Adultery சிந்து சமவெளி 2

[sreejachandranhot]

வீராசாமி வந்தவுடன் (சுந்தரி அம்மா ) லக்ஷ்மி அவளது தலைமுடியை தடவினாள். அழாதே, கண்ணம்மா… வாழ்க்கை அப்படி தான்னு நினைச்சிக்கோ. ஆனா உன் வாழ்க்கை இங்கதான் முடிஞ்சுடல. உனக்கு இன்னும் வயசு இருக்கு.

வீரசாமி அவள் சொற்களைப் பார்த்து ஆச்சரியமடைந்தார். என்ன சொல்ல வர்றே, லக்ஷ்மி ?” என்று கேட்டார்.

லக்ஷ்மி இருவரையும் நோக்கி மெதுவாக அமர்ந்தாள்.
நான் சமியாரிடம் போயிருந்தேன். சுந்தரியின் வாழ்க்கையைப் பற்றி கேட்டேன். அவர் சொன்னார் — அவளுக்கு விதி வலிமையாக இருக்கிறது. அவளை இப்படி விதவையாக விட்டால், வாழ்க்கை முழுக்க துன்பம் தான். அதற்கு ஒரு வழி இருக்கு… அது தான் உங்க இருவருக்கும் கல்யாணம்.”

அந்த வார்த்தைகள் விழுந்தவுடனே வீடு முழுக்க கல்லறை போல அமைதியாகிப் போனது. சுந்தரி பயத்தில் தன் தாயை நோக்கினாள். வீரசாமி அதிர்ச்சியால் எழுந்து நின்றார்.

லக்ஷ்மி : இதெல்லாம் நான் சொல்லல. விதி சொல்றது. உன் வாழ்க்கை அழியக் கூடாது, சுந்தரி. உனக்கு நல்ல வாழ்கை வேண்டும். அதற்கான ஒரே வழி இதுதான்.நீங்க இருவரும் இப்படி வாழ முடியாது. சுந்தரி, நீ இளமையிலேயே விதவையாக இருப்பது உன் வாழ்க்கையை அழித்து விடும். சாமியார் சொன்னார் உன் தாலி வாழ்க்கை இன்னும் பலமாக இருக்கிறது. அதை உடைக்கக் கூடாது. அதனால்தான்… வீரசாமியோட கல்யாணம் தான் ஒரே வழி

சுந்தரி அதிர்ச்சியோடு கண்ணீர் சிந்தினாள்.
“அம்மா… நான் எப்படி? அவன் அப்பா தானே! இது எப்படி சாத்தியம்?”

லக்ஷ்மி அவள் கையை பிடித்தாள்.
“கண்ணம்மா, நான் உனக்கு கஷ்டம் வேண்டுமா? உன்னை சந்தோஷம் வேண்டுமா ? சமியார் சொன்னார், விதி இப்படித்தான் அமைந்திருக்கிறது. நீ தவறாக நினைக்க வேண்டாம். இது பாவம் இல்ல… உன் வாழ்க்கையை காப்பாற்றும் வழி.”

சுந்தரியின் உதடுகள் நடுங்கின. உள்ளுக்குள், “அம்மாவுக்கு தெரியாது… எங்க மனசு ஏற்கனவே எல்லையைத் தாண்டிச்சு. அன்பு சந்தேகம் வைத்தது வீணல்ல. அவன் உண்மையிலேயே அதை உணர்ந்தான். இப்போ நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா… அது என் குற்றத்துக்கு முத்திரை போடுற மாதிரி.”

வீரசாமி அவ்வளவு நேரம் சும்மா இருந்தார். குரல் முறிந்தபடி பேசினார்.
“லக்ஷ்மி… இது நியாயமா இருக்கும்? நான் அவன் அப்பா. அவன் சந்தேகம் வைத்தபடியே இறந்தான். நானும் என் மனசை சுத்தப்படுத்திக்கொடுக்கவே முடியல. இப்போ அவன் மனைவியோட கல்யாணம் பண்ணிக்கொண்டால்… அது அவன் மேல் செய்த பாவத்தை உறுதிசெய்வது போலத்தான் இருக்கும்.”

லக்ஷ்மி உறுதியுடன் சொன்னாள்:
“விதி தான் இந்த நிலைமையை உங்களுக்கு தந்திருக்கிறது. சமுதாயம் என்ன சொல்கிறது என்று கவலைப்படாதீங்க. கல்யாணம் செய்தால் எல்லாம் மாறிடும். உங்க இருவருக்கும் இது தான் நல்லது.”

சுந்தரி, வீரசாமி இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தனர். கண்களில் துயரம், உள்ளத்தில் குற்ற உணர்ச்சி.
அவர்களின் அமைதி சொல்லியது — லக்ஷ்மிக்கு தெரியாது, ஆனால் நம்மால் உணரப்படும் பாவம் உண்மையானது.அந்த இரவு வீடு அமைதியில் மூழ்கியது. லக்ஷ்மி தனது அறைக்குள் போய் பிரார்த்தனை செய்து கொண்டிருந்தாள். “விதி சொல்லுது, இது நலத்துக்குகா இல்லை வாழ்கை முழுவதும் குற்ற உணர்ச்சி வாழறதுக்குகா …” நினைத்து அழுதாள்

ஆனால் மாளிகையின் பின்பக்கத்தில், இருளில், சுந்தரியும் வீரசாமியும் எதுவும் பேசாமல் அருகருகே நின்றிருந்தார்கள். சாம்பல் நிற சந்திர ஒளி மட்டும் அவர்களைத் தொட்டது.

சுந்தரி :மாமா … அம்மாவுக்கு ஒன்றும் தெரியாது. ஆனா நமக்குத் தெரியும்… அன்பு சந்தேகம் வீணா இல்ல. அவன் உண்மையிலேயே நம்ம மனசைக் கண்டுட்டான்.

வீரசாமி தலையை குனித்தார்.
“ஆம், சுந்தரி… அவன் என்னை நம்பலை. அதுக்கான காரணம் நாம்தான். நான் அப்பா மாதிரி இருக்கணும்… ஆனா நான் என் எல்லையையே காப்பாற்ற முடியல. உன்னைப் பார்த்தப்போதே என் மனசு தளர்ந்து போச்சு.”

சுந்தரியின் கண்ணீர் வழிந்தது.
“அதுதான் என்னை கொஞ்சம் கொஞ்சமா அவனிடமிருந்து தள்ளிச்சுட்டது. அன்பு ரொம்ப நல்லவன்… ஆனா என் மனசு தவறிச்சு போயிடுச்சு. அவன் கண்ணில் தோன்றியது உண்மையா இருந்துச்சு. அதனால்தான் இப்படி அவன் போயிட்டான் போல தோணுது.”

வீரசாமியின் குரல் முறிந்தது.

“நான் ஒத்துக்கிறேன்… அவன் மரணத்துக்கு காரணம் நாம்தான். நேரடியாக இல்லையென்றாலும், நம்மோட ஆசை, நம்மோட பாவம்… அவன் உயிரை எடுத்து விட்ட மாதிரி இருக்கு. இப்போ நம்மைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கோங்கன்னு சொல்றாங்க… ஆனா அது காப்பாற்றுறதா? இல்ல நம்ம பாவத்துக்கு முத்திரை வைக்குறதா?”

இருவரும் சில நொடிகள் வார்த்தையின்றி ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டார்கள். கண்ணீரின் வழியே தெரிந்தது — அன்பு உயிரோடு இல்லாவிட்டாலும், அவன் நினைவு, அவன் சந்தேகம், அவர்களுடைய குற்ற உணர்ச்சி… அவற்றோடு வாழவேண்டியது தான் அவர்களுக்கு உண்மையான தண்டனை.

சுந்தரி மெதுவாகச் சொன்னாள்:
“இது விதியா, இல்ல நம்ம பாவத்தின் விளைவா தெரியல… ஆனா நான் ஒரு நாளும் மனசு அமைதியா வாழ முடியாது.”

வீரசாமி பார்வையைத் தூரத்துக்கு திருப்பினார்.
“நானும் இல்ல, சுந்தரி… நானும் இல்ல…”

அந்த இரவு அவர்கள் இருவரும் அருகில் நின்றும், இருவருக்கும் இடையில் குற்ற உணர்ச்சி என்ற சுவர் பெரியதாகவே நின்றுகொண்டிருந்தது.

காலம் கொஞ்சம் கடந்தது. அன்புவின் சடங்குகள் முடிந்ததும், உறவினர்கள் சிலர் வீடு வரத் தொடங்கினர். “இவளுக்கு இப்போ என்ன ஆகும்? இளம் வயசுல விதவையாக வாழ்ந்தா அவளோட வாழ்க்கை அழிஞ்சிடும்…” என்று ஒவ்வொருவரும் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

அந்த வேளையில், வீட்டில் அனைவரும் கூடியிருந்தனர். சுந்தரி கண்களில் கண்ணீர், வீரசாமி அமைதியுடன் தலை குனிந்திருந்தார்.

லக்ஷ்மி முன்னே வந்து, உறுதியான குரலில் பேசத் தொடங்கினாள்:
“உங்க எல்லாருக்கும் தெரியும்… என் மகள் சுந்தரி இன்னும் இளமையிலேயே விதவையானாள். அவள் வாழ்க்கை இங்கதான் நின்றுவிடக்கூடாது. சமியார் சொன்னார் — அவளுக்கு இன்னும் வாழ்க்கை இருக்கிறது. அவளை பாதுகாப்பாக வைத்துக்கொள்ள ஒரே வழி இருக்கு. அது — சுந்தரி, வீரசாமி இருவருக்கும் கல்யாணம்.”

அந்த வார்த்தைகள் கேட்க, கூட்டத்தில் சிலர் அதிர்ச்சியடைந்தார்கள்.
“அது எப்படி சாத்தியம்?”
“அவங்க இருவருக்கும் அந்த மாதிரி கல்யாணமா?” என்று சில கிசுகிசுக்கள் எழுந்தன.

ஆனால் லக்ஷ்மி கை உயர்த்தி, உறுதியோடு சொன்னாள்:
“நான் சமுதாயம் என்ன சொல்றது என்று கவலைப்பட மாட்டேன். என் மகளின் வாழ்க்கை தான் எனக்கு முக்கியம். விதி சொன்னதை நான் ஏற்கிறேன். அவள் தனிமையோடு வாழக் கூடாது. வீரசாமி தான் அவளுக்கு சரியான ஆள் அவனும் மனைவி இளந்து தான் வாழுறான் . நீங்க யாரும் எதிர்க்க வேண்டாம்.”

சுந்தரி அந்தக் கூட்டத்தில் அம்மாவை பார்த்துக் கொண்டே கண்ணீர் வடித்தாள். அவள் உள்ளுக்குள், “அம்மாவுக்கு தெரியாது… இது பாதுகாப்பு இல்லை, இது நம்ம பாவத்துக்கு முத்திரை. ஆனா இப்போ யாருக்குமே உண்மையை சொல்ல முடியாது…” என்று நெஞ்சை நொறுக்கிக் கொண்டாள்.

வீரசாமியும் கூட்டத்தின் முன் நிமிர்ந்து பார்க்க முடியாமல் தலை குனிந்தார். “இது என் மகன் நினைவை மறைக்குற மாதிரி. ஆனா நான் பேசினா, லக்ஷ்மியோட நம்பிக்கையை உடைக்கிறேன். நம்ம பாவத்தை வெளிப்படுத்துற மாதிரி ஆகிடும். அதனால மௌனம்தான் ஒரே வழி…” என்று தன் உள்ளத்தோடு போராடினார்.

அந்த கூட்டத்தின் முன், சுந்தரி–வீரசாமி இருவரும் எதுவும் பேசாமல் அமர்ந்திருந்தார்கள்.
அவர்களின் மௌனமே அவர்கள் எதிர்ப்பும், அவர்களின் குற்ற உணர்ச்சியையும் வெளிப்படுத்தியது.

ஆனால் லக்ஷ்மி அந்த மௌனத்தை “ஒப்புதல்” என்று எடுத்துக் கொண்டாள்.
அந்த நாளிலேயே, திருமணத்தை நடத்த தீர்மானித்துவிட்டாள்.

சில நாட்கள் கழித்து
திருமண நாளின் காலை.
கோவிலில் நாதஸ்வரம் ஒலித்தது. சிரிப்பு, உரையாடல், உறவினர்களின் ஆரவாரம் — எல்லாம் சாதாரண கல்யாண வீடு போலத்தான் இருந்தது.

ஆனால் சுந்தரிக்கும், வீரசாமிக்கும் அது மரணச்சோலை மாதிரி இருந்தது.

சுந்தரி மஞ்சள் புடவை போர்த்தி, தாலி சுட்டிக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தாள். முகத்தில் ஒப்பனை இருந்தாலும், கண்களில் ஒளியே இல்லை. கண்ணீர் எப்போதும் வழியப்போகும் போல கசந்தது.

வீரசாமி வெள்ளை வேஷ்டி சட்டையில், மேடையில் அமர்ந்திருந்தார். “நான் என் மகனோட இடத்தைப் பறிக்கிறேன்னு தோணுது… ஆனா நான் ஒன்றும் பேச முடியல. என் வாயிலிருந்து உண்மை வெளிவந்தால், இது கலைந்து போயிடும். ஆனா லக்ஷ்மி உடைந்து போவாளே…” என்று உள்ளுக்குள் கொந்தளித்தார்.

பூஜை முடிந்தது.
பூமாலை எடுத்து வந்தார்கள்.

முதலில் சுந்தரிக்கு வீரசாமி மாலை அணியச் சொன்னார்கள். அவள் நடுக்கத்துடன் கையால் மாலை எடுத்தாள். வீரசாமி அவளைப் பார்த்தார் — அந்தக் கண்களில் ஒரே வலி, குற்ற உணர்ச்சி.

மாலை அவன் கழுத்தில் போடும்போது, அவள் உள்ளம் கத்தினது:
“அன்பு… என்னை மன்னித்துவிடு . நான் உனக்கு செஞ்ச துரோகத்துக்கு இப்போ உன் அப்பாவோட மாலையைப் போடுறது, அது என் பாவத்துக்கு சாட்சியா மாத்திரம்தான் இருக்கும்…”

அடுத்து வீரசாமி மாலை எடுத்தார். சுந்தரியின் முகம் நடுங்கியது. அவர் கையை நிறுத்தவே முடியவில்லை. “மகனே, உன் மனைவியோட கழுத்தில் மாலை போடுறது என் வாழ்க்கையிலேயே பெரிய பாவம். ஆனா நான் ஒத்துக்கொண்டது சமுதாயத்துக்காக… உன் நினைவோட வாழ தண்டனைக்காக…” என்று மனசுக்குள் உருகினார்.

அந்த நொடியில், மாலைகள் மாறின.
சுற்றிலும் ஆரவாரம், “மங்களம்!”

ஆனால் சுந்தரியும், வீரசாமியும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி, உள்ளுக்குள் அழுதுகொண்டிருந்தார்கள்.
அவர்களின் முகத்தில் புன்னகை இல்லை.
அவர்களின் இதயத்தில் சாந்தி இல்லை.

அந்தக் கல்யாணம் வாழ்க்கையை தொடங்கியது இல்லை…
ஒரு பாவத்துக்கு முத்திரை மட்டும் போட்டது.

இரவு ஆழ்ந்தது.
வீட்டில் அனைவரும் உறங்கிப் போனார்கள். சாமியாரின் அர்ச்சனை சத்தமும், உறவினர்களின் ஆரவாரமும் மெல்ல மெல்ல மௌனமாகி, வீடு முழுக்க சத்தமில்லாத காற்று மட்டுமே நிறைந்திருந்தது.

அந்த நேரத்தில், சுந்தரி புதிய மனைவி போல அலங்கரிக்கப்பட்ட அறையில் அமர்ந்திருந்தாள். மஞ்சள் புடவையோ, தங்க நகைகளோ அவளுக்கு அழகை சேர்க்கவில்லை. அவள் முகத்தில் தெரிந்தது — கனமான சுமை மட்டும்.

கதவு திறந்தது.

வீரசாமி உள்ளே வந்தார். திருமணத்துக்குப் பிறகு, கணவன்–மனைவி என்ற நிலையில் அவர்கள் முதல் முறையாக தனியாகச் சந்தித்தார்கள்.

சுந்தரி அவனைப் பார்த்தவுடன், திடீரெனக் கண்ணீர் வழிந்தது.
“இது எல்லாம் எப்படி நடந்துச்சு, மாமா ? நான் கனவு கூட காணவில்லை… இப்படி நம்ம வாழ்க்கை மாறும் என்று.”

வீரசாமி அவளைப் பார்த்தார். கண்கள் சிவந்திருந்தது.
“நானும் கனவு காணவில்லை, சுந்தரி. ஆனா விதி, லக்ஷ்மி, சமுதாயம்… எல்லாம் நம்மை இங்கே கொண்டு வந்துட்டுச்சு. ஆனா உள்ளுக்குள் எனக்கு தெரியும்… இது விதி இல்ல. இது நம்ம பாவத்தோட விளைவு.”

சுந்தரி கைகளை மூடியபடி, சத்தமில்லாமல் அழுதாள்.
“அன்புவுக்கு நான் என்ன முகத்தோட சொல்லப் போகிறேன்? அவன் சந்தேகம் வச்சபடியே போயிட்டான். இப்போ நம்ம கல்யாணம் ஆயிடுச்சு. இது அவனை இன்னும் கொன்ற மாதிரி இல்லையா?”

வீரசாமி அருகே வந்து அமர்ந்தார்.
“ஆம்… அவன் நம்பிக்கையைக் கெடுத்தது நாம்தான். அவன் உயிரோடு இல்லாதா இருந்தாலும், அவன் நினைவு எப்போதும் நம்மிடையே இருக்கும். நான் உன்னைத் தொட்டாலே கூட, அவன் முகம் என் கண்முன்னே நிற்கும்.”

சுந்தரி சுருட்டிக் கொண்ட கைகளைக் களைந்தாள்.
“அப்போ நம்ம வாழ்க்கை எப்படி போகும்? கணவன்–மனைவி மாதிரி வாழ முடியுமா? இல்ல guilty-ஆகத்தான் வாழ வேண்டுமா?”

வீரசாமி சற்றும் யோசிக்காமல் சொன்னார்:
“நம்ம பாவம் நம்முடன் வாழும். ஆனா, சுந்தரி… நீ ஒன்னும் பயப்பட வேண்டாம். உனக்கு குற்றமில்லைன்னு நான் சொல்ல மாட்டேன். எனக்கும் குற்றம் இருக்கிறது. ஆனா இப்போ நம்மிடையே ஒரு கடமை இருக்கு — உன் அம்மாவை காப்பாற்றணும், இந்த வீட்டைக் காப்பாற்றணும். சமுதாயத்துக்கு நம்ம guilt தெரியக் கூடாது. நம்ம உள்ளுக்குள்ள மட்டும் அந்த வலி எரியட்டும்.”

சுந்தரி கண்களை மூடி, சுவாசம் திணறினாள்.
அவளுக்குத் தெரிந்தது — இந்த கல்யாணம் காதலோ, ஆசையோ, புதிய தொடக்கமோ இல்லை.
இது வெறும் தண்டனை.

அந்த அறையில், மங்கல்யம் கழுத்தில் இருந்தாலும்,
அவர்களின் மனசில் சுதந்திரம் இல்லை