Adultery ਨਜਾਇਜ਼ ਰਿਸ਼ਤੇ

[Sonu Punjabi]

ਸਾਲੀ ਅੱਧੀ ਘਰਵਾਲੀ 

ਜਾਣ - ਪਛਾਣ ;- 

ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸ਼੍ਰੀ ਮੁਕਤਸਰ ਸਾਹਿਬ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਪੈਂਦੇ ਪਿੰਡ ਮਿੱਡੂਖੇੜਾ ਦੇ ਸਾਬਕਾ ਸਰਪੰਚ ਸਰਦਾਰ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਬਰਾੜ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ।

ਸਰਦਾਰ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਬਰਾੜ ਪਿੰਡ ਮਿੱਡੂਖੇੜਾ ਦੇ ਸਾਬਕਾ ਸਰਪੰਚ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਉਮਰ 60 ਸਾਲ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਧਰਮ ਪਤਨੀ ਸਰਦਾਰਨੀ ਮਹਿੰਦਰ ਕੌਰ ਉਰਫ਼ ਮਿੰਧੋ ਸਰਪੰਚਣੀ ਦੀ ਉਮਰ 50 ਸਾਲ ਸੀ। ਸਰਦਾਰ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਬਰਾੜ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਪੂਰੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਇੱਜ਼ਤ ਸੀ। ਜੇਕਰ ਉਹ ਇਸ ਵਾਰ ਵੀ ਸਰਪੰਚੀ ਦੀਆਂ ਵੋਟਾਂ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੇ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਆਪਸੀ ਸਹਿਮਤੀ ਨਾਲ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਰਪੰਚ ਐਲਾਨ ਕਰ ਦੇਣਾ ਸੀ, ਪਰ ਨੌਜਵਾਨ ਵਰਗ ਨੂੰ ਮੌਕਾ ਮਿਲ ਸਕੇ ਇਸ ਕਰਕੇ ਇਸ ਵਾਰ ਉਹ ਵੋਟਾਂ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋਏ।

ਸਰਦਾਰ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਬਰਾੜ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਧਰਮ ਪਤਨੀ ਸਰਦਾਰਨੀ ਮਹਿੰਦਰ ਕੌਰ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ 4 ਧੀਆਂ ਅਤੇ 2 ਪੁੱਤ ਸ਼ਾਮਿਲ ਸਨ।

ਸਰਦਾਰ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਬਰਾੜ ਦੀਆਂ ਤਿੰਨੇ ਵੱਡੀਆਂ ਧੀਆਂ, ਗੁਰਦਾਤ ਕੌਰ, ਪ੍ਰਭਜੋਤ ਕੌਰ ਅਤੇ ਸੁੱਖਪਾਲ ਕੌਰ ਵਿਆਹੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੁਰਦਾਤ ਕੌਰ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿਆਹੀ ਹੋਈ ਸੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਉੱਥੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਪ੍ਰਭਜੋਤ ਕੌਰ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਵਿਆਹੀ ਹੋਈ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਵੀ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਤੀਜੀ ਧੀ ਸੁੱਖਪਾਲ ਕੌਰ ਉਰਫ਼ ਸੁੱਖੋ ਸ਼੍ਰੀ ਮੁਕਤਸਰ ਸਾਹਿਬ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਪੈਂਦੇ ਪਿੰਡ ਬਰਕੰਦੀ ਵਿਆਹੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਘਰਵਾਲੇ ਦਾ ਨਾਮ ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਸਿੰਘ ਉਰਫ਼ ਜ਼ੋਰਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਸ਼੍ਰੀ ਮੁਕਤਸਰ ਸਾਹਿਬ ਵਿਖੇ ਇੱਕ ਸਰਕਾਰੀ ਬੈਂਕ ਵਿੱਚ ਮੈਨੇਜਰ ਦੀ ਪੋਸਟ ਤੇ ਲੱਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।

ਸਰਦਾਰ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਬਰਾੜ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਪੁੱਤ ਗੁਰਜੀਵਨ ਸਿੰਘ ਬਰਾੜ ਅਤੇ ਗੁਰਦਿੱਤ ਸਿੰਘ ਬਰਾੜ ਦੋਵੇਂ ਅਮਰੀਕਾ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਗਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਸਰਦਾਰ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਦੀ ਸਾਰਿਆਂ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਧੀ ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਰਮਨੀਤ ਕੌਰ ਉਰਫ਼ ਰਮਨੇ ਸੀ ਅਤੇ ਜਿਸਦੀ ਉਮਰ 20 ਸਾਲ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਦੇ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸ਼੍ਰੀ ਮੁਕਤਸਰ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ ਕਾਲਜ ਆਫ਼ ਨਰਸਿੰਗ ਵਿੱਚ ਨਰਸਿੰਗ ਦਾ ਕੋਰਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।

ਸਰਦਾਰ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਵੱਡੇ ਜਵਾਈ ਅਤੇ ਪੁੱਤ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਤੀਜਾ ਜਵਾਈ ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਸਿੰਘ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਦਾ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸ਼ੌਂਕ ਸੀ ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਸਿੰਘ ਦਾ ਹਰ ਮਹੀਨੇ ਲਗਭਗ ਇੱਕ ਅੱਧਾ ਗੇੜਾ ਮਿੱਡੂਖੇੜਾ ਲਗਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਅਕਸਰ ਹੀ ਉਹ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਦੇ ਬਹਾਨੇ, ਜਾਂ ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਸੱਸ ਸਹੁਰੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ, ਸਰਦਾਰ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਆ ਧਮਕਦਾ ਸੀ।

ਇਹ ਤਾਂ ਸੀ ਸਰਦਾਰ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ, ਆਓ ਹੁਣ ਆਪਾਂ ਕਹਾਣੀ ਵੱਲ ਆਉਂਦੇ ਹਾਂ।

ਅਪਡੇਟ :- 1.

ਅੱਜ 22 ਸਤੰਬਰ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ, ਅੱਸੂ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਠੰਢੀ ਮਿੱਠੀ ਰੁੱਤ ਨੇ ਵਾਤਾਵਰਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੁਹਾਵਣੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਭਰੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ ਅਤੇ ਸਵੇਰ ਦੇ ਠੀਕ 8 ਵੱਜ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਪਿੰਡ ਮਿੱਡੂਖੇੜਾ ਵਿੱਚ ਸਾਬਕਾ ਸਰਪੰਚ ਸਰਦਾਰ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਬਰਾੜ ਦੇ ਘਰੇ ਸਵੇਰ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਦੀ ਚਹਿਲ-ਪਹਿਲ ਪੂਰੇ ਜ਼ੋਰਾਂ 'ਤੇ ਸੀ। ਬਰਾਂਡੇ ਵਿੱਚ ਕੁਰਸੀ 'ਤੇ ਬੈਠੇ ਸਰਦਾਰ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਬਰਾੜ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਅਖ਼ਬਾਰ ਦੀਆਂ ਸੁਰਖੀਆਂ ਪੜ੍ਹ ਰਹੇ ਸਨ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਰਸੋਈ ਘਰ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਧਰਮ ਪਤਨੀ, ਸਰਦਾਰਨੀ ਮਹਿੰਦਰ ਕੌਰ ਉਰਫ਼ ਮਿੰਧੋ, ਸਵੇਰ ਦਾ ਨਾਸ਼ਤਾ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਘਰ ਦੇ ਸੀਰੀ ਵੀ ਪਸ਼ੂਆਂ-ਡੰਗਰਾਂ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਅਸਤ ਸਨ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਘਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਜੀਵੰਤ ਮਾਹੌਲ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।

ਘਰ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਿਆਰੀ, ਵੀਹ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਰਮਨੀਤ ਕੌਰ ਉਰਫ਼ ਰਮਨੇ, ਜੋ ਅਜੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੇ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ, ਉੱਪਰ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਕਾਲਜ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਸ਼੍ਰੀ ਮੁਕਤਸਰ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ ਕਾਲਜ ਆਫ਼ ਨਰਸਿੰਗ ਵਿੱਚ ਨਰਸਿੰਗ ਦਾ ਕੋਰਸ ਕਰ ਰਹੀ ਰਮਨੇ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਹੁਣ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖਿੜ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।

ਉਸਨੇ ਅੱਜ ਹਲਕੇ ਨੀਲੇ ਰੰਗ ਦਾ ਸਲਵਾਰ ਕਮੀਜ਼ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜਿਸ 'ਤੇ ਚਿੱਟੇ ਧਾਗੇ ਦਾ ਬਰੀਕ ਕੰਮ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਦੁਪੱਟੇ ਦਾ ਇੱਕ ਸਿਰਾ ਉਸਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਹਲਕਾ ਜਿਹਾ ਟਿਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਦੂਜਾ ਉਸਦੇ ਖੱਬੇ ਮੋਢੇ ਤੋਂ ਲਟਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਗੋਰੀ ਰੰਗਤ 'ਤੇ ਇਹ ਰੰਗ ਬਹੁਤ ਫੱਬ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਕਦ ਆਮ ਪੰਜਾਬੀ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਕੁਝ ਲੰਬਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਬਣਤਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਹੀਂ ਹਟਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਭਰੇ ਹੋਏ ਪੱਟ ਅਤੇ ਉੱਭਰੀ ਹੋਈ ਛਾਤੀ, ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਪੂਰੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਸਨ। ਉਸਦੇ ਲੰਬੇ ਅਤੇ ਗੂੜ੍ਹੇ ਕਾਲੇ ਵਾਲ ਮੋਢਿਆਂ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਵੇਖੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਸਨ, ਜੋ ਉਸਦੇ ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਹੋਰ ਨਿਖਾਰ ਰਹੇ ਸਨ।

ਰਮਨੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹੀ, ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਸਟ੍ਰਾਬੇਰੀ ਫਲੇਵਰ ਦੀ ਗੁਲਾਬੀ ਰੰਗ ਦੀ ਲਿਪਸਟਿਕ ਲਗਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਭਰੇ ਹੋਏ ਬੁੱਲ੍ਹ, ਜੋ ਹਲਕੇ ਗੁਲਾਬੀ ਰੰਗ ਦੇ ਹੋਰ ਵੀ ਮਨਮੋਹਕ ਲੱਗ ਰਹੇ ਸਨ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਸਨੇ ਲਿਪਸਟਿਕ ਲਗਾਉਣੀ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ, ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਰੱਖਿਆ ਸੈਮਸੰਗ ਗਲੈਕਸੀ ਦਾ ਲੇਟੇਸਟ ਮਾਡਲ ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਵਾਈਬ੍ਰੇਟ ਹੋਇਆ। ਸਕਰੀਨ 'ਤੇ 'ਸੱਤੀ ਜਲਾਲਾਬਾਦ' ਦਾ ਨਾਮ ਫਲੈਸ਼ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸ ਨਾਮ ਨੂੰ ਦੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਰਮਨੀਤ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਖਿੜ ਉੱਠਿਆ। ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਚਮਕ ਆ ਗਈ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਤੁਰੰਤ ਫ਼ੋਨ ਚੁੱਕ ਕੇ ਕੰਨ ਨਾਲ ਲਾਇਆ, ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਇੱਕ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਮੁਸਕਾਨ ਖੇਡ ਰਹੀ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਇਸ ਕਾਲ ਦਾ ਬੇਸਬਰੀ ਨਾਲ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਹੋਵੇ।

"ਹੈਲੋ..." ਰਮਨੇ ਨੇ ਹਲਕੀ, ਪਰ ਉਤੇਜਿਤ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ।

ਦੂਜੇ ਪਾਸਿਓਂ ਇੱਕ ਗਹਿਰੀ ਅਤੇ ਭਾਰੀ ਮਰਦਾਨਾ ਅਵਾਜ਼ ਆਈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਛੇੜਛਾੜ ਦਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਸੀ। 

"ਹਾਂਜੀ, ਕੀ ਹਾਲ ਐ ਮੇਰੇ ਪਟੋਲੇ ਦਾ! ਕੀ ਕਰੀ ਜਾਂਦੀ ਐ ਸਾਡੀ ਕਾਟੋ!"

(ਇਸ ਅਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਖਾਸ ਕਿਸਮ ਦੀ ਨਿੱਘ ਅਤੇ ਲੁੱਚਪੁਣਾ ਸੀ, ਜੋ ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੇ ਅਹਿਸਾਸ ਨਾਲ ਭਰ ਦਿੰਦੀ ਸੀ।)

ਅੱਗਿਓਂ ਰਮਨੀਤ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਜੀ, ਕਾਲਜ ਜਾਣ ਵਾਸਤੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ।"

ਅਵਾਜ਼ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, "ਅੱਛਾ! ਕੀ ਪਾਇਆ ਅੱਜ?"

ਰਮਨੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਓਹੀ ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਪਾਇਆ ਹੁੰਦਾ, ਸਲਵਾਰ ਸੂਟ।"

ਅਵਾਜ਼ ਨੇ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ, "ਓਏ, ਓਹ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ, ਪਰ ਕਿਹੜੇ ਰੰਗ ਦਾ ਪਾਇਆ?"

ਰਮਨੀਤ ਨੇ ਸ਼ਰਮਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਰੰਗ ਪੁੱਛ ਕੇ ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਲੈਣਾ! ਜਦੋਂ ਮਿਲੋਗੇ ਉਦੋਂ ਰੰਗ ਆਪੇ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜੂ।"

ਅਵਾਜ਼ ਨੇ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਜ਼ਿੱਦ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਫੇਰ ਵੀ ਦੱਸਦੇ, ਬੰਦਾ ਕੋਈ ਨਾਲ ਦੀ ਪੱਗ ਹੀ ਬੰਨ੍ਹ ਆਉਂਦਾ।"

ਰਮਨੀਤ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਥੋਡੀ ਪਸੰਦ ਦਾ ਹੀ ਪਾਇਆ ਜੋ ਪਿਛਲੇ ਜਨਮਦਿਨ 'ਤੇ ਗਿਫ਼ਟ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।"

ਅਵਾਜ਼ ਨੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਸੱਚੀਂ! ਓਹਦੇ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਜਵਾਂ ਅਰਸ਼ਾਂ ਦੀ ਹੂਰ ਲੱਗਦੀ ਐਂ ਤੂੰ!"

ਰਮਨੀਤ ਨੇ ਸ਼ਰਮਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਰਹਿਣ ਦਿਓ ਮੱਖਣ ਨਾ ਲਾਓ। ਹੋਰ ਸੁਣਾਓ, ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਤੇ ਮੇਰੇ ਭਾਣਜਾ-ਭਾਣਜੀ ਕਿਵੇਂ ਆ?"

ਅਵਾਜ਼ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਭੈਣ ਤੇਰੀ ਵਧੀਆ ਛਾਲਾਂ ਮਾਰਦੀ ਐ ਤੇ ਰਹੀ ਗੱਲ ਭਾਣਜੇ ਤੇ ਭਾਣਜੀ ਦੀ, ਓਹ ਵੀ ਦੋਵੇਂ ਠੀਕ ਆ। ਤੂੰ ਸੁਣਾ ਪਿੰਡ ਦੇ ਕੀ ਹਾਲ ਚਾਲ ਆ, ਬੇਬੇ-ਬਾਪੂ ਕਿਵੇਂ ਆ, ਬਾਹਰਲੇ ਸਾਰੇ ਕਿਵੇਂ ਆ, ਫ਼ੋਨ-ਫੂਨ ਆਇਆ ਓਹਨਾਂ ਦਾ ਕਿ ਨਹੀਂ?"

ਰਮਨੀਤ ਨੇ ਪਰਿਵਾਰ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦਿੱਤੀ, "ਪਿੰਡ ਸਾਰੇ ਵਧੀਆ, ਬਾਹਰਲੇ ਵੀ ਸਾਰੇ ਠੀਕ ਠਾਕ ਆ, ਵੀਰੇ ਵੀ ਠੀਕ ਆ ਤੇ ਭੈਣਾਂ ਵੀ।"

ਅਵਾਜ਼ ਨੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ, "ਤੇ ਤੂੰ?"

ਰਮਨੀਤ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਮੈਂ ਤਾਂ ਠੀਕ ਹੈਗੀ ਈ ਆਂ। ਤੁਸੀਂ ਸੁਣਾਓ ਤੁਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਓਂ?"

ਅਵਾਜ਼ ਨੇ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਅੰਦਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, "ਮੈਂ ਵੀ ਠੀਕ ਹੀ ਆਂ, ਜਿਹੜਾ ਮਾੜਾ ਮੋਟਾ ਖ਼ਰਾਬ ਆਂ, ਓਹ ਅੱਜ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਊਂਗਾ।"

ਰਮਨੀਤ ਨੇ ਚਿੰਤਾ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਪੁੱਛਿਆ, "ਕਿਉਂ, ਕੀ ਹੋਇਆ?"

ਅਵਾਜ਼ ਨੇ ਮਜ਼ਾਕ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਪਤਾਲੂ ਬਾਹਲੇ ਭਾਰੇ ਹੋਏ ਪਏ ਆ।"

ਰਮਨੀਤ ਸ਼ਰਮਾ ਗਈ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਬੋਲੀ, "ਓਹ ਤਾਂ ਥੋਡੇ ਹੋਏ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਆ।"

ਅਵਾਜ਼ ਨੇ ਹੱਸਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਇਹ ਤਾਂ ਹੈ, ਹਾਹਾਹਾ... ਵੈਸੇ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਸਹੇਲੀ, ਕੀ ਨਾਂ ਓਹਦਾ, ਹਾਂ ਉਹ ਸਿਮਰ ਨੂੰ ਨੋਟਸ ਦਾ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਨਾ! ਕਿਉਂਕਿ ਤੂੰ ਤਾਂ ਅੱਜ ਕਾਲਜ ਜਾ ਨਹੀਂ ਸਕਣਾ!"

ਰਮਨੀਤ ਨੇ ਯਾਦ ਕਰਵਾਇਆ, "ਆਹੋ, ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ, ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਬੱਸ ਅੱਡੇ 'ਤੇ ਲੈਣ ਆ ਜਾਇਓ, ਮੈਂ ਟੈਂਪੂ-ਟੁੰਪੂ 'ਤੇ ਨਹੀਂ ਆਉਣਾ ਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਮੈਨੂੰ 4 ਵਜੇ ਵਾਲੀ ਬੱਸ ਚੜ੍ਹਾਉਣਾ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਹੀ ਐ।"

ਅਵਾਜ਼ ਨੇ ਭਰੋਸਾ ਦਿਵਾਇਆ, "ਓ ਤੂੰ ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਕਰ, ਅੱਗੇ ਕਦੇ ਤੇਰੀ ਬੱਸ ਮਿਸ ਹੋਣ ਦਿੱਤੀ ਐ! ਚੰਗਾ, ਹੁਣ ਸ਼ਹਿਰ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਫ਼ੋਨ ਕਰਦੀਂ, ਆ ਜਾਊਂਗਾ ਤੈਨੂੰ ਲੈਣ। ਫੇਰ ਦੋਵੇਂ ਇਕੱਠੇ ਚੱਲਾਂਗੇ ਹੋਟਲ ਡ੍ਰੀਮ ਸਟੇ, ਜਿੱਥੇ ਕਮਰਾ ਨੰਬਰ 69 ਵਿੱਚ ਮਨਾਈ ਜਾਊਗੀ ਦੀਵਾਲੀ, ਵੇਖੀ ਜਾਈਂ ਜੱਟੀਏ, ਜੱਟ ਅੱਜ ਕਿਵੇਂ ਆਪਣੇ 7 ਇੰਚ ਦੇ ਕਾਲੇ ਲੰਨ ਨਾਲ ਤੇਰੀ ਗੁਲਾਬੀ ਫੁੱਦੀ ਦੇ ਪਟਾਕੇ ਪਾਉਂਦਾ। ਅੱਜ ਜੱਟ ਆਪਣੇ ਪਤਾਲੂਆਂ ਦਾ ਸਾਰਾ ਪਾਣੀ ਤੇਰੇ ਹਲਕ 'ਚ ਖਾਲੀ ਕਰੂਗਾ। ਚੱਲ ਹੁਣ ਰੱਖ ਫ਼ੋਨ, ਮੈਂ ਵੀ ਘਰੇ ਜਾ ਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋਣਾ ਆ।"

ਫ਼ੋਨ ਕੱਟਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਰਮਨੀਤ ਨੇ ਆਪਣਾ ਫ਼ੋਨ ਆਪਣੀ ਕਾਲਜ ਵਾਲੀ ਨੀਲੀ ਕਿਤ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਸਟੂਡੈਂਟ ਆਈਡੀ ਕਾਰਡ ਆਪਣੇ ਗਲ਼ ਵਿੱਚ ਪਾਕੇ ਅਤੇ ਕਿੱਟ ਮੋਢੇ ਤੇ ਟੰਗ ਕੇ ਉਹ ਥੱਲੇ ਆ ਗਈ। ਥੱਲੇ ਆਕੇ ਉਸਨੇ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਰਦਾਰ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਉਸਨੂੰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਤੋਂ ਸ਼੍ਰੀ ਮੁਕਤਸਰ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਬੱਸ ਚੜ੍ਹਾ ਆਏ।