Adultery மூடப்பட்ட மலர்

[Maaran57]

Training முடிந்து crowd எல்லாம் hall-லிருந்து வெளியேறிக் கொண்டிருந்தது. சௌம்யா பையைத் தூக்கிக் கொண்டு நிமிர்ந்து நின்றாள். கார்த்திக் அவளைப் பார்த்தான். அவள் மெதுவாய் கேட்டாள்:
“காபி குடிக்கலாமா? அருகிலே ஒரு நல்ல café இருக்கே…”

அவன் உள்ளே “இப்போ போனாலே என்ன பயன்? என் உள்ளம் எரியுதே…” என்ற குரல் ஒலித்தாலும்,
வாய் சொன்னது: “சரி…”

Café-யின் மூலை மேசையில் இருவரும் அமர்ந்தனர்.
முதல் சில நிமிடங்கள் silence. காபி ஆர்டர் பண்ணப்பட்டாலும், இருவரின் கைகளும் cups-ஐத் தொட வில்லை. அந்த அமைதி கூட அவர்களுக்கு மூச்சு விட முடியாத சுமையாக இருந்தது.

இறுதியில் அவள்தான் உடைத்தாள்.
“கார்த்திக்… உன்னை இப்படிப் பார்த்ததும்… ஒரு விதமான guilt வந்துடுச்சு. பல வருடங்கள் கழிச்சு இருக்கோம். என் வாழ்க்கை… சொல்லப்போனா எளிதா போகவில்லை.”

அவள் குரல் சற்றே உடைந்தது. “திருமணம் பண்ணினேன்… ஆனா… அவனோட கவனமே work, money… என்னோட மனசுக்கு, உடம்புக்கு, காதலுக்கு எந்த பங்கும் இல்ல.”

அவள் சிரிக்க முயன்றாள், ஆனா கண்கள் கண்ணீரால் ஈரமானது. “நான் இன்னும் ஒரு பெண்ணு தான், கார்த்திக். ஆனா அந்த உணர்வை அவன் மறந்துட்டான்.
இப்போ என் வாழ்க்கையிலே ஒரே புது விசயம் என் குழந்தை. ஆறு மாதம் ஆன ஒரு பையன்.
அவன்தான் எனக்கு வாழ்வின் காரணம்.”

அந்தச் சொல்லைக் கேட்ட நொடியே, கார்த்திக்கின் உள்ளம் குமுற “ஆமாம்… இவள் வேறொருத்தனோட பிள்ளைபெத்துட்டாளா…”

அவனது விரல்கள் கப்பின் பக்கத்தை வலிமையோடு பிடித்தன. அவன் கண்களில் கோபம் எரிந்தது.
ஆனா அவன் வாயிலிருந்து வார்த்தைகள் வரவில்லை.

அவள் தனது கையை மேசையின் மேல் வைத்துக் கொண்டு மெதுவாய் கேட்டாள்: “நீ… நீஎப்படி இருக்கே?
உன்னோட திருமணம்…?”

அந்தக் கேள்வி அவன் நெஞ்சில் குத்தியது. பல வருடங்களுக்கு முன்பு அவள் தான் அவன் மனைவியாக இருக்கணும்னு கனவு கண்டவன். ஆனா இப்போ அவள் கேட்கிறாள் அவனது திருமணம் பற்றி.

அவன் தலையை சற்றே குனிந்து, கண்ணில் கசப்போடு,
ஒரே ஒரு வரி சொன்னான்:

“நான் இன்னும் single தான்.”

அந்த வார்த்தை சொன்னதும் அவன் கண்கள் அவளை நோக்கின. அதில் இருந்தது வலி, கோபம், ஆசை எல்லாம் கலந்த நெருப்பு.

அவள் அந்த வார்த்தையை கேட்டதும், சில வினாடிகள் பேசவே முடியவில்லை. அவள் உதடு சற்றே திறந்தது.
கண் முழுதும் guilt. “இவன் எனக்காக இன்னும் திருமணம் பண்ணல… நான் மட்டும்…” என்ற சுமை அவளைச் சிதைத்தது.

அவள் காபி கப்பைத் தொட்டாள். சிறிது சுவைத்தாள்.
ஆனா அந்த சுவையில் கசப்பு மட்டுமே இருந்தது.

அவன் காபி கப்பை தூக்கி, அவளை நோக்கி நின்றான்.
“இவளோட புண்டையை நான்தான் கனவு கண்டேன் ஆனா வேறொருவன் கிழிச்சான். இப்போ குழந்தை ஆறு மாதமா?ஆனா இன்னும் என் முன்னால் அவள் ஒரு பெண்ணா தான் இருக்கிறாள்… அந்த கண்களில் இன்னும் ஒரு fire இருக்கு.என்னை விட்டாலும்… அவள் இன்னும் என்னோட நினைவில்தான் வாழுறாளோ…”

காபி cups காலியானது. இருவரும் நீண்ட நேரம் பேசினாலும், அந்த உரையாடலில் ஒரு எரிச்சல், ஒரு வலி எப்போதும் புலப்படவே புலப்பட்டது.

அவர்கள் café-யிலிருந்து வெளியே வந்தபோது, இருவரும் சில நொடிகள் அமைதியாக நின்றனர். மழை நின்றுவிட்டாலும், காற்றில் குளிர்ந்த ஈரம் இருந்தது.

கார்த்திக் தான் உடைத்தான் அந்த silence-ஐ.
“Where should I drop you?”

சௌம்யா சிரிப்புடன், ஆனால் சற்றே தயக்கத்தோடு சொன்னாள்:

“Crown Plaza Hotel, George Street. Training-க்கு வந்தவர்களுக்கெல்லாம் accommodation அங்கே தான் கொடுத்திருக்காங்க.”

அந்தப் பெயர் அவன் மனதில் ஒரு குறும்புக் கசப்பை கிளப்பியது. அவன் வெளிப்படையாக முகம் சுளித்து,
“அது என் வழியில்தான்… வரலாம்” என்றான்.

கார்த்திக் காரை start செய்தான். சாலையில் விளக்குகள் வரிசையாக ஒளிர்ந்தன. ஆனா காருக்குள் dead silence.

சௌம்யா ஜன்னல் வழியே வெளியே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அவள் கண்களில் ஓர் அலைச்சல். கார்த்திக்கின் கையில் steering-ஐ வலிமையாய் பிடித்தது தெரிந்தது.

அவனது உள்ளம் கத்தினது:
“என்னை விட்டுப் போனது அவள்… ஆனா அவள்தான் வேறொருத்தனோட மனைவி ஆனாள். இப்போ என் car-லஎன்னோட பக்கம் உட்கார்ந்திருக்கிறாளே… இது என்ன விதியின் கேலி…”

Car 6 km drive பின் George Street-க்கு வந்து நின்றது. Crown Plaza-வின் பெரிய வாசல், வெளிச்சத்தில் பிரகாசித்தது.

கார்த்திக் brake அடித்து, car-ஐ ஓரமாக நிறுத்தினான்.
“Okay… bye…” என்று குளிர்ந்த குரலில் சொன்னான்.

அவன் steering-ஐப் பார்த்தபடியே, அவளது முகத்தை avoid பண்ணினான்.

ஆனா சௌம்யா door open பண்ணும் முன்னர் மெதுவாய் சொன்னாள்:
“கார்த்திக்… உன் வீடு எந்த பக்கம்?”

அவன் சற்று கோபத்தோடு, “இந்த same route-லேயே… இன்னும் 3–4 km தான்.”

அவள் சிரித்தாள். “அப்போ tomorrow morning trainingக்கு போகும்போது pickup பண்ண முடியுமா? It’s on the way for you. Training முடிஞ்சதும்… drop பண்ணிடு. ஒரே carல போனால் வசதியா இருக்கும்.”

அந்தக் குரல் ஒரு சாதாரண கேள்வி போல இருந்தாலும்,
அதில் இருந்த softness அவன் உள்ளத்தை இன்னும் கலங்க வைத்தது.

அவனது கண்கள் சற்றே சிவந்தது. “சரி…” என்று dry-ஆ சொன்னான்

சௌம்யாவின் புன்னகை, கார்த்திக்கின் கோபம்

அவள் “Thanks, see you tomorrow…” என்று சொல்லி, car door close பண்ணினாள். அவள் ஹோட்டல் lobby-க்குள் நடந்து சென்றாள்.

கார்த்திக் காரை இயக்கினான். ஆனா அவனது மார்பு இன்னும் எரிந்துகொண்டே இருந்தது. Steering-ஐ இரு கைகளாலும் இறுகப் பிடித்து, அவன் பற்களை கடித்தான்.

“நாளை மறுபடியும் car-ல என் பக்கமா உட்காரப் போறாளா… என்னை மீண்டும் சிக்க வைக்கிறாளா…”


Crown Plaza வாசலில் இறங்கி சென்ற சௌம்யாவின் பின்புற உருவம் கார்த்திக்கின் மனதில்்எரிந்துகொண்டிருந்தது.
அவன் உள்ளே சும்மா சொல்லிக்கொண்டிருந்தான்:
? “Tomorrow… இது தொடங்கக்கூடாத பாதைதான்…”