01-07-2019, 01:49 AM
என் கை போன் ரிசிவேர் எடுக்க போகையில் அது சினிங்கியது. நிச்சயமாக இது என் கணவராக தான் இருக்கும். அவர் எங்கள் அணிவர்சரி மறக்கவில்லை. ங்றகமாக அதனால் தான் இப்போது அழைக்கிறார். இதுவும் நல்லதற்கே, அவர் இப்போதே பேசி முடித்துவிட்டால் பிறகு எனக்கும் ராஜாவுக்கும் எந்த தொந்தரவும் இருக்காது. ராஜாவின் கஜக்கோல் என் அந்தரங்க உறுப்பை ஆழந்து ஆய்வுசெய்து கொண்டிருக்கும் போது அவர் அழைத்திருந்தால் பேசுவது கடினமாகவும் மற்றும் சங்கடமாகவும் இருந்திருக்கும். அதுவும் இந்த விசேஷமான நாளில். நான் போன் டுத்து 'ஹலோ' என்றேன். நான் நினைத்தது போல மாரு முனையில் அவர் தான் இருந்தார்.
"ஹலோ, மோஹனா செல்லம் எப்படி இருக்கே?" அவர் குரல் ரொம்ப உற்சாகமா இருந்தது. முதல் வருட கல்யாண அணிவர்சரி பிரிந்து இருக்கையில் இவ்வளவு உற்சாகமா?
"என்னங்க, இன்றைக்காவது போன் செய்தீர்களே. ஒரு வரமாக போனே காணும்."
"கோவிச்சுக்காதே மோஹனா," (அமாம் இப்போது நான் இருக்கும் மனநிலையில் இவர் அழைக்கிளை என்றால் யார் கோவிச்சுக்கப் போவது என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டேன்) நான் சொல்லும் விஷயம் கேட்டால் நீ ரொம்ப சந்தோஷ படுவே," என்று தெடர்ந்தார்.
எனக்கு தான் இன்னும் சில நிமிடங்களில் மிகவும் சந்தோஷமான இரவு காத்துகொண்டு இருக்குதே, அதற்கு மேலே இவர் என்ன சந்தோஷமான விஷயம் சொல்ல போறார்.
"என்னங்க அப்படி மகிழ்ச்சியான விஷயம்?"
"நீ இனிமேல் என்னை பிரிஞ்சி அங்கே தனியாக கஷ்டப்பட வேண்டியதில்லை."
இதை கேட்ட எனக்கு தூக்கி வாரி போட்டது, உடல் ஜில்லென்று ஆகிவிட்டது, "என்னங்க சொல்லுறீங்க, என்..எனக்கு புரியலையே," என் குரல் தடுமாறியது.
அவர் என் தடுமாற்றத்தை கவனிக்கவில்லை, அவர் அவ்வளவு சந்தோஷத்தில் இருந்தார். "உன்னை ஒரு வாரத்துக்கு கூப்பிடாமல் இருந்ததே இந்த செய்தியால் தான்."
நான் அதிர்ச்சியில் உறைந்தேன், என்ன பேசுவதே என்று தெரியவில்லை. அவரே தொடர்ந்து பேசினார்.
"சாரி உனக்கு விஷயம் எதுவும் புரியில இல்ல, நான் விளக்கமாக சொல்லுறேன்." "உனக்கு என் கொடுப்பதில் ஒரு விஷயம் தெரியாது. என் அம்மாவுக்கு இரண்டு அண்ணன்கள் இருந்தார்கள்."
"என்னங்க சொல்லுறீங்க? அத்தைக்கு ஒரு அண்ணன் தானே இருக்கிறார்."
"அதுதான் மோஹனா உனக்கு தெரியாது, அவர் இரண்டாவது அண்ணன். அவருக்கு மூத்தவர் ஒருவர் இருந்தார்." நான் குழப்பத்துடன் அவர் சொல்வதை கேட்டுக்கொண்டு இருந்தேன்.
"அவர் சின்ன வயதில் ஒரு பெண்ணை விரும்பினார். பெற்றோரிடம் இருந்து பெரும் எதிர்ப்பு இருந்ததால் அவர் வேட்டை விட்டு போய்விட்டார்." "அவரை பற்றி எந்த விஷயமும் தெரியாமல் போய்விட்டது. அவரை பற்றி யாரும் பேசுவதும் இல்லை." "இப்போது தான் ஒரு வக்கீல் என் அம்மாவையும், மாமாவையும் அவர் ஆஃபீஸ் வர சொல்லி அழைத்தார்."
"ஏன்? எதற்க்காக அழைத்தார்?" என்று கேட்டேன்.
"சொல்லுறேன் கேளு. அவர் என் மூத்த மாமா அப்பொய்ண்ட் செய்த வக்கீல். மாமா வீட்டை விட்டு போனபின் அந்த பெண்ணை கல்யாணம் செய்து பெங்களூரில் வசித்து வந்தார். அவர் மனைவி ஒரு ஆக்சிடெண்டில் கல்யாணம் ஆகி இரண்டு வருடத்துக்குள் இறந்து விட்டாராம்"
"அவர் அதற்க்கு பின் கல்யாணம் செய்து கொள்ளவில்லை. அவருக்கு குழந்தை பாக்கியமும் இல்லை." "அவர் ஒரு தொழில் துவங்கி ரொம்ப வசதியாக இருந்தாராம்." "அவருக்கு சில மாதங்களுக்கு முன் நாலாவது ஸ்டேஜ் கான்செர் என்று கண்டுபிக்க ப்பட்டது." "ரொம்ப முத்தி போன நிலையில் கண்டுபிடிக்க பட்டது."
இதை ஆச்சிரியமாக கேட்டு கொண்டிருந்தேன். "பிறகு என்ன ஆச்சி?"
"அவர் இறந்துவிட்டார்."
"அய்யயோ," நான் ஷாக் ஆனேன்.
"அவர் இறக்கும் முன் அவர் பிஸ்னெஸ்ஸை பல கோடி ரூபாய்க்கு வித்துவிட்டார். அதில் பாதி என் அம்மாவுக்கும் பாதி அவர் தம்பிக்கும் உயில் எழுதி வைத்திருந்தார்.”
"நாங்கள் எல்லோரும் அவசரமாக பெங்களூர் சென்றோம். அவர் உடல் அங்கே ஒரு தனியார் மருத்துவமனை மார்ச்சுஏறியில் (mortuary) இருந்தது."
"அவருக்கு ஒரு பங்களா அங்கே இருந்தது. எல்லா இறுதி சடங்கும் அங்கே தான் செய்தோம். எல்லா ஏற்பாடும் அவர் வக்கீல் செய்தார். இன்று மத்தியானம் தான் வீடு திரும்பினோம்."
"ஏங்க இதை பற்றி ஒன்னும் என்னிடம் சொல்லுல?"
"எல்லாமே அவசரத்திலும், பதற்றத்தில் நடந்தது, எதுவும் சரியாக சிந்திக்க முடியில."
அவருக்கு இது நடந்ததில் எங்கள் அணிவர்சரி மறந்துவிட்டார். சோ அதற்காக அவர் என்னை கூப்பிடல.
"அம்மா சொல்லிட்டாங்க உடனே உன்னை ரிசைன் பண்ணிவிட்டு இங்கே வரச்சொல்லி. இனிமேல் நீ சம்பாரித்து காசு சேர்க்கவேண்டிய அவசியம் இல்லை."
இந்த வார்த்தைகள் கேட்டு என் தலையில் இடி போல் விழுந்தது. நியாயப்படி இதை கேட்டு சந்தோஷ பாடணும் அனால் இப்போது கவலையாக இருந்தது. எதோ ஒன்றை இழக்க போகிறோம் என்ற உணர்வு. இதுவே சில மாதங்களுக்கு முன்பு கேட்டிருந்தால் மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்திருப்பேன் அனால் இப்போது ஒன்றை பறிகொடுக்க போகிறேன் என்ற கவலை.
"நீ எத்தனை மாதம் நோடீஸ் கொடுக்கணும்?"
அவர் கேட்கும் கேள்வி என் காதில் விழவில்லை, அவர் மறுபடியும் அதை கேட்டபின் தான் சுதாரித்துக்கொண்டு பதில் சொன்னேன்
"இரண்டு மாதம் நோடீஸ், அனால் ரிபிளேஸ்மென்ட் கிடைத்தால் சீக்கிரம் ரிலீஸ் பண்ணுவார்கள்."
"அப்படினா நாளைக்கே நோடீஸ் கொடுத்துரு."
"சரிங்க."
"இதை கேட்டால் ரொம்ப மகிழ்ச்சி படுவ என்று நினைத்தேன் ஏன் உன் குரல் சோகமாக இருக்கு?"
அய்யயோ நம்ம மனதில் இருப்பதை வெளி காட்டிட்டோமே. "அப்படி எதுவும் இல்லை, இது எல்லாம் பெரும் ஷாக்காக இருக்கு அவ்வளவு தான்."
"அப்படி தெரியலையே. உன்னை நல்ல எனக்கு தெரியும் என்ன விஷயம் சொல்லு." அவர் குரலில் ஒரு சிறு சந்தேகம் இருப்பதுபோல் தோன்றியது.
என்னை பற்றிய ஒரு பெரிய விஷயம் உங்களுக்கு எதுவும் தெரியாது என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டேன். இவர் விடமாட்டீங்கிறார் இவர் சந்தேகத்தை என்ன சொல்லி போக்குவது. அப்போது ஒரு யோசனை வந்தது.
"சரி நீங்க வற்புறுத்தி கேக்கிறதால் சொல்லுறேன். உங்களுக்கு தெரியாத நான் ஏன் சோகமாக இருக்கிறேன்?"
"என்னடி சொல்லுற? ஏன்? எனக்கு ஒன்னும் புரியலையே."
"உங்களுக்கு என்ன தான் புரிந்திருக்கு," இதை நான் என்ன மனதில் கருதி சொன்னேன் என்ற உல் அர்த்தம் அவருக்கு தெரிய வாய்ப்பில்லை, "இன்றைக்கு என்ன நாள் என்று நினைவிருக்கா?"
"என்ன நாள் இது....??'அவர் குழப்பத்தில் இருப்பது அவர் குரல் காட்டியது. பின்பு திடீரென்று தெளிவான அவர், "ஓ மை காட். இன்றைக்கு நம் கல்யாண நாள்."
"இப்போது தான் சாருக்கு அந்த நினைப்பே வருதோ." இயல்பாக ஒரு மனைவி இந்த சூழ்நிலையில் கொஞ்சுதல் கலந்த கோபத்துடன் பேசுவதுபோல் நான் பேசினாலும் உண்மையில் அப்படி நான் பீல் பண்ணுலா. எப்படி பீல் பண்ண முடியும். இன்றைக்கு நான் இங்கே இருக்கும் மீதி இரண்டரை வருடத்துக்கு என் கள்ள காதலனுடன் கணவன் மனைவி போல வாழ்ந்து அவருக்கு துரோகம் செய்ய முடிவெடுத்த நாள் அல்லவா.
"அதுதான் மேடத்தின் சோகத்துக்கு காரணமா? சாரி மா, இந்த ஒரு வரமாக எவ்வளவோ நடந்துவிட்டது. இப்போது நான் சொன்ன விஷயங்களில் உனக்கு புரிந்திருக்கும்."
அவர் இப்படி கெஞ்ச இன்னும் சில நிமிடங்கள் பேசினோம். பிறகு என் மேக் அப்பை அகற்றினேன், என் ஆடைகள், புது ப்ரா பேண்டிஸ் கலைத்துவிட்டு சாதாரண நைட்டி அணிந்துகொண்டேன். செக்ஸ் பற்றி நினைக்க கொடிய மனநிலையில் நான் இப்போது இல்லை. இருந்த மூட் முற்றிலும் அணைந்து விட்டது. என் கணவரின் கௌரவத்தை எதோ ஒன்று காப்பாத்திக்கொண்டு இருக்குது. இது இரண்டாவது முறை அவர் போன் கால் என்னை ராஜாவுடன் சேர்வதை தடுப்பது. இதை விதி என்று சொல்வதா இல்லை இதுதான் கடவுளின் விருப்பமா? எல்லாம் ஒரே குழப்பம்...
ராஜாவின் பார்வையில்
என்னது??? என்னால் நம்ப முடியவில்லை. எனக்கு ஏன் இந்த சோதனை. இன்றைக்கு காலையில் மோஹனா வந்து அவள் ராஜினாமா கடிதத்தை கொடுத்தாள். என் உலகமே இருந்து போனது. என் ஆசைகள், கற்பனைகள் முற்றிலும் அழிந்து போனது. விரைவில் எல்லாம் கைகூடி வரும், அந்த அழகு பதுமை மோஹனா உடல் என் காம பசியை போக்கும் நாள் வந்துவிடும் என்று ஆனந்தத்தில் இருந்தேன். இப்போது எல்லாம் வீணாகி போய்விட்டது. என் அட்மின் டைரக்டர் ஏற்கனவே விண்ணப்பித்த, நாங்கள் ரிசெர்வ் லிஸ்டில் வைத்திருக்கும் ஒருவரை, விரைவில் வேலைக்கு சேர அப்பொய்ண்ட் பண்ணி, மோஹனாவை சீக்கிரம் ரிலீஸ் பண்ண உத்தரவிட்டார். எனக்கு எவ்வளவு ஆசை இருந்தாலும் நான் அவர் உத்தரவை மீரா முடியாது. எனக்கு மோஹனாவுடன் இந்த இரண்டு மாசம் கூட இருக்க வாய்ப்பில்லாமல் போய்விட்டது. என் துரதிஷ்ட்டம் ஒரு நபர் இருப்பது நாளில் வந்து வேலைக்கு சேரமுடியும் என்று பதில் அளித்துவிட்டாள்.
நான் அன்று இரவு மோஹனாவிடும் போனில் பேசும் போது, "என்ன மோஹனா இப்படி ஆகிவிட்டது. நீ போய் தான் குணும்மா?" என்றேன்.
"நீ என்ன விளையாடுறியா? என் கணவர் அழைத்தால் எனக்கு வேற என்ன வழி."
"நான் வர முடியாது, இங்கே ஒருவன் எனக்காக ஏங்கி கொண்டிருக்கான் என்று உன் புருஷனிடம் சொல்லவேடனடியாது தானே." இந்த சூழ்நிலையிலும் சற்று ஹாஸ்யமாக பேச முயற்சித்தேன்
அவள் சிரித்துக்கொண்டு சொன்னால், "இதற்கு மேல பிரச்சனையே வேண்டாம். உனக்கும் எனக்கும் சேர்ந்த உதய் விழும்."
"நான் எப்படி உன்னை பிரிஞ்சி இருக்க போறேன் மோஹனா, உன்னால் என்னை பிரிஞ்சி இருக்க முடியும்மா?"
"ராஜா நாம் முதல் முதலில் சந்தித்து ஒரு ஏழு மாதம் இருக்கும்மா? இந்த குறுகிய காலம் நட்பு நீ சீக்கிரம் மறந்துவிடுவ."
"நம் இடையே வெறும் சாதாரன நட்பு மட்டும்மா இருந்தது மோஹனா டியர், வி வேர் லவேர்ஸ், அதுவும் பெஷநெட் லவேர்ஸ். உன்னை என் வாழ் நாளில் மறக்க முடியும்மா?"
அவள் இதை கேட்டு மௌனமாக இருந்தாள். "நீ என்னை மிஸ் பண்ணுவியா மோஹனா?" என்று கேட்டேன்.
சில வினாடிகள் தாமதத்துக்கு பிறகு பதில் வந்தது, "யெஸ் ராஜா உன்னை மிஸ் பண்ணுவேன்"
"அப்புறம் ஏன் நாம் கிடைத்த இந்த சில நாட்களை வீணடிக்க வேண்டும். நம் ஆசைகளை பூர்த்தி செய்ய வேண்டாம்மா?"
"இல்லை ராஜா அப்புறம் நாம் பிரியும் போது இன்னும் கஷ்டமாக இருக்கும். எல்லாம் நல்லதற்கே. நாம் இனி சேராமல் இருப்பது விதி."
"என்னை இப்படி ஏமாற்றாதே மோஹனா, நான் பாவம் இல்ல?"
"நான் யாரையாவது ஏமாற்றி இருந்தால் அது என் கணவரை தான் ஏமாற்றி இருக்கேன். அவர் தான் பாவம்."
அதற்கு பிறகு நான் எவ்வளவு வாதாடியும் அவள் முடிவவில் உறுதியாக இருந்தாள். அவள் போகும் நாள் வரை நான் அவளுக்கு மிகவும் உதவியாக இருந்தேன். அவள் பேப்பர் வர்க் தயார் பண்ணுவதில். ஷாப்பிங் செய்ய என் காரில் அவளை அழைத்துச் சென்றேன். அவளுக்கு பேக்கிங் செய்ய உதவினேன். அனால் இந்த நாட்களில் அவளை தொட முயற்சிக்கவில்லை. அவள் விருப்பத்தை மீறி அவள் உடலை சீண்டி இருந்தால் அவள் விட்டுக்கொடுத்திருக்க வாய்ப்பு அதிகம் இருந்தது. அனால் அதற்க்கு பிறகு அப்படி நடந்ததற்கு அவள் வருந்தி இருக்கலாம். அதனால் நான் அவளை அப்படி அடைய விரும்பவில்லை. அவளாகவே தன்னை எனக்கு கொடுக்க வேண்டும். இல்லை என்றால் விதி விட்ட வழி. எனக்கு இருந்த நம்பிக்கை எல்லாம் மறைந்து போனது. இதோ இன்று கடைசி இரவு வந்துவிட்டது, நாளைக்கு அவள் தாயகத்துக்கு பறந்து செல்ல போகிறாள். அவளுக்கு டின்னெர் அழைத்து சென்று விட்டு, அவளை அவள் அபார்ட்மெண்டில் இறக்கி விட்டுவிட்டு என் அரை திரும்பி போய்க்கொண்டு இருக்கேன்.
மோஹனாவின் பார்வையில்
நான் டின்னெர் ராஜாவுடன் முடித்த பிறகு அறைக்கு திரும்பிய பின் முதலில் குளித்தேன். இருபது நிமிடத்துக்கு பிறகு நான் மெத்தையில் படுத்திருந்தேன். சற்று முன் தான் என் கணவர் என் விமான பயணம் நேரம்,நான் எப்போது அங்கே லேண்ட் பண்ணுவேன் என்று உறுதி செய்ய அழைத்தார். என் கண்கள் அறையை சுற்றி பார்த்தது. எல்லாம் பக் செய்து ரெடியாக இருந்தது. இந்த ஏழு மாதங்கள் ஒரு கனவு போல் இப்போது தோன்றியது. இந்த ஏழு மாதத்துக்குள் என்னன்னம்மோ நடந்துவிட்டது. நான் கனவில் கூட செய்வேன் என்று நினைக்க முடியாததை செய்துவிட்டேன். என் கற்பு இலேந்தேன். உடல் சுகம் எவ்வளவு இன்பமாக இருக்க முடியும் என்று கத்துக்கொண்டேன். அனால் எல்லாம் நிலையோடு முடிய போகுது. மீண்டும் என் கணவருடன் என் வாழ்கை தொடர போகுது. அந்த இனிமையான உடலுறவு அனுபவம் இனிமேல் ஒரு நினைவாக தான் இருக்க போகுது. வெறும் இரண்டு வாரமே கிடைத்த அந்த அனுபவம். அதை கொடுத்த ராஜா. நாளையில் இருந்து இது எல்லாம் ஒரு நினைவாக போகுது. அந்த அற்புத பாலியல் இன்பங்கள் இனி கிடைக்க போவதில்லை.
நான் போன் எடுத்து டையில் செய்தேன். "இத்தனை நாளாக ஆசையோட என் பின்னால் வந்தியே, இப்போது என் அறைக்கு வா."
என்னையும் அவனையும் இனி நான் ஏமாற்ற விரும்பவில்லை. ஒரு முழு சர்கல் வந்துவிட்டேன். அபிடரைக்கு எங்கள் பாலியல் உறவு தொடங்க என் அறைக்கு அழைத்தேன். இன்று எங்கள் பாலியல் உறவு நிறைவு செய்ய என் அறைக்கு அவனை அழைக்கிறேன். பதினைந்து நிமிடத்துக்கு பிறகு என் அறையின் அழைப்பு மணி ஒலித்தது.
"ஹலோ, மோஹனா செல்லம் எப்படி இருக்கே?" அவர் குரல் ரொம்ப உற்சாகமா இருந்தது. முதல் வருட கல்யாண அணிவர்சரி பிரிந்து இருக்கையில் இவ்வளவு உற்சாகமா?
"என்னங்க, இன்றைக்காவது போன் செய்தீர்களே. ஒரு வரமாக போனே காணும்."
"கோவிச்சுக்காதே மோஹனா," (அமாம் இப்போது நான் இருக்கும் மனநிலையில் இவர் அழைக்கிளை என்றால் யார் கோவிச்சுக்கப் போவது என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டேன்) நான் சொல்லும் விஷயம் கேட்டால் நீ ரொம்ப சந்தோஷ படுவே," என்று தெடர்ந்தார்.
எனக்கு தான் இன்னும் சில நிமிடங்களில் மிகவும் சந்தோஷமான இரவு காத்துகொண்டு இருக்குதே, அதற்கு மேலே இவர் என்ன சந்தோஷமான விஷயம் சொல்ல போறார்.
"என்னங்க அப்படி மகிழ்ச்சியான விஷயம்?"
"நீ இனிமேல் என்னை பிரிஞ்சி அங்கே தனியாக கஷ்டப்பட வேண்டியதில்லை."
இதை கேட்ட எனக்கு தூக்கி வாரி போட்டது, உடல் ஜில்லென்று ஆகிவிட்டது, "என்னங்க சொல்லுறீங்க, என்..எனக்கு புரியலையே," என் குரல் தடுமாறியது.
அவர் என் தடுமாற்றத்தை கவனிக்கவில்லை, அவர் அவ்வளவு சந்தோஷத்தில் இருந்தார். "உன்னை ஒரு வாரத்துக்கு கூப்பிடாமல் இருந்ததே இந்த செய்தியால் தான்."
நான் அதிர்ச்சியில் உறைந்தேன், என்ன பேசுவதே என்று தெரியவில்லை. அவரே தொடர்ந்து பேசினார்.
"சாரி உனக்கு விஷயம் எதுவும் புரியில இல்ல, நான் விளக்கமாக சொல்லுறேன்." "உனக்கு என் கொடுப்பதில் ஒரு விஷயம் தெரியாது. என் அம்மாவுக்கு இரண்டு அண்ணன்கள் இருந்தார்கள்."
"என்னங்க சொல்லுறீங்க? அத்தைக்கு ஒரு அண்ணன் தானே இருக்கிறார்."
"அதுதான் மோஹனா உனக்கு தெரியாது, அவர் இரண்டாவது அண்ணன். அவருக்கு மூத்தவர் ஒருவர் இருந்தார்." நான் குழப்பத்துடன் அவர் சொல்வதை கேட்டுக்கொண்டு இருந்தேன்.
"அவர் சின்ன வயதில் ஒரு பெண்ணை விரும்பினார். பெற்றோரிடம் இருந்து பெரும் எதிர்ப்பு இருந்ததால் அவர் வேட்டை விட்டு போய்விட்டார்." "அவரை பற்றி எந்த விஷயமும் தெரியாமல் போய்விட்டது. அவரை பற்றி யாரும் பேசுவதும் இல்லை." "இப்போது தான் ஒரு வக்கீல் என் அம்மாவையும், மாமாவையும் அவர் ஆஃபீஸ் வர சொல்லி அழைத்தார்."
"ஏன்? எதற்க்காக அழைத்தார்?" என்று கேட்டேன்.
"சொல்லுறேன் கேளு. அவர் என் மூத்த மாமா அப்பொய்ண்ட் செய்த வக்கீல். மாமா வீட்டை விட்டு போனபின் அந்த பெண்ணை கல்யாணம் செய்து பெங்களூரில் வசித்து வந்தார். அவர் மனைவி ஒரு ஆக்சிடெண்டில் கல்யாணம் ஆகி இரண்டு வருடத்துக்குள் இறந்து விட்டாராம்"
"அவர் அதற்க்கு பின் கல்யாணம் செய்து கொள்ளவில்லை. அவருக்கு குழந்தை பாக்கியமும் இல்லை." "அவர் ஒரு தொழில் துவங்கி ரொம்ப வசதியாக இருந்தாராம்." "அவருக்கு சில மாதங்களுக்கு முன் நாலாவது ஸ்டேஜ் கான்செர் என்று கண்டுபிக்க ப்பட்டது." "ரொம்ப முத்தி போன நிலையில் கண்டுபிடிக்க பட்டது."
இதை ஆச்சிரியமாக கேட்டு கொண்டிருந்தேன். "பிறகு என்ன ஆச்சி?"
"அவர் இறந்துவிட்டார்."
"அய்யயோ," நான் ஷாக் ஆனேன்.
"அவர் இறக்கும் முன் அவர் பிஸ்னெஸ்ஸை பல கோடி ரூபாய்க்கு வித்துவிட்டார். அதில் பாதி என் அம்மாவுக்கும் பாதி அவர் தம்பிக்கும் உயில் எழுதி வைத்திருந்தார்.”
"நாங்கள் எல்லோரும் அவசரமாக பெங்களூர் சென்றோம். அவர் உடல் அங்கே ஒரு தனியார் மருத்துவமனை மார்ச்சுஏறியில் (mortuary) இருந்தது."
"அவருக்கு ஒரு பங்களா அங்கே இருந்தது. எல்லா இறுதி சடங்கும் அங்கே தான் செய்தோம். எல்லா ஏற்பாடும் அவர் வக்கீல் செய்தார். இன்று மத்தியானம் தான் வீடு திரும்பினோம்."
"ஏங்க இதை பற்றி ஒன்னும் என்னிடம் சொல்லுல?"
"எல்லாமே அவசரத்திலும், பதற்றத்தில் நடந்தது, எதுவும் சரியாக சிந்திக்க முடியில."
அவருக்கு இது நடந்ததில் எங்கள் அணிவர்சரி மறந்துவிட்டார். சோ அதற்காக அவர் என்னை கூப்பிடல.
"அம்மா சொல்லிட்டாங்க உடனே உன்னை ரிசைன் பண்ணிவிட்டு இங்கே வரச்சொல்லி. இனிமேல் நீ சம்பாரித்து காசு சேர்க்கவேண்டிய அவசியம் இல்லை."
இந்த வார்த்தைகள் கேட்டு என் தலையில் இடி போல் விழுந்தது. நியாயப்படி இதை கேட்டு சந்தோஷ பாடணும் அனால் இப்போது கவலையாக இருந்தது. எதோ ஒன்றை இழக்க போகிறோம் என்ற உணர்வு. இதுவே சில மாதங்களுக்கு முன்பு கேட்டிருந்தால் மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்திருப்பேன் அனால் இப்போது ஒன்றை பறிகொடுக்க போகிறேன் என்ற கவலை.
"நீ எத்தனை மாதம் நோடீஸ் கொடுக்கணும்?"
அவர் கேட்கும் கேள்வி என் காதில் விழவில்லை, அவர் மறுபடியும் அதை கேட்டபின் தான் சுதாரித்துக்கொண்டு பதில் சொன்னேன்
"இரண்டு மாதம் நோடீஸ், அனால் ரிபிளேஸ்மென்ட் கிடைத்தால் சீக்கிரம் ரிலீஸ் பண்ணுவார்கள்."
"அப்படினா நாளைக்கே நோடீஸ் கொடுத்துரு."
"சரிங்க."
"இதை கேட்டால் ரொம்ப மகிழ்ச்சி படுவ என்று நினைத்தேன் ஏன் உன் குரல் சோகமாக இருக்கு?"
அய்யயோ நம்ம மனதில் இருப்பதை வெளி காட்டிட்டோமே. "அப்படி எதுவும் இல்லை, இது எல்லாம் பெரும் ஷாக்காக இருக்கு அவ்வளவு தான்."
"அப்படி தெரியலையே. உன்னை நல்ல எனக்கு தெரியும் என்ன விஷயம் சொல்லு." அவர் குரலில் ஒரு சிறு சந்தேகம் இருப்பதுபோல் தோன்றியது.
என்னை பற்றிய ஒரு பெரிய விஷயம் உங்களுக்கு எதுவும் தெரியாது என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டேன். இவர் விடமாட்டீங்கிறார் இவர் சந்தேகத்தை என்ன சொல்லி போக்குவது. அப்போது ஒரு யோசனை வந்தது.
"சரி நீங்க வற்புறுத்தி கேக்கிறதால் சொல்லுறேன். உங்களுக்கு தெரியாத நான் ஏன் சோகமாக இருக்கிறேன்?"
"என்னடி சொல்லுற? ஏன்? எனக்கு ஒன்னும் புரியலையே."
"உங்களுக்கு என்ன தான் புரிந்திருக்கு," இதை நான் என்ன மனதில் கருதி சொன்னேன் என்ற உல் அர்த்தம் அவருக்கு தெரிய வாய்ப்பில்லை, "இன்றைக்கு என்ன நாள் என்று நினைவிருக்கா?"
"என்ன நாள் இது....??'அவர் குழப்பத்தில் இருப்பது அவர் குரல் காட்டியது. பின்பு திடீரென்று தெளிவான அவர், "ஓ மை காட். இன்றைக்கு நம் கல்யாண நாள்."
"இப்போது தான் சாருக்கு அந்த நினைப்பே வருதோ." இயல்பாக ஒரு மனைவி இந்த சூழ்நிலையில் கொஞ்சுதல் கலந்த கோபத்துடன் பேசுவதுபோல் நான் பேசினாலும் உண்மையில் அப்படி நான் பீல் பண்ணுலா. எப்படி பீல் பண்ண முடியும். இன்றைக்கு நான் இங்கே இருக்கும் மீதி இரண்டரை வருடத்துக்கு என் கள்ள காதலனுடன் கணவன் மனைவி போல வாழ்ந்து அவருக்கு துரோகம் செய்ய முடிவெடுத்த நாள் அல்லவா.
"அதுதான் மேடத்தின் சோகத்துக்கு காரணமா? சாரி மா, இந்த ஒரு வரமாக எவ்வளவோ நடந்துவிட்டது. இப்போது நான் சொன்ன விஷயங்களில் உனக்கு புரிந்திருக்கும்."
அவர் இப்படி கெஞ்ச இன்னும் சில நிமிடங்கள் பேசினோம். பிறகு என் மேக் அப்பை அகற்றினேன், என் ஆடைகள், புது ப்ரா பேண்டிஸ் கலைத்துவிட்டு சாதாரண நைட்டி அணிந்துகொண்டேன். செக்ஸ் பற்றி நினைக்க கொடிய மனநிலையில் நான் இப்போது இல்லை. இருந்த மூட் முற்றிலும் அணைந்து விட்டது. என் கணவரின் கௌரவத்தை எதோ ஒன்று காப்பாத்திக்கொண்டு இருக்குது. இது இரண்டாவது முறை அவர் போன் கால் என்னை ராஜாவுடன் சேர்வதை தடுப்பது. இதை விதி என்று சொல்வதா இல்லை இதுதான் கடவுளின் விருப்பமா? எல்லாம் ஒரே குழப்பம்...
ராஜாவின் பார்வையில்
என்னது??? என்னால் நம்ப முடியவில்லை. எனக்கு ஏன் இந்த சோதனை. இன்றைக்கு காலையில் மோஹனா வந்து அவள் ராஜினாமா கடிதத்தை கொடுத்தாள். என் உலகமே இருந்து போனது. என் ஆசைகள், கற்பனைகள் முற்றிலும் அழிந்து போனது. விரைவில் எல்லாம் கைகூடி வரும், அந்த அழகு பதுமை மோஹனா உடல் என் காம பசியை போக்கும் நாள் வந்துவிடும் என்று ஆனந்தத்தில் இருந்தேன். இப்போது எல்லாம் வீணாகி போய்விட்டது. என் அட்மின் டைரக்டர் ஏற்கனவே விண்ணப்பித்த, நாங்கள் ரிசெர்வ் லிஸ்டில் வைத்திருக்கும் ஒருவரை, விரைவில் வேலைக்கு சேர அப்பொய்ண்ட் பண்ணி, மோஹனாவை சீக்கிரம் ரிலீஸ் பண்ண உத்தரவிட்டார். எனக்கு எவ்வளவு ஆசை இருந்தாலும் நான் அவர் உத்தரவை மீரா முடியாது. எனக்கு மோஹனாவுடன் இந்த இரண்டு மாசம் கூட இருக்க வாய்ப்பில்லாமல் போய்விட்டது. என் துரதிஷ்ட்டம் ஒரு நபர் இருப்பது நாளில் வந்து வேலைக்கு சேரமுடியும் என்று பதில் அளித்துவிட்டாள்.
நான் அன்று இரவு மோஹனாவிடும் போனில் பேசும் போது, "என்ன மோஹனா இப்படி ஆகிவிட்டது. நீ போய் தான் குணும்மா?" என்றேன்.
"நீ என்ன விளையாடுறியா? என் கணவர் அழைத்தால் எனக்கு வேற என்ன வழி."
"நான் வர முடியாது, இங்கே ஒருவன் எனக்காக ஏங்கி கொண்டிருக்கான் என்று உன் புருஷனிடம் சொல்லவேடனடியாது தானே." இந்த சூழ்நிலையிலும் சற்று ஹாஸ்யமாக பேச முயற்சித்தேன்
அவள் சிரித்துக்கொண்டு சொன்னால், "இதற்கு மேல பிரச்சனையே வேண்டாம். உனக்கும் எனக்கும் சேர்ந்த உதய் விழும்."
"நான் எப்படி உன்னை பிரிஞ்சி இருக்க போறேன் மோஹனா, உன்னால் என்னை பிரிஞ்சி இருக்க முடியும்மா?"
"ராஜா நாம் முதல் முதலில் சந்தித்து ஒரு ஏழு மாதம் இருக்கும்மா? இந்த குறுகிய காலம் நட்பு நீ சீக்கிரம் மறந்துவிடுவ."
"நம் இடையே வெறும் சாதாரன நட்பு மட்டும்மா இருந்தது மோஹனா டியர், வி வேர் லவேர்ஸ், அதுவும் பெஷநெட் லவேர்ஸ். உன்னை என் வாழ் நாளில் மறக்க முடியும்மா?"
அவள் இதை கேட்டு மௌனமாக இருந்தாள். "நீ என்னை மிஸ் பண்ணுவியா மோஹனா?" என்று கேட்டேன்.
சில வினாடிகள் தாமதத்துக்கு பிறகு பதில் வந்தது, "யெஸ் ராஜா உன்னை மிஸ் பண்ணுவேன்"
"அப்புறம் ஏன் நாம் கிடைத்த இந்த சில நாட்களை வீணடிக்க வேண்டும். நம் ஆசைகளை பூர்த்தி செய்ய வேண்டாம்மா?"
"இல்லை ராஜா அப்புறம் நாம் பிரியும் போது இன்னும் கஷ்டமாக இருக்கும். எல்லாம் நல்லதற்கே. நாம் இனி சேராமல் இருப்பது விதி."
"என்னை இப்படி ஏமாற்றாதே மோஹனா, நான் பாவம் இல்ல?"
"நான் யாரையாவது ஏமாற்றி இருந்தால் அது என் கணவரை தான் ஏமாற்றி இருக்கேன். அவர் தான் பாவம்."
அதற்கு பிறகு நான் எவ்வளவு வாதாடியும் அவள் முடிவவில் உறுதியாக இருந்தாள். அவள் போகும் நாள் வரை நான் அவளுக்கு மிகவும் உதவியாக இருந்தேன். அவள் பேப்பர் வர்க் தயார் பண்ணுவதில். ஷாப்பிங் செய்ய என் காரில் அவளை அழைத்துச் சென்றேன். அவளுக்கு பேக்கிங் செய்ய உதவினேன். அனால் இந்த நாட்களில் அவளை தொட முயற்சிக்கவில்லை. அவள் விருப்பத்தை மீறி அவள் உடலை சீண்டி இருந்தால் அவள் விட்டுக்கொடுத்திருக்க வாய்ப்பு அதிகம் இருந்தது. அனால் அதற்க்கு பிறகு அப்படி நடந்ததற்கு அவள் வருந்தி இருக்கலாம். அதனால் நான் அவளை அப்படி அடைய விரும்பவில்லை. அவளாகவே தன்னை எனக்கு கொடுக்க வேண்டும். இல்லை என்றால் விதி விட்ட வழி. எனக்கு இருந்த நம்பிக்கை எல்லாம் மறைந்து போனது. இதோ இன்று கடைசி இரவு வந்துவிட்டது, நாளைக்கு அவள் தாயகத்துக்கு பறந்து செல்ல போகிறாள். அவளுக்கு டின்னெர் அழைத்து சென்று விட்டு, அவளை அவள் அபார்ட்மெண்டில் இறக்கி விட்டுவிட்டு என் அரை திரும்பி போய்க்கொண்டு இருக்கேன்.
மோஹனாவின் பார்வையில்
நான் டின்னெர் ராஜாவுடன் முடித்த பிறகு அறைக்கு திரும்பிய பின் முதலில் குளித்தேன். இருபது நிமிடத்துக்கு பிறகு நான் மெத்தையில் படுத்திருந்தேன். சற்று முன் தான் என் கணவர் என் விமான பயணம் நேரம்,நான் எப்போது அங்கே லேண்ட் பண்ணுவேன் என்று உறுதி செய்ய அழைத்தார். என் கண்கள் அறையை சுற்றி பார்த்தது. எல்லாம் பக் செய்து ரெடியாக இருந்தது. இந்த ஏழு மாதங்கள் ஒரு கனவு போல் இப்போது தோன்றியது. இந்த ஏழு மாதத்துக்குள் என்னன்னம்மோ நடந்துவிட்டது. நான் கனவில் கூட செய்வேன் என்று நினைக்க முடியாததை செய்துவிட்டேன். என் கற்பு இலேந்தேன். உடல் சுகம் எவ்வளவு இன்பமாக இருக்க முடியும் என்று கத்துக்கொண்டேன். அனால் எல்லாம் நிலையோடு முடிய போகுது. மீண்டும் என் கணவருடன் என் வாழ்கை தொடர போகுது. அந்த இனிமையான உடலுறவு அனுபவம் இனிமேல் ஒரு நினைவாக தான் இருக்க போகுது. வெறும் இரண்டு வாரமே கிடைத்த அந்த அனுபவம். அதை கொடுத்த ராஜா. நாளையில் இருந்து இது எல்லாம் ஒரு நினைவாக போகுது. அந்த அற்புத பாலியல் இன்பங்கள் இனி கிடைக்க போவதில்லை.
நான் போன் எடுத்து டையில் செய்தேன். "இத்தனை நாளாக ஆசையோட என் பின்னால் வந்தியே, இப்போது என் அறைக்கு வா."
என்னையும் அவனையும் இனி நான் ஏமாற்ற விரும்பவில்லை. ஒரு முழு சர்கல் வந்துவிட்டேன். அபிடரைக்கு எங்கள் பாலியல் உறவு தொடங்க என் அறைக்கு அழைத்தேன். இன்று எங்கள் பாலியல் உறவு நிறைவு செய்ய என் அறைக்கு அவனை அழைக்கிறேன். பதினைந்து நிமிடத்துக்கு பிறகு என் அறையின் அழைப்பு மணி ஒலித்தது.