Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

A Cornered Spirit

அறையில் ஒரு கனமான ம silence ஆனது—வனிதாவின் மேசையில் இருந்த ஆவணங்கள், ஒரு மெல்லிய காற்றில் சற்று அசைந்தன, ஆனால் அவள் இதயம், பயத்தாலும் கோபத்தாலும் இறுகி இருந்தது. மணி, தரையை பார்த்தவாறு, உடைந்த குரலில் தொடர்ந்தான்:
·       "மேடம், நான் உங்கள மறுபடியும் ஒரு தடவை கெஞ்சி கேட்கலாம்னு திட்டம் போட்டிருந்தேன். ஆனா, நீங்க ஒத்துக்க மாட்டீங்கன்னு தெரியும்… எனக்கு வேற வழியில்லை. இன்னிக்கு காலையில, என் கசினோட மொபைல் கடைக்கு போனேன், என் மகளோட முதல் பிறந்தநாள் போட்டோவ மறுபடியும் எடுக்க முடியுமான்னு கேட்க. அவன் சொன்னான், ஹார்ட் ரீசெட் பண்ண மொபைல இருந்து டேட்டாவ எடுக்கலாம்னு, ஆனா 10,000 செலவாகும்னு…"
வனிதாவின் மனம், ஒரு கணம் உறைந்தது—அவனுடைய வார்த்தைகளின் பின்னால் உள்ள பொருள், ஒரு மின்னல் போல அவளை தாக்கியது. அவள், கோபத்துடன், அவனை நோக்கி திரும்பி, குரல் உயர்த்தி கேட்டாள்:
·       "நீ உன் மகள் மேல சத்தியம் பண்ணியிருந்த, மணி! அதெல்லாம் என்ன ஆச்சு?"
மணி, தயக்கத்துடன், தரையை பார்த்தவாறு பதிலளித்தான்:
·       "ஆமாம், மேடம், நானும் அதை நினைச்சேன்… ஆனா, நான் சத்தியம் பண்ணது, நான் யார்கிட்டயும் சொல்ல மாட்டேன்னு மட்டும்தான். மறுபடியும் கேட்க மாட்டேன்னு நான் சொல்லல… நான் என் சத்தியத்துக்கு நிக்கறேன், மேடம், நான் யார்கிட்டயும் சொல்ல மாட்டேன்… ஆனா, ப்ளீஸ், மேடம், இந்த ஒரு தடவை… கடைசி தடவை…"
வனிதாவுக்கு, அவனுடைய வார்த்தைகளின் உண்மையான அர்த்தம் புரிந்தது—அவன், அந்த நாளின் வீடியோவை வைத்து, யாரிடமும் நேரடியாக சொல்லாமல், அதை பகிர்ந்து அவளை அச்சுறுத்த முயல்கிறான். அறை, ஒரு கனமான ம silence ஆல் நிரம்பியது—இருவரும், தரையை பார்த்தவாறு, அசையாமல் நின்றனர். வனிதாவின் மனதில், பயமும் கோபமும் ஒரு புயலாக சுழன்றன, ஆனால் அவள் முகம், ஒரு கல் போல உறைந்திருந்தது.
ஐந்து நிமிடங்கள் கழித்து, மணி, மெல்லிய குரலில், இன்னும் தரையை பார்த்தவாறு, பேச ஆரம்பித்தான்:
·       "மேடம், இன்னிக்கு குவாட்டர்ஸ்ல கடைசி நாள்னு தெரியும்… ஆனா, அவங்க சொன்னாங்க, சாவிய திங்கக்கிழமை மட்டும் சப்மிட் பண்ணா போதும்னு. அதனால, நமக்கு இன்னும் ஒரு நாள் இருக்கு… ப்ளீஸ், மேடம், கடைசி தடவை… பாதி நாள் மட்டும். நீங்க வழக்கம்போல காலையில வந்து, ஒண்ணு அல்லது ரெண்டு மணிக்கு போயிரலாம். நானும் மாலை நாலு மணிக்கு என் குடும்பத்தோட ஒரு முக்கியமான கல்யாணத்துக்கு போகணும். நாலு மணி நேரம் மட்டும்… ரெண்டு அல்லது மூணு தடவை… நான் ஜென்டிலா இருப்பேன்னு சத்தியமா சொல்றேன்…"
வனிதாவின் உடல், பயத்தால் இறுகியது—அவள் மனம், ஒரு சிக்கலான புதிரில் சிக்கியிருந்தது. அவள், ம silence ஆக, தன் பொருட்களை சேகரித்து, மேசையில் இருந்த கோப்புகளை எடுத்து, அவனை நேருக்கு நேர் பார்க்காமல், மெதுவாக கூறினாள்:
·       "நான் இன்னிக்கு ராத்திரி மெசேஜ் பண்ணுறேன்."
அவள், அவசரமாக நடந்து, குவாட்டர்ஸை விட்டு வெளியேறினாள்—அவள் கால்கள், காரை நோக்கி விரைந்தன, ஆனால் அவள் மனம், ஒரு இருண்ட மேகத்தில் சிக்கியிருந்தது. மணி, அவள் பின்னால், இன்னும் தரையை பார்த்தவாறு, அசையாமல் நின்றிருந்தான். வனிதா, காரில் ஏறி, இயந்திரமாக வண்டியை ஓட்டி, வீட்டை நோக்கி சென்றாள்—காரின் ஜன்னல் வழியாக வந்த காற்று, அவள் முகத்தில் பட்டாலும், அவள் மனதை இலகுவாக்கவில்லை. அவள், உள்ளுக்குள், இது முடிய வேண்டும்… ஆனா எப்படி? என்று எண்ணினாள், அவள் மனம், ஒரு வழியை தேடியது.