Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

A Burden of Mercy

அறையில், மணியின் அழுகை அடங்கவில்லை—அவன், வனிதாவின் கால்களில் விழுந்து, கதறியவாறு, தன் குற்ற உணர்வை வெளிப்படுத்தினான். அவன், உடைந்த குரலில், மீண்டும் பேச ஆரம்பித்தான்:
·       "மேடம், நீங்க இங்க வரும்போது ஏதாவது ஆக்ஸிடென்ட் பார்த்தீங்களா?"
வனிதா, சற்று தயக்கத்துடன், பதிலளித்தாள்:
·       "ஆமாம், மணி, ஒரு சின்ன பொண்ண ஒரு ஆட்டோ இடிச்சிருந்தது. ரத்தத்துல கிடந்தா, அவ அம்மா அழுதுட்டு இருந்தாங்க. நான் அவங்களுக்கு உதவி பண்ணேன், அதனாலதான் லேட் ஆயிடுச்சு. ஏன்? அவ உங்களுக்கு யாரு?"
மணி, கதறி அழுதவாறு, பதிலளித்தான்:
·       "மேடம், அது என் மகள்! நீங்க சரியான நேரத்துல அவள காப்பாத்தினீங்க, ஆனா பாருங்க, நான் உங்களுக்கு என்ன பண்ணியிருக்கேன்! நீங்க அவள ஆஸ்பத்திரிக்கு கூட்டிட்டு போயி, பில் கூட கட்டியிருக்கீங்க. என் மனைவி, நீங்க எங்க கம்பெனி ஆபீஸ் டேக் போட்டிருந்ததா சொன்னா. உங்க சேலை பல்லுல இருக்குற ரத்தக் கறைய பார்த்து, நீங்கதான் னு உறுதியானேன். சாரி, மேடம், நான் ஒரு மன்னிக்க முடியாத தப்பு பண்ணிட்டேன்! எந்த கடவுளும் என்ன மன்னிக்க மாட்டாங்க! மேடம், ப்ளீஸ், என்ன மன்னிச்சுடுங்க, இல்லன்னா கொன்னுடுங்க. உயிரோட இருக்கறதுக்கு நான் தகுதியே இல்லை, குறிப்பா நீங்க ஏன் லேட் ஆனீங்கன்னு கூட சொல்லாம இருந்த பிறகு!"
வனிதா, அவனுடைய வார்த்தைகளால் ஒரு கணம் உறைந்தாள்—எல்லாம் தெளிவாகியது. அவள் மனதில், வலி, கோபம், மற்றும் ஒரு விசித்திரமான இரக்கம் கலந்து எழுந்தன. ஆனால், அவள் மனம், ஒரு முன்னுரிமையை உறுதிப்படுத்தியது: மணியை அமைதிப்படுத்தி, அவனுடைய மகளுக்கு உதவ வேண்டும். அவள், உறுதியான, ஆனால் மென்மையான குரலில் கூறினாள்:
·       "மணி, நடந்தது நடந்துடுச்சு. முதல்ல உங்க மகள பார்க்க போயிடலாம். எனக்கு அந்த ஆஸ்பத்திரி தெரியும். வாங்க, போலாம்."
மணி, கண்ணீர் நிறைந்த கண்களுடன், நன்றியுடன் அவளை பார்த்து கூறினான்:
·       "மேடம், நீங்க என்ன மனுஷி? இப்ப கூட உங்களுக்கு என் மேல கோபம் இல்லை. இவ்வளவு நல்லவங்களா எப்படி இருக்க முடியுது? இந்த மிருகத்த பாருங்க—நான் உங்களுக்கு என்ன பண்ணியிருக்கேன்!"
வனிதா, அவனுடைய வார்த்தைகளை கடந்து, உறுதியாக கூறினாள்:
·       "மணி, இதுக்கு நேரம் இல்லை. சீக்கிரம், வாங்க. நீங்க உங்க போன உடைச்சுட்டீங்க."
அவசரத்தில், இருவரும் குவாட்டர்ஸை விட்டு வெளியேறி, வனிதாவின் காரில் ஏறினர். அவள், காரை ஓட்டினாள், மணி, பயணிகள் இருக்கையில் அமர்ந்து, ஜன்னல் வழியாக வெளியே பார்த்தவாறு, ம silence ஆக அழுது கொண்டிருந்தான். வழியில், மணி, திடீரென, "மேடம், கார நிறுத்துங்க," என்று கூறினான். வனிதா, குழப்பத்துடன், காரை ஓரமாக நிறுத்தினாள். மணி, வெளியே இறங்கி, அருகில் எரிந்து கொண்டிருந்த ஒரு குப்பை குவியலை நோக்கி நடந்தான். அவன், தன் உடைந்த மொபைலை எடுத்து, தீயில் வீசினான். வனிதா, காருக்குள் இருந்து இதை பார்த்தாள்—அவன் என்ன செய்கிறான் என்பதை அவள் புரிந்து கொண்டாள். அவனுடைய மீதான அவளின் கோபமும் பயமும், ஒரு கணம், இரக்கமாக மாறியது. மணி, மீண்டும் காரில் ஏறி, ம silence ஆக அமர்ந்து, மெதுவாக கூறினான்:
·       "சரி, மேடம், போலாம்."
வனிதா, மீண்டும் காரை ஓட்ட ஆரம்பித்தாள், இருவரும் ஆஸ்பத்திரியை அடைந்தனர். வனிதாவின் மனம், மணியின் மகளின் நிலையை பற்றி கவலைப்பட்டாலும், ஒரு பகுதி, மொபைல் இப்போது எரிந்து விட்டதை உணர்ந்து, ஒரு விசித்திரமான நிம்மதியை உணர்ந்தது—ஆனால், அதே நேரத்தில், அவள் இந்த கனவை முழுவதுமாக முடிக்க இன்னும் ஒரு வழி தேவை என்று உணர்ந்தாள். அவள், காரை பார்க் செய்து, மணியுடன் ஆஸ்பத்திரிக்குள் நுழைந்தாள்,