Adultery வெண்ணிலா ( என் சுயசரிதை ) பாகம் 1

[Srimeghalai]

|| மேலும் 50+  பாகம் வரும். கவலை கொள்ள வேண்டாம் ||


"வெண்ணிலா இப்போ அந்த மொபைல குடுக்க போறியா இல்லையா ".  

இந்த சத்தம் போடுவது என் ஒரே சகோதரி நந்தினி. அவ என்னை விட நான்கு வருடம் பெரியவள். சென்னை நகரில் குடி இருக்க வீடு கிடைப்பதே பெரிய விஷயம், அதில் எனக்கும் அக்காவிற்கும் தனி அறை என்பது பகல் கனவு. இருவரும் ஒரே அறையை பங்கிட்டு கொண்டாலும், என் அலமாரியை எப்பவுமே பூட்டு போட்டு தான் வைத்திருப்பேன். ஆனால் நந்தினி அப்படி இல்லை. என்னதான் இருந்தாலும் அவ என்ன விட வயதுல மூத்தவள். அதனால் வெளியே சண்டை போடுவது போல் தோன்றினாலும், எனக்கு எல்லா விதத்திலும் அவள் விட்டு கொடுப்பது வழக்கம். நான் காலேஜ் முதல் ஆண்டு படித்தாலும், அப்பா கண்டிப்பாக சொல்லி விட்டார். இப்போதைக்கு எனக்கு மொபைல் போன் கிடையாது என்று. 
அம்மாவிடம் கேட்டு பார்த்தேன் அவர்களும் மசியவில்லை. வேறு வழியின்றி தேவை படும் போது, நந்தினி மொபைல் நான் எடுத்துக்கொள்வேன். பேரும்பாலும் அவ கொடுத்து விடுவாள். ஆனால் மாச கடைசியில் டாப் அப் செய்ய கொஞ்சம் சிரமம் படும் போது இப்படி கடிப்பாள்.. 
இன்னைக்கு நாங்க தோழிகள் எல்லாரும் கட் செய்து வெளியே போவது என்று முடிவு செய்தாச்சு. ஆனா என்ன உடை அணிவது போன்ற விஷயங்கள் இன்னும் முடியாகவே இல்லை. அதனால் தான் இந்த மொபைல் சண்டை.

சரி அக்காவை பற்றி சில வரிகள் சொல்லி விட்டு, என் கதைக்கு வருகிறேன். அக்கா படிப்பில் படு சுட்டி. எல்லா வகுப்பிலும் முதல் ரேங்க் எடுப்பது அவளுக்கு வழக்கமான ஒன்று. ஆனால் படிப்பிலேயே கவனம் செலுத்தியதாள் ஒரு குமரி பெண்ணிற்கான குறும்புகள், சேஷ்டைகள் எல்லாம் அவள் செய்தது கிடையாது. அதனாலயே அவளை அப்பாவிற்கு ரொம்ப பிடிக்கும். நானும் செல்ல பெண் தான் ஆனால் எங்கே அந்த செல்லத்தை வெளியே காட்டினால், நான் இன்னும் அதிக குறும்புகள் செய்ய ஆரம்பித்து விடுவேனோ என்ற அச்சத்தில், அப்பா என்னிடம் கொஞ்சம் அடக்கியே வாசிப்பார். அக்கா கல்லூரி முடித்த அடுத்த நாளே வேளைக்கு சேர்ந்து விட்டாள். முதல் சம்பளமே ஐந்து இலக்கு. அப்புறம் எனக்கு என்ன குறைச்சல். அப்பாவின் தேவை எனக்கு முற்றிலும் தேவையற்றதாகி விட்டது. எனக்கு தேவையான உடைகள், அழகு சாதனங்கள் எல்லாமே அக்காவின் கைய்ங்கரியம் ஆனது. ஆனால் அவ கூட இந்த மொபைல் விஷயத்தில் கிடுக்கு பிடி போட்டு விட்டாள். அப்பா அனுமதி இல்லாமல் நோ மொபைல் என்று சொல்லி விட, எனக்கு அதில் கொஞ்சம் வருத்தம் தான். 

நந்தினி உடல் தோற்றத்தை பத்தி சொல்லனும்னா, அவ மட்டும் ஒரு சிறு சைகை செய்தால் போதும். ஊரில் உள்ள அத்தனை மாதவன்களும், ஆரியா க்களும் இவள் காலடியில் கிடப்பார்கள். ஆனால் என்ன செய்வது. முன்னமே சொன்னது போலவே அக்கா படிப்பு புழுவாக இருந்ததால்,  இந்த ஆண்கள் விஷயத்தில் அக்கறையே காட்டவில்லை. வேலைக்கு சேர்ந்த பிறகு கூட, சேலை வாங்கும் போது, அவள் அழகை எடுத்து காட்டும் சேலைகள் வாங்காமல், வெறும் பருத்தி புடவைகள் அல்லது ஆண்டி கட்டுமரம் பிரிண்டட் சில்க் என்று வாங்கினாள். வேலைக்கு சேர்ந்து சில மாதங்கள் பிறகு தான் அவளுக்கு வேலை இடத்தில் தோழிகள் இருக்கிறார்கள் என்ற விஷயமே தெரிய வந்தது. அதிலும் தோழிகள் தான். நிச்சயம் எனக்கு தெரிந்து தோழர்கள் அறவே கிடையாது.

சரி அக்கா புராணம் கொஞ்சம் சொல்லியாச்சு. இப்போ என் கதைக்கு வருவோம். நான் முதலிலேயே சொன்னது போலவே நான் எல்லா விஷயங்களிலும், அக்காவிற்கு நேர் எதிர். ஆனால் படிப்பு விஷயத்தில் எப்படியோ தேறி விடுவேன். நான் படித்த பள்ளி இரு பாலரும் படிக்கும் பள்ளி. அதனால் எனக்கு சின்ன வயது முதலே ஆண் நண்பர்களும் உண்டு. ஆனால் அது பள்ளி காம்பொந்து வரைக்கும் தான். பள்ளி முடித்து கல்லூரி சேர, எனக்கு மிகவும் உதவியாய் இருந்தது நந்தினி தான். நான் முதலாம் ஆண்டு சேரும் போது, அவ கல்லூரி முடித்து விட்டாள்.. எனக்கு குட்டி பேங்க் உம் அவ தான். எப்போ பணம் தேவை என்றாலும் உடனே குடுத்து விடுவாள். இதில் இருந்தே தெரிந்து கொண்டட்டிருப்பீர்கள் இருவரின் நெருக்கத்தை.  

எங்கள் மொபைல் சண்டை நடந்து கொண்டிருக்கும் பொழுதே, அம்மாவின் குரல் எங்க குரலை விட அதிகம் ஒலித்தது. நாங்கள் எங்கள் சண்டையை நிறுத்திகொண்டு, அம்மா என்ன சொல்லுகிறாள் என்று கவனிக்க, அம்மா இருவரையும் ஹாலுக்கு வர சொல்ல, இருவரும் ஹாலில் ஆஜர். அப்பா கையில் இருந்த பேப்பரை மடித்து விட்டு வைத்து, அக்காவிடம் 

" நந்தினி இன்னைக்கு உனக்கு ஆபிசில் முக்கிய வேலை இல்லையென்றால் லீவு போட முடியுமா " என்று கேட்க. 

அக்கா " என் பா,?.. என்ன விஷயம் " என்று கேட்க. 

எனக்கு புரிந்தது கூட அந்த மற மண்டைக்கு ஏறவில்லை. இந்த டைலாக் அப்பாக்கள் சொன்னாலே, ஒரு காரணம் தான் இருக்கும். அது பெண் பார்க்க எவனாவது வருவதாக இருக்கும். இதையே அப்பா சொல்ல, அக்கா கொஞ்சம் யோசித்து

 " எத்தனை மணிக்கு வராங்க, நான் வேணும்னா பெர்மிஷன் கேட்டு வருகிறேன் " என்று சொல்ல.

 அப்பா " இல்ல மா, நல்லநேரம் மாலை நான்கில் இருந்து ஐந்து மணிக்கு " என்று இழுக்க அக்கா சரி என்று சொல்ல, நான் மனதில் திட்டிக்கொண்டேன். 

" லூசு பயன் யாரு என்ன பண்ணறான் என்றெல்லாம் கேட்காமல், சரி என்று சொல்லிவிட்டாலே" என்று ஆத்திரம். 


சரி நம்மலாவது கேட்போம் என்று, 

" அப்பா, மாப்பிளை என்ன செய்யறார், என்ன பெயர்?. " என்று வரிசையாக அடுக்க, 

அப்பா கோபிக்காமல் " பைய்யன் பெயர் ஹரிஷ், பெங்களூருவில் ஒரு அயல் நாட்டு வங்கியில் உதவி மேனேஜராக இருக்கார். ஒரே பயன் ஜாதகம் பொருந்தி இருக்கு " 

என்று விவரமாக சொல்ல, அக்கா கேட்டு கொண்டிருந்தாள். இந்த விவாதம் முடிந்து, நானும் அக்காவும் எங்கள் அறையில் தஞ்சம் அடைய

 நான்  " என்ன நந்தினி செம்மே ஆள் மாட்டிக்கிட்டார் " என்று சொல்ல,

 அவ முகத்தில் எந்த வித சந்தோஷமும் இல்லை என்பதை கவனித்த நான் அவளை நெருங்கி, 

" என்ன உனக்கு இஷ்டம் இல்லையா " என்று கேட்க அவ

 "நான் இன்னும் என் வேளையில் செட்டில் ஆக வில்லை, அதுவும் பெங்களூரு என்றால் எனக்கு மாற்றம் கிடைப்பது கடினம். நிச்சயம் என்னால் இந்த வேலையை விட முடியாது" 

என்று சொல்ல எனக்கும் அவள் பக்கம் நியாயம் இருப்பதாகவே பட்டது.  
என்னதான் இருந்தாலும் அக்கா, அப்பா சொல்லை தட்ட முடியாமல், மாலைக்கு காத்திருந்தாள். நானும் என் மற்ற வேலைகளை ஒதுக்கி விட்டு, மாலைக்கு காத்திருந்தேன். சரியாக மூணு மணிக்கு அம்மா எங்கள் அறைக்குள் கையில் நல்ல வாசம் நிறைந்த மல்லிகை பூவை எடுத்து வந்து, நந்தினியை ரெடியாக இருக்க சொன்னாள். அக்காவிற்கு, அம்மா அவள் அப்பாவை பார்த்த போது கட்டிய பட்டு புடவை குடுத்து அதையே கட்டிக்க சொல்ல, அந்த புடவைக்கு ஏற்ற ப்ளௌஸ் தேடுவது கொஞ்சம் சிரமமாக இருந்தது. இறுதியில் ஓரளவு ஒத்து போன ப்ளௌஸ் போட்டுகொண்டு, புடவை மாற்றி அம்மா தலையில் பூ வைக்க, நந்தினி தயாரானாள். முதலில் நானும் புடவை கட்டலாம் என்று தான் நினைத்தேன். பிறகு புடவை கட்டினால் வயது அதிகமாக காட்டும் என்பதால், தீபாவளிக்கு வாங்கின கரகாரா சோளி உடுத்தி கொண்டேன்.

சரியாக மாடு பிடிக்கும் கும்பல் நான்கு மணி கடந்து சில நிமிடங்களில் உள்ளே வந்தது. நான் என் அறை ஜன்னல் வழியாக பார்த்து அக்காவிற்கு நேரிடையாக வர்ணனை செய்ய ஆரம்பித்தேன்.
மாப்பிள்ளையை பொறுத்த வரை உண்மையிலேயே ரொம்ப ஸ்மார்டாக தான் இருந்தார். அக்கா விற்கு எல்லா வகையிலும் பொருத்தமனவாரக இருந்தார். பெண் பார்க்கும் படலம் முடிந்து, உடனேயே அவர்கள் தங்கள் சம்மதத்தை தெரிவித்து விட்டார்கள். இதில் எல்லோருக்கும் திருப்தி, அக்காவை தவிர. இருந்தாலும் ஒன்றும் சொல்லாமல் இருந்து விட்டாள். 

திருமணம் ரொம்ப விமர்சயாக நடந்து முடிந்து, அக்காவும் மாமாவும் ஹனிமூன் சிங்கப்பூர் சென்று வந்தனர். அதன் பிறகும் அக்கா முகத்தில் ஒரு மலர்ச்சி இல்லை. மாமாவும் கொஞ்சம் டல்லாக தான் இருந்தார். அவருக்கு லீவ் முடியும் தருவாயில் அப்பாவிடம். 

 " மாமா நந்தினி இப்போதைக்கு வேலையை விட விரும்ப வில்லை அதனால் அவள் இன்னும் கொஞ்சம் நாட்கள் இங்கயே இருக்கட்டும், எனக்கு சனி ஞாயிறு விடுமுறை நான் சென்னை வந்து போகிறேன் " 

என்று சொல்ல அப்பாவிற்கு அதிர்ச்சி. அப்பா அந்த பிளான்ற்கு ஒத்து கொள்ளாமல்,

 " இல்ல ஹரிஷ் நான் நந்தினியை கன்வின்ஸ் செய்றேன்" என்று சொல்ல, மாமா ஒன்றும் சொல்லாமல் இருந்தார். 

அப்பா அக்காவை அழைத்து கேட்க, அக்கா முதல் முறையாக அப்பாவிற்கு எதிராக பேசினாள். 

தன்னால் " இப்போதைக்கு வேலையை விட முடியாது " என்று கண்டிப்பாக சொல்லிவிட்டாள். 

முதலிரவு நாள் இரண்டு நாள் கழித்து முடிவு பண்ண, அன்று நந்தினியும் மாமாவையும் தனி அறையில் உறங்க வைத்தனர். பாவம் மாமா எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டிருப்பார், என்று எனக்கே புரிந்தது. அடுத்த நாள் மாலை வரை மாமா வெளியே சென்றவர் திரும்பவில்லை. சரியாக டின்னெர் நேரத்திற்கு வந்து, டின்னெர் முடிந்ததும் நந்தினியை முறைப்படி அவர்கள் அறைக்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்டாள்.அடுத்த நாள் காலையில் நான் எழுந்திருக்கும் போது எல்லாரும், டைனிங் டேபிளில் அமர்ந்து இருந்தனர். நான் கையில் பிரஷ், பேஸ்ட் எடுத்து கொண்டு நந்தினியை பார்த்து, என்ன எப்படி என்று குறும்பாக கேட்க, 

அம்மா " ஹே கழுதை போய் முகம் அலம்பிகிட்டு வா, அதிகப்ரசங்கி", 

என்று திட்ட. நான் என் வேலைகளை முடித்து பிரேக்பாஸ்ட் கையில் எடுத்து கொண்டு மாமா அமர்ந்து இருந்த இருகைக்கு எதிரே அமர்ந்து,

 " என்ன மாமா நந்தினி ஒன்னும் சொல்ல மாட்டா, நீங்க தான் சொல்லணும். எப்படி அக்கா பாசா? இல்ல பைலா?", 

என்று கேட்க அங்கே இருந்த அப்பா தலையில் அடித்து கொண்டு " கலிகாலம் " என்று சொல்லி அங்கிருந்தால் தனக்கு தான் அவமானம் என்று எழுந்து சென்றுவிட்டார். அவர் சென்ற பிறகு தான் மாமா பேப்பரை இறக்கி என்னை பார்த்து 

" ஒன்னும் சொல்லற மாதிறி இல்ல, ஒன்லி ப்ராக்டிக்ஸ், நோ மேட்ச் " என்று சொல்ல நான் நந்தினியை கிள்ளி 

" இவ வேஸ்ட் மாமா " என்று சொல்ல, அவரும்

 " ஆமாம்" என்று எனக்கு மட்டும் தெரியும் படி தலை அசைத்து விட்டு, நந்தினிக்கு தெரியுற மாதிரி

 " வெண்ணிலா உங்க அக்கா எனக்கு ஏத்த மேட்ச் " என்று சொல்ல, அக்கா என்னை முறைத்து பார்த்து கைகளால் ஒழுங்கு சைகை காட்டினாள் வெட்கத்துடன். 

அவர்கள் இருவரும் குளித்து விட்டு அருகில் இருந்த பெருமாள் கோவிலுக்கு சென்று வந்தனர். வந்ததும் மதிய உணவு எடுத்த கையோடு மாட்னிஷோ பார்க்க இருவரும், அவர்கள் பள்ளி அறைக்கு செல்ல நான் என் தோழிகளை பார்க்க வெளியே கிளம்பினேன். மீண்டும் வீட்டுக்கு வரும் போது, வழக்கம் போல அம்மா துடைப்பம் இல்லாத குறையாக வாசலிலேயே காத்திருந்தார்கள். என் ஸ்கூட்டியை பார்த்ததும், வசை புராணம் ஆரம்பமானது. 

 " ஏண்டி புதுசா ஒரு உறவு வந்திருக்கு அவர் என்ன நினைப்பார், இப்படி ஊர் சுத்திட்டு வந்தா " என்று என்னை பிடி பிடி என்று பிடிக்க, அந்த சாமையம் வெளியே வந்த ஹரிஷ் மாமா,

 "என்ன ஆச்சு ஆன்ட்டி " என்று கேட்டுகிட்டே வர, எனக்கு ஒரு சப்போர்ட் கிடைக்க, 

நான் " மாமா எப்பவுமே இப்படி தான், நந்தினி லேட்டாக வந்தா ஒன்னும் சொல்ல மாட்டாங்க. ஆன அதுவே நான் வந்தா இப்படி கரிச்சி கொட்டுவாங்க ", என்றதும் 

மாமா " ஆன்ட்டி என்னதான் இருந்தாலும் வெண்ணிலா இப்போ கல்லூரி தானே படிக்கிறா, பிரின்ட்ஸ் அதுயிதுன்னு கொஞ்சம் அரட்டை அடிக்க தான் செய்வாங்க, அவளும் நந்து மாதிரி ஒரு வேலைக்கு போய் செட்டில் ஆனா எல்லாம் சரியாகிடும் " என்று சொல்ல

 நான் மாமாவை மடக்க, " அமா மாமா, யார் அந்த நந்து உங்க நண்பரா?". என்று கேட்க மாமா நாக்கை கடித்து கொண்டு

 "ஐயோ சாரி, நந்தினி தான் நந்து என்று சொல்லி விட்டேன் " என்று வழிய. " 

"ஓ அக்கா பெயர் சூட்டு விழா முடிஞ்சாச்சா " என்று கலாயித்து விட்டு, வண்டியை பார்க் செய்து விட்டு உள்ளே சென்றேன்.

உள்ளே அக்கா சாப்பாடு எடுத்து வைத்துக்கொண்டு இருந்தாள். இன்று பாவம் பறவையும் ஒரு நான்கு கால் பிராணியும் எங்கள் சாப்பாடு மேஜையில் இறந்து கிடந்தன. அதிலும் அக்கா லாலிபாப் சிக்கன் செய்தால் நான் ஒருவளே காலி செய்து விடுவேன். அவ்வளவு சுவையாக இருக்கும். இன்னும் என் கண்ணில் அது இருப்பது தெரிந்தது. ஆனால் எப்பவும் போல எடுத்து வைத்து சாப்பிடாமல் சும்மா டேஸ்ட் மட்டும் செய்தேன். அம்மா பெருமூச்சி விட்டாள். நான் என் அறைக்கு சென்று வெப்பம் தாங்காமல் குளித்து விட்டு, எப்போதும் அணியும் நைட்டி உடுத்தி கொண்டு வெளியே வருவதற்குள், அப்பாவும் மாமாவும் சாப்பிட அமர்ந்து விட்டார்கள். நான் அவர்களுக்கு நடுவே இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டேன். உண்மையில் அந்த இடம் ஏன் காலியாக இருந்தது என்று தெரியாது. அம்மாவும் அக்காவும் பரிமாற ஏன் தட்டில் லாலிபாப் வைத்ததும் எனக்கு கொஞ்சம் கிண்டல் செய்ய ஆசை ஏற்பட்டது.  

நான் "மாமா உங்களுக்கு லாலிபாப் புடிக்குமா?, அக்கா இந்த லாலிபாப் இல் கை தேர்ந்தவள் "  

என்று ஆரம்பிக்கவும் அக்காவிற்கு புரிந்து, நான் எதற்காக இந்த விஷயத்தை பேசுகிறேன் என்று. மாமாவும் ஒன்னும் அசமந்தம் இல்லை. என் கையில் நான் அந்த லாலிபாப் பிடித்திருந்த விதத்தை பார்த்து, 

மாமா  " உண்மையாவா நந்து, இதில் எக்ஸ்பெர்டா? " 

என்று கேட்டு கண் அடிக்க, அம்மா அப்பா என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் முழித்தனர்.  நான் விடவில்லை. 

நான் " ஹே நந்தினி மாமாவிற்கு நீ இன்னும் சொல்லவில்லையா?. நீ எதில் எக்ஸ்பெர்ட்னு "

என்றதும் அம்மா சமையல் அறையில் ஏதோ வேலை போல சென்று விட, 

அப்பா " ஐயோ நியூஸ் வந்திருக்குமே " என்று சொல்லியபடி அவர் தட்டை எடுத்து கொண்டு டிவி அருகே சென்றார். இருவரும் சென்றதும் மாமா என்னிடம்,

" வெண்ணிலா நானும் நெத்திலிருந்து கேட்கிறேன். எனக்கு லாலிபாப் புடிக்கும் என்று. ஆனால் உன் அக்கா இது வரைக்கும் சொல்லவே இல்ல. அவளுக்கு லாலிபாப் செய்வது ரொம்ப புடிக்கும் என்று " 

என்றதும் அக்கா மாமாவை ஒரு முறை முறைத்தாள். ஆனால் என்னை தடுத்தால் நான் இன்னும் அதிகமாக பேசுவேன் என்பதால் என் பக்கம் திரும்பவில்லை. மாமா கையில் லாலிபாப் எடுத்து வாயில் வைத்து உரிவது போல சத்தம் செய்து.

மாமா " ஐயோ சூப்பர், இது மட்டும் உங்க அக்கா செய்தால் அவள் கழுத்துக்கு இன்னைக்கு நான்கு சவரன் செயின் போடுவேன் " 

என்று சொல்ல அக்கா அதற்கு மெல் நிற்காமல் அங்கிருந்து நகர்ந்தாள். அவள் போனதும் எனக்கு கலாய்க்க ஆள் இல்லாததால் நான் பேசாமல் சாப்பிட ஆரம்பித்தேன். நான் ஒவ்வொரு முறையும் லாலிபாப் கடித்து இழுக்கும் போதும், மாமா என் நயிட்டியின் மெல் ஓர கண்ணால் நோட்டம் விடுவது எனக்கு நன்றாக தெரிந்தது. அக்கா சமையல் அறையில் இருந்து கொண்டு சத்தமாக, 

" வெண்ணிலா கை காயுது பாரு எழுந்து வந்து கையை கழுவு " 

என்று சொல்ல நான் அவள் என் கை காய்வதை சொல்கிறாளா, இல்லை அவள் தான் கணவனின் ஜொள்ளு பார்த்து, அவள் வயிறு காய்வதை சொல்கிறாளா என்று விளங்காமல், எழுந்து சென்று கை கழுவினேன். மாமாவும் எனக்கு பின்னால் நோட்டம் விட்டு கொண்டே வந்து கை கழுவினார். நான் ஹாளுக்கு சென்று அப்பாவிடம் இருந்து டிவி ரிமோட்டை வாங்கி சன் மியூசிக் மாற்ற, மாமா வந்து என் அருகே இருந்த சோபாவில் அமர்ந்து,

மாமா " வெண்ணிலா இந்த சேனலில் வரும் ஒரு தொகுப்பாளர் பெயர் ஞாபகம் இல்லை, ரொம்ப தைரியமா பேசுவா " 

என்று சொல்ல, நான் ரெண்டு மூன்று பெயர்களை சொல்லி அவளா? என்று கேட்க. மாமா இல்லை என்றார் நானும் அதற்கு மெல் அந்த விஷயத்தில் நாட்டம் செலுத்த வில்லை. திடீரென்று மாமா என் கையில் இருந்து ரிமோட் வாங்கும் முயற்சியில் என் கையை பிடிக்க. நான் என்ன செய்கிறார் என்று திரும்பி பார்க்க, அதே சமயம் அக்காவும் டிவி அருகே எண்ட்ரி. மாமா நிலை மோசமானது சட்டென்று தான் கையை விலக்கி கொள்ள, நானாக அவரிடம் ரிமோட்டை குடுத்து எழுந்து அம்மா அறைக்குள் சென்றேன். எனக்கு நன்றாக தெரியும் அக்கா மாமாவை பரவயாலையே எரித்து கொண்டிருப்பாள் என்று. 

கொஞ்ச நேரத்தில் ஹாலில் டிவி சத்தம் அடங்க நான் ஹாலில் எட்டி பார்த்தேன். மாமா அக்கா பின்னால் சென்று கொண்டிருந்தார். எனக்கு கொஞ்சம் ஆத்திரம் வந்தது அக்கா மீது. இப்போவே மாமாவை வதைக்கிறாளே, இன்னும் நாட்கள் போனால் பாவம் மாமா கதி பரிதாபம்தான் என்று யூகித்தேன். இருவரும் அறைக்கு சென்ற சில நிமிடங்களிலேயே அவர்களின் அறையின் விளக்கு நின்று போனது. இதற்கு ரெண்டு கரணங்கள் தான் இருக்க முடியும். ஒன்று இருட்டில் கலாப நாடகம் ஆரம்பம் ஆகி இருக்கும். அல்லது மாமாவின் கொஞ்சல் ஆரம்பம் ஆகி அக்கா முரண்டு பிடித்து முடியாது என்பதை விளக்கு அணைத்து உணர்த்தி இருப்பதால் இருக்கலாம்.