பொண்ணு மாப்பிள்ளை... கூடவே நானும்!

[karthi321]

5

"என்னப்பா... என் வாழ்க்கையை நாசம் பண்ணிட்டேன்னு" அப்படியே கதற ஆரம்பிச்சேன்.

அப்பா "எனக்கு இதை விட்டா வேற வழி தெரியலடா... எக்கச்சக்க கடனில இருக்கேன்டா... நம்ம பிசினஸ் போச்சுடா"ன்னு தலைய புடிச்சுக்கிட்டு அழுதாரு. அவர் தொண்டை அடைச்சுக்கிச்சு. அவர் அழறத பாக்கும்போது எனக்கும் அழுகையா வந்துச்சு.

அப்படியே நிமிர்ந்து என்னைய பாத்து, "உனக்கு சம்மதம் இல்லைன்னா, கடைக்குப் போய் எலி மருந்து வாங்கி உன் கையிலேயே கொடுடா... நான் செத்துடுறேன்... அப்போதாவது இந்த கடனெல்லாம் தீருமான்னு பார்ப்போம்"னு சொல்லிட்டு, அப்படியே கையெடுத்துக் கும்பிட்டு அழுதாரு. அந்த வார்த்தைங்க என் காதுல அப்படியே இடி மாதிரி இறங்குச்சு. 'ஐயோ! அப்பா இப்படி பேசுறாரே!'ன்னு நெஞ்சு அப்படியே அடைச்சுக்கிச்சு.

அம்மாவும், அனிதாவும் ஓடி வந்து அப்பாவை சமாதானப்படுத்த ஆரம்பிச்சாங்க. அம்மா அப்பாவ கட்டி பிடிச்சுக்கிட்டு, "ஏங்க! இப்படி பேசாதீங்க! நான் இருக்கேன்ல! எல்லாம் சரியாகிடும்"னு அழுதாங்க. அனிதா அக்கா கண்ணுல தண்ணியோட அப்பாவோட கைய புடிச்சுக்கிட்டு, "அப்பா! இப்படி எல்லாம் பேசாதீங்கப்பா! நான் என்ன வேணும்னாலும் செய்யறேன்பா!"ன்னு கதறுனாங்க.

நான் அப்படியே உடைந்த கண்ணாடி மாதிரி உடைஞ்சு போய் உக்கார்ந்தேன். என்ன பேசுறதுன்னே தெரியல. என் தலைக்குள்ள ஒரே குழப்பம். 'நான் பையன்தானே? எனக்கு எதுக்குடா இந்த நிலைமை? என் வாழ்க்கை இப்படியே முடிஞ்சு போச்சா?'ன்னு ஆயிரம் கேள்விங்க ஓடுச்சு. என் கண்ணுல இருந்து கண்ணீர் அப்படியே தாரை தாரையா வழிஞ்சுச்சு.

அம்மாவும், அனிதாவும் அப்பாவை சமாதானப்படுத்தி, ரூமுக்குக் கூட்டிட்டுப் போன பிறகும், கொஞ்ச நேரம் அங்கேயே உக்கார்ந்திருந்தேன். அப்புறம் அனிதா அக்கா மெதுவா என் பக்கத்துல வந்தாங்க. அவங்க கண்ணெல்லாம் சிவந்து போய் இருந்துச்சு. என் பக்கத்துல உக்கார்ந்து, என் தோள் மேல கைய போட்டு, "கார்த்திக்"னு மெதுவா கூப்பிட்டாங்க.

நான் சோகத்துல தலைய குனிஞ்சிட்டு, "என்னக்கா?"ன்னு கேட்டேன். என் குரல் அப்படியே உடைஞ்சு போச்சு.

அனிதா அக்கா என் முகத்த நிமிர்த்தி, என் கண்ணைப் பாத்து, "இங்க பாரு கார்த்திக்... அப்பா நமக்கு சின்ன வயசுல இருந்து கேட்டதெல்லாம் வாங்கி கொடுத்திருக்காருல்ல? நாம கேட்ட ஒரு பொம்மையோ, டிரஸ்ஸோ, சைக்கிளோ... எதுவா இருந்தாலும் யோசிக்காம வாங்கி கொடுத்திருக்காருல்ல? அவுங்களுக்கு உடம்பு சரியில்லன்னா, தூக்கிட்டு போய் ஆஸ்பத்திரில சேத்து பாத்துக்கிட்டாருல்ல? நமக்கு ஒரு கஷ்டம்னா, அவர் நிம்மதியா தூங்குனதே இல்லல்ல? இப்போ அவர் ஒரு கஷ்டத்துல இருக்காரு... அவருக்காக இதை பண்ணுடா"ன்னு கெஞ்சினாங்க. அவங்க குரல் அப்படியே நடுங்குச்சு. அவங்க கண்ணுல இருந்து கண்ணீர் வழிஞ்சு, என் கன்னத்துல விழுந்துச்சு.

நான் அவங்கள பாத்து, "அக்கா! நீங்க ஈஸியா சொல்லிட்டீங்க! ஏற்கனவே காலேஜ்ல பசங்க கலாய்ச்சு கொல்றாங்க, நான் ஒரு பொண்ணு மாதிரி இருக்கேன்னு. இப்போ இப்படி... என்னால வெளிய தலைய காட்ட முடியாது அக்கா! நீங்க என் நிலைமைய புரிஞ்சுக்க மாட்டேங்கிறீங்க"ன்னு அழுதேன். என் நெஞ்சு அப்படியே அடைச்சுக்கிச்சு. 'யார் மூஞ்சில இனிமே நான் முழிக்கிறது? என் ஃபிரண்ட்ஸ்லாம் என்ன கேப்பாங்க? அவன் பைசெக்சுவல்னு தெரிஞ்சா, என்னைய கலாய்ச்சு கொல்ல மாட்டானா?'ன்னு ஒரே குழப்பம்.

அனிதா அக்கா என் கைய இறுக்கமா புடிச்சுக்கிட்டு, "கல்யாணம் ரகசியமா தானே நடக்குது? அதும் கல்யாணம் முடிச்ச கையோட நாமதான் லண்டன் போகப் போறோம்ல? அங்க நம்மள யாருக்குத் தெரியும்? யாரு நம்மள என்ன கேட்கப் போறாங்க? இந்த ஒரு வருஷம் மட்டும் அங்க அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கோடா. அப்புறம் என்ன வேணும்னாலும் பண்ணிக்கலாம்"னு சொன்னாங்க.

நான் தலைய உளுக்கிக்கிட்டே, "என்னக்கா! நீங்களும் இப்படி புரிஞ்சுக்காம பேசுறீங்க? நான் எப்படி உங்களுக்கு பொண்டாட்டியா வரது? எனக்கு சக்களத்தியா வரப்போற நீங்களே ஓகே சொல்றீங்க? இது எப்படி நியாயம் அக்கா?"ன்னு கேட்டேன். என் குரல் ஒரு மாதிரி எரிச்சலா இருந்துச்சு.

அவங்க சிரிச்சாங்க. ஒரு மாதிரி சோகமான சிரிப்பு. "ஒரு பொண்ணா இருக்குறது எவ்ளோ சுகம் தெரியுமா? பசங்க நம்மள பாக்குற பார்வை... அவங்க நம்மள ஃபாலோ பண்றது... நம்மள அடைய துடிக்கறது... அதெல்லாம் ஒரு தனி சுகம்டா. நீயும் இனிமே அதை ஃபீல் பண்ணப் போற"ன்னு ஒரு மாதிரி வித்தியாசமா சொன்னாங்க. எனக்கு ஒண்ணும் புரியல.

நான் அவங்க முகத்தப் பாத்து, "என்னக்கா? கிஷோர் அண்ணா கண்டபடி பாத்து, பேசினா நீங்களும் அவருக்கு சப்போர்ட் பண்ற மாதிரி பேசுறீங்க? உங்களுக்கு வெக்கமா இல்லையா?"ன்னு கேட்டேன்.

அவங்க ஒரு பெருமூச்சு விட்டு, "நான் ஒண்ணு சொல்லவா கார்த்திக்? ஸ்கூல் டைம்ல இருந்து என் ஃப்ரெண்ட்ஸ் எல்லாமே என்ன விட நீ அழகுன்னு சொல்லுவாங்க. எனக்கு அப்போலாம் ஒரு மாதிரி கோவம் வரும். ஆனா போகப் போகப் புரிஞ்சுச்சு, நீ உண்மையிலேயே அழகுன்னு. உன்னோட பெஸ்ட் ஃப்ரெண்ட் மனோஜ்ன்னு ஒருத்தன் வீட்டுக்குள்ளாம் வருவான்ல... ஞாபகம் இருக்கா?"ன்னு கேட்டாங்க.

நான் தலைய ஆட்டி, "ஆமாம். ஏன் இப்போ அவன் வரதே இல்ல?"ன்னு கேட்டேன். அவன் ஏன் வரலன்னு எனக்குள்ள ஒரு சின்ன கேள்வி இருந்துச்சு.

அனிதா அக்கா என் கண்ணுக்குள்ளேயே பாத்து, "அவன் உன்னை லவ் பண்றேன்னு என்கிட்ட வந்து செட் பண்ணி வைன்னு கேட்டான். 'மனோஜ் இப்படி கேட்டானா? அடேங்கொய்யால! இவன் என்னடா ஃபிரண்டா இருந்துகிட்டு இப்படி ஒரு விஷயம் பண்றான்?'ன்னு மனசுக்குள்ள ஒரே குழப்பம்.

"நீ அவ்வளவு அழகுடா கார்த்திக்... கிஷோர் ஆசைப்பட்டது தப்பு இல்லை. நான் இப்போ வேற கண்ட்ரி போறதுக்கு பயமா இருக்கு. இப்போ நீ கூட இருப்ப, உனக்கு சப்போர்ட்டா நான் இருப்பேன். பேசாம ஒத்துக்கோடா. இது அப்பாவோட பிசினஸ், நம்ம குடும்ப மானம்"னு அழுதுக்கிட்டே சொன்னாங்க.

நான் அப்படியே வாயடைச்சு போய் உக்கார்ந்திருந்தேன். என் தலைக்குள்ள ஒரு பக்கம் அப்பா அழுதது, இன்னொரு பக்கம் அனிதா அக்கா சொன்னது. நடுவுல கிஷோர் சொன்ன வார்த்தைகள். எனக்கு இந்த உலகமே தலைகீழா திரும்புற மாதிரி இருந்துச்சு. 'நான் பொண்ணு மாதிரி இருக்கேனா? மனோஜ் கூட என்னைய லவ் பண்ணிருக்கானா? அக்கா கூட என்னை அழகுன்னு சொல்றாளா? நான் இனிமே ஒரு ஆம்பள பையனா இருக்க முடியாதா?'ன்னு ஒரு மாதிரி பயமும், விரக்தியும் வந்துச்சு. என் கண்ணுல மறுபடியும் தண்ணி வந்துச்சு.