Adultery மூடப்பட்ட மலர்

[Maaran57]

ஆஸ்திரேலியாவின் சிட்னி நகரின் ஒரு பெரிய training hall. வெளியில் மழைச் சொட்டுகள் ஜன்னல் கண்ணாடியைத் தட்டி கொண்டிருந்தன. உள்ளே ஏற்கனவே பத்து, பன்னிரண்டு பேர் வந்து அமர்ந்திருந்தனர். கார்த்திக் பின்பக்க வரிசையில் நாற்காலியில் உட்கார்ந்து, தனது laptop-ஐத் திறந்து சில presentation slides பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.

அவனுக்கு life-ல எதுவும் புதுசில்லை என்ற உணர்ச்சி. வேலை – வீடு – வெறுமை. ஆனா அந்த நாளில்… திடீரென அவன் கண்களுக்கு ஒரு காட்சி மின்னியது.

கதவு திறந்து, hall-க்குள் ஒருவர் வந்தாள். சௌம்யா.

அந்தப் பெயர் அவன் மார்பை பிளந்தது.

பல வருடங்கள் கழித்து அவள் அவன் முன்னால் நின்றாள். முகத்தில் இன்னும் அதே innocence, ஆனால் சற்று matured look. உடல் மட்டும் மாறியிருந்தது – இடுப்பு வளைவுகள் பருத்திருந்தது, blouse-ல் மார்பு சற்று நிறைந்திருந்தது. அவள் கண்ணில் சற்று சோர்வும், ஆனாலும் அந்தப் பழைய புன்னகையின் சுவடும்.

அவளைப் பார்த்த நொடியில், கார்த்திக்கின் மார்பு சுருண்டது.
“இவள்… இங்கே? இவளுக்கு என்ன தைரியம் இங்கே என் முன்னாடி வர?”

அவனது மூச்சு வேகமாய் நெருக்கியது.
அவள் தான் அவன் கல்லூரி நாட்களில் காதல்.
அவள் தான் அவன் வாழ்வின் கனவு.
ஆனா அவள் தான் வேறொருவனைத் தேர்ந்தெடுத்து, அவனை உடைத்து நொறுக்கியவள்.

அந்த நினைவு பாய்ந்தபோது, அவன் கையிருக்கும் பேனா முறியப் போனது.

சௌம்யா ஹாலில் உள்ளவர்களை scan பண்ணினாள். அவள் கண்கள் அவனைப் பிடித்த நொடியே – சற்று freeze.
அந்த இரண்டு கண்களில் இருந்த அதிர்ச்சி, பச்சாதாபம், இன்னும் சொல்ல முடியாத ஒரு softness… எல்லாம் கார்த்திக்கின் உள்ளத்தை மேலும் கிழித்தது.

அவள் மெதுவாக வந்தாள்.
“ஹாய்… கார்த்திக்…”

அவனது உதடு கசப்பாய் வளைந்தது.
“ஆமாம்… சௌம்யா…”

அந்த குரல் குளிராக இருந்தது. ஆனாலும் அவன் கண்கள் அவளை விட்டு விலகவில்லை.
அவளது பச்சை சேலையின் வளைவுகள், blouse-இன் இறுக்கம், இடையில் தெரியும் சுருள்… அவனது மனசு எரிய வைத்தது.

ஒரு நொடி அவன் நினைத்தான்:
“என் வாழ்வையே சிதற விட்டவளா இது… ஆனா இப்போ என்னோட உள்ளம் இன்னும் ஏன் அவளைப் பார்க்கிறதோ…”

இருவரும் சில நொடிகள் அமைதியாக நின்றனர். அந்த silence-லே நிறைய சொல்லப்பட்டுவிட்டது.

பிறகு அவள் மெதுவாய், ஒரு புன்னகையோடு சொன்னாள்:
“பல வருடமாச்சு… எப்படி இருக்கே?”

அவனது குரல் சற்றே பிளந்தது:
“வாழ்ந்துகிட்டுதான் இருக்கேன்…”

அந்த வார்த்தையில் இருந்த கசப்பு, அவளது கண்களில் விழுந்தது.
ஆனா அவள் உடனே முகத்தை soft-ஆ புன்னகையோடு மாறினாள்.
“சரி… பிஸியாக இருக்கியா? Training முடிஞ்ச பிறகு ஒரு coffee குடிக்கலாமே?”

அந்தச் சொல் கார்த்திக்கின் நெஞ்சை ஒரு முறை நடுங்க வைத்தது.
Coffee? இவ்வளவு வருடங்கள் கழித்து… இவள் தான் அவனை விட்டு போனவள். இப்போ அவனுடன் தனியாக அமர coffee குடிக்க ஆசைப்படுகிறாளா?

அவன் உடனே பதில் சொல்லவில்லை. அவனது கண்கள் அவளை தீண்டின – இன்னும் அவளது முகம், அவளது உடல், அவனுக்கு பழைய காயங்களை நினைவூட்டின. ஆனாலும்… அந்தக் காயங்களோடே ஒரு மறைக்க முடியாத ஏக்கம் இருந்தது.

அவன் தலையை சற்றே விலக்கிக் கொண்டு, “பார்ப்போம்…” என்றான்.

ஆனா அவன் உள்ளம் மட்டும் சத்தமாகக் கத்திக் கொண்டிருந்தது:
“சௌம்யா… நீ மீண்டும் என் வாழ்வுக்குள் நுழைய வர்றியா? என்னை மீண்டும் சிக்க வைக்க வர்றியா? இல்லை… என்னோட மனம் மீண்டும் உன்னோட பாசத்துக்காக ஏங்கப் போகுதா?”

Hall-ல் presentation தொடங்கியது. ஆனாலும் கார்த்திக்கின் மனதில் ஓடிக்கொண்டிருந்த presentation வேறொரு மாதிரி –
சௌம்யாவின் முகம், அவளது புன்னகை, அவளது உடல்.