Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

A New Dawn

அடுத்த நாள் காலை, வனிதா வெறுமையான வீட்டில் தூக்கத்தில் விழித்தாள்—அவள் இதயமும் உடலும் இன்னும் களைப்பால் கனமாக இருந்தன, ஆனால் ஒரு புதிய நாளின் நம்பிக்கை மெல்ல உருவாகி இருந்தது. அவள், நீண்ட நேரம் குளித்து, குளிர்ந்த நீரில் தன் உடலை புத்துணர்ச்சி செய்து, சமையலறையில் குழந்தைகளுக்கு உணவு தயாரித்து, அவர்களுடன் தொலைபேசியில் பேசினாள். குழந்தைகள், தங்கள் பாட்டி வீட்டில் மகிழ்ச்சியாக இருப்பதாக சிரித்து கூறினர்—அவர்களின் குரல்கள், அவள் மனதில் ஒரு மென்மையான ஆறுதலை ஏற்படுத்தின. அவள், தன் உணவை பொட்டலமாக்கி, ஆபீஸ் கேப் வரவழைத்து, கணவருடன் பேசியவாறு வண்டியில் ஏறினாள்—அவன் குரல், அவளுக்கு ஒரு தொலைதூர ஆறுதலை அளித்தது.
குவாட்டர்ஸை அடைந்தபோது, சுமித்ரா வெளியே காத்திருந்தாள், அவள் முகத்தில் ஒரு பிரகாசமான புன்னகை மலர்ந்திருந்தது. அவள் முகத்தை பார்த்தவுடன், வனிதாவுக்கு சுமித்ராவின் மகன் நலமாக இருப்பது புரிந்தது. சுமித்ரா, உற்சாகமாக கூறினாள்:

• "அக்கா, உங்கள மறுபடியும் பாக்கறது சந்தோஷமா இருக்கு! ஆமாம், மேடம், என் பையன் இப்போ நல்லாருக்கான். இன்னிக்கு தான் அவன் வேலைக்கு திரும்பி போயிருக்கான்."
  

வனிதா, ஒரு மென்மையான புன்னகையுடன் தலையசைத்து, இருவரும் குவாட்டர்ஸுக்குள் நுழைந்தனர். வனிதா, தன் வழக்கமான பணிகளை தொடங்கினாள்—கணினியை இயக்கி, கோப்புகளை ஒழுங்கு செய்து, ஒரு புதிய தொடக்கத்தை எதிர்பார்த்தாள். மணியின் இல்லாமை, அவளுக்கு ஒரு விசித்திரமான நிம்மதியை அளித்தது—அவள் மனம், முந்தைய நாளின் நினைவுகளை மெல்ல அழுத்தி, இயல்பு நிலையை மீட்டெடுக்க முயன்றது.
மதிய உணவு நேரத்தில், வனிதாவும் சுமித்ராவும் அமர்ந்து, சிறு சிறு விஷயங்களை பகிர்ந்து கொண்டனர்—சுமித்ரா, தன் மகனின் மீட்பு பற்றி மகிழ்ச்சியுடன் பேசினாள்; வனிதா, அவளுடன் சிரித்து, அவள் கதைகளை கேட்டு, மெல்ல மெல்ல தன் மனதை இலகுவாக்கினாள். அந்த தருணத்தில், அவள் மனதில் ஒரு புதிய நம்பிக்கை உருவானது—நான் மறுபடியும் நானாக இருக்க முடியும். நாள் முழுவதும் எந்த பதற்றமும் இல்லாமல் சீராக சென்றது. பணி முடிந்து, வனிதா, சுமித்ராவிடம் மென்மையாக கூறினாள்:

• "சுமித்ரா, உன் பையனை நல்லா பார்த்துக்கோ, சரியா?"
  

சுமித்ரா, நன்றியுடன் தலையசைத்து, "கண்டிப்பா, மேடம்," என்றாள். வனிதா, ஆபீஸ் கேப்பில் ஏறி, வீட்டை நோக்கி பயணித்தாள்—காரின் ஜன்னல் வழியாக வரும் காற்று, அவள் முகத்தில் மென்மையாக பட்டு, ஒரு புதிய உணர்வை அளித்தது.
வீட்டை அடைந்தபோது, சமையலறையில் இருந்து மசாலாவின் மணம் அவளை வரவேற்றது—அவள் கணவர், வினீத், அவளுக்கு உணவு தயாரித்து கொண்டிருந்தான். அவனை பார்த்தவுடன், வனிதாவின் மனதில் ஒரு அலையாக ஆறுதல் பரவியது; அவள், உற்சாகத்துடன், அவனை இறுக்கமாக அணைத்தாள். வினீத், சிரித்தவாறு கூறினான்:

• "உனக்கு சர்ப்ரைஸ் பண்ணலாம்னு டின்னர் ரெடி பண்ணிட்டு இருந்தேன், ஆனா நீ சீக்கிரம் வந்துட்ட!"
  

வனிதா, அவன் கண்களை பார்த்து, ஒரு மென்மையான புன்னகையுடன், "நீ இருக்கறது தான் எனக்கு சர்ப்ரைஸ்," என்று மனதில் நினைத்து, அவனுடன் சிரித்தாள். அவள், படுக்கையறைக்கு சென்று, தன் பருத்தி நைட்டியை அணிந்து, மீண்டும் சமையலறைக்கு வந்து, வினீத்துக்கு உணவு தயாரிப்பில் உதவினாள்—அவர்கள், சிறு சிறு விஷயங்களை பகிர்ந்து, ஒருவரை ஒருவர் மகிழ்ச்சியுடன் பார்த்தனர்.
அவர்கள் உணவு உண்ணும்போது, கதவு மணி ஒலித்தது—குழந்தைகள், அவர்களின் பாட்டியுடன், உற்சாகமாக உள்ளே நுழைந்தனர். வனிதா, அவர்களை அணைத்து, அவர்களின் கன்னங்களை முத்தமிட்டு, அவர்களின் சிரிப்பில் தன்னை மறந்தாள். பாட்டி, சிரித்தவாறு, "இவங்க உங்கள மிஸ் பண்ணாங்க," என்று கூறி, விடைபெற்று சென்றார். இரவு, படுக்கையறையில், வினீத் தன் மொபைலில் ஏதோ படித்து கொண்டிருந்தான். வனிதா, படுக்கையில் ஏறி, அவனுக்கு அருகில் நெருங்கி, அவனை இறுக்கமாக அணைத்தாள்—அவள் மனதில், ஒரு பாதுகா�ப்பு உணர்வு பரவியது. அவர்கள், ஒருவரை ஒருவர் ஆழமாக உணர்ந்து, மென்மையான தருணங்களை பகிர்ந்து, உறவின் அரவணைப்பில் மூழ்கினர். பின்னர், ஒருவரை ஒருவர் இறுக்கமாக அணைத்தவாறு, அவர்கள் தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தனர்—வனிதாவின் இதயம், மெல்ல மெல்ல, முந்தைய நாளின் நிழல்களை விடுவித்து, ஒரு புதிய நம்பிக்கையை தழுவியது.