Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

A Heavy Compromise

வனிதா, மணியின் அழுகையால் உறைந்திருந்தவள், மெதுவாக தன் மனதை ஒருங்கிணைத்து, குரலை உயர்த்தி கேட்டாள்:
·       "மணி, எழுந்து முகம் கழுவிட்டு வா."
மணி, கண்ணீரை துடைத்து, தலை கவிழ்ந்து சமையலறை மூலையில் இருந்த சிங்கை நோக்கி நடந்தான். வனிதாவும் எழுந்து, குளியலறைக்கு சென்று, குளிர்ந்த நீரால் முகத்தை கழுவி, புடவையை சரி செய்து, புத்துணர்ச்சியுடன் மேசைக்கு திரும்பினாள்—அவள் கருஞ்சிவப்பு புடவை இன்னும் நேர்த்தியாக இருந்தது, ஆனால் அவள் மனம் கனமாக இருந்தது. மணி, மேசைக்கு எதிரே நின்று, தயக்கத்துடன் அவளை பார்த்தான். வனிதா, குரலில் ஒரு கடினத்தன்மையுடன் கேட்டாள்:
·       "சரி, மணி. மொபைலை கொடு."
மணி, வார்த்தைகளை தடுமாறி, தலை கவிழ்ந்து பதிலளித்தான்:
·       "சரி, சரி, மேடம்… ஆனா, ஆனா… அதுக்கு முன்னாடி ஒரு சின்ன உதவி வேணும், மேடம்."
வனிதா, அதிர்ச்சியும் ஆத்திரமும் கலந்து, ஆனால் மென்மையாக கேட்டாள்:
·       "என்னது, மணி?"
மணி மீண்டும் அவள் காலடியில் விழுந்து, கெஞ்சினான்:
·       "சாரி, மேடம்! வேற வழி தெரியல, மேடம்! சாரி, மேடம்!"
வனிதா, அவன் கெஞ்சலை கேட்டு, உறுதியாக, ஆனால் பதற்றத்துடன் கேட்டாள்:
·       "என்னது, மணி? சொல்லு!"
மணி, தடுமாறி, தயங்கி, மெதுவாக கூறினான்:
·       "மேடம்… மேடம்… நான்… நான் உங்களோட ஒரு முழு நாள் இருக்கணும், மேடம். சாரி, மேடம்…"
அறையில் ஒரு ம silence ஆன அமைதி நிலவியது—வனிதாவின் மனம் அதிர்ந்தது, ஆனால் அவள் இதை ஓரளவு எதிர்பார்த்திருந்தாள். அவள் மேசையை உற்று பார்த்து, மனதிற்குள் சாத்தியமான விளைவுகளை எண்ணினாள்—அவன் கோரிக்கையை நிராகரித்தால், அவள் வேலைக்கு பிரச்சனை இல்லை, அவள் பாதுகாப்பும் உறுதியாக இருக்கும். ஆனால், அவள் மரியாதை, பெயர், மற்றும் ஜிஎம் சாரின் மதிப்பு—அவர் அவளை மகளாக கருதினார்—எல்லாம் கேள்விக்குறியாகும். மறுபுறம், இது மணியின் தவறு மட்டுமல்ல—அவளும் அவனை கிண்டலடித்து, எல்லைகளை மீறியிருந்தாள். அவன் கோரிக்கையை ஏற்றால், இது இங்கே முடியுமா? அவள் மனம் கேள்விகளாலும் பதில்களாலும் சுழன்றது.
சுமார் பத்து நிமிட அமைதிக்கு பிறகு, வனிதா, குரலில் ஒரு கனத்துடன் கேட்டாள்:
·       "மணி, இதுக்கு பிறகு நீ என்னை மறுபடி தொந்தரவு பண்ண மாட்டேனு உறுதி கொடுப்பியா?"
மணி, அதிர்ச்சியுடன் எழுந்து, அவளை எதிர்பாராத பதிலால் ஆர்வத்துடன் பார்த்து, விரைவாக கூறினான்:
·       "நிச்சயம், மேடம்! நிச்சயம்! நான் உறுதியா சொல்றேன், மேடம்! நீங்க சொல்லுற நாள்ல முதல்ல என் மொபைலை உங்களுக்கு கொடுத்துடுவேன், பிறகு நாம…."
மணி, வார்த்தைகளை முடிக்காமல் நிறுத்தினான். அவன் கண்கள் வனிதாவை உற்று பார்த்தன—வனிதா, அவன் கண்களை உறுதியாக பார்த்து, மெதுவாக கூறினாள்:
·       "சரி, நாளைக்கு. இந்த ஃபைலை ஆபீஸ்ல சமர்ப்பிச்சு, நான் சொன்ன டாக்குமென்ட்ஸை நாளைக்கு எடுத்துட்டு வா."
வனிதா, மேலும் பேசாமல், தன் பையை எடுத்து, குவாட்டர்ஸை விட்டு வெளியேறினாள்—அவள் கார் ஏறி, வீட்டை நோக்கி பயணித்தாள். மணி, மேசைக்கு அருகில், அதிர்ச்சியுடன் நின்று, அவள் பதிலை மனதிற்குள் உள்வாங்கினான்—அவன் கண்களில் ஒரு கலவையான ஆச்சரியமும் பதற்றமும் தெரிந்தன.
வீட்டை அடைந்தவுடன், வனிதா நேராக படுக்கையறைக்கு சென்று, கதவை மூடினாள்—அவள் கருஞ்சிவப்பு புடவையை அவிழ்க்காமல், தலையணையில் முகம் புதைத்து, ம silence ஆக அழ ஆரம்பித்தாள். அவள் கண்ணீர் தலையணையை ஈரமாக்கியது—அவள் மனம் குற்ற உணர்வு, பயம், மற்றும் அவமானத்தில் மூழ்கியிருந்தது. அவள் எப்போது தூங்கினாள் என்று அவளுக்கே தெரியவில்லை.
இரவு ஒன்பது மணியளவில், மைத்திலியின் கதவு தட்டும் சத்தம் அவளை எழுப்பியது. வனிதா, கண்களை துடைத்து, கதவை திறந்தாள்—மைத்திலி, ஒரு தட்டு உணவுடன் நின்று, மென்மையாக கூறினாள்:
·       "வனிதா, வினித் போன்ல சொன்னான், இன்னிக்கு அவன் வீடு திரும்ப நேரம் எடுக்கும் என்று கூறினான். குழந்தைகளுக்கு பாடம் சொல்லி கொடுத்து, சா�ப்பாடு கொடுத்து, தூங்க வச்சுட்டேன். நீ சாப்பிட்டு, ரெஸ்ட் எடு, கவலைப்படாதே."
வனிதா, ஒரு சிறு புன்னகையுடன் தலையசைத்து, உணவை வாங்கினாள்:
·       "சரி, அம்மா. தேங்க்ஸ்."
அவள் உணவை மெதுவாக சா�ப்பிட்டு, படுக்கையில் சரிந்தாள்—அவள் மனம் கவலைகளால் நிறைந்திருந்தது. நாளைய நாள், அவள் எடுத்த முடிவு, மற்றும் அதன் விளைவுகள் பற்றிய பயம் அவளை வாட்டியது. அவள் கண்களை மூடி, ஒரு அமைதியற்ற தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தாள், அவள் இதயம் இன்னும் கனமாக இருந்தது.