30-06-2025, 10:15 PM
பின் குளிருக்கு இருவரும் ஒருவர் கால் மீது இன்னொருவர் கால் போட்டு கால்களை உரசி கொண்டு இருந்தோம். நேற்றை விட இன்று உரசலும், தொடுதலும் அதிகம் ஆனது.
என் கட்டுப்பாடு தகர்ந்து விடுமோ என்று எனக்கு பயமாக இருந்தது.
ஒன்றரை நாள் பயணத்திற்குப் பிறகு ரயில் ஒரு வழியாக ஜெய்பூர் வந்தடைந்தது.
90 சதவீத கூட்டம் இங்கே இறங்கியது ரயில் பெட்டியில் எங்கள் அருகே இருந்தவர்கள் எல்லாம் இறங்கினார்கள். சற்று தள்ளி ஒரு குடும்பம் இருந்தது அவர்களும் தூங்கி கொண்டு வந்தனர்.
ஜெய்ப்பூரில் இருந்து ஜோத்பூர் செல்ல 7 மணி நேரம் ஆகும். வேறு எங்கேயும் இனி நிற்காது. இனிமேல் யாரும் ஏற போவது இல்லை. எங்கள் கம்பார்ட்மெண்ட் எங்கள் கண்ட்ரோலுக்கு வந்தது.
தங்கையும் நானும் எங்கள் இருக்கையில் இருந்து மற்ற இருக்கைக்கு போய் உட்கார்ந்து சிறு பிள்ளைகள் போல விளையாடினோம்.
“அண்ணா உன்னை கட்டி பிடிக்கவா?!! என்றாள்.
“ இப்ப எதுக்கு மைதிலி?!” என்றேன்.
“ அதான் யாரும் நம்ம பக்கம் இல்லயே. இன்னும் உனக்கு என்ன பயம். எனக்கு குளிருதுண்ணா.”
“ சரி” என்றதும் என்னை படு இறுக்கமாக கட்டி பிடித்தாள். அவள் முலைகள் என் நெஞ்சை அழுத்தின. எனக்கு நானே விதித்துக்கொண்ட கட்டுப்பாடுகள் காற்றில் பறக்க, மைதிலியின் குண்டியை பிடித்து இழுத்தேன். என் சுன்ணி விடைத்து அவள் புண்டையில் இடித்தது. இருவரும் எப்போதும் இல்லாத அளவுக்கு அதிக நேரம் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டோம். பின் விலகி இருவரும் பேசிக்கொண்டு இருந்தோம்.
மைதிலி என் மார்பில் சாய்ந்து, “ஜோத்பூரில் நீ என்ன விட்ட பிறகு இனி உன்னை இனி அடிக்கடி பார்க்க முடியாதுல.”
“அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லைடி. நீ கூப்பிடு. நான் எப்படியாவது வந்துவிடுவேன்.”என்றேன்.
அப்புறம் அவள் கணவன் சங்கரைப் பற்றிச் சொன்னாள்.
“40 நாட்கள் பெங்களூர்ல ஒன்னா இருந்தோம்ணா. ஆனா, அவர் என்னை கண்டுக்கவே இல்லை.” என முணகிக் கொண்டே சொன்னாள்.
எனக்கு புரிந்தது.
பின் பேச்சை மாற்றி பேசிக்கொண்டு இருந்தாள்.
இரவு 7 மணிக்கு ஒரு வழியாக ரயில் ஜோத்பூர் நெருங்கியது. அவள் கணவனுக்கு போன் செய்தாள். அழைக்க வந்து விடுவதாக சொன்னான்.
ஸ்டேஷன் வரும் முன்பாக எல்லாம் எடுத்து வைத்தோம். “இன்னும் வைராக்கியத்தோடுதான் இருக்கியா? இல்ல, எல்லாம் கத்துல பறந்துடுச்சா?”என்று கிண்டலாகக் கேட்டு மீண்டும் என் செல்லத் தங்கை என்னை கட்டிப்பிடித்தாள்.
“ இப்போ என்னடி?!!”
“கல்யாணம் ஆனாலும் என் தங்கச்சி எனக்கு பொண்டாட்டி மாதிரிதான்னு சொல்லு. விட்டுடறேன்.”
“சரி,…. கல்யாணம் ஆனாலும், என் தங்கச்சி எனக்கு பொண்டாட்டி மாதிரிதான். போதுமா.”
“என் செல்ல அண்ணன்ணா, என் செல்ல அண்ணன்தான். என்னை கன்னி கழிச்சவனை எனக்கு எப்பல்லாம் தோணுதோ அப்போல்லாம் நல்லா கட்டி அணைச்சுக்குவேன். நீ ஒன்னும் சொல்லக் கூடாது.”
“சரி,….ஆர்வதுல்ல உன் புருஷன் முன்னாடி கட்டி பிடிச்சுடாத.” என்றேன்.
சிரித்தாள்.
ரயில் நின்றதும், இருவரும் லக்கேஜ்களை தூக்கிக் கொண்டு கம்பார்ட்மெண்ட்டை விட்டு இறங்கினோம்.
அவள் கணவன் சங்கர் ஸ்டேஷனுக்கு எங்களை அழைத்துப் போக வந்திருந்தான்.
“என்ன மாப்ளே!! இருக்கிறது பாலைவனம். ஆனால் இப்படி குளிருது!!” என்றேன்.
“ வெயில் காலத்தில் அதிக வெயிலா இருக்கும். குளிர் காலத்தில் அதிக குளிரா இருக்கும். அப்புறம், டிராவல் எல்லாம் எப்படி இருந்தது மச்சான்.?” என்றான்.
“ நல்ல இருந்துச்சு சங்கர்.”என்றேன்.
“சாம்பல் லேக், மத்திய பிரதேச காடுகள் பார்த்தீங்களா?”
என் கட்டுப்பாடு தகர்ந்து விடுமோ என்று எனக்கு பயமாக இருந்தது.
ஒன்றரை நாள் பயணத்திற்குப் பிறகு ரயில் ஒரு வழியாக ஜெய்பூர் வந்தடைந்தது.
90 சதவீத கூட்டம் இங்கே இறங்கியது ரயில் பெட்டியில் எங்கள் அருகே இருந்தவர்கள் எல்லாம் இறங்கினார்கள். சற்று தள்ளி ஒரு குடும்பம் இருந்தது அவர்களும் தூங்கி கொண்டு வந்தனர்.
ஜெய்ப்பூரில் இருந்து ஜோத்பூர் செல்ல 7 மணி நேரம் ஆகும். வேறு எங்கேயும் இனி நிற்காது. இனிமேல் யாரும் ஏற போவது இல்லை. எங்கள் கம்பார்ட்மெண்ட் எங்கள் கண்ட்ரோலுக்கு வந்தது.
தங்கையும் நானும் எங்கள் இருக்கையில் இருந்து மற்ற இருக்கைக்கு போய் உட்கார்ந்து சிறு பிள்ளைகள் போல விளையாடினோம்.
“அண்ணா உன்னை கட்டி பிடிக்கவா?!! என்றாள்.
“ இப்ப எதுக்கு மைதிலி?!” என்றேன்.
“ அதான் யாரும் நம்ம பக்கம் இல்லயே. இன்னும் உனக்கு என்ன பயம். எனக்கு குளிருதுண்ணா.”
“ சரி” என்றதும் என்னை படு இறுக்கமாக கட்டி பிடித்தாள். அவள் முலைகள் என் நெஞ்சை அழுத்தின. எனக்கு நானே விதித்துக்கொண்ட கட்டுப்பாடுகள் காற்றில் பறக்க, மைதிலியின் குண்டியை பிடித்து இழுத்தேன். என் சுன்ணி விடைத்து அவள் புண்டையில் இடித்தது. இருவரும் எப்போதும் இல்லாத அளவுக்கு அதிக நேரம் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டோம். பின் விலகி இருவரும் பேசிக்கொண்டு இருந்தோம்.
மைதிலி என் மார்பில் சாய்ந்து, “ஜோத்பூரில் நீ என்ன விட்ட பிறகு இனி உன்னை இனி அடிக்கடி பார்க்க முடியாதுல.”
“அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லைடி. நீ கூப்பிடு. நான் எப்படியாவது வந்துவிடுவேன்.”என்றேன்.
அப்புறம் அவள் கணவன் சங்கரைப் பற்றிச் சொன்னாள்.
“40 நாட்கள் பெங்களூர்ல ஒன்னா இருந்தோம்ணா. ஆனா, அவர் என்னை கண்டுக்கவே இல்லை.” என முணகிக் கொண்டே சொன்னாள்.
எனக்கு புரிந்தது.
பின் பேச்சை மாற்றி பேசிக்கொண்டு இருந்தாள்.
இரவு 7 மணிக்கு ஒரு வழியாக ரயில் ஜோத்பூர் நெருங்கியது. அவள் கணவனுக்கு போன் செய்தாள். அழைக்க வந்து விடுவதாக சொன்னான்.
ஸ்டேஷன் வரும் முன்பாக எல்லாம் எடுத்து வைத்தோம். “இன்னும் வைராக்கியத்தோடுதான் இருக்கியா? இல்ல, எல்லாம் கத்துல பறந்துடுச்சா?”என்று கிண்டலாகக் கேட்டு மீண்டும் என் செல்லத் தங்கை என்னை கட்டிப்பிடித்தாள்.
“ இப்போ என்னடி?!!”
“கல்யாணம் ஆனாலும் என் தங்கச்சி எனக்கு பொண்டாட்டி மாதிரிதான்னு சொல்லு. விட்டுடறேன்.”
“சரி,…. கல்யாணம் ஆனாலும், என் தங்கச்சி எனக்கு பொண்டாட்டி மாதிரிதான். போதுமா.”
“என் செல்ல அண்ணன்ணா, என் செல்ல அண்ணன்தான். என்னை கன்னி கழிச்சவனை எனக்கு எப்பல்லாம் தோணுதோ அப்போல்லாம் நல்லா கட்டி அணைச்சுக்குவேன். நீ ஒன்னும் சொல்லக் கூடாது.”
“சரி,….ஆர்வதுல்ல உன் புருஷன் முன்னாடி கட்டி பிடிச்சுடாத.” என்றேன்.
சிரித்தாள்.
ரயில் நின்றதும், இருவரும் லக்கேஜ்களை தூக்கிக் கொண்டு கம்பார்ட்மெண்ட்டை விட்டு இறங்கினோம்.
அவள் கணவன் சங்கர் ஸ்டேஷனுக்கு எங்களை அழைத்துப் போக வந்திருந்தான்.
“என்ன மாப்ளே!! இருக்கிறது பாலைவனம். ஆனால் இப்படி குளிருது!!” என்றேன்.
“ வெயில் காலத்தில் அதிக வெயிலா இருக்கும். குளிர் காலத்தில் அதிக குளிரா இருக்கும். அப்புறம், டிராவல் எல்லாம் எப்படி இருந்தது மச்சான்.?” என்றான்.
“ நல்ல இருந்துச்சு சங்கர்.”என்றேன்.
“சாம்பல் லேக், மத்திய பிரதேச காடுகள் பார்த்தீங்களா?”


![[+]](https://xossipy.com/themes/sharepoint/collapse_collapsed.png)