Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

A Resurfaced Nightmare

அடுத்த நாள் காலை, வனிதா தன் காரை ஓட்டி குவாட்டர்ஸை அடைந்தாள்—இது அவளின் குவாட்டர்ஸில் கடைசி நாள். அவள் மனதில் ஒரு மென்மையான நிம்மதி இருந்தது, ஏனெனில் திங்கட்கிழமை முதல் ஆபீஸில் தன் பணிகளை தொடரலாம் என்ற நம்பிக்கை அவளை உற்சாகப்படுத்தியது. அவள், தன் பணிகளை விரைவாக முடிக்க வேண்டும் என்ற அவசரத்துடன், காரில் இருந்து இறங்கி, குவாட்டர்ஸை நோக்கி நடந்தாள். மணி, கதவில் நின்று, ம silence ஆக, "குட் மார்னிங், மேடம்," என்று வரவேற்றான். வனிதா, உணர்ச்சியற்ற குரலில், "குட் மார்னிங்," என்று பதிலளித்து, அவனை கடந்து உள்ளே நுழைந்தாள்—அவள் மனம், நாள் சுமுகமாக முடிய வேண்டும் என்று விரும்பியது.
அறை, முந்தைய நாளைப் போலவே அமைதியாக இருந்தது—வனிதாவின் மேசையில் குவிந்திருந்த ஆவணங்கள், அவள் கணினியில் தட்டச்சு செய்யும் ஒலி மட்டுமே அந்த ம silence ஆன சூழலை கலைத்தது. அவள், தன் பணிகளை ஒரு இயந்திரத்தனமான வேகத்துடன் முடித்து, கோப்புகளை ஒழுங்கு செய்து, ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டாள்—எல்லாம் முடிந்தது. அவள், மணியை அழைத்தாள், "மணி!" அவன், ம silence ஆக, அவள் மேசைக்கு அருகில் வந்து நின்றான், தலை கவிழ்ந்தபடி.
வனிதா, ஆவணங்களை அவனிடம் நீட்டி, உறுதியான குரலில் கூறினாள்:
·       "இதோ, எல்லாம் முடிஞ்சது, மணி. திங்கக்கிழமை முதல் நாம ஆபீஸ்ல தொடருவோம்."
மணியிடமிருந்து எந்த பதிலும் வரவில்லை—அவன், அப்படியே நின்று, தரையை பார்த்தபடி இருந்தான். வனிதா, குழப்பத்துடன், ஆவணங்களை மேசையில் வைத்து, அவனை நோக்கி திரும்பினாள். அவன் முகத்தை பார்த்தவுடன், அவள் இதயம் ஒரு கணம் நின்றது—மணியின் கண்கள், கண்ணீரால் நிரம்பி இருந்தன, அவன் உடல் மெல்ல நடுங்கியது. அவள், தயக்கத்துடன், மென்மையாக அழைத்தாள்:
·       "மணி?"
திடீரென, மணி உணர்ச்சிவசப்பட்டு, அவள் காலடியில் விழுந்து, அழ ஆரம்பித்தான். வனிதாவின் மனதில் பயம் மீண்டும் பரவியது—அவள், தடுமாறி, "மணி, இது என்ன?" என்று கேட்டாள். மணி, அழுதவாறு, உடைந்த குரலில் கூறினான்:
·       "மேடம், சாரி, மேடம்… சாரி, மேடம்… என்னால கன்ட்ரோல் பண்ண முடியல… இன்னும் கன்ட்ரோல் பண்ண முடியல… அதனால, நான் மறுபடியும் அதையே செய்யணும்… ப்ளீஸ், மேடம், என்னை மன்னிச்சிடுங்க…"
வனிதா, உள்ளுக்குள் அலறினாள்—இறைவா, மறுபடியும் இல்லை… அந்த நாள் மாதிரி இருக்கக் கூடாது. அவள் மனம், பயத்தால் நிரம்பியது, ஆனால் அவள், தன் குரலை உறுதிப்படுத்தி, மென்மையாக கூறினாள்:
·       "சரி, மணி, எதுவா இருந்தாலும் எந்திரிச்சு பேசு."
மணி, மெதுவாக எழுந்து, அவளை நேருக்கு நேர் பார்க்காமல், தரையை பார்த்தவாறு, தயக்கத்துடன் பேச ஆரம்பித்தான். வனிதா, கண்களில் பயத்துடன், அவனை கவனித்தாள். மணி, உடைந்த குரலில் தொடர்ந்தான்:
·       "மேடம், அன்னிக்கு எல்லாம் முடிஞ்சப்போ, நான் எனக்கு நானே சொல்லிக்கிட்டேன்—இனி உங்கள தொந்தரவு பண்ணக் கூடாதுன்னு. ஆனா, ரெண்டு நாள் கழிச்சு, என்னால முடியல… உங்க நினைவுகள் மறுபடியும் மறுபடியும் மனசுல வந்துட்டே இருக்கு. உங்க வாசனை, உங்க உடல் வெப்பம், உங்க அழகு, உங்க மென்மை, உங்களுக்குள்ள இருந்தப்போ கிடைச்ச அந்த சொர்க்க உணர்வு… எல்லாம் மறுபடியும் மறுபடியும் வந்துட்டே இருக்கு…"
வனிதாவின் மனம், ஒரு கணம் உறைந்தது—அவனுக்கு மீண்டும் அதே எண்ணங்கள் தோன்றியிருப்பது தெளிவாக புரிந்தது. ஆனால், அவள் மனதில் ஒரு குழப்பம் எழுந்தது—எந்த அடிப்படையில் இவன் மறுபடியும் இதை தொடங்கலாம்னு நினைக்கறான்? அவள் உடல், பயத்தால் இறுகியது, ஆனால் அவள் மனம், இந்த சூழலை எப்படி கையாள வேண்டும் என்று தேடியது. அவள், தன் குரலை உறுதிப்படுத்தி, அவனை பார்க்காமல், மேசையை பார்த்தவாறு, மெதுவாக கூறினாள்:
·       "மணி, நீ பேசறது…"
அவள் வாக்கியத்தை முடிக்கவில்லை—அவள் மனதில், பயமும் கோபமும் கலந்து, ஒரு புயலாக உருவாகி இருந்தது. மணி, இன்னும் தரையை பார்த்தவாறு, அழுது கொண்டிருந்தான், ஆனால் அவன் வார்த்தைகள், வனிதாவின் மனதில் ஒரு பழைய காயத்தை மீண்டும் திறந்து வைத்தன. அவள், உள்ளுக்குள், இது முடிய வேண்டும்… இப்போவே முடிய வேண்டும், என்று எண்ணினாள், ஆனால் அவள் அடுத்து என்ன செய்ய வேண்டும் என்று தயங்கினாள்.