Incest அத்தனைக்கும் ஆசைபடு (season 1 completed)

[Eesan21A]

17.

இன்றுடன் பெரியம்மாவை ஓத்து முழுதாக ஒரு நாள் ஆகிறது. ராஜி சித்தியும் அமுதா சித்தியும் எப்போதும் உரசியப்படியே திரிகிறார்களே ஒழிய என் அருகில் வரவும் இல்லை அவர்களுக்கு இடையில் என்னை அனுமதிக்கவும் இல்லை. அன்று அவர்கள் பார்வையில் நான் புரிந்து கொண்டது இப்போது எனக்கு தெளிவாக விளங்கியது.

நான் என் அறையில் ஷன்விக்கு பரிட்சைக்கு படிக்க உதவி செய்து கொண்டிருந்தேன். பாட்டியுடன் சேர்ந்து இரு சித்திகளும் அவர்களுடன் ஜனனியும் உறவினர் ஒருவரது வீட்டிற்கு குழந்தை பிறந்ததற்கு வாழ்த்துச் சொல்ல கிளம்பி விட பெரியம்மாவுடன் நாங்கள் இருவரும் தான் வீட்டில் இருந்தோம்.

அரை மணி நேரத்திற்குள் பெரியம்மா இரண்டு முறை என் அறையை வந்து எட்டிப் பார்த்து விட்டாள். அவர்கள் எல்லாம் உறவினர் வீட்டுக்கு சென்றவுடன் ஓலாட்டம் ஆடாலம் என்றும் திட்டம் வகுத்து அங்கு செல்லாம் தவிர்த்த பெரியம்மாவின் ஆசையில் மண்ணாக விழுந்தாள் ஷன்வி.

"என்ன பரிட்சை?" என்று மெலிதாக பெரியம்மாவின் குரல் கேட்க நாங்கள் இருவரும் குரல் வந்த திசையை திரும்பி பார்த்தோம். பெரியம்மா அறையின் வாசலை ஒட்டி நின்றிருந்தாள். "எம் ஒன் பெரியம்மா" என்று ஷன்வி கூற பெரியம்மா விளங்காமல் முளித்தாள். "கணக்கு பரிட்சை பெரிம்மா" என்று நான் கூற "இன்னும் எவ்ளோ நேரம் ஆவும்" என்று வாய் வார்த்தையால் கேட்டபடி கண்களால் சினுங்கினாள். நானும் என் இயலாமையை வெளிப்படுத்திய படி "அவ்ளோ தான் முடிஞ்சிடுச்சு" என்று கூற "என்னது முடிஞ்சிடுச்சா ப்ரஸ்ட் சேப்டரும் போர்த் சேப்டரும் சொல்லித்தா" என்றாள் ஷன்வி. "ஒனக்கு அதுல எதுவும் டவுட் இல்லன்னு சொன்ன" என்று நான் கேட்க "ஃபிப்த் சேப்டர பாத்ததுல கன்ஃயூசன் ஆகி அது ரெண்டும் மறந்துடுச்சு" என்று கொஞ்சலாக கூறினாள் ஷன்வி. அவள் கூறியதை கேட்டு "ரொம்ப நேரம் ஆகுமா" என்று பெரியம்மா கேட்க ஷன்வியின் முகத்தில் ஒரு அசூயை தோன்றி மறைந்தது.

"நீங்க ஏன் காவ்யா அக்கா குழந்தைய பாக்க போகல?" என்று பெரியம்மாவிடம் கேட்டாள் ஷன்வி. "எனக்கு கால் வலிக்குது கண்ணு அவ்ளோ தூரம் நடக்க முடியாது, அதுவும் இல்லாம அங்க போன பேசிட்டு இருந்துட்டு வர ரொம்ப நேரம் ஆகும்" என்றாள் பெரியம்மா. பெரியம்மாவின் பதிலை கேட்டு எதுவும் பேசாமல் மீண்டும் புத்தகத்தில் தலையை புதைத்துக் கொள்ள அவள் முகம் இறுக்கமாக இருந்தது.

ஷன்வியின் இறுக்கமான முகத்தை பார்த்தபடியே பெரியம்மாவையும் பார்க்க "குட்டிமணி கால் வலிக்குது அப்பறமா வந்து கொஞ்சம் மஜாஜ் பண்ணிவிடுடா" என்று கூறியபடி சீக்கிரம் வா என்று சைகை செய்தபடியே அறையை விட்டு வெளியேறினாள்.

என்றும் இல்லாத திருநாளாக இன்று அதீத ஈடுபாட்டுடன் படித்தாள் ஷன்வி. அவளுடனே எனக்கு பொழுது கழிந்தது. முதலில் பெரியப்பா வந்தார் பின் சித்திகள் மற்றும் பாட்டி ஆகிய அனைவரும் வந்துவிட்டனர் என்பது எழுந்த பேச்சு சப்தத்தில் இருந்து விளங்கியது. நேரம் போக போக வேறு யார் யாரோ வீட்டிற்கு வந்துள்ளது போன்று சப்தம் கேட்டது. இறுதியாக இங்கு பாடமும் முடிய ஷன்வி அவளின் புத்தகங்களை எடுத்து மூடி வைத்து கொண்டாள். நான் ஷன்வியை அவளின் அறைக்கு செல்ல சொல்லிவிட்டு கழிவறைக்கு சென்று சிறுநீர் கழித்து முகம் கழுவி வெளியே வந்தால் ஷன்வி என் மெத்தையில் படுத்துக் கொண்டு என் செல்பேசியை கையில் வைத்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

"என்னாச்சு கொரங்கே இங்கேயே படுத்துக்கிட்டு என் போன நோண்டிட்டு இருக்க" என்றேன். "உன்னோட பேர்ட்டன் லாக் என்ன" என்று வினாவினாள். துண்டை எடுத்து முகத்தை துடைத்துக் கொண்டு அவளின் கையிலிருந்த என் செல்பேசியை பிடுங்கிய படி "ஒனக்கு எதுக்கு அதெல்லாம் ஒன்னோட போன் பாஸ்வேர்ட் என்னான்னு என்னைக்காவது கேட்ருப்பனா" என்று அவளிடம் கேட்டேன். "எனக்கு ஒன் பாஸ்வேர்ட்லாம் வேண்டாம் எனக்கு ஒரே ஒரு ஆன்சர் தான் வேணும். நீ உண்மையதான் சொல்லனும்" என்று அழுத்தமாக என் கண்களை ஊடுருவினாள்.

அவள் கண்களில் பல கேள்விகள் புதைந்து இருப்பது போல் எனக்கு தோன்றியது. நேற்று மாலை என் கால்ச்சட்டையை எடுத்துக் கொண்டு சென்றவளும் இவளாக இருப்பாளோ என்று எனக்கு ஐயம் ஏற்பட்டது.

"ஷன்வி வா உங்க தாத்தா வந்துருக்காங்க" என்று அமுதா சித்தி அழைக்க துள்ளி எழுந்தது ஓடினாள் ஷன்வி.

அமுதா சித்தியும் அறையை விட்டு வெளியேற நான் அவளை பின்புறமாக அணைத்துப் பிடித்தேன். "டேய் விடுடா எல்லாரும் ஹால்ல தான் இருக்காங்க" என்றாள் சித்தி. "என்ன சித்தி ரெண்டு பேரும் என்னைய கண்டுக்க மாட்டிக்கிறிங்க" என்று அவள் துப்பட்டாவிற்கு அடியில் கைவிட்டு சுடிதாரோடு அவளின் இரு முலைகளையும் பிசைய என் கைகளை அவள் தடுத்து நிறுத்தினாள். "டேய் லூசு அங்க ஹால்ல தான் எல்லாரும் ஒக்காந்திட்டு இருக்காங்க என்ன விடு" என்றாள். நான் அவளை விடுவித்துவிட்டு ராஜி சித்தியின் அப்பா எதற்கு வந்திருக்கிறார் என்று கேட்க. சித்தியும் மெதுவாக நடந்துக் கொண்டே சன்னமான குரலில் பேச ஆரம்பித்தாள். "ஷன்வி அப்பா சென்னைல ரெண்டு கிரவுண்ட் இடம் பாத்துருக்காராம் அதபோய் பாத்துட்டு வர ஒங்க பெரியப்பா சித்தப்பா மாமா அப்பறம் ஷன்வியோட தாத்தாவும் மாமாவும் வந்துருக்காங்க" என்றாள் அமுதா சித்தி. "என்னது ஷன்வி மாமாவும் வந்துருக்கானா, நான் என் ரூமுக்கே போறேன்" என்று திரும்ப என் சட்டையை பிடித்து நிறுத்தி "அவரு வந்தா ஒனக்கு என்ன இது நம்ம வீடு நீ வா" என்றாள் அமுதா சித்தி. "இல்லா சித்தி அந்த ஆளு என்ன பாத்து மொறைச்சிட்டே இருப்பான் எதுவாது இன்சல்ட் பண்ற மாதிரி பேசுவான்" என்றேன். "அதெல்லாம் அவனால பண்ண முடியாது ஒங்க பெரியப்பா இருக்காரு நீ வா" என்றாள் அமுதா சித்தி.

ராஜி சித்தியின் தம்பிக்கு என்னை எப்போதும் பிடிக்காது. அதற்கு காரணம் சித்தி என் மேல் வைத்திருக்கும் பாசம். நான் அவள் வயிற்றில் பிறக்கவில்லை என்றாலும் என்னை அவள் வயிற்றில் பிறந்த மகன் போல் தான் வளர்த்தாள். ஷன்வி பிறந்த போது கூட என்னையும் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும் எனக்கும் தாய்ப்பால் தரவேண்டும் என்று முதல் மாதத்திலேயே பிறந்த வீட்டிலிருந்து புகுந்த வீட்டிற்கு வந்தவள் தான் ராஜி சித்தி அப்போதிலிருந்தே அவர்களுக்கு என்னை பிடிக்காமல் போயிருக்க வேண்டும்.

நான் ஹாலுக்கு செல்ல பெரியப்பா என்னை அழைத்து அவருக்கும் பெரியம்மாவிற்கும் இடையில் என்னை அமர வைத்துக் கொண்டார். நீண்ட நேரம் பொது விசயங்களையும், நிலம் சம்மந்தமாகவும் ஊர் புறணியும் பேசிக் கொண்டிருக்க இரண்டு சித்திகளும் அனைவருக்கும் இரவு உணவு சமைக்க சமையல் அறையில் புயலாக வேலை செய்துக் கொண்டிருந்தனர். பின் ஆண்கள் ஐவரும் உணவருந்தி விட்டு இரவு ஒன்பது மணி வாக்கில் வீட்டிலிருந்து புறப்பட்டு சென்றனர்.

சித்திகள் இருவரும் இன்னும் சமையலறையிலேயே இருக்க நான் சென்று ராஜி சித்தியை பின் பக்கமாக அணைத்து அவள் தோளிலும் கழுத்திலும் முத்தமிட்டேன். "என்ன சாப்டுற தோசையா இட்லியா" என்று கேட்டாள் ராஜி சித்தி. "இட்லியே சாப்டுறேன்" என்றேன். "டேய் தோச சாப்டுடா தோச தான் ஊத்திட்டு இருக்கோம்" என்றாள் அமுதா சித்தி. "இல்ல சித்தி எனக்கு இட்லியே போதும் நீங்க எவ்ளோ நேரம் தான் நின்னு எல்லாருக்கும் தோசையே சுடுவிங்க" என்றேன். இருவரும் ஆச்சரியமாக என்னை பார்த்து "ஏய் அவ்ளோ நல்லவனாடா நீ" என்றாள் அமுதா சித்தி. "பெண்கள் கஷ்டப்படுறத என்னால தாங்கிக்க முடியாது" என்று கூறியபடி ராஜி சித்தியின் சேலைக்குள் இடது கையை விட்டு அவளின் முலையையும் வயிற்றையும் பிசைந்தேன். "டேய் தள்ளி போடா யாராவது வந்துடுவாங்க" என்று என்னை இடித்து தள்ளினாள் ராஜி சித்தி.

"என்ன நீங்க ரெண்டு பேரும் என்ன அவாய்ட் பண்ணிட்டே இருக்கீங்க" என்று இருவருக்கும் இடையில் நின்று கேட்டேன். "இன்னைக்கு தான் வீட்ல யாரும் இல்லைல மேல வா ஒனக்கு ஸ்பெசல் விருந்து இருக்கு" என்று அமுதா சித்தி.

"உண்மையாலுமா" என்று இருவரை பார்த்தும் கேட்க. "ஆமான்டா மரமண்ட பனண்டு மணிக்கு மேல வந்தினா உண்டு" என்றாள் ராஜி சித்தி. "பிராமிஸா" என்று அவளிடம் என் வலக்கரத்தை நீட்ட என்னை திட்டி சமையலறையை விட்டு வெளியேற்றினாள்.

உணவு உண்ட பின் ஷன்வியும் ஜனனியும் மேலே சென்றுவிட பாட்டியுடன் மருமகள்கள் மூவரும் வரண்டாவில் அமர்ந்து நீண்ட நேரம் உரையாடிக் கொண்டிந்தனர். நான் ஷோபாவில் படுத்து சிறிது நேரம் தொலைக்காட்சி பெட்டி சிறிது நேரம் செல்பேசி என்று மாறி மாறி பார்த்துக் கொண்டே இருக்க நேரம் மெதுவாக சென்றது. மணி பதினொன்று நாற்பதை தொட்டது. நான் கடிகாரத்தை பார்த்த நேரம் வரண்டாவில் இருந்து ஒரு பெரிய சிரிப்பொலி என்னை தாக்கியது. 'அவர்கள் யாரும் உறங்காததை கண்டு எனக்குள் ஆத்திரம் பொங்கி வந்தது. 'இன்னைக்கு ஷன்வியால பெரியம்மாவும் மிஸ், இவங்க ரெண்டு பேரும் விருந்து இருக்குன்னு சொல்லிட்டு ஜாலியா இங்க ஒக்காந்து பேசிட்டு இருக்காங்க, என்ன நம்மல எதுவும் கலாய்க்கறாங்களா' என்று சிந்தித்தபடியே சோம்பலில் கண்களை மூடி அமைதியானேன்.

கண்களை திறந்து பார்த்த போது இருளால் சூழப்பட்டு இருந்தேன். எங்கே இருக்கிறேன் என்று என் நிலையை உணர்ந்த போது இன்னும் ஷோபாவில் படுத்து இருப்பது தெரிந்தது. மின்சாரம் எதுவும் தடைபட்டுவிட்டதா என்று நினைத்த போது மின்விசிறியின் காற்று என் முகத்தில் மோதி இல்லை என்றது. அப்போ நம்மல இங்கேயே விட்டுட்டு போய்ட்டாங்களா என்று செல்பேசியை எடுத்துப் பார்த்தாள் மணி பன்னிரண்டு ஐம்பத்திஐந்து என்று திரையில் தோன்றியது.

'என்ன இது என்னைய யாருமே எழுப்பாம போய்ட்டாங்க யாருக்குமே என் மேல அக்கறையே இல்லையே' என்று எழுந்து அமர்ந்த போது கதவு மூடுப்படும் சத்தம் என் அறைப்பக்கம் இருந்து கேட்டது. நான் எழுந்து சென்று என் அறையை பார்த்த போது அங்கே யாருமில்லாமல் போகவே 'பைத்தியம் மாதிரி தூங்கி எல்லாத்தையும் கெடுத்துக்கிட்டோம். சித்திங்க ரெண்டுபேரும் இது தான் சாக்குன்னு நம்மல கழட்டிவிட்டுட்டு போய்ட்டாளுங்க. பெரியம்மா கூட என்ன எழுப்பவே இல்ல... பாரேன்...' என்று எனக்குள் பேசிய படி பெரியம்மா என்ன செய்கிறாள் என்று அவள் அறை கதவை திறந்து பார்க்க அறையில் இரவு வெளிச்சம் பரவி இருக்க மெத்தையில் படுத்து மார்பு வரை போர்வை போர்த்தி செல்பேசியை முகத்திற்கு நேராக வைத்திருந்தாள் பெரியம்மா.

என்னை பார்த்ததும் எழுந்து அமர்ந்து ''என்னாச்சுடா குட்டிமணி" என்று கேட்டாள் பெரியம்மா. "ஏன் பெரியம்மா என்ன எழுப்பல" என்று கேட்டேன். "இப்போ தான்டா உன்ன எழுப்பி பாத்துட்டு நீ எந்திரிக்கலனு வந்து படுத்தேன், நீ பின்னாடியே வந்து நிக்குற. என்னாச்சு உடம்புக்கு எதாவது பண்ணுதா" என்று கேட்டாள் பெரியம்மா. அவள் கூறியது போல் என்னை எழுப்ப முன்றது பற்றி எனக்கு எதுவும் நினைவில் இல்லை. ஆனால் அவள் இறுதியாக கேட்ட உடம்பு எதாவது பண்ணுதா என்ற வாக்கியத்தால் என் உடம்பு தூண்டப்பட்டு என் உடல் சோர்வாக இருப்பதாக என் மூளை கூறியது.

"என்னடா எதுவும் பேசாம அமைதியா நிக்குற உனக்கு எதுவும் ஞாபகம் இல்லையா" என்று கேட்டாள். "இல்ல பெரிம்மா" என்று அவள் மெத்தையில் அமர்ந்தேன். "அமுதா எழுப்பனதாவது ஞாபகம் இருக்கா உனக்கு" என்று கூறிவதும் நான் துணுக்குற்று "அமுதா சித்தி என்ன எழுப்பச்சா" திகைப்புடன் கேட்டேன். "அவகிட்ட என்ன நிம்மதியா தூங்க விட மாட்டிங்களானு கத்துனையே அதாவது ஞாபகம் இருக்கா" என்று கேட்க நான் மேலும் கலவரமாகி மெத்தையில் இருந்து எழுந்து நின்றேன். ''என்ன பெரியம்மா சொல்றீங்க உண்மையாலுமா, நான் அப்டியா கேட்டேன்" என்று என் ஞாபகங்களை கிளறினேன். "டேய் நெஞமாலுமே ஞாபகம் இல்லையா" ஆச்சர்யமாக கேட்டபடி உடலை நகர்த்தி படுத்தாள். எனக்கும் எதுவும் ஞாபகம் வராமல் போகவே பெரியம்மாவிடம் கேட்டு அவளுடனே அவளை அணைத்துக் கொண்டு படுத்தேன். சித்தி எழுப்பியும் எழாமல் போய்விட்டேனே என்ற துக்கம் வாட்ட தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தேன்.

- தொடரும்.