டும். நீ இங்கே வருவது நல்லது. சோம்பல் விட, நடனத்தை ரசித்து சாந்தி அடையலாம்,” அவள் மென்மையாகச் சொன்னாள்.
ஜாக் சுமாராக தலை கொத்து அமர்ந்தான். இதுவரை அவன் மனதில் சிந்திக்காத ஒரு அமைதி நடனக் கூடத்தின் காற்றில் இருந்தது. கடந்த பத்தாண்டுகளில் மறந்த பழைய நண்பர்களின் உறவு மனதை ஓரமாகக் குளிர வைத்தது.
அந்த மாலை, ஜாக் ஹார்க் சலிப்பையும் கவலையையும் மறந்து, பழைய நண்பர் எமிலியுடன் அரட்டை அடித்தட்டு இருந்தான்.
நியூயார்க் நகரின் மாலையில், ஒரு பிரபலமான , பணக்கார கலைஞன் ஜாக் ஹார்க் தனது அலுவலகத்தில் இருந்தார் . 50 வயது கடந்த ஜாக், உலகம் முழுவதும் தனது கலைக்காக பெயர் பெற்றவர். ஆனால் இன்று, அவரது முகம் கவலையால் மங்கியது.
ஒரு பெரிய போட்டி, “நியூயார்க் பேண்டம்”, வரவிருக்கும். வெற்றியாளர் அவரது கலைப் படைப்புகள் மிகவும் புகழ்பெற்ற அருங்காட்சியகத்தில் பிரசித்தி பெறும். ஆனால் ஜாக் இன்னும் எந்த கருத்தும் எடுக்கவில்லை; ஐடியா இல்லாத நிலையில், அவர் முழுமையாக மனஅலைபேசியில் சிக்கியுள்ளார்.
“நான் இன்னும் வைப்ப இழக்க முடியாது…” என்று அவன் தனக்கே கூறினான், பக்கத்தில் தூங்கும் கண்ணாடி நிழல்களை நோக்கி.
அப்போது ஒரு நினைவோடு முகத்தில் சிறிய சிரிப்பு வந்தது. எமிலி — அவர் பழைய நண்பர், நடனக் கூடத்தில் வகுப்புகள் நடத்தும் பெண். ஜாக் அவளை சுமார் பத்தாண்டுகளுக்கு முன்பு சந்தித்தவர். அவளது சிரிப்பும், திறந்த மனப்பான்மையும் அவரது மனதை சாந்தப்படுத்தியது.
அவள் நடனக் கூடத்திற்கு சென்றதும், ஜாக் தரையிறங்கினான். உடனே அவளை பார்த்து:
ஜாக் : எமிலி! நீ இன்னும் அதே இடத்தில்தான் நடனம் கற்றுக்கொடுக்கிறாய்”
எமிலி (சிரித்து): ஜாக்! நீ வந்திருக்கியாய் ! நீ இப்போது என்ன செய்க்கிற ? , இது ஒன்னும் உன் அழகான அலுவலகம் இல்லையே?”
ஜாக் கைகள் விரித்து சிரித்தான்.
“இல்ல… இப்போது மிகவும் மனம் அழுத்தம், ஒரு போட்டி வருது. நான் சரியான கலை யோசனை கிடைக்கவில்லை !”அதான்
எமிலி ஒரு கப்பை எடுத்துக் கொண்டு, ஜாக்கை கண்ணாடிகளின் அருகே அமர வைத்தாள்.
“சமயம் இருக்கட்டும். நீ இங்கே வருவது நல்லது. சோம்பல் விட, நடனத்தை ரசித்து சாந்தி அடையலாம்,” அவள் மென்மையாகச் சொன்னாள்.
ஜாக் சுமாராக தலை கொத்து அமர்ந்தான். இதுவரை அவன் மனதில் சிந்திக்காத ஒரு அமைதி நடனக் கூடத்தின் காற்றில் இருந்தது. கடந்த பத்தாண்டுகளில் மறந்த பழைய நண்பர்களின் உறவு மனதை ஓரமாகக் குளிர வைத்தது.
அந்த மாலை, ஜாக் ஹார்க் சலிப்பையும் கவலையையும் மறந்து, பழைய நண்பர் எமிலியுடன் அரட்டை அடித்தட்டு இருந்தான்.