Adultery மை டியர் பவித்ரா அண்ணி( my dear pavithra Anni)❤️❤️❤️❤️❤️

[Lust king 66]

பவி அண்ணி ❤️  8



மாலை ஆறு மணிக்கு சூர்யா ஆகாஷின் 
வீட்டிலிருந்து திரும்பி வந்தபோது, வானம் மஞ்சள் நிறத்தில் மங்கி, மெல்ல இருட்டத் தொடங்கியிருந்தது.


அவன் தலையில், பவித்ராவின் கரண்டி அடியால் வந்த காயம் இன்னும் வலித்தது.

நெற்றியில் ஒரு வீங்கிய சிவப்பு தடத்துடன், வெள்ளை பேண்டேஜ் ஒட்டப்பட்டிருந்தது, சற்று கறை படிந்து மஞ்சளாக மாறியிருந்தது.


ஆகாஷும் சூர்யாவும் போலீஸ் அகாடமியில் ஒன்றாகப் பயிற்சி பெற்றவர்கள், உயிர் நண்பர்கள். ஆகாஷ் இப்போது கிரைம் பிராஞ்சில் பணிபுரிகிறான். சூர்யாவின் எல்லா ரகசியங்களும், அவனின் கனவுகளும், தோல்விகளும் அவனுக்கு தெரியும்.


சூர்யா ஆகாஷின் வீட்டுக்கு வந்தவுடன், அவனின் நிலையைக் கண்டு அதிர்ந்து, “டேய், என்னடா இது? யாரு உன்ன இப்படி அடிச்சது?” என்று கேட்டு, உடனே ஃபர்ஸ்ட் எய்டு கிட் எடுத்து வந்தான்.


காயத்தை ஆல்கஹால் துணியால் சுத்தப்படுத்தி, மருந்து தடவி, பேண்டேஜ் போட்டு, “என்ன நடந்துச்சு, சொல்லு!” என்று வற்புறுத்தினான். ஆனால், சூர்யா முழு உண்மையைச் சொல்லவில்லை.



“சின்ன சண்டைடா, விடு,” என்று மழுப்பி, மனதை மாற்ற முயன்றான். ஆனால், அவன் மனசு அமைதியாக இல்லை.

பவித்ராவுடன் சமையலறையில் நடந்தவை, அவளின் கோபம், அவளை காயப்படுத்திய குற்ற உணர்ச்சி, எல்லாம் அவனை உள்ளுக்குள் குத்திக் காட்டின.


வீட்டுக்குள் கால் வைத்தன்
ஹாலில் எல்லோரும் இருந்தனர், ஒவ்வொருவரும் தங்கள் உலகில் மூழ்கியிருந்தனர். ரஞ்சித், பழைய பீஜ் நிற சோபாவில் உட்கார்ந்து, கையில் ஒரு காகிதத்தைப் புரட்டியபடி, சுரேஷுடன் வேலை விஷயமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தான்.

அவனின் குரல் உரத்து, “இந்த டீலை முடிச்சுட்டா, நம்ம பிரச்சினை எல்லாம் தீர்ந்து போயிடும்,” என்று சொல்லி, சுரேஷின் தோளில் தட்டினான். சுரேஷ், ஒரு மஞ்சள் சட்டையில், கண்ணாடி விலக்கி, “ஆனா, ரிஸ்க் இருக்கு அண்ணா,” என்று மெதுவாக பதில் சொன்னான்.


சுந்தரவல்லி, மற்றொரு சோபாவில் காலை நீட்டி, கையில் ரிமோட்டை வைத்து கொண்டு, டிவியில் சீரியலில் மூழ்கியிருந்தாள். சீரியலின் பின்னணி இசை  கேட்டது.


குட்டி சௌமியா, ஹாலின் மூலையில், தரையில் ஒரு மெல்லிய பாய் விரித்து, புத்தகத்தை மடியில் வைத்து, வண்ண பென்சிலால் படங்களை வரைந்தபடி பாடம் செய்து கொண்டிருந்தாள்.


அவளின் சின்ன கைகள், மெதுவாக பென்சிலை நகர்த்தி, ஒரு மரத்தை வரைந்து கொண்டிருந்தன.

சினேகா, சுரேஷின் பக்கத்து சோபாவில், போலீஸ் யூனிஃபார்மில், மொபைலை நோண்டிக் கொண்டிருந்தாள். அவளின் முகத்தில் ஒரு சலிப்பு தெரிந்தது, ஆனால் கண்கள் எப்போதும் எச்சரிக்கையாக இருந்தன.


சூர்யா உள்ளே நுழைந்தவுடன், எல்லோரின் பார்வையும் அவன் மீது திரும்பியது.

தலையில் பேண்டேஜ், முகத்தில் ஒரு களைப்பு, சற்று அழுக்கு படிந்த சட்டை அவனைப் பார்த்து, ஹாலில் ஒரு நொடி அமைதி நிலவியது.

சூர்யாவுக்கு உள்ளுக்குள் மனசு பதறியது. ‘பவி அண்ணி எல்லாத்தையும் சொல்லியிருந்தா? இப்போ என்ன ஆகப் போகுதோ?’ என்று மனம் திகிலடித்தது.

அவன் கண்கள், எல்லோரையும் ஒரு நொடி ஸ்கேன் செய்து, பவித்ராவைத் தேடின.


ஆனால், அவள் அங்கு இல்லை. சுந்தரவல்லி முதலில் வாயைத் திறந்தாள். “எங்கடா போயிருந்த? ஊர் சுத்திட்டு வர்றியா? பொறுக்கி மாதிரி சண்டை போட்டுட்டு, தலையில கட்டு போட்டு நிக்குறியே!” என்று கடுமையாகக் கத்தினாள்.


அவளின் குரல், ஹாலை நிரப்பி, டிவியின் சத்தத்தை மறைத்தது. சினேகாவின் கண்கள், அவனை ஒரு கூர்மையான பார்வையால் உரசின, ஒரு கேள்விக்குறியுடன் அவனை அளந்தன.

அடுத்த வாரம் சுரேஷ்கும் சினேகாவுக்கும் கல்யாணம் எல்லா வேலையும் நீ தான் பாக்கணும் ஞாபகம் இருக்கா இல்லையா சுந்தரவல்லி அத்திகரமாக கேட்டால்.

ரஞ்சித், சுரேஷ் இருவரும் பேச்சை நிறுத்தி, அவனை ஒரு நொடி பார்த்து, “என்னடா, இது புது வம்பா?” என்று ரஞ்சித் முணுமுணுத்துவிட்டு, மீண்டும் தங்கள் பேச்சுக்கு திரும்பினர்.

சௌமியா மட்டும், தன் புத்தகத்தை வைத்து  விட்டு, அவனைப் பார்த்து ஒரு சின்ன புன்னகை வீசினாள், ஆனால் அவளின் கண்களில்  கவலை மின்னியது.


சூர்யாவின் மனசு இன்னும் அமைதியாகவில்லை. பவித்ரா எங்கே என்று தெரியவில்லை.

சமையலறையை எட்டிப் பார்த்தான், அங்கு யாருமில்லை. ஹாலிலும் அவள் இல்லை. மெதுவாக சௌமியாவின் பக்கம் சென்று, மண்டியிட்டு,


“குட்டி, உங்க அம்மா எங்கடி இருக்காங்க?” என்று மெல்லக் கேட்டான். அவன் குரல், தயக்கத்துடன், சற்று நடுங்கியது.


சௌமியா, பென்சிலை கீழே வைத்து, “அம்மாவுக்கு உடம்பு சரியில்ல, மேல ரூம்ல படுத்திருக்காங்க,” என்று சொன்னாள். அவளின் சின்ன குரலில் ஒரு கவலை தொனித்தது, அவளின் கண்கள் சற்று கலங்கின.


சூர்யாவுக்கு மனசு கனமாகிப் போனது. ‘தன்னாலதான் இப்படி ஆயிடுச்சு. நான் அப்படி பண்ணாம இருந்திருந்தா, இவளுக்கு இந்த நிலை வந்திருக்காது,’ என்று நினைத்து, குற்ற உணர்ச்சி அவனை உள்ளுக்குள் தாக்கியது.


வீட்டில் எல்லோரும் இருந்ததால், பவியின் அறைக்குப் போய் அவளைப் பார்க்க முடியவில்லை.

“சாப்பிடுறியா?” என்று யாரும் கேட்கவில்லை அவன் மெதுவாக தன் அறைக்கு நகர்ந்தான்.


கதவைத் திறந்து, உள்ளே நுழைந்தவுடன்,  சின்ன அறையின்  வாசனையும்,  பீரோவின் மணமும் அவனை வரவேற்றன. கட்டிலில் விழுந்து, தாத்தா கொடுத்த மூலிகைச் சூரணத்தை எடுத்து,

ஒரு சிட்டிகை வாயில் போட்டு, தண்ணீர் குடித்தான். சூரணத்தின் கசப்பு, அவன் மனதின் கசப்பை மேலும் தூண்டியது.
கண்களை மூடினாலும், பவித்ராவின் முகம் கண்முன் வந்து நின்றது.


அவளின் கோபமான கண்கள், அவளின் நடுக்கமான உதடுகள், அவளின் கன்னத்தில் வழிந்த கண்ணீர் எல்லாம் அவனை மன்னிக்காமல் பார்த்தன.


‘எல்லாம் உன்னாலதான், சூர்யா,’ என்று மனசு குற்றம் சாட்டியது. ‘நாளைக்கு விடிஞ்சதும், எப்படியாவது அவகிட்ட மன்னிப்பு கேட்டுடணும்,’ என்று முடிவு செய்து, குற்ற உணர்ச்சியின் பாரத்தில் தூங்கி விட்டான்.



இதற்கிடையில், பவித்ரா தன் அறையில், குளிர் காய்ச்சலில் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

மர கட்டில், ஒரு மெல்லிய பருத்தி மெத்தையுடன், அவளின் நடுக்கத்தைத் தாங்கியது. அறையில்  சிறிய ஜன்னல் வழியாக  மங்கிய ஒளி உள்ளே வந்து, அவளின் மஞ்சள் நிற புடவையில் பட்டு, ஒரு மெல்லிய பிரகாசத்தை உருவாக்கியது.

டாக்டர் மாலையில் வந்து, அவளுக்கு ஒரு ஊசி போட்டு, மாத்திரைகள் கொடுத்துவிட்டுச் சென்றிருந்தார்.


“ரெண்டு நாளு ரெஸ்ட் எடுங்க, காய்ச்சல் குறையும்,” என்று சொல்லிவிட்டு, அவளின் கையில் ஒரு மாத்திரை பாக்கெட்டை வைத்தார்.


மருந்தின் மயக்கத்தில் அவள் தூங்கினாலும், மனசு அமைதியாக இல்லை. கண்ணை மூடினாலும், சமையலறையில் நடந்தவை ஒரு கனவு போல மீண்டும் மீண்டும் ஓடின.

சூர்யாவின் கைகள் அவளின் இடுப்பை இறுக்கிப் பற்றியது, அவனின் நாக்கு அவளின் தொப்புளில் மெதுவாக நக்கியது, அவளின் உடலில் எழுந்த அந்த  சுகம், பின்னர் அவளின் கோபம், குற்ற உணர்ச்சி எல்லாம் அவளை விடாமல் துரத்தின.


அவளுக்கு ஆறுதலாக இருக்க வேண்டிய ரஞ்சித், இரவு சரக்கு அடித்துவிட்டு, சுரேஷுடன் வேலை விஷயமாகப் பேசி முடித்து, அவளைக் கவனிக்காமல், அவனின் அறையில் போய் படுத்துவிட்டான்.


ஆனால், குட்டி சௌமியா, அம்மாவின் பக்கத்தில் வந்து, அவளின் தலையை மென்மையாக நீவி, “அம்மா, பயப்படாத, நான் இருக்கேன்,” என்று சொல்லி, அவளை அணைத்தபடி படுத்துக் கொண்டாள். அந்த சின்னஞ்சிறு கைகள், பவிக்கு ஒரு சிறு ஆறுதலைத் தந்தன.


சௌமியாவின் மெல்லிய மூச்சு, அவளின் கழுத்தில் பட்டு,  அரவணைப்பாக இருந்தது.



பொழுது விடிந்தது. காலை சூரிய ஒளி, ஜன்னல் வழியாக மெதுவாக வீட்டுக்குள் நுழைந்து, ஹாலின் தரையில் ஒரு மஞ்சள் நிற பிரகாசத்தை பரப்பியது.


ஆனால், வீடு ஒரு வீடு மாதிரி இல்லை. சமையலறையில் கழுவப்படாத பாத்திரங்கள் குவிந்து கிடந்தன, தரை சுத்தம் செய்யப்படாமல் அழுக்காக இருந்தது. சுந்தரவல்லி, வழக்கம் போல, தன் மகன்களுக்கு மட்டும்  பருப்பு குழம்பும், ரசமும் சமைத்து, சாப்பிட்டுவிட்டு, “எனக்கு முதுகு வலி,” என்று சொல்லி, தன் அறையில் போய் படுத்துவிட்டாள்.



ரஞ்சித், சுரேஷ் இருவரும் வேலைக்குப் போய்விட்டனர். பவியின் உடல்நிலையைப் பற்றி கேட்க அவர்களுக்கு நேரமில்லை,  “எப்படி இருக்க?” கூட கேக்க இல்லை.

சௌமியா அன்று ஸ்கூலுக்குப் போகவில்லை. “அம்மாவுக்கு உடம்பு சரியில்ல, கூட நான் இருக்கேன்,” என்று சொல்லி, அவளின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து, புத்தகத்தைப் புரட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.


சூர்யா காலையில் எழுந்து, பவியின் அறைக்கு வெளியே நின்று, கதவின் சின்ன இடைவெளி வழியாக அவளைப் பார்த்தான்.


பவி, ஒரு மெல்லிய பருத்தி புடவையில், கட்டிலில் படுத்து கொண்டு இருந்தாள் முகத்தில்  களைப்புடன், பலவீனமாக இருந்தாள்.

அவள் இன்னும் சாப்பிடாமல் இருப்பதைப் பார்த்து, சூர்யாவுக்கு மனசு கனத்தது. ‘இவளுக்கு இப்படி ஆனதுக்கு நான்தான் காரணம்,’ என்று நினைத்து, ஒரு முடிவு செய்தான். அவனே சமையலறைக்குப் போய், ஒரு சின்ன பாத்திரத்தில் இலேசான அரிசி கஞ்சி வடித்தான்.


சற்று உப்பு, ஒரு சிட்டிகை மஞ்சள் போட்டு, மெதுவாக கிளறி, ஒரு கிண்ணத்தில் ஊற்றினான்.

சௌமியாவைக் கூப்பிட்டு, “குட்டி, இதை உங்க அம்மாக்கு கொடு. ஆனா, நான் கொடுத்தேன்னு சொல்லாத,” என்று சொன்னான்.


அவன் குரலில் மென்மையும், வருத்தமும் தொனித்தன. சௌமியா, ஒரு சின்ன புன்னகையுடன், “சரி ,” என்று சொல்லி, கிண்ணத்தை எடுத்துக் கொண்டு அம்மாவிடம் ஓடினாள்.


பவி, கஞ்சியைப் பார்த்து, ஒரு நொடி ஆச்சரியப்பட்டாள். கட்டிலில் மெதுவாக உட்கார்ந்து, “யாரு செல்லம், இதைக் செய்து கொடுத்தது?” என்று கேட்டாள். அவளின் குரல் பலவீனமாக,  ஒலித்தது.


சௌமியா, சூர்யா சொன்னபடி, “நானே தான், அம்மா,” என்று சொன்னாள், ஆனால் அவளின் கண்கள்  தயக்கத்தைக் காட்டின.

பவிக்கு உடனே புரிந்துவிட்டது இது சூர்யாவின் வேலை. அவள் மனசு குழம்பியது. ஒரு பக்கம், சமையலறையில் நடந்தவை நினைவுக்கு வந்து கோபத்தைத் தூண்டின. மறுபக்கம், இந்த கஞ்சியில் இருந்த அக்கறை, அவளை யோசிக்க வைத்தது.


ஆனால், மருந்து சாப்பிட வேண்டிய கட்டாயத்தில் கஞ்சியைக் குடித்துவிட்டு, மாத்திரைகளை எடுத்து விழுங்கி, மீண்டும் படுத்தாள்.


கஞ்சியின் சூடு, அவளின் தொண்டையில் இறங்கி, சிறு ஆறுதலைத் தந்தாலும், மனசு இன்னும் கனமாகவே இருந்தது.


அடுத்த இரண்டு நாட்கள், பவி படுக்கையில் ஓய்வெடுத்தாள். வீடு ஒரு குப்பை மேடு மாதிரி ஆனது. சமையலறையில் பாத்திரங்கள் குவிந்தன, தரையில் தூசி படிந்தது, ஹாலில் சௌமியாவின் புத்தகங்கள், பென்சில்கள் சிதறிக் கிடந்தன.


சுந்தரவல்லி, “எனக்கு உடம்பு சரியில்ல,” என்று சொல்லி, தன் வேலையை மட்டும் செய்துவிட்டு, படுத்துவிட்டாள்.


ரஞ்சித், சுரேஷ் இருவரும் தங்கள் வேலையில் மூழ்கி, பவியைப் பற்றி கவலைப்படவில்லை. சௌமியா மட்டும், அம்மாவின் பக்கத்தில் இருந்து, அவளுக்கு தண்ணீர் கொடுத்து, மாத்திரைகளை நினைவூட்டி, சின்ன தேவதை மாதிரி கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

சூர்யா, இந்த இரண்டு நாட்களிலும், பவியைப் பார்க்க முயற்சி செய்தான். ஒரு நாள், அவளின் அறைக்கு வெளியே நின்று, “அண்ணி, உடம்பு எப்படி இருக்கு?” என்று கேட்டான்.

ஆனால், பவி திரும்பிப் பார்க்கவே இல்லை.  மெல்ல “ஹ்ம்ம்” என்று முணுமுணுத்துவிட்டு, முகத்தை திருப்பிக் கொண்டாள்.

அவளின் மௌனம், சூர்யாவை மேலும் குற்ற உணர்ச்சியில் ஆழ்த்தியது.


மூன்றாவது நாள், பவிக்கு உடம்பு கொஞ்சம் தேறியிருந்தது. காலையில் எழுந்து, ஒரு இளநீல பருத்தி புடவையை உடுத்தி, மெதுவாக சமையலறைக்கு வந்தாள். வீட்டில் மற்றவர்கள் அவரவர் வேலைக்குப் போயிருந்தனர்.

சௌமியா, “அம்மா, நான் ஸ்கூல் போய்ட்டு வந்துடுறேன்,” என்று சொல்லி, பையை மாட்டிக் கொண்டு ஓடிவிட்டாள். பவி, சமையலறையில்,  சின்ன கத்திரிக்காய் குழம்பு சமைத்துக் கொண்டிருந்தாள். கத்திரிக்காயின் மணம், சமையலறையை நிரப்பியது.


அவளின் கைகள், இன்னும் சற்று பலவீனமாக இருந்தாலும், கத்தியை எடுத்து, வெங்காயத்தை மெதுவாக நறுக்கின. அவளின் மனசு, இன்னும் ஒரு குழப்பத்தில் இருந்தது‌சூர்யாவின் செயல், அவளின் கோபம், அவனின் அக்கறை, எல்லாம் ஒரு புயலாக சுழன்றன.


சூர்யா, காலையில் குளித்துவிட்டு,  சாம்பல் நிற டீ-ஷர்ட்டும், கருப்பு ட்ராக் பேன்ட்டும் அணிந்து, கீழே வந்தான்


சமையலறையில் சத்தம் கேட்டு திரும்பிப் பார்த்தான். பவி, முதுகைக் காட்டி, வாணலியில் எதையோ கிளறிக் கொண்டிருந்தாள்.

அவளின் பளிங்கு முதுகு, புடவையின் மெல்லிய தோரணையில்,  தெரிந்தது. முதுகுக்கு கீழே, வீணை போல வளைந்த இடுப்பு, தளதளவென வீங்கிய சூத்து சதைகள், அவன் கவனத்தை ஒரு நொடி சிதறடித்தன.



‘எப்பா, என்ன சூத்துடா இவளுக்கு?’ என்று மனசு தன்னை மறந்து நினைத்தது. ஆனால், அவன் உடனே தலையை உலுக்கி, அந்த எண்ணங்களைத் தள்ளி, ‘இப்போ மன்னிப்பு கேட்கணும், வேற எதுவும் இல்ல,’ என்று மனதை உறுதிப்படுத்தினான்.


அவன் சமையலறைக்குள் சென்று, “அண்ணி, சாரி. அன்னைக்கு நான் அப்படி நடந்துக்கிட்டதுக்கு ரொம்ப சாரி,” என்று மெல்லச் சொன்னான்.

அவன் குரல், உண்மையான வருத்தத்துடன், சற்று நடுங்கியது. ஆனால், பவி திரும்பவே இல்லை. வாணலியில் கத்திரிக்காயை கிளறுவதில் மூழ்கியிருந்தாள், அவனை ஒரு பொருட்டாகவே பார்க்கவில்லை.


அவளின் மௌனம், சூர்யாவுக்கு ஒரு கனமான அடியாக இருந்தது. ஆனால், அவன் விடவில்லை. மெதுவாக அவளின் கையைப் பிடித்து, “அண்ணி, ப்ளீஸ்,” என்று சொல்லி, அவளைத் திருப்பினான்.


பவியின் முகத்தைப் பார்த்தவுடன், அவன் சமையலறை தரையில் மண்டியிட்டான். “அண்ணி, நான் தப்பு பண்ணிட்டேன். உங்களுக்கு இவ்வளவு கஷ்டம் கொடுத்துட்டேன். இனி இப்படி நடக்காது, ப்ளீஸ் மன்னிச்சுடுங்க,” என்று கெஞ்சினான்.

அவன் கண்கள், உண்மையான வருத்தத்துடன், சற்று கலங்கியிருந்தன. அவன் கைகள், மெதுவாக அவளின் கையைப் பற்றியிருந்தன, ஆனால் இறுக்கமாக இல்லை,  மென்மையான கெஞ்சலாக இருந்தது.


பவி, அவன் தொட்டவுடன், ஒரு நொடி திடுக்கிட்டு, பயத்துடன் அவனைப் பார்த்தாள். ‘இந்த முறை என்ன பண்ணப் போறானோ?’ என்று மனசு திகிலடித்தது.

அவளின் கண்களில் கோபம், பயம், குழப்பம் கலந்து மின்னின. “சூர்யா, எந்திரி! இதெல்லாம் வேணாம்!” என்று குரல் நடுங்கச் சொன்னாள். அவளின் கை, அவனின் பிடியிலிருந்து விலக முயன்றது, ஆனால் அவள் உடல் இன்னும் பலவீனமாக இருந்ததால், அந்த முயற்சி மெதுவாக இருந்தது.

“நீ... நீ அன்னைக்கு பண்ணது தப்பு, சூர்யா. என்னை அப்படி நினைச்சு, இப்படி பண்ணியிருக்கக் கூடாது,” என்று சொன்னாள். அவளின் குரல், கோபத்துடன் ஆரம்பித்து, பின்னர் ஒரு வலியில் உடைந்தது.


அவளின் கண்கள் கண்ணீர் முத்துடன், அவனைப் பார்த்தன. “நான் உன்னை என் ஃப்ரெண்ட் மாதிரி நினைச்சேன். ஆனா, நீ...” என்று சொல்லி, மறுபடி மௌனமானாள்.

அவளின் மனசு, அவனை மன்னிக்க வேண்டும் என்று ஒரு பக்கம் சொன்னாலும், அவளின் ஒழுக்கம், அவளின் கற்பு, அவனை இன்னும் தள்ளி வைத்தன.


சூர்யா, அவளின் வார்த்தைகளைக் கேட்டு, மனசு கனமாகி, “அண்ணி, நான் உங்களை தப்பா நினைக்கல. அன்னைக்கு... நேரம். நான் என்னை மறந்துட்டேன். ஆனா, இப்போ உண்மையா சொல்றேன், உங்களை என் அண்ணி மாதிரிதான் எப்பவும் பாக்குறேன். ப்ளீஸ், ஒரு வாய்ப்பு கொடுங்க,” என்று கெஞ்சினான்.

அவன் எழுந்து, அவளுக்கு அருகில் நின்று, “நான் இனி உங்களுக்கு எந்தக் கஷ்டமும் கொடுக்க மாட்டேன்,” என்று உறுதியாகச் சொன்னான். ஆனால், பவி இன்னும் மௌனமாகவே இருந்தாள்.



அவளின் கண்கள், அவனை ஒரு நொடி பார்த்து, பின்னர் தரையைப் பார்த்தன. “சூர்யா, போ. எனக்கு இப்போ கொஞ்ச நேரம் தனியா இருக்கணும்,” என்று மெதுவாகச் சொன்னாள். அவளின் குரல், அமைதியுடன், அவனை விலகச் சொன்னது.