09-05-2025, 08:21 AM
A Crack in the Darkness
அறையில், ஒரு கனமான ம silence ஆனது—வனிதாவின் மனம், வலியாலும் பயத்தாலும் நிரம்பி இருந்தாலும், மணியின் மொபைல் ஒலித்தவுடன், அவள் மனதில் ஒரு நம்பிக்கை மின்னியது: இது ஒரு வாய்ப்பு. மணி, தன் மொபைலை எடுத்து, கோபத்துடன் பேச ஆரம்பித்தான்:
· "ஹே, நான் பிஸியா இருக்கேன்னு புரியலையா? எத்தனை தடவை கால் கட் பண்ணணும்? நான் வரேன்! இன்னிக்கு மாலை முக்கியமான ஃபேமிலி ஃபங்ஷன் இருக்குன்னு தெரியும்!"
அவன், மறுபுறம் பேசுபவரை கேட்காமல், கத்திக் கொண்டிருந்தான், ஆனால் திடீரென அவன் முகம் மாறியது—அவன் கண்கள், கண்ணீரால் நிரம்பி, அவன் அழ ஆரம்பித்தவன் போல தோன்றினான். வனிதா, தன் மஞ்சள் நிற சேலையை முழுவதும் அணிந்து முடித்து, குழப்பத்துடன் அவனை பார்த்தாள். அவனுடைய குரலில் இருந்த வேதனையை அவள் உணர்ந்தாள்—அவனுடைய குடும்பத்தில் ஏதோ பெரிய பிரச்சனை இருப்பதை அவள் புரிந்து கொண்டாள், ஆனால் அது என்னவென்று அவளுக்கு தெரியவில்லை.
மணியின் பார்வை, வனிதாவின் சேலையின் பல்லுவை நோக்கியது—அது, ஏதோ கொட்டியது போல கறையாகி இருந்தது. அவன், மொபைலில், உடைந்த குரலில் பதிலளித்தான்:
· "நான் வேகமா வரேன். ப்ளீஸ், அழாதீங்க, மறுபடியும் கால் பண்ண முயற்சி பண்ணாதீங்க—என் போன்ல சார்ஜ் இல்லை. நான் வேற போன்ல இருந்து கால் பண்றேன்."
கண்ணீருடன், அவன் மொபைலை தரையில் வீசினான், உரத்த குரலில் அழ ஆரம்பித்தான். வனிதா, குழப்பத்துடன், என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் நின்றாள். அவள், மெதுவாக அவனை நோக்கி நடந்து, படுக்கையின் விளிம்பில் அழுது கொண்டிருந்த அவனுக்கு முன்னால் நின்றாள். அவனுடைய தோளை மென்மையாக தொட்டு, அவள் கேட்டாள்:
· "மணி, என்ன ஆச்சு?"
மணி, திடீரென அவளுடைய கால்களில் விழுந்து, கதறி அழுதான்:
· "மேடம், நான் ஒரு பேய்! எனக்கு யாரும், எந்த கடவுளும் கருணை காட்ட மாட்டாங்க. நான் உயிரோட இருக்கக் கூடாது! கடவுள் எனக்கு அனுப்பின தேவதைய நான், நான் ஒருபோதும் செய்யக் கூடாத விதத்துல தீவிரமா புண்படுத்திட்டேன். எனக்கு மன்னிப்பு கிடையாது. நான் நரகத்துக்கு போகணும்! சாரி, மேடம், சாரி, மேடம், சாரி!"
அவன், உரத்த குரலில் அழுதான், வனிதா, குழப்பத்தில் இருந்தாலும், அவன் தன்னைத்தான் "தேவதை" என்று குறிப்பிடுகிறான் என்பதை புரிந்து கொண்டாள்.
அறையில், ஒரு கனமான ம silence ஆனது—வனிதாவின் மனம், வலியாலும் பயத்தாலும் நிரம்பி இருந்தாலும், மணியின் மொபைல் ஒலித்தவுடன், அவள் மனதில் ஒரு நம்பிக்கை மின்னியது: இது ஒரு வாய்ப்பு. மணி, தன் மொபைலை எடுத்து, கோபத்துடன் பேச ஆரம்பித்தான்:
· "ஹே, நான் பிஸியா இருக்கேன்னு புரியலையா? எத்தனை தடவை கால் கட் பண்ணணும்? நான் வரேன்! இன்னிக்கு மாலை முக்கியமான ஃபேமிலி ஃபங்ஷன் இருக்குன்னு தெரியும்!"
அவன், மறுபுறம் பேசுபவரை கேட்காமல், கத்திக் கொண்டிருந்தான், ஆனால் திடீரென அவன் முகம் மாறியது—அவன் கண்கள், கண்ணீரால் நிரம்பி, அவன் அழ ஆரம்பித்தவன் போல தோன்றினான். வனிதா, தன் மஞ்சள் நிற சேலையை முழுவதும் அணிந்து முடித்து, குழப்பத்துடன் அவனை பார்த்தாள். அவனுடைய குரலில் இருந்த வேதனையை அவள் உணர்ந்தாள்—அவனுடைய குடும்பத்தில் ஏதோ பெரிய பிரச்சனை இருப்பதை அவள் புரிந்து கொண்டாள், ஆனால் அது என்னவென்று அவளுக்கு தெரியவில்லை.
மணியின் பார்வை, வனிதாவின் சேலையின் பல்லுவை நோக்கியது—அது, ஏதோ கொட்டியது போல கறையாகி இருந்தது. அவன், மொபைலில், உடைந்த குரலில் பதிலளித்தான்:
· "நான் வேகமா வரேன். ப்ளீஸ், அழாதீங்க, மறுபடியும் கால் பண்ண முயற்சி பண்ணாதீங்க—என் போன்ல சார்ஜ் இல்லை. நான் வேற போன்ல இருந்து கால் பண்றேன்."
கண்ணீருடன், அவன் மொபைலை தரையில் வீசினான், உரத்த குரலில் அழ ஆரம்பித்தான். வனிதா, குழப்பத்துடன், என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் நின்றாள். அவள், மெதுவாக அவனை நோக்கி நடந்து, படுக்கையின் விளிம்பில் அழுது கொண்டிருந்த அவனுக்கு முன்னால் நின்றாள். அவனுடைய தோளை மென்மையாக தொட்டு, அவள் கேட்டாள்:
· "மணி, என்ன ஆச்சு?"
மணி, திடீரென அவளுடைய கால்களில் விழுந்து, கதறி அழுதான்:
· "மேடம், நான் ஒரு பேய்! எனக்கு யாரும், எந்த கடவுளும் கருணை காட்ட மாட்டாங்க. நான் உயிரோட இருக்கக் கூடாது! கடவுள் எனக்கு அனுப்பின தேவதைய நான், நான் ஒருபோதும் செய்யக் கூடாத விதத்துல தீவிரமா புண்படுத்திட்டேன். எனக்கு மன்னிப்பு கிடையாது. நான் நரகத்துக்கு போகணும்! சாரி, மேடம், சாரி, மேடம், சாரி!"
அவன், உரத்த குரலில் அழுதான், வனிதா, குழப்பத்தில் இருந்தாலும், அவன் தன்னைத்தான் "தேவதை" என்று குறிப்பிடுகிறான் என்பதை புரிந்து கொண்டாள்.