Adultery A Dominance by ஆதிணி

[Maaran57]

“மரகத வாசனை… முகத்தின் மீது உரையாடும் - 1”

அவளது காலடி பதிப்பே மாறனுக்கொரு தண்டனை. வீட்டின் வளைந்த சுவர்களில் மீண்டும் மீண்டும் பிரதிபலித்தது… அவள் இடையின் நகர்வுகள், காற்றின் மெல்லிய சலசலப்பு.

அவள் நடக்கும் ஒவ்வொரு அடி, மெல்லிய இரவில் பூக்கும் ஒரு மல்லிகைச்சந்தன வாசனை போல
அவனது நாக்குக்கே இம்சை.

மாறன் தரையில் சாய்ந்திருந்தான், தன் இரண்டு கைகளைத் தனக்கே பின்னால் சாய்த்து,
அவளது அனுமதியை தவிர எதையும் தொட முடியாதவனாய். அவனது முகம் மேலே… உணர்ச்சி நிறைந்த ஒரு கிணறு போல வெறுமையாக இருந்தது.

அவனது மனம் குழப்பத்தில் நனைந்தது; இந்த அடிமை நிலை அவனுக்கு புதிது. அவனுள் ஒரு சிறிய ஆண்மைத் திமிர் எழுந்தது… 

ஆனால், ஆதிணியின் கைகளில் சிக்கிய அவனது மனம் அவளுக்குப் பணிந்தது. “இனி அவள் அடிமையாவதில் தான் என் ஆண்மை உள்ளது,” அவன் நினைத்தான்.

அப்போதுதான்…

ஆதிணி  நிர்வாணமாக, நான்கே நிமிடங்களில் தன்னுடைய அணிவகுப்பை அகற்றியவள்,
கண்ணாடியில் தன் உருவத்தை ஒருமுறை பார்த்தாள்.

அவளது விரல்கள் மெதுவாக யோணியின் இதழ்களைப் பிரித்தன.

“இன்று, என் வாசனை அவனது தெய்வமாகும்,” என்று தன்னிடம் முணுமுணுத்தாள்.

அவள் மெதுவாக முன்னேறி, இடையை சுருக்கி, பாதங்களை இருபுறமாக வைக்கும் வண்ணம், மாறனின் முகத்துக்கே மேலாக யோணியை கொண்டு வட்டமிட்டாள்.

அவள் யோணி …

ஓர் ஓவியரின் ஈரமான மடியில் உருவான மென்மை. பட்டாம்பூச்சியின் இறக்கை போல சற்று வெளியே விரிந்த,… ஒரு பசுமைத் தளிர்போல் ஈரமான புண்ணகை.

அவளது உடலை சுற்றி ஒரு வெப்பமயமான வாசனை சுழற்சி … மணத்தைவிட இழுக்கும், பசியை காட்டும்
,
“உள்ளே நுழையவே முடியாத வாசனை என்றால் இது தான்” என சொல்ல வைக்கும் உணர்வு.

மாறனின் மூச்சு சிக்கியது.

அவனது நாசிக்கு மேலே அவளின் ஈரத்தின் வெப்பம் துளித்தது, அவளின் தடிப்பான கூந்தல் அவனது மார்பின் மேல் மெதுவாக விழுந்தது, 

ஆதிணியின் dominance இல் ஒரு மென்மையான முத்தமாய் அது இருந்தது.

மாறன் அவளது யோணியின் மேல் தன் மூக்கை அழுத்த முயன்றதும், அவளது விரல்கள் அவனது தாடியை இறுக்கமாகப் பிடித்தன.

“இன்னும் இல்லை, மாறா… நீ என்னை சுவைக்கணும், ஆனால் என் அனுமதியோடுதான்,” என்றாள் ஆதிணி, அவளது குரல் ஒரு கவிதையின் அதிகாரத்தைப் போல இருந்தது.

அவள் இடையின் அலை, அவன் மூச்சை புனிதமாக்கியது.

அவள் யோணியின் இழைகள் அவன் முகம் முழுக்க ஈரமான பட்டுச்சீலை போல் தடவி சென்றது.
அவளின் வாசனை அவன் நாக்கின் நுனியில் ஒரு மரக்கன்றின் பசுமைத் தூள்போல் பசைந்திருந்தது.

அவள் மெதுவாக அவன் வாய்க்குள் தன்னைத் தள்ள, அவன் உதடுகள் துடித்தன. அவளது இடுப்பின் அழுத்தம் அவனது சுவாசத்தை அடக்கியது.

“இப்போது… உன் நாக்கு என்னிடம் பிரார்த்திக்கட்டும்,” என்றாள் ஆதிணி.

மாறன் அவள் யோணியை மெதுவாக நக்க, அவளது தொடைகள் மெல்ல நடுங்கின. அவளது குரலிலிருந்து ஒரு சிறு மூச்சு கசிந்தது… ஒரு ஜுவாலை மூடியிருந்த அசைவு அது.

“இனி உன்னாலே சுவாசிக்கணும்னா, என்னைத் தினம் தாண்டணும்,” என்றாள் அவள், தன் விரலால் அவனது நெற்றியில் ஈரத்தைத் தடவி, அவனை மனதளவில் அடையாளமிட்டாள்.

அந்த நொடியில், அவளின் வாசனை அவனது மூச்சின் தெய்வமாக மாறியது.

வாசனை பரவும்!