Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

A Day of Shadows

வனிதா, காரை ஓட்டி வீட்டை நோக்கி சென்றாள்—அவள் மனம், குழப்பத்தாலும் பயத்தாலும் சிக்கித் தவித்தது. வழியில், ஒரு மொபைல் கடையில் நிறுத்தி, புதிய ஹெட்போன்ஸ் வாங்குவதற்காக உள்ளே நுழைந்தாள். கடைக்காரரிடம், ஒரு தயக்கத்துடன், கேட்டாள்:
·       "ரீசெட் பண்ணப்பட்ட மொபைலில் இருந்து டிலீட் ஆன டேட்டாவை மீட்டெடுக்க முடியுமா?"
கடைக்காரர், அலட்சியமாக பதிலளித்தார்:
·       "ஆமாம், மேடம், முடியும். ஆனா, 10,000 முதல் 15,000 வரை செலவாகும்."
அவள் மனதில், மணியின் வார்த்தைகள் மீண்டும் எதிரொலித்தன—அவனுடைய அச்சுறுத்தல் உண்மையாக இருக்கலாம். வனிதா, ம silence ஆக, ஹெட்போன்ஸை வாங்கி, காரில் ஏறி வீட்டை அடைந்தாள். வீட்டில், எல்லாம் இயல்பாக இருப்பது போல நடித்தாள்—குழந்தைகளுக்கு உணவு தயாரித்து, மாமியாருடன் வீட்டு வேலைகளை பகிர்ந்து, தன் பயத்தை மறைத்தாள். ஆனால், அவள் மனம், ஒரு இருண்ட மேகத்தில் சிக்கியிருந்தது.
இரவு, படுக்கையறையில், வனிதா தன் மொபைலில் வினீத்தின் மெசேஜை பார்த்தாள்—அவன் தாமதமாக வீட்டுக்கு வருவதாக கூறியிருந்தான். அவள், மீண்டும் மொபைலில் டேட்டா ரிகவரி பற்றி தேடினாள்—ஒவ்வொரு வலைத்தளமும், கடைக்காரர் கூறியதை உறுதிப்படுத்தியது: ரீசெட் செய்யப்பட்ட மொபைலில் இருந்து டேட்டாவை மீட்டெடுக்க முடியும், ஆனால் அதற்கு செலவு அதிகம். வனிதா, மொபைலை ஒரு பக்கம் வைத்து, ம silence ஆக, அழ ஆரம்பித்தாள்—அவள் கண்ணீர், அவள் உள்ளுக்குள் உருவாகியிருந்த பயத்தையும் ஆதங்கத்தையும் வெளிப்படுத்தியது.
நீண்ட யோசனைக்கு பிறகு, அவள் ஒரு முடிவுக்கு வந்தாள்—வேறு வழியில்லை. இது கடைசி தடவையாக இருக்க வேண்டும். அவள், இந்த முறை மணியின் மொபைலை எப்படியாவது எடுத்து, அவனுக்கு ஒரு புதிய மொபைலை வாங்கி கொடுக்க முடிவு செய்தாள். இந்த தருணத்தை கடந்து, இந்த கனவு முடிவுக்கு வர வேண்டும் என்று அவள் உறுதியாக இருந்தாள். தன்னை ஆறுதல் செய்து, அவள், மணிக்கு ஒரு சுருக்கமான மெசேஜ் அனுப்பினாள்: "சரி." மறுபுறம், மணியின் கண்கள், மெசேஜை பார்த்தவுடன், மகிழ்ச்சியால் விரிந்தன—அவன் மனதில், ஒரு வெறித்தனமான நம்பிக்கை உருவானது.
அடுத்த நாள் காலை, வெயில் பிரகாசமாக இருந்தாலும், வனிதாவின் மனம் ஒரு மந்தமான இருளில் மூழ்கியிருந்தது. அவள், ஒரு மஞ்சள் நிற சேலையும் நீல நிற பிளவுஸும் அணிந்து, ஆபீஸுக்கு தயாரானாள்—அவள் முகத்தில், ஒரு செயற்கையான அமைதி இருந்தது. வினீத், இரவு தாமதமாக வந்து, படுக்கையில் படுத்திருந்தவன், அவளை பார்த்து, மெதுவாக கேட்டான்:
·       "என்ன ஆச்சு? நீ நேத்து குவாட்டர்ஸ்ல கடைசி நாள்னு சொன்னியே?"
வனிதா, தன் குரலை உறுதிப்படுத்தி, பதிலளித்தாள்:
·       "இல்ல, இன்னும் ஒரு சின்ன வேலை மிச்சம் இருக்கு. அத முடிச்சுட்டு சீக்கிரம் வந்துடுவேன்."
வினீத், தூக்கத்தில் மூழ்கியவாறு, "சரி, பார்த்து போ," என்று கூறி, மீண்டும் உறங்கினான். வனிதா, ஒரு உலர்ந்த புன்னகையுடன், மாமியார் தயாரித்த உணவை எடுத்து, காரில் ஏறினாள். அவள், குவாட்டர்ஸை நோக்கி ஓட்டினாள்—அவள் விரல்கள், ஸ்டீயரிங்கை இறுக்கமாக பிடித்திருந்தன, அவள் மனம், வரவிருக்கும் மணிநேரங்களை எதிர்கொள்ள தயாராக முயன்றது.
குவாட்டர்ஸைல் மணி, வழக்கத்தை விட முன்னதாக வந்து, கதவில் காத்திருந்தான்—அவன் முகத்தில், ஒரு மறைமுகமான எதிர்பார்ப்பு தெரிந்தது..