29-04-2025, 12:12 PM
Episode 1: The Ring of Promise
காலை ஆறு மணி. சென்னையின் ஆத்யார் பகுதியில், மலரின் சிறிய அடுக்குமாடி வீட்டில், சமையலறையில் தோசை மாவு கலந்து கொண்டிருந்தாள். இருபத்தெட்டு வயதான மலர், கைவசம் கசங்கிய நீல பருத்தி சேலையை இறுக்கி, முதுகில் வியர்வை துளிகள் ஒட்டியிருந்தன. மாவின் புளிப்பு வாசனை, அவள் மூக்கைத் தீண்டியது, ஆனால் அவள் மனம் வேறு எங்கோ இருந்தது. மேசையில், பழைய ஸ்மார்ட்ஃபோன் ஒரு பாட்டை ஒலிக்க, மித்ரா— வயது மகள்—காதில் இயர்ஃபோனை மாட்டி, புத்தகத்தில் மூழ்கியிருந்தாள்.
“மித்ரா, டிபன் ரெடி ஆயிடுச்சு, வா!” மலர் மென்மையாக அழைத்தாள், ஆனால் மகளின் கவனம் புத்தகத்தில். மகேஷ், அவள் கணவன், காலைப் பத்திரிகையில் மூழ்கி, காபி கோப்பையை மெதுவாக சுழற்றினான். “வாடகை கட்ட இன்னும் முன்னூறு ரூபா குறையுது,” அவன் முணுமுணுத்தான், கண்கள் மலரைத் தாண்டி சுவரைப் பார்த்தன. மலரின் இதயம் கனத்தது. மகேஷின் மௌனம், இப்போது அவளுக்கு பழகிப்போன வலியாக மாறியிருந்தது.
சமையலறையில், மலர் தோசையை திருப்பினாள். சேலை முந்தானை, அவள் இடுப்பில் சறுக்கி, மென்மையான வயிற்றை வெளிப்படுத்தியது. ஒரு கணம், அவள் விரல்கள் சேலையைத் தொட்டு, மெதுவாக இழுத்து மறைத்தன. “இந்த வாழ்க்கை இப்படியேவா?” மனதில் கேள்வி எழுந்தது. மித்ராவின் பள்ளி கட்டணம், மகேஷின் கடன்கள்—எல்லாம் அவளை மூச்சுத் திணற வைத்தன.
பகல் பதினொரு மணி. டி. நகரின் பரபரப்பான சந்தையில், தங்க நகைக்கடை ஒன்றின் கண்ணாடி மேசையில், மலர் ஒரு மோதிரத்தைப் பார்த்து நின்றாள். நீல சேலையில், மல்லிகைப் பூ கூந்தலில் ஒட்டியிருக்க, அவள் முகத்தில் ஒரு தவிப்பு. “இதுக்கு என் ஒரு மாச சம்பளம் போயிடும்,” அவள் மனதில் நினைத்தாள், விரல்கள் மோதிரத்தைத் தொட மறுத்தன. அப்போது, ஒரு கம்பீரமான குரல்: “மலர், இன்னும் இப்படி தயங்கறியா?”
மலர் திரும்பினாள். லட்சுமி, நாற்பது வயதில், பளபளக்கும் பச்சை பட்டு சேலையில், தங்க நகைகள் மின்ன, நின்றிருந்தாள். அவள் கண்கள், பிரியா பவானி சங்கர் போல கூர்மையாகவும், புன்னகை கவர்ச்சியாகவும் இருந்தன. “லட்சுமி… நீயா?” மலர் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டாள். பத்து வருடங்களுக்கு முன், ஆத்யாரில் அவர்கள் அண்டை வீட்டாராக இருந்தனர்—லட்சுமியும் அப்போது கஷ்டத்தில், ஆனால் இப்போது ஒரு மின்னல்.
“இந்த மோதிரம் உனக்கு பொருத்தமா இருக்கும்,” லட்சுமி, மோதிரத்தை எடுத்து, மலரின் விரலில் மாட்டினாள். வைரங்கள் ஒளிர, மலரின் கண்கள் விரிந்தன. “இது… என்னால வாங்க முடியாது,” மலர் முணுமுணுத்தாள். லட்சுமி சிரித்தாள். “நான் வாங்கி தர்றேன். உன் அழகு வீண் போகுது, மலர்.” அவள் குரலில் ஒரு மயக்கம். மலர், மோதிரத்தைப் பார்த்து, இதயம் வேகமாகத் துடித்தது. “ஏன் இவ்வளவு உதவி?” மனதில் கேள்வி, ஆனால் லட்சுமியின் புன்னகை அதை மறைத்தது.
கடையை விட்டு வெளியேறியபோது, டி. நகரின் கூட்டம், தெரு வியாபாரிகளின் கூச்சல், மலரைச் சுற்றி அலைமோதியது. லட்சுமி, தன் ஐஃபோனை எடுத்து, “என்னோட ஸ்டூடியோவுக்கு வா, மலர். உனக்கு ஒரு வாய்ப்பு இருக்கு,” என்றாள். மலர் தயங்கினாள். “என்ன வாய்ப்பு?” லட்சுமி, கண்ணடித்து, “புது உலகம், புது வாழ்க்கை,” என்று கூறி, தன் காரில் ஏறினாள்.
மாலை ஆறு மணி. ஆத்யார் வீட்டில், மலர், மித்ராவுக்கு பரோட்டா வறுத்து, மேசையில் வைத்தாள். மகேஷ், டிவியில் கிரிக்கெட் பார்த்து, மௌனமாக சாப்பிட்டான். “இன்னிக்கு டி. நகருக்கு போனேன்,” மலர் தயக்கத்துடன் ஆரம்பித்தாள். மகேஷ், “ம்ம்,” என்று முணுமுணுத்து, திரையைப் பார்த்தான். மலரின் கை, மோதிரத்தை மெதுவாகத் தொட்டது—வைரங்கள் மென்மையாக மின்னின. “லட்சுமியை பார்த்தேன். நம்ம பழைய அண்டை வீட்டு லட்சுமி,” அவள் முயன்றாள். மகேஷ், “அவளுக்கு இப்போ பெரிய லெவலாம், இல்ல?” என்று கேட்டு, மீண்டும் மௌனமானான்.
மலரின் ஃபோன் ஒலித்தது. திரையில், ‘லட்சுமி’ என்ற பெயர். மலர், படுக்கையறைக்கு விரைந்து, கதவை மூடினாள். “மலர், நாளைக்கு என் ஸ்டூடியோவுக்கு வா. ஒரு முக்கியமான ஆளு உன்னை சந்திக்கணும்,” லட்சுமி குரல் மென்மையாக, ஆனால் உறுதியாக இருந்தது. “யாரு அது?” மலர் கேட்டாள், குரலில் நடுக்கம். “வந்து பாரு. உன் வாழ்க்கை மாறும்,” லட்சுமி சிரித்தாள். “என்னோட ஃபோட்டோ ஸ்டூடியோ, பெரிய பெரிய ஆளுங்களுக்கு வேலை பாக்குது. உனக்கும் இடம் இருக்கு.” மலரின் மனதில் கேள்விகள் எழுந்தன—பயம், ஆர்வம், ஒரு அடக்கப்பட்ட ஆசை.
ஃபோனை வைத்துவிட்டு, மலர், படுக்கையறையில் உள்ள பழைய கண்ணாடி முன் நின்றாள். நீல சேலை, இப்போது கசங்கி, அவள் உடலை மென்மையாக அணைத்திருந்தது. வைர மோதிரம், அவள் விரலில் ஒளிர்ந்தது, ஆனால் கண்ணாடியில் இருந்த பிரதிபலிப்பு—அது ஒரு அந்நியப் பெண்ணைப் போல தோன்றியது. “நான் இன்னும் அழகா இருக்கேனா?” அவள் முணுமுணுத்தாள், விரல்கள் மோதிரத்தைத் தொட்டு, பின்னர் சேலையின் முந்தானையை இழுத்து, இடுப்பைப் பார்த்தன. மித்ராவின் எதிர்காலம், மகேஷின் மௌனம், அவளை சூழ்ந்த கடன்கள்—இவை அவளை ஒரு புதிய பாதையை நோக்கி தள்ளின.
“லட்சுமி சொன்னது உண்மையா இருக்குமா?” மலர் கிசுகிசுத்தாள், கண்ணாடியைப் பார்த்து. அவள் ஃபோனை எடுத்து, ஒரு கணம் தயங்கி, லட்சுமியின் நம்பரைப் பார்த்தாள். PhonePe ஆப் ஒரு மூலையில் மின்னியது—ஒரு புது உலகத்தின் முதல் அடியாக, அவள் இன்னும் அறியாத ஒரு வாழ்க்கை. மலரின் இதயம், ஒரு கணம், பயத்தையும் ஆசையையும் ஒருசேர உணர்ந்தது.
காலை ஆறு மணி. சென்னையின் ஆத்யார் பகுதியில், மலரின் சிறிய அடுக்குமாடி வீட்டில், சமையலறையில் தோசை மாவு கலந்து கொண்டிருந்தாள். இருபத்தெட்டு வயதான மலர், கைவசம் கசங்கிய நீல பருத்தி சேலையை இறுக்கி, முதுகில் வியர்வை துளிகள் ஒட்டியிருந்தன. மாவின் புளிப்பு வாசனை, அவள் மூக்கைத் தீண்டியது, ஆனால் அவள் மனம் வேறு எங்கோ இருந்தது. மேசையில், பழைய ஸ்மார்ட்ஃபோன் ஒரு பாட்டை ஒலிக்க, மித்ரா— வயது மகள்—காதில் இயர்ஃபோனை மாட்டி, புத்தகத்தில் மூழ்கியிருந்தாள்.
“மித்ரா, டிபன் ரெடி ஆயிடுச்சு, வா!” மலர் மென்மையாக அழைத்தாள், ஆனால் மகளின் கவனம் புத்தகத்தில். மகேஷ், அவள் கணவன், காலைப் பத்திரிகையில் மூழ்கி, காபி கோப்பையை மெதுவாக சுழற்றினான். “வாடகை கட்ட இன்னும் முன்னூறு ரூபா குறையுது,” அவன் முணுமுணுத்தான், கண்கள் மலரைத் தாண்டி சுவரைப் பார்த்தன. மலரின் இதயம் கனத்தது. மகேஷின் மௌனம், இப்போது அவளுக்கு பழகிப்போன வலியாக மாறியிருந்தது.
சமையலறையில், மலர் தோசையை திருப்பினாள். சேலை முந்தானை, அவள் இடுப்பில் சறுக்கி, மென்மையான வயிற்றை வெளிப்படுத்தியது. ஒரு கணம், அவள் விரல்கள் சேலையைத் தொட்டு, மெதுவாக இழுத்து மறைத்தன. “இந்த வாழ்க்கை இப்படியேவா?” மனதில் கேள்வி எழுந்தது. மித்ராவின் பள்ளி கட்டணம், மகேஷின் கடன்கள்—எல்லாம் அவளை மூச்சுத் திணற வைத்தன.
பகல் பதினொரு மணி. டி. நகரின் பரபரப்பான சந்தையில், தங்க நகைக்கடை ஒன்றின் கண்ணாடி மேசையில், மலர் ஒரு மோதிரத்தைப் பார்த்து நின்றாள். நீல சேலையில், மல்லிகைப் பூ கூந்தலில் ஒட்டியிருக்க, அவள் முகத்தில் ஒரு தவிப்பு. “இதுக்கு என் ஒரு மாச சம்பளம் போயிடும்,” அவள் மனதில் நினைத்தாள், விரல்கள் மோதிரத்தைத் தொட மறுத்தன. அப்போது, ஒரு கம்பீரமான குரல்: “மலர், இன்னும் இப்படி தயங்கறியா?”
மலர் திரும்பினாள். லட்சுமி, நாற்பது வயதில், பளபளக்கும் பச்சை பட்டு சேலையில், தங்க நகைகள் மின்ன, நின்றிருந்தாள். அவள் கண்கள், பிரியா பவானி சங்கர் போல கூர்மையாகவும், புன்னகை கவர்ச்சியாகவும் இருந்தன. “லட்சுமி… நீயா?” மலர் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டாள். பத்து வருடங்களுக்கு முன், ஆத்யாரில் அவர்கள் அண்டை வீட்டாராக இருந்தனர்—லட்சுமியும் அப்போது கஷ்டத்தில், ஆனால் இப்போது ஒரு மின்னல்.
“இந்த மோதிரம் உனக்கு பொருத்தமா இருக்கும்,” லட்சுமி, மோதிரத்தை எடுத்து, மலரின் விரலில் மாட்டினாள். வைரங்கள் ஒளிர, மலரின் கண்கள் விரிந்தன. “இது… என்னால வாங்க முடியாது,” மலர் முணுமுணுத்தாள். லட்சுமி சிரித்தாள். “நான் வாங்கி தர்றேன். உன் அழகு வீண் போகுது, மலர்.” அவள் குரலில் ஒரு மயக்கம். மலர், மோதிரத்தைப் பார்த்து, இதயம் வேகமாகத் துடித்தது. “ஏன் இவ்வளவு உதவி?” மனதில் கேள்வி, ஆனால் லட்சுமியின் புன்னகை அதை மறைத்தது.
கடையை விட்டு வெளியேறியபோது, டி. நகரின் கூட்டம், தெரு வியாபாரிகளின் கூச்சல், மலரைச் சுற்றி அலைமோதியது. லட்சுமி, தன் ஐஃபோனை எடுத்து, “என்னோட ஸ்டூடியோவுக்கு வா, மலர். உனக்கு ஒரு வாய்ப்பு இருக்கு,” என்றாள். மலர் தயங்கினாள். “என்ன வாய்ப்பு?” லட்சுமி, கண்ணடித்து, “புது உலகம், புது வாழ்க்கை,” என்று கூறி, தன் காரில் ஏறினாள்.
மாலை ஆறு மணி. ஆத்யார் வீட்டில், மலர், மித்ராவுக்கு பரோட்டா வறுத்து, மேசையில் வைத்தாள். மகேஷ், டிவியில் கிரிக்கெட் பார்த்து, மௌனமாக சாப்பிட்டான். “இன்னிக்கு டி. நகருக்கு போனேன்,” மலர் தயக்கத்துடன் ஆரம்பித்தாள். மகேஷ், “ம்ம்,” என்று முணுமுணுத்து, திரையைப் பார்த்தான். மலரின் கை, மோதிரத்தை மெதுவாகத் தொட்டது—வைரங்கள் மென்மையாக மின்னின. “லட்சுமியை பார்த்தேன். நம்ம பழைய அண்டை வீட்டு லட்சுமி,” அவள் முயன்றாள். மகேஷ், “அவளுக்கு இப்போ பெரிய லெவலாம், இல்ல?” என்று கேட்டு, மீண்டும் மௌனமானான்.
மலரின் ஃபோன் ஒலித்தது. திரையில், ‘லட்சுமி’ என்ற பெயர். மலர், படுக்கையறைக்கு விரைந்து, கதவை மூடினாள். “மலர், நாளைக்கு என் ஸ்டூடியோவுக்கு வா. ஒரு முக்கியமான ஆளு உன்னை சந்திக்கணும்,” லட்சுமி குரல் மென்மையாக, ஆனால் உறுதியாக இருந்தது. “யாரு அது?” மலர் கேட்டாள், குரலில் நடுக்கம். “வந்து பாரு. உன் வாழ்க்கை மாறும்,” லட்சுமி சிரித்தாள். “என்னோட ஃபோட்டோ ஸ்டூடியோ, பெரிய பெரிய ஆளுங்களுக்கு வேலை பாக்குது. உனக்கும் இடம் இருக்கு.” மலரின் மனதில் கேள்விகள் எழுந்தன—பயம், ஆர்வம், ஒரு அடக்கப்பட்ட ஆசை.
ஃபோனை வைத்துவிட்டு, மலர், படுக்கையறையில் உள்ள பழைய கண்ணாடி முன் நின்றாள். நீல சேலை, இப்போது கசங்கி, அவள் உடலை மென்மையாக அணைத்திருந்தது. வைர மோதிரம், அவள் விரலில் ஒளிர்ந்தது, ஆனால் கண்ணாடியில் இருந்த பிரதிபலிப்பு—அது ஒரு அந்நியப் பெண்ணைப் போல தோன்றியது. “நான் இன்னும் அழகா இருக்கேனா?” அவள் முணுமுணுத்தாள், விரல்கள் மோதிரத்தைத் தொட்டு, பின்னர் சேலையின் முந்தானையை இழுத்து, இடுப்பைப் பார்த்தன. மித்ராவின் எதிர்காலம், மகேஷின் மௌனம், அவளை சூழ்ந்த கடன்கள்—இவை அவளை ஒரு புதிய பாதையை நோக்கி தள்ளின.
“லட்சுமி சொன்னது உண்மையா இருக்குமா?” மலர் கிசுகிசுத்தாள், கண்ணாடியைப் பார்த்து. அவள் ஃபோனை எடுத்து, ஒரு கணம் தயங்கி, லட்சுமியின் நம்பரைப் பார்த்தாள். PhonePe ஆப் ஒரு மூலையில் மின்னியது—ஒரு புது உலகத்தின் முதல் அடியாக, அவள் இன்னும் அறியாத ஒரு வாழ்க்கை. மலரின் இதயம், ஒரு கணம், பயத்தையும் ஆசையையும் ஒருசேர உணர்ந்தது.
![[+]](https://xossipy.com/themes/sharepoint/collapse_collapsed.png)