20-04-2025, 09:58 AM
A Day of Dread
அடுத்த நாள் காலை, வனிதா அதிகாலையில் கண் விழித்தாள்—அவள் பக்கத்தில் வினித் படுத்திருப்பதை கண்டு, ஒரு கணம் ஆறுதல் உணர்ந்தாள். அவள் மெதுவாக அவனை நோக்கி நகர்ந்து, அவன் மார்பில் தலை வைத்து, அவன் இதயத்துடிப்பை உணர்ந்தாள்—அவன் மார்பின் வெப்பம் அவளுக்கு ஒரு தற்காலிக நிம்மதியை அளித்தது. வினித், தூக்கத்தில் முனகினான்:
· "ஏன் இவ்வளவு சீக்கிரம் எழுந்த?"
வனிதா, மென்மையாக கேட்டாள்:
· "நீ எப்போ வந்த?"
வினித், கண்களை மூடியபடி பதிலளித்தான்:
· "இப்போ தான். மதியம் வரை ரெஸ்ட் எடுக்கணும். கொஞ்சம் வேலை பிரஷர்."
வனிதா, சோர்வான, தூக்கக் குரலில் கூறினாள்:
· "எனக்கும் தான்."
வினித், அவளை மெதுவாக அணைத்து, ஆறுதலாக கூறினான்:
· "புரியுது, வனிதா. இப்போ நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் கஷ்டப்பட்டு வேலை செய்ய வேண்டிய நேரம். கவலைப்படாதே, அம்மா உதவி பண்ணுவாங்க. திங்கட்கிழமை லீவுனு சொன்னாங்க, நாளை சனிக்கிழமை மாலை குழந்தைகளை அப்பா வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போறேனு சொன்னாங்க. நானும் இந்த வீக்எண்ட் பிசினஸ் ட்ரிப் போறேன், திங்கட்கிழமை மதியம் தான் திரும்புவேன். நீ ஞாயிற்றுக்கிழமை ஃபுல்லா ரெஸ்ட் எடு, எந்த டிஸ்டர்பன்ஸும் இல்லாம."
வனிதா, ஒரு சிறு முனகலுடன் பதிலளித்தாள்:
· "சரி."
அவள் அவன் மார்பில் சுமார் ஒரு மணி நேரம் படுத்திருந்தாள்—அவன் இதயத்துடிப்பு அவளுக்கு ஒரு தற்காலிக அமைதியை அளித்தாலும், மணியுடனான நாளைய சந்திப்பு பற்றிய பயம் அவள் மனதில் ஆழமாக பதிந்திருந்தது. பின்னர், அவள் எழுந்து, அலமாரியில் இருந்து ஒரு கருப்பு புடவையை எடுத்து, கருப்பு பிளவுஸுடன் அணிந்து, ஆபீஸுக்கு தயாரானாள்—வினித் இன்னும் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். அவள் முகத்தில் ஒரு கனமான புன்னகையுடன் வீட்டை விட்டு வெளியேறினாள்.
குவாட்டர்ஸை அடைந்தவுடன், மணியும் சுமித்ராவும் வாசலில் நின்று அவளை வரவேற்றனர். வனிதா, மணியை முற்றிலும் தவிர்த்து, சாதாரணமாக தோன்ற முயன்று, சுமித்ராவை பார்த்து கேட்டாள்:
· "சுமித்ரா, உன் பையன் இப்போ எப்படி இருக்கான்?"
சுமித்ரா, ஒரு சிறு புன்னகையுடன் பதிலளித்தாள்:
· "நல்லா இருக்கான், மேடம். ஆனா இன்னும் டாக்டர்ஸ் கவனமா இருக்க சொல்றாங்க."
வனிதா தலையசைத்து, உள்ளே நுழைந்து, தன் மேசையில் அமர்ந்து, வழக்கமான வேலைகளை தொடங்கினாள்—கோப்புகளை ஒழுங்கு செய்து, அறிக்கைகளை தயார் செய்து, தன் மனதை வேலையில் மூழ்கடிக்க முயன்றாள். ஆனால், மணியுடனான ஒப்பந்தம் அவள் மனதை ஆக்கிரமித்திருந்தது—அவள் கண்கள் திரையை பார்த்தாலும், அவள் எண்ணங்கள் அந்த பயமுறுத்தும் நாளை பற்றியே சுற்றின.
மதிய உணவு நேரத்தில், வனிதா, சுமித்ரா, மணி மூவரும் டைனிங் மேசையில் அமர்ந்தனர்—மணி ஹோட்டலில் இருந்து வாங்கி வந்த பிரியாணியை மேசையில் வைத்தான். சுமித்ரா, தன் மகனின் உடல்நிலை பற்றிய கவலைகளை பகிர்ந்து கொண்டிருந்தாள்:
· "மேடம், இந்த மருந்து செலவு தான் இப்போ பெரிய பிரச்சனை. ஆனா டாக்டர் நல்ல நம்பிக்கை கொடுக்கறாரு."
வனிதா, கவனிப்பது போல தலையசைத்தாலும், அவள் மனம் வேறு உலகில் இருந்தது—சுமித்ராவின் வார்த்தைகள் அவள் காதுகளை எட்டவில்லை. மணியுடனான ஒப்பந்தம், வீடியோவின் அச்சுறுத்தல், மற்றும் அவள் மரியாதைக்கு ஏற்படும் ஆபத்து ஆகியவை அவளை வாட்டின. சுமித்ரா, தன் கவலைகளில் மூழ்கி, வனிதாவின் ம silence ஆன மனநிலையை கவனிக்கவில்லை. மணி, ம silence ஆக அமர்ந்து, அவ்வப்போது வனிதாவை பார்த்தான்—ஆனால் அவள் அவனை முற்றிலும் தவிர்த்தாள்.
அடுத்த நாள் காலை, வனிதா அதிகாலையில் கண் விழித்தாள்—அவள் பக்கத்தில் வினித் படுத்திருப்பதை கண்டு, ஒரு கணம் ஆறுதல் உணர்ந்தாள். அவள் மெதுவாக அவனை நோக்கி நகர்ந்து, அவன் மார்பில் தலை வைத்து, அவன் இதயத்துடிப்பை உணர்ந்தாள்—அவன் மார்பின் வெப்பம் அவளுக்கு ஒரு தற்காலிக நிம்மதியை அளித்தது. வினித், தூக்கத்தில் முனகினான்:
· "ஏன் இவ்வளவு சீக்கிரம் எழுந்த?"
வனிதா, மென்மையாக கேட்டாள்:
· "நீ எப்போ வந்த?"
வினித், கண்களை மூடியபடி பதிலளித்தான்:
· "இப்போ தான். மதியம் வரை ரெஸ்ட் எடுக்கணும். கொஞ்சம் வேலை பிரஷர்."
வனிதா, சோர்வான, தூக்கக் குரலில் கூறினாள்:
· "எனக்கும் தான்."
வினித், அவளை மெதுவாக அணைத்து, ஆறுதலாக கூறினான்:
· "புரியுது, வனிதா. இப்போ நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் கஷ்டப்பட்டு வேலை செய்ய வேண்டிய நேரம். கவலைப்படாதே, அம்மா உதவி பண்ணுவாங்க. திங்கட்கிழமை லீவுனு சொன்னாங்க, நாளை சனிக்கிழமை மாலை குழந்தைகளை அப்பா வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போறேனு சொன்னாங்க. நானும் இந்த வீக்எண்ட் பிசினஸ் ட்ரிப் போறேன், திங்கட்கிழமை மதியம் தான் திரும்புவேன். நீ ஞாயிற்றுக்கிழமை ஃபுல்லா ரெஸ்ட் எடு, எந்த டிஸ்டர்பன்ஸும் இல்லாம."
வனிதா, ஒரு சிறு முனகலுடன் பதிலளித்தாள்:
· "சரி."
அவள் அவன் மார்பில் சுமார் ஒரு மணி நேரம் படுத்திருந்தாள்—அவன் இதயத்துடிப்பு அவளுக்கு ஒரு தற்காலிக அமைதியை அளித்தாலும், மணியுடனான நாளைய சந்திப்பு பற்றிய பயம் அவள் மனதில் ஆழமாக பதிந்திருந்தது. பின்னர், அவள் எழுந்து, அலமாரியில் இருந்து ஒரு கருப்பு புடவையை எடுத்து, கருப்பு பிளவுஸுடன் அணிந்து, ஆபீஸுக்கு தயாரானாள்—வினித் இன்னும் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். அவள் முகத்தில் ஒரு கனமான புன்னகையுடன் வீட்டை விட்டு வெளியேறினாள்.
குவாட்டர்ஸை அடைந்தவுடன், மணியும் சுமித்ராவும் வாசலில் நின்று அவளை வரவேற்றனர். வனிதா, மணியை முற்றிலும் தவிர்த்து, சாதாரணமாக தோன்ற முயன்று, சுமித்ராவை பார்த்து கேட்டாள்:
· "சுமித்ரா, உன் பையன் இப்போ எப்படி இருக்கான்?"
சுமித்ரா, ஒரு சிறு புன்னகையுடன் பதிலளித்தாள்:
· "நல்லா இருக்கான், மேடம். ஆனா இன்னும் டாக்டர்ஸ் கவனமா இருக்க சொல்றாங்க."
வனிதா தலையசைத்து, உள்ளே நுழைந்து, தன் மேசையில் அமர்ந்து, வழக்கமான வேலைகளை தொடங்கினாள்—கோப்புகளை ஒழுங்கு செய்து, அறிக்கைகளை தயார் செய்து, தன் மனதை வேலையில் மூழ்கடிக்க முயன்றாள். ஆனால், மணியுடனான ஒப்பந்தம் அவள் மனதை ஆக்கிரமித்திருந்தது—அவள் கண்கள் திரையை பார்த்தாலும், அவள் எண்ணங்கள் அந்த பயமுறுத்தும் நாளை பற்றியே சுற்றின.
மதிய உணவு நேரத்தில், வனிதா, சுமித்ரா, மணி மூவரும் டைனிங் மேசையில் அமர்ந்தனர்—மணி ஹோட்டலில் இருந்து வாங்கி வந்த பிரியாணியை மேசையில் வைத்தான். சுமித்ரா, தன் மகனின் உடல்நிலை பற்றிய கவலைகளை பகிர்ந்து கொண்டிருந்தாள்:
· "மேடம், இந்த மருந்து செலவு தான் இப்போ பெரிய பிரச்சனை. ஆனா டாக்டர் நல்ல நம்பிக்கை கொடுக்கறாரு."
வனிதா, கவனிப்பது போல தலையசைத்தாலும், அவள் மனம் வேறு உலகில் இருந்தது—சுமித்ராவின் வார்த்தைகள் அவள் காதுகளை எட்டவில்லை. மணியுடனான ஒப்பந்தம், வீடியோவின் அச்சுறுத்தல், மற்றும் அவள் மரியாதைக்கு ஏற்படும் ஆபத்து ஆகியவை அவளை வாட்டின. சுமித்ரா, தன் கவலைகளில் மூழ்கி, வனிதாவின் ம silence ஆன மனநிலையை கவனிக்கவில்லை. மணி, ம silence ஆக அமர்ந்து, அவ்வப்போது வனிதாவை பார்த்தான்—ஆனால் அவள் அவனை முற்றிலும் தவிர்த்தாள்.