Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

A Battle of Will

நேரம் மெல்ல நகர்ந்து கொண்டிருந்தது, ஆனால் வனிதாவின் வருகையை குறிக்கும் எந்த அறிகுறியும் இல்லை. மணி, குவாட்டர்ஸின் கதவுக்கு வெளியே, பதற்றத்துடனும் எரிச்சலுடனும் காத்திருந்தான்—அவன் பொறுமை, நிமிடங்கள் செல்ல செல்ல, கரைந்து கொண்டிருந்தது. காலை 11 மணியை தாண்டியபோது, அவன், கதவை திறந்து உள்ளே சென்று, அறையில் காத்திருக்க ஆரம்பித்தான்—ஆனால், வனிதா இன்னும் வரவில்லை. மதியம் 12 மணியை நெருங்கியபோது, அவனுடைய பதற்றம் கோபமாக மாறியது; அவன் கைகள், மேசையை இறுக்கமாக பற்றியிருந்தன, அவன் முகத்தில் ஒரு கடுமையான வெறுப்பு தெரிந்தது.
திடீரென, அறையின் கதவு மணி ஒலித்தது. மணி, வேகமாக கதவை திறந்தான்—வனிதா, ஒரு மந்தமான முகபாவத்துடன், வெளியே நின்றிருந்தாள். அவள், எதையோ பேச முயன்றபோது, மணி, அவளுடைய கைகளை இறுக்கமாக பிடித்து, வேகமாக உள்ளே இழுத்தான்—அவளை கையால் கிட்டத்தட்ட இழுத்து வந்தவன், கதவை பூட்டினான். வனிதாவின் இதயம், பயத்தால் துடித்தது, ஆனால் அவள் முகம், ஒரு கல் போல உறைந்திருந்தது.
அறையில், மணி, உரத்த குரலில், கோபத்துடன் பேச ஆரம்பித்தான்:

• "நான் உங்கள ஒரு அப்பாவி மனுஷின்னு நினைச்சேன், மேடம்! ஆனா, நீங்களும் மத்த பணக்கார, படிச்சவங்கள மாதிரி உங்க உண்மை முகத்த காட்டிட்டீங்க! என்னை மாதிரி ஆளுங்கள கீழா நினைக்கறவங்க! என் இடத்துல வேற யாராவது இருந்தா, என்ன பண்ணி இருப்பாங்க? நான் அதிகமா எதுவும் பண்ணல! நான் வேணும்னா உங்க கூட நேரம் செலவழிக்கணும்னு நினைச்சேன். அதுவும், என் தாழ்வு மனப்பான்மைதான் என்னை உங்கள கிட்ட நெருங்க விடாம பண்ணிருக்கு! நான் இதுவரை உங்களுக்கு நல்லவனாவே இருந்தேன்!"
  

அவன், கோபத்தில் கத்தினான், வனிதாவை பேச விடாமல் தடுத்தான். அவள், எதையோ சொல்ல முயன்றபோது, அவன், கையை உயர்த்தி, கடுமையாக குறுக்கிட்டான்:

• "நிறுத்துங்க, மேடம்! உங்க கதையெல்லாம் கேட்க விருப்பமில்லை. நமக்கு நேரம் அதிகமில்லை. இதுக்கு நாம இங்க வந்தோம், அத முடிச்சுக்கலாம்!"
  

மணி, தன் ஆடைகளை களைய ஆரம்பித்தான். வனிதா, அவனுடைய மனநிலையை புரிந்து கொண்டாள்—அவன், அவள் எதை சொன்னாலும் கேட்க தயாராக இல்லை. அவள், ம silence ஆக, தன் மஞ்சள் நிற சேலையை மெதுவாக அவிழ்த்தாள்—அவள் இதயம், பயத்தால் துடித்தாலும், அவள் மனம், இது கடைசி தடவை… இதோடு முடிய வேண்டும், என்று உறுதியாக இருந்தது. இருவரும், ஆடைகள் இன்றி, படுக்கையின் முன் நின்றனர். மணியின் கோபம், அவள் உடலை பார்த்தவுடன், மெல்ல கரைய ஆரம்பித்தது—அவன் கண்கள், அவளை மேலிருந்து கீழ் வரை பார்த்தன, ஒரு மறைமுகமான வெறியுடன்.
வனிதா, அவனுடைய பார்வையை உணர்ந்தாள்—அவள் உடல், பயத்தால் இறுகியிருந்தாலும், அவள் மனம், ஒரு திட்டத்தை மீண்டும் மீண்டும் நினைவுபடுத்தியது: அவன் மொபைலை எடு… இதோடு முடி. மணி, படுக்கையில் ஏறி, ஒரு மூலையில் அமர்ந்து, அவளை அருகில் வருமாறு சைகை செய்தான். வனிதா, அவனுடைய எதிர்பார்ப்பை புரிந்து, மெதுவாக படுக்கையில் ஏறி, முதுகில் படுத்து, உச்சந்தலையை பார்த்தாள்—அவள் கண்கள், வெறுமையாக இருந்தன, ஆனால் அவள் மனம், ஒரு புயலாக சுழன்று கொண்டிருந்தது. மணி, அவளை நெருங்கினான்—அவன் கண்களில், வெறியும் பதற்றமும் கலந்திருந்தன, அவன் அவளுடைய உடலை ஆராய்ந்தான்.
வனிதா, உள்ளுக்குள், இது முடிய வேண்டும்… இன்றோடு முடிய வேண்டும், என்று மீண்டும் உறுதிப்படுத்தினாள். அவள், அவனுடைய மொபைலை எப்படி எடுப்பது என்று யோசித்தாள்—அவள் பார்வை, அறையின் மூலையில் இருந்த அவனுடைய பையை நோக்கியது, அங்கு அவனுடைய மொபைல் இருக்கலாம். அவள், இந்த தருணத்தை உயிருடன் கடந்து, இந்த கனவை என்றென்றும் முடிக்க வேண்டும் என்று உறுதியாக இருந்தாள்.