Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

 
A Touch of Lightness
அடுத்த நாள் காலை, வனிதா வழக்கம்போல குவாட்டர்ஸை அடைந்தாள்—அவள் ஒரு கரும் நீல பருத்தி புடவையை அணிந்திருந்தாள், தொப்புளுக்கு மேலே ஒழுங்காக சரி செய்யப்பட்டு, ஒரு வெள்ளை பிளவுஸுடன் நேர்த்தியாக பொருந்தியது. காரில் இருந்து இறங்கி, வாசலில் சுமித்ராவையும் மணியையும் கண்டாள்—சுமித்ரா ஒரு மஞ்சள் புடவையில், ஒரு சிறு பையை கையில் பிடித்திருந்தாள்; மணி ஒரு பச்சை சட்டையில், சற்று இயல்பான முகத்துடன் நின்றிருந்தான். வனிதா அவர்களை பார்த்து, ஒரு மென்மையான புன்னகையுடன் வாழ்த்தினாள்:
·       "வாங்க, அக்கா. மணி," என்று கூறினாள்.
சுமித்ரா ஒரு சிறு சிரிப்புடன் பதிலளித்தாள்:
·       "வாங்க, மேடம்."
மணியும் மெதுவாக பதிலளித்தான்:
·       "வாங்க, மேடம்."
மூவரும் உள்ளே நுழைந்து, வழக்கமான வேலைகளை தொடங்கினர்—வனிதா தன் மேசையில் அமர்ந்து, கோப்புகளை ஒழுங்கு செய்து, கம்ப்யூட்டரில் அறிக்கைகளை தயார் செய்தாள்; சுமித்ரா அவளுக்கு தேவையான டாக்குமென்ட்ஸை எடுத்து வந்து, சிறு உதவிகளை செய்தாள்; மணி ஆபீஸ் பொருட்களை கொண்டு வந்து, சமையலறையில் சிறு வேலைகளை கவனித்தான். நாள் ஒரு அமைதியான ஓட்டத்தில் சென்றது—வனிதாவின் மனம் நேற்றைய உரையாடலால் சற்று இலகுவாக இருந்தது, டெல்லி ட்ரான்ஸ்ஃபர் பற்றிய நம்பிக்கை அவளுக்கு ஒரு புது உற்சாகத்தை அளித்தது.
மதிய உணவு நேரத்தில், வனிதா, சுமித்ரா, மணி மூவரும் டைனிங் மேசையில் அமர்ந்தனர்—மணி ஹோட்டலில் இருந்து வாங்கி வந்த புலாவ் மற்றும் குருமாவை மேசையில் வைத்தான். மூவரும் சாப்பிட ஆரம்பித்தனர்—ஆரம்பத்தில் ஒரு அமைதி நிலவியது, ஆனால் சுமித்ரா ஒரு குறும்பு புன்னகையுடன், மணியை பார்த்து, மெதுவாக கிண்டலாக கேட்டாள்:
·       "மணி, என்னடா, இன்னும் உன் மனசு யாரு கிட்டயாவது அலையுதா? இல்ல, இப்போ எல்லாம் கிளீனா இருக்கியா?"
மணியின் முகம் உடனே சிவந்தது—அவன் ஒரு சிறு தயக்கத்துடன், தலை கவிழ்ந்து, முனகினான்:
·       "அய்யோ, அக்கா, என்ன இப்படி கேட்டுட்டீங்க? எல்லாம் போயி, இப்போ ஒண்ணுமில்லை."
வனிதா, மரியாதையை பராமரிக்க, அவர்களின் உரையாடலை கேட்காதவள் போல, தன் தட்டில் உணவை கவனித்தாள்—ஆனால் மணியின் அப்பாவியான எதிர்வினையை பார்த்து, அவள் மனதிற்குள் சிரித்தாள். அவன் கன்னங்கள் சிவந்து, கண்கள் தரையை பார்த்து, ஒரு குழந்தைத்தனமான வெட்கத்துடன் இருந்தது அவளுக்கு வேடிக்கையாக இருந்தது. சுமித்ரா மீண்டும் கிண்டலாக கேட்டாள்:
·       "அப்படியா, மணி? இனி உன்னை நம்பலாமா?"
மணி ஒரு சிறு சிரிப்புடன் பதிலளித்தான்:
·       "நம்புங்க, அக்கா. இனி எந்த பிரச்சனையும் இல்லை."
வனிதா அவர்களின் உரையாடலை கேட்டு, மனதிற்குள் மென்மையாக சிரித்தாள்—அவள் முகத்தில் ஒரு சிறு புன்னகை மின்னியது, ஆனால் அவள் அதை மறைத்து, உணவை தொடர்ந்து சாப்பிட்டாள். உணவு முடிந்து, மூவரும் மேசையை ஒழுங்கு செய்து, வேலையை மீண்டும் தொடங்கினர்—வனிதா தன் மேசையில் அமர்ந்து, ஒரு அறிக்கையை முடித்து, சுமித்ராவிடம் சில டாக்குமென்ட்ஸை கேட்டு, நாளை தொடர்ந்தாள். மணி சமையலறையில் கோப்பைகளை கழுவி, அவ்வப்போது ஆபீஸ் பொருட்களை எடுத்து வந்தான்—அவன் முகத்தில் ஒரு சிறு இயல்பு திரும்பியிருந்தது.
மாலையில், வனிதா ஆபீஸை விட்டு வெளியேறினாள்—அவள் மனம் ஒரு இலகுவான நிலையில் இருந்தது, மணியின் அப்பாவியான பதில்கள் அவளுக்கு ஒரு சிறு மகிழ்ச்சியை அளித்திருந்தன. சுமித்ராவை பார்த்து, ஒரு புன்னகையுடன் கூறினாள்:
·       "பை, அக்கா."
பின்னர், மணியை பார்த்து, மென்மையாக கூறினாள்:
·       "பை, மணி."
மணி ஒரு சிறு புன்னகையுடன் தலையசைத்தான்—வனிதாவின் வார்த்தைகள் அவனுக்கு ஒரு சிறு ஆறுதலை அளித்தன. அவள் காரில் ஏறி, வீட்டை நோக்கி பயணித்தாள்—வானம் மாலை நேரத்தில் ஒரு மென்மையான ஆரஞ்சு நிறத்தில் மின்னியது, காற்று அவள் முகத்தில் பட்டு, அவளுக்கு ஒரு சிறு நிம்மதியை அளித்தது.
வீட்டை அடைந்தவுடன், வனிதா ஒரு வெளிர் பச்சை நைட்டியை அணிந்து, குழந்தைகளுடன் அமர்ந்து பாடம் சொல்லிக் கொடுத்தாள்:
பின்னர், வினித்துடன் படுக்கையில் சரிந்து, ஒரு சிறு உரையாடலை பகிர்ந்தாள்—அவன் அவளிடம் அன்றைய நாளை பற்றி கேட்டு, சிரித்து, "நல்லா ரெஸ்ட் எடு," என்று கூறினான். வனிதா அவன் கையை மெதுவாக பற்றி, ஒரு சிறு புன்னகையுடன் தலையசைத்தாள்—அவள் கண்களை மூடி, ஒரு அமைதியான தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தாள்; அவள் மனதில், ஒரு புது தொடக்கத்திற்கான நம்பிக்கை மெதுவாக வளர்ந்தது.