Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

A Looming Shadow

அடுத்த நாள் காலை, வனிதா கண் விழித்தபோது, வினித் ஆபீஸ் பயணத்திற்கு தயாராகிக் கொண்டிருப்பதை கண்டாள்—அவன் ஒரு சாம்பல் சூட்டில், தன் பையில் ஆவணங்களை ஒழுங்கு செய்து கொண்டிருந்தான். அவள் எழ முயன்றபோது, வினித் அவளை பார்த்து, மென்மையாக கூறினான்:
·       "சாரி, வனிதா, உன்னை டிஸ்டர்ப் பண்ண விரும்பல. நீ தூங்கிட்டு இருந்த."
வனிதாவின் முகம் வாடியிருந்ததை கவனித்த வினித், அவள் அருகில் அமர்ந்து, அவள் கையை மெதுவாக பற்றி, ஆறுதலாக கேட்டான்:
·       "என்னாச்சு? முகம் ஏன் இப்படி இருக்கு?"
வனிதா, ஒரு புன்னகையை முகத்தில் வரவழைத்து, மெதுவாக பதிலளித்தாள்:
·       "ஒண்ணுமில்ல, கொஞ்சம் வேலை பிரஷர்."
வினித், அவளை உறுதிப்படுத்தி, கூறினான்:
·       "புரியுது. நீ கவலைப்படாதே, ஞாயிறு ஃபுல்லா ரெஸ்ட் எடு. நான் திங்கட்கிழமை மதியம் வந்துடுவேன்."
அவன் ஒரு சிறு முத்தத்தை அவள் நெற்றியில் கொடுத்து, பையை எடுத்து வெளியேறினான். வனிதா, படுக்கையில் ஒரு கணம் உறைந்து, அவன் பயணத்தின் அமைதியை உணர்ந்தாள்—ஆனால், மணியுடனான ஞாயிறு சந்திப்பு பற்றிய பயம் அவள் இதயத்தை கனமாக்கியது.
அவள் எழுந்து, குளியலறையில் மனதில் நிறைய குழப்பங்களுடன் குளிர்ந்த நீரில் நீண்ட நேரம் குளித்தாள்., புத்துணர்ச்சி பெற்று, ஒரு வெளிர் நீல புடவையை தேர்ந்தெடுத்து அணிந்தாள்—புடவையின் மென்மையான துணி அவள் உடலை மெதுவாக அணைத்தது, ஆனால் அவள் மனம் ஒரு புயலில் சிக்கியிருந்தது. வெளியே வந்தவள், மைத்திலியை ஹாலில் கண்டாள்—மைத்திலி, தன் கணவருடன் தொலைபேசியில் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்:
·       "ஆமா, நீங்க ஏற்பாடு பண்ணுங்க. நானும் குழந்தைகளும் சனிக்கிழமை மாலை வரோம்."
மைத்திலி, வனிதாவை பார்த்து, கண்களால் சைகை செய்து, மேசையில் இருந்த உணவை எடுக்க சொன்னாள்—அவள் பேச்சில் மூழ்கியிருந்ததால், வனிதாவின் வாடிய முகத்தை கவனிக்கவில்லை. வனிதா, ஒரு சிறு தலையசைப்புடன், உணவை எடுத்து, சா�ப்பிடாமல், தன் பையை எடுத்து, காரை எடுத்து ஆபீஸுக்கு புறப்பட்டாள். சாலையில், அவள் கைகள் ஸ்டியரிங்கை இறுகப் பற்றின—அவள் இதயம் ஞாயிறு பற்றிய பயத்தில் வேகமாக துடித்தது, கண்கள் சாலையை பார்த்தாலும், மனம் இருளில் மூழ்கியிருந்தது.
குவாட்டர்ஸை அடைந்தவுடன், மணியும் சுமித்ராவும் வாசலில் வரவேற்றனர். வனிதா, மணியை கவனிக்காமல், சுமித்ராவை பார்த்து, வழக்கமான மரியாதையுடன் கேட்டாள்:
·       "சுமித்ரா, உன் பையன் இப்போ எப்படி?"
சுமித்ரா, ஒரு நம்பிக்கையான புன்னகையுடன் பதிலளித்தாள்:
·       "ரொம்ப நல்லா இருக்கான், மேடம். டாக்டர் இப்போ கவலை இல்லனு சொன்னாரு."
வனிதா, மணியை பார்த்து, ஒரு உலர்ந்த குரலில் மட்டும் கூறினாள்:
·       "குட் மார்னிங்."
அவள் உள்ளே நுழைந்து, மேசையில் அமர்ந்து, வழக்கமான வேலைகளை தொடங்கினாள்—கோப்புகளை ஒழுங்கு செய்து, மின்னஞ்சல்களை பதிலளித்து, தன் மனதை வேலையில் மூழ்கடிக்க முயன்றாள். மதிய உணவு நேரத்தில், மணியை தவிர்க்க, அவனை ஆபீஸுக்கு சில ஆவணங்களை எடுத்துச் செல்ல அனுப்பினாள்:
·       "மணி, இந்த ஃபைலை ஆபீஸ்ல கொடுத்துட்டு வா."
மணி, ஒரு சிறு தலையசைப்புடன் வெளியேறினான், வனிதா ஒரு கணம் நிம்மதி உணர்ந்தாள். சுமித்ராவுடன் மதிய உணவு சா�ப்பிடும்போது, சுமித்ரா தன் மகனின் முன்னேற்றம் பற்றி பேசினாள், ஆனால் வனிதாவின் மனம் வேறு எங்கோ இருந்தது.
மாலை நான்கு மணியளவில், சுமித்ரா எழுந்து, மன்னிப்பு கேட்டு கூறினாள்:
·       "மேடம், நான் கொஞ்சம் சீக்கிரம் போகணும். ஹாஸ்பிடலுக்கு ஒரு விசிட். ஆனா திங்கட்கிழமைல இருந்து எல்லாம் நார்மலா இருக்கும், என் பையன் இப்போ நல்லா இருக்கான்."
வனிதா, ஒரு சிறு புன்னகையுடன் பதிலளித்தாள்:
·       "சரி, சுமித்ரா. கவனமா போ."
சுமித்ரா வெளியேறியதும், குவாட்டர்ஸில் வனிதாவும் மணியும் மட்டுமே இருந்தனர். வனிதா, மணியின் இருப்பை பற்றிய பயத்தில், தன் கணினியில் வேலையை தொடர்ந்தாள்—அவள் விரல்கள் விசைப்பலகையில் நகர்ந்தன, ஆனால் அவள் எண்ணங்கள் ஞாயிறு பற்றிய பயத்தில் மூழ்கியிருந்தன. அரை மணி நேரம் கழித்து, மணி ஒரு டீ கோப்பையுடன் உள்ளே நுழைந்து, மேசையில் வைத்து, அவள் அருகில் நின்றான்—அவன் ம silence ஆக இருந்தாலும், அவன் கண்கள் அவள் உடலை மெதுவாக ஆராய்ந்தன. வனிதா, திரையில் இருந்து கண்களை நகர்த்தாமல், டீயை எடுத்து மெதுவாக குடித்தாள்—அவள் உதடுகள் கோப்பையை தொட்டன, ஆனால் அவள் மனம் ஒரு இருளில் சிக்கியிருந்தது.