04-08-2025, 06:53 PM
“விஜி” என்றேன்.
ஏதோ தீவிர சிந்தனையில் இருந்த அவள் முகம் நிமிர்ந்தது.
“ம்ம்?” என்றாள்.
"நீ ரொம்ப அழகா இருக்க விஜி" என்றேன்.
"என்னடா இத்தனை நாள் இல்லாம இன்னிக்குத்தான் பாக்கற மாதிரி புதுசா வேற சொல்ற?" டேபிள் மீது இடக் கையை மடக்கி மார்டுக்கு அணைவாக வைத்துக் கொண்டு கேட்டாள்.
"நீ இப்பத்தான என்னோட கேர்ள் பிரெண்டு ஆகியிருக்கே?"
"ம்ம்" லேசான வெட்கத்துடன் என் கண்களைப் பார்த்துச் சிரித்தபடி டீயைப் பருகினாள்.
கேர்ள் பிரண்ட் என்று நான் சொன்னதை அவள் மறுக்கவில்லை.
“இப்ப நான் உன்னை என் அக்காவா மட்டும் பாக்கல” என்றேன்.
“ம்ம்”
“ஒரு அழகான பொண்ணாவும் பாக்கறேன்”
இதழ் கோடியில் புன்னகையை ஒதுக்கினாள்.
“அப்படியா?” என்றாள். அதில் மெலிதான கிண்டல் இருந்தது.
“ஆமா.. ரொம்ப அழகான பொண்ணா” என்று அழுத்திச் சொன்னேன்.
டேபிளுக்கடியில் என் கால்களை அவள் கால்களுக்கிடையில் விட்டேன்.
"பேசாம இருடா" என்று முனகினாள். என் காலை அவள் காலால் நகர்த்தி விட்டாள்.
"யாராவது பாக்கப் போறாங்க"
எங்களை யாரும் கவனிப்பதாக இல்லை.
"நீ அமைதியா இருந்தா யாரும் நம்மளை கவனிக்க மாட்டாங்க" மெல்லிய குரலில் சொன்னேன்.
"ப்ச்.. பப்ளிக்ல பேரு கெட்றும். சும்மாரு.."
"விஜி "
"ம்ம் "
"பசங்கள்ளாம் இப்ப வீட்ல இருக்க மாட்டாங்க இல்ல?"
"தெரியலடா. போயிருப்பாங்கனுதான் நெனைக்கறேன்." சிந்தனை முகமாகச் சொன்னாள்.
"போறேனுதான போன்ல சொன்னாங்க?"
"ம்ம் "
"அப்ப போயிருப்பாங்க"
"பையனுக்கு சாப்பிட என்ன செஞ்சு குடுத்தானு தெரியல.." என்று கவலைக் குரலில் சொன்னாள்.
"அவ என்ன இன்னும் சின்னப் பொண்ணா..? அதெல்லாம் ஏதாவது செஞ்சு குடுத்துருப்பா"
அவளது மகள் என் கண் முன்னால் வந்து போனாள். அம்மாவைப் போல அவளும் அழகுதான். கூடவே அவளது இளமை துள்ளும் பருவம் அவளை இன்னும் அழகாக்கியிருந்தது.
நான் என்றால் அவளுக்குப் பிரியம்தான். எனக்கும் அவள் மீது பிரியம் சற்று அதிகமே.
“டேய்.. அவ இன்னும் சின்னப் பொண்ணுதான்” என்றாள்.
“லெவன்த் போறா..”
“போனா..?”
“அவ இன்னும் சின்னப் பொண்ணு இல்ல. உனக்கு அவ என்னைக்கும் கொழந்தைதான். ஆனா அவ வளரலேனு நெனைச்சுக்காத. நல்லா வளந்துட்டா.. சேட்டைக்காரி. அவளுக்கு எல்லாம் தெரியும். உன்னை மாதிரி..”
சிரித்தாள். “கொஞ்சம் அப்படித்தான்”
அவள் புடவையை என் காலால் மேலே ஏற்றினேன். அவளது கெண்டைக் கால்களை வருடினேன். அமைதியாக இருந்தாள்.
எனக்கு தண்டு புடைத்தது.
"விஜி"
"ம்ம்"
“நல்லாருக்குடி”
“என்ன?”
“உன் காலு”
புன்னகை காட்டினாள். இயல்பாக இருப்பதாகக் காட்டிக் கொண்டாள்.
“மேல கொண்டு போகட்டா?” அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும்படியாகத்தான் பேசினேன்.
“ப்ச்.. பேசாம இரு..” என்றாள்.
“பாக்கணும்னு ஆசையா இருக்குடி”
“என்னடா?”
“உள்ள..”
“காலவா?”
“காலுக்கு மேலயும்”
“ம்ம்..”
“தொடை..”
“ம்ம்”
“எப்படியிருக்கும்?”
“தெர்ல…”
“பணியாரம்..?”
“அதா..?”
“ம்ம்.. குழிப் பணியாரம்”
“நாயி” என்று வெட்கப் பட்டாள்.
“எப்படி இருக்கும் அது?”
“அப்படியே இருக்கும்”
“அப்படியேன்னா?”
“வீட்ல போய் பாத்துக்கோ. இப்பக் கொஞ்சம் பேசாம இரு”
“ஏய்.. என்ன வெக்கமா?”
“பின்ன.. இது பொது எடம்டா”
“நாம இப்ப லவ்வர்ஸ்டி”
“ஒதைப்பேன்.. படவா” என்று சிரித்தாள்.
“ம்ம்.. சரி.. உன் மாமனார் போனா என்ன? கவலைப் படாதே” என்றேன்.
“ம்ம்”
“இனி நான் இருக்கேன்”
என்னை உற்றுப் பார்த்தாள்.
“நான் உன் அக்கா” சற்றே தயங்கிச் சொன்னாள். “அதை மறந்துராத”
“அக்கான்னாலும் நீயும் ஒரு பொண்ணுதான். உனக்கும் உணர்ச்சி இருக்கு. ஆசை இருக்கு. ஏக்கம் இருக்கு. தவிப்பு இருக்கு. ஒரு ஆணைச் சார்ந்து வாழ வேண்டிய கட்டாயம் இருக்கு. இத்தனை நாளா நான் உன்னை அப்படி நெனைக்கவே இல்ல”
“இப்ப மட்டும் எப்படி நெனைச்ச?”
“நீ சொன்ன உனக்கும் உன் மாமனாருக்கும் எடைல இருந்த லவ்”
அமைதியாக டீ யை உறிஞ்சியபடி என்னையே பார்த்தாள். அவள் பார்வையின் கூர்மையில் பெண்மையின் காந்த அலை இருந்தது. அது என் இதயம்வரை பாய்ந்தது.