Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

A Reluctant Agreement

வனிதா தன் மேசையில் அமர்ந்து, கணினித் திரையை உற்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்—அவள் கருப்பு புடவை ஒளிர்ந்தாலும், அவள் முகத்தில் ஒரு கனமான நிழல் தவழ்ந்தது. அவள் விரல்கள் விசைப்பலகையில் மெதுவாக நகர்ந்தன, ஆனால் அவள் மனம் வேறு உலகில் மூழ்கியிருந்தது—மணியுடனான ஒப்பந்தம், வீடியோவின் அச்சுறுத்தல், மற்றும் அவள் மரியாதைக்கு ஏற்படும் ஆபத்து ஆகியவை அவளை வாட்டின. அறையில் ஒரு கனமான அமைதி நிலவியது, கணினியின் மென்மையான முனகல் மற்றும் வெளியே தொலைவில் ஒலித்த பறவைகளின் சத்தம் மட்டுமே கேட்டன.
சற்று நேரம் கழித்து, மணி ஒரு கோப்பை டீயுடன் உள்ளே நுழைந்தான்—அவன் கைகள் சற்று நடுங்கின, ஆனால் அவன் முகத்தில் ஒரு தயக்கமான உறுதி தெரிந்தது. அவன் மெதுவாக டீ கோப்பையை வனிதாவின் மேசையில் வைத்து, ஒரு சிறு இருமலுடன் அவளை பார்த்தான். வனிதா, திரையில் இருந்து கண்களை நகர்த்தாமல், ம silence ஆக இருந்தாள்—அவள் முகத்தில் எந்த உணர்ச்சியும் தெரியவில்லை, ஆனால் அவள் இதயம் வேகமாக துடித்தது. அவள் டீயை தொடவில்லை, அவள் விரல்கள் தொடர்ந்து விசைப்பலகையில் நகர்ந்தன, ஆனால் அவள் எழுதியவை அவளுக்கு புரியவில்லை.
மணி, தயங்கி, மெதுவான குரலில் பேச ஆரம்பித்தான்:
·       "மேடம், அடுத்த வாரம் முதல் நான் வேற ஆபீஸுக்கு பத்து நாளைக்கு போகணும். அங்க இருக்கற அட்டெண்டர் ஆக்ஸிடென்ட்ல கால் உடைஞ்சு போச்சு."
அவன் ஒரு கணம் நிறுத்தி, பயத்துடனும் தடுமாற்றத்துடனும் தொடர்ந்தான்:
·       "அதனால… நாம இந்த சனிக்கிழமை ஃபிக்ஸ் பண்ணலாமா?"
அறையில் ஒரு ஆழமான அமைதி நிலவியது—வனிதாவின் விரல்கள் ஒரு கணம் விசைப்பலகையில் நின்றன, ஆனால் அவள் முகம் திரையை விட்டு நகரவில்லை. அவள் மனம் ஒரு புயலாக சுழன்றது—சனிக்கிழமை என்றால், மைத்திலி குழந்தைகளை அழைத்துச் செல்வாள், வினித் பயணத்தில் இருப்பான். ஆனால், அவள் மரியாதை, அவள் தன்மானம், மற்றும் ஜிஎம் சாரின் மதிப்பு ஆகியவை அவளை ஆட்டிப்படைத்தன. அவள் மணியை நிராகரித்தால், வீடியோ வெளியாகலாம்—அவள் வாழ்க்கை, குடும்பம், மற்றும் தொழில் எல்லாம் உடையலாம். ஆனால், அவன் கோரிக்கையை ஏற்றால், இது உண்மையில் முடியுமா? அவள் மனம் கேள்விகளால் நிறைந்திருந்தது.
சுமார் பத்து நிமிட அமைதிக்கு பிறகு, வனிதா மெதுவாக டீ கோப்பையை எடுத்து, ஒரு மிடறுடன் குடித்தாள்—அவள் கண்கள் இன்னும் திரையில் பதிந்திருந்தன, ஆனால் அவள் மனம் ஆழ்ந்த சிந்தனையில் மூழ்கியிருந்தது. டீயின் வெப்பம் அவள் உதடுகளை தொட்டது, ஆனால் அவளுக்கு எந்த சுவையும் தெரியவில்லை. அவள் கோப்பையை முடித்து, மேசையில் வைத்து, தொடர்ந்து திரையை பார்த்தபடி, ஒரு கனமான குரலில் கூறினாள்:
·       "இல்ல, ஞாயிறு . நான் ஆபீஸுக்கு வேலை பத்தி சொல்லிடறேன். சுமித்ராவும் அன்னிக்கு இல்ல, அவளுக்கு ஹாஸ்பிடல் போகணும்."
மணியின் குரலில் ஒரு திடீர் உற்சாகம் தெரிந்தது:
·       "சரி, மேடம்."
வனிதா, அவன் உற்சாகத்தை உணர்ந்து, உள்ளுக்குள் ஒரு கூச்சத்தை உணர்ந்தாள்—அவள் இதயம் கனமாக துடித்தது, ஆனால் அவள் முகத்தில் எந்த உணர்ச்சியும் காட்டவில்லை. அவள் தொடர்ந்து கூறினாள்:
·       "நாளைக்கு வேண்டிய டாக்குமென்ட்ஸ் இதோ இருக்கு. இதை ஆபீஸ்ல கொடுத்துடு."
அவள் ஒரு கோப்பை மணியிடம் நீட்டி, தன் பையை எடுத்து, மேலும் பேசாமல் குவாட்டர்ஸை விட்டு வெளியேறினாள். அவள் கார் ஏறி, வீட்டை நோக்கி பயணித்தபோது, அவள் இதயம் ஒரு கனமான தாளத்தில் துடித்தது—அவள் கண்கள் சாலையை பார்த்தாலும், அவள் மனம் ஞாயிற்றுக்கிழமை பற்றிய பயத்தில் மூழ்கியிருந்தது. அவள் உதடுகள் மெதுவாக நடுங்கின, ஆனால் அவள் கண்ணீரை அடக்கினாள்—அவள் மனதில் ஒரு குரல் மீண்டும் மீண்டும் கேட்டது: "இது முடியுமா? இது உண்மையில் முடியுமா?"