Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

A Costly Concession

வனிதா, மணியை நேருக்கு நேர் பார்த்து, தயக்கத்துடனும் மெதுவான குரலில் கெஞ்சினாள்:
·       "மணி, இது ரகசியமா இருக்கணும், ப்ளீஸ். நாளைக்கு பாதுகாப்புக்கு ஏதாவது வாங்கிட்டு வா. ப்ளீஸ், ஒரு ஜென்டில்மேன் மாதிரி நடந்துக்கோ."
மணி, கண்கள் விரிய, உணர்ச்சி பொங்க பதிலளித்தான்:
·       "நிச்சயம், மேடம்! என் பொண்ணு மேல சத்தியமா, இதை யார்கிட்டயும் சொல்ல மாட்டேன். நாளை நடக்கறதை நாளையோட மறந்துடுவேன். திங்கட்கிழமைல இருந்து நீங்க மேடம், நான் அட்டெண்டர் மட்டுமே. உறுதியா சொல்றேன், மேடம்."
அவன் குரலில் ஒரு நேர்மையும் உண்மையும் ஒலித்தது, ஆனால் வனிதாவின் இதயம் இன்னும் கனமாக இருந்தது. அவள் பையை எடுத்து, வெளியேற முயன்றபோது, மணி அவளை அழைத்தான்:
·       "மேடம்!"
வனிதா, கதவை நோக்கி நகர முயன்றவள், ஒரு கணம் உறைந்து நின்றாள்—அவள் முதுகு மணியை நோக்கியிருந்தது, அவள் இதயம் வேகமாக துடித்தது. மணி, ஒரு நிமிடம் தயங்கி, மெதுவாக பேசினான்:
·       "மேடம்… ஒரு சின்ன ரிக்வெஸ்ட். நாளை நீங்க முழுக்க முழுக்க எனக்காக இருப்பீங்க, ஆனா இப்போ என்னால கன்ட்ரோல் பண்ண முடியல, மேடம். நேத்து நீங்க ஒத்துக்கிட்டதுக்கு அப்பறம், உங்கள நினைச்சு தான் எப்பவும் இருக்கேன். அதனால… இன்னிக்கு ஒரு விஷயம் வேணும்…"
அவன் ஒரு கணம் நிறுத்தி, அவள் புடவையால் மூடப்பட்ட இடுப்பு மற்றும் முதுகு பகுதியை உற்று பார்த்தான். மெதுவான, தடுமாறும் குரலில் தொடர்ந்தான்:
·       "மேடம்… உங்க தொப்புளை இப்போ பார்க்கணும். அதுல இருந்து நாளை வரை மேனேஜ் பண்ணிடுவேன். ப்ளீஸ், மேடம், ப்ளீஸ்…"
அவன் கண்களில் ஒரு கெஞ்சல் இருந்தது, ஆனால் அதில் ஒரு தீவிரமான ஆர்வமும் தெரிந்தது. வனிதா, வீட்டிற்கு விரைவாக செல்ல விரும்பினாள்—அவள் மனம் தன் நிலைமையை எண்ணி பயத்தில் மூழ்கியிருந்தது. வாதிடவோ, மேலும் சிந்திக்கவோ மனமில்லாமல், அவள் மெதுவாக திரும்பினாள்—மணியின் கண்கள் அவள் இடுப்பு பகுதியில் பதிந்திருந்தன, அவனது பார்வையில் ஒரு காமமும் ஆர்வமும் தெரிந்தது. வனிதா, தன் பையை மேசையில் வைத்து, ஆழ்ந்த மூச்சு எடுத்து, மெதுவாக புடவையை ஒரு பக்கம் நகர்த்தினாள்.
அவள் இடுப்பு மெதுவாக வெளிப்பட்டது—புடவையின் மடிப்பு இன்னும் அவள் தொப்புளை மறைத்திருந்தது. அவள் விரல்களை புடவையின் மடிப்பில் வைத்து, மெதுவாக கீழே இறக்கினாள்—அவள் மூச்சு கனமாக இருந்தது, அவள் இதயம் வேகமாக துடித்தது. அவள் தொப்புள், ஒரு சிறிய, வட்டமான அழகுடன், மெதுவாக வெளிப்பட்டது—அவள் வயிறு, மென்மையாகவும், சற்று நீளமாகவும் இருந்தது, வெளிர் நீல புடவையின் ஒளியில் மென்மையாக மின்னியது. மணியின் கண்கள் விரிந்தன, அவனது பார்வை ஆர்வத்துடனும் உற்சாகத்துடனும் அவள் தொப்புளில் பதிந்தது—அவன் மூச்சு சற்று வேகமாக இருந்தது, அவன் உடல் ஒரு சூடு வெளியிடுவது போல வனிதாவுக்கு தோன்றியது.
அறையில் ஒரு ம silence ஆன அமைதி நிலவியது—இருவரும் உறைந்து நின்றனர், மணியின் கண்கள் அவள் தொப்புளை ஆராய்ந்தன, அவன் பார்வை ஒரு தீவிரமான ஆசையுடன் அவள் வயிற்றை சுற்றி அலைந்தது. வனிதா, தன் உடலை ஒரு பொருளாக உணர்ந்தாள்—அவள் கண்கள் தரையை பார்த்தன, அவள் உதடுகள் சற்று நடுங்கின. சுமார் இரண்டு நிமிடங்கள் இந்த அமைதி நீடித்தது—வெளியே ஒரு தொலைவில் ஒலித்த மோட்டார் சத்தம் மட்டுமே அந்த ம silence ஆனை கலைத்தது. வனிதா, மெதுவாக புடவையை மீண்டும் சரி செய்து, மணியை பார்க்காமல், ஒரு கனமான குரலில் கூறினாள்:
·       "லேட் ஆகுது, நான் போகணும்."
மணி, இன்னும் அதிர்ச்சியிலும் ஆர்வத்திலும், தடுமாறி பதிலளித்தான்:
·       "சரி, மேடம்… சரி… தேங்… தேங்க்ஸ், மேடம்… தேங்க்ஸ்…"
அவன் கண்கள் இன்னும் அவள் இடுப்பு பகுதியில் பதிந்திருந்தன, ஆனால் வனிதா அவனை கவனிக்காமல், பையை எடுத்து, விரைவாக கதவை நோக்கி நடந்தாள். மேடம்  நீங்க அன்று போட்டிருந்த கருப்பு சேலையை low hipல் அணிந்து வாருங்கள் என்று மணி சொல்வதை அவள் கேட்டாள்,  எதுவும் சொல்லாமல் அவள் தொடர்ந்து வெளியே நடந்தாள். அவள் காரில் ஏறி, வீட்டை நோக்கி புறப்பட்டபோது, அவள் கண்களில் சிறு கண்ணீர் துளிர்த்தது—அவள் மனம் அவமானம், பயம், மற்றும் குற்ற உணர்வில் மூழ்கியிருந்தது. சாலையின் ஒளி அவள் முகத்தில் பட்டு மின்னியது, ஆனால் அவள் உள்ளம் இருளில் மூழ்கியிருந்தது.
வீட்டை அடைந்தவுடன், மைத்திலியும் குழந்தைகளும் பயணத்திற்கு தயாராகி, பைகளுடன் நின்றிருந்தனர்—வாசலில் ஒரு கேப் காத்திருந்தது. மைத்திலி, குழந்தைகளை ஒருங்கிணைத்து, வனிதாவை பார்த்து, ஒரு புன்னகையுடன் கூறினாள்:
·       "வனிதா, நாங்க கிளம்பறோம். திங்கட்கிழமை திரும்புவோம். நீ நல்லா ரெஸ்ட் எடு."
குழந்தைகள், உற்சாகமாக வனிதாவை அணைத்து, கூறினார்கள்:
·       "அம்மா, தாத்தா வீட்டுக்கு போறோம்! ஐ லவ் யூ!"
வனிதா, ஒரு புன்னகையை முகத்தில் வரவழைத்து, அவர்களை அணைத்து, மெதுவாக கூறினாள்:
·       "சரி, குட்டீஸ். கவனமா போய்ட்டு வாங்க."