Fantasy இருட்டின் ஆழத்தில்... வக்கிரத்தின் வாசனை! (BDSM Story) 16.04.2025

[Ayns]

அடுத்த நாள் காலை வித்யா வழக்கம்போல் கண் விழித்தாள். ஆனால் இன்று ஏதோ வித்தியாசமாக இருந்தது. அவளுக்காக ஒரு கட்டளை காத்திருக்கிறது என்ற எண்ணம் அவளை ஒருவிதமான பதற்றத்துடனும் அதே நேரத்தில் ஆர்வத்துடனும் வைத்திருந்தது. 

அவள் போனை எடுத்தாள். ஒரு புதிய செய்தி வந்திருந்தது - அர்ஜுனிடமிருந்து.

வசந்தம், இன்று நீங்கள் அலுவலகத்திற்குச் செல்லத் தேவையில்லை. வீட்டில் இருங்கள். மதியம் சரியாக 12 மணிக்கு எனக்கு ஒரு காணொளி அழைப்பு (video call) செய்ய வேண்டும். நீங்கள் என்ன அணிந்திருக்க வேண்டும் என்பதை நான் அப்போது சொல்கிறேன். எந்த கேள்வியும் கேட்கக்கூடாது. புரிகிறதா?"

வித்யா அந்த கட்டளையைப் படிச்சதும் அவளோட இதயம் படபடன்னு அடிச்சுக்க ஆரம்பிச்சது. ரத்தம் சூடாகி உடம்பு முழுக்க பாய்ஞ்ச மாதிரி ஒரு உணர்வு. அவளுக்குள்ள ஒருவித கலவையான உணர்ச்சிகள் - பயம், பரவசம், எதிர்பார்ப்பு எல்லாம் ஒண்ணா கலந்து ஒரு வினோதமான கலக்கத்தை ஏற்படுத்துச்சு. அவ கையை வெச்சு நெஞ்சை பிடிச்சிக்கிட்டா. 

இது ஆரம்பம். அவளுடைய புதிய வாழ்க்கையின் முதல் அடியை அவள் எடுத்து வைக்கப் போறாள். என்ன நடக்கப்போகிறது என்றறிய அவள் ஆவலுடன் காத்திருந்தாள். 

அவள் "புரிகிறது, எஜமான்" என்று பதிலளித்தாள். 

அந்த வார்த்தைகளை டைப் பண்ணும்போதே அவளுக்குள்ள ஒரு புதுவித உணர்வு. 

அதுவரைக்கும் யாரையும் 'எஜமான்'னு கூப்பிட்டது இல்ல. 

அதுவே ஒரு வித்தியாசமான அனுபவமா இருந்துச்சு. ஒரு மாதிரி தலை சுத்துற மாதிரி இருந்துச்சு அவளுக்கு.
அன்று அவள் ஒவ்வொரு நொடியும் அந்த மதிய நேரத்திற்காகக் காத்திருந்தாள். அவளோட வழக்கமான உலகத்துல இருந்து விலகி, ஏதோ ஒரு கனவு உலகத்துக்குள்ள போற மாதிரி ஒரு மயக்கம். கடிகாரம் ஒவ்வொரு நிமிஷமும் நகர்வது அவளுக்கு ஒரு யுகமா தெரிஞ்சது. மூச்சு வேகமா வந்தது. கைகள் லேசா நடுங்க ஆரம்பிச்சது. என்ன செய்ய போறோம், எப்படி பேசப்போறோம்னு பல எண்ணங்கள் மனசுல ஓடிட்டு இருந்துச்சு. ஒரு மாதிரி தன்னிலை மறந்த மாதிரி இருந்தா.

வித்யா தன் அறையை ஒரு புனிதமான இடத்தைப் போல் சுத்தம் செய்தாள். தரைய தொடைச்சா. ஜன்னல் கண்ணாடிகளை துடைச்சா. ஒவ்வொரு தூசித் துகளையும் அகற்றி, எல்லா பொருட்களையும் ஒழுங்கா அடுக்கி வெச்சா. வாசனை திரவியம் தெளிச்சா. வெளிச்சம் அவள் முகத்தில் சரியாக விழும்படி விளக்குகளை சரிசெய்தாள். கேமரா எந்த ஆங்கிள்ல இருந்தா நல்லா இருக்கும்னு யோசிச்சு அதை மாத்தி மாத்தி வெச்சு பார்த்தா. அவளுக்குள்ள ஒருவித பதட்டம் இருந்துட்டே இருந்துச்சு. இதெல்லாம் பண்ணும்போது அவ மனசு அங்க இல்ல. ஏதோ ஒரு வெறியோட பண்ணிட்டு இருந்தா.

அவள் அணிந்திருந்த தளர்வான ஆடைகளை மாற்றி, ஒரு மெல்லிய காட்டன் ஸ்லீவ்லெஸ் டாப் மற்றும் இறுக்கமான லெகிங்ஸை அணிந்தாள் - அதிகம் வெளிப்படுத்தாத, அதே நேரத்தில் அவள் உடலின் வடிவத்தை லேசாகக் காட்டும் உடை. என்ன டிரஸ் போடலாம்னு ரொம்ப நேரம் யோசிச்சா. 

ஒவ்வொண்ணா எடுத்து போட்டு பார்த்தா. இது சரியா இருக்குமா, இல்ல வேற மாத்தணுமான்னு குழப்பமா இருந்துச்சு. 

அவளோட கட்டுப்பாடே இல்லாம ஏதோ ஒரு பொம்மை மாதிரி செஞ்சிட்டு இருந்தா.
பதற்றம் அவளை அரித்துக்கொண்டிருந்தது. மதியம் பன்னிரண்டு மணி நெருங்க நெருங்க அவள் நாடித் துடிப்பு அதிகரித்தது. கைகள் நடுங்கி வியர்க்க ஆரம்பிச்சது. 

கணினியின் முன் அமர்ந்திருந்தாள், கேமரா ஆன் செய்யப்பட்டிருந்தது. திரையில் தன்னுடைய பிரதிபலிப்பு ஒருவித கலக்கமான எதிர்பார்ப்புடன் அவளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. 

அவ கண்ணாடியில தன்னையே பார்த்துக்கிட்டு சரியா இருக்கோன்னு திரும்ப திரும்ப செக் பண்ணிக்கிட்டா. உதடுகள் வரண்டு போயிருந்ததால அதை ஈரப்படுத்தினாள். நாக்கு உள்ள வரல. தொண்டை குழிய அடைச்ச மாதிரி இருந்துச்சு. மனசுல ஆயிரம் கேள்விகள் ஓடிட்டு இருந்துச்சு. 

என்ன பேசப்போறோம், அவர் என்ன சொல்லுவார், எப்படி நடந்துகொள்ளணும்னு எதுவுமே தெரியாம ஒருவித தவிப்போட காத்துக்கிட்டு இருந்தா. சுத்தி என்ன நடக்குதுன்னே தெரியாத ஒரு மயக்கத்துல இருந்தா வித்யா."

சரியாக பன்னிரண்டு மணி அடித்தது. கணினித் திரையில் அழைப்பு வந்தது. 'நிழலின் ஆதிக்கம்' என்ற பெயர் திரையில் மின்னியது. 

வித்யாவுக்கு உள்ளுக்குள்ள ஒருவித நடுக்கம். கைகள் லேசா சில்லிட்டு போயிருச்சு. அவ ஒரு ஆழமான, நடுக்கமான மூச்சை எடுத்து அழைப்பை ஏற்றாள். அவளோட இதயம் படபடன்னு அடிச்சுக்கிட்டே இருந்தது. தொண்டை குழிய அடைச்ச மாதிரி இருந்துச்சு.

திரை மெல்ல வெளிச்சமானது. அங்கே... அர்ஜுன்.

வித்யா இதற்கு முன்பு அவனைப் பார்த்ததே இல்லை. அவனுடைய குரலில் இருந்த அந்த அழுத்தமும், வார்த்தைகளில் இருந்த கட்டளையிடும் தொனியும் அவளுக்குள் ஒரு கட்டுப்பாடு மிக்க, கம்பீரமான உருவத்தை மனதில் வரைந்திருந்தது. ஆனா இப்ப திரையில் தெரிஞ்சவன்... அவளுடைய கற்பனையின் எல்லைகளைத் தாண்டியிருந்தான். அவ எதிர்பார்த்ததைவிட ரொம்ப வித்தியாசமா இருந்தான்.

அவன் கூர்மையான, நன்கு செதுக்கிய முகமும், ஆழமான, கருப்பு நிற கண்கள் ஒருவித மர்மத்தையும் ஊடுருவும் பார்வையையும் வெளிப்படுத்தின. அந்த கண்கள் வித்யாவையே உத்து பார்க்கிற மாதிரி இருந்தது. அவனுடைய அடர்த்தியான, நேர்த்தியாக வெட்டப்பட்ட புருவங்கள் ஒரு அழுத்தமான, சிந்தனைமிக்க தோற்றத்தை அளித்தன. அவனோட ஒவ்வொரு முக பாவனையும் ஒருவித அதிகாரத்தை காட்டுச்சு. அவன் உதடுகள் மெல்லியதாக, நேர்கோடாக இருந்தன - ஒரு கணம் ஒரு புன்னகையின் மெல்லிய சாயல் தோன்றியதோ என்று வித்யா நினைத்தாள், ஆனா அது அவளுடைய நரம்புகளின் விளைவாக இருந்திருக்கலாம். ஏன்னா அவளோட உடம்பு முழுக்க ஒருவித நடுக்கம். அவன் கருப்பு நிற, உயர் கழுத்துடைய (high-neck) சட்டையை அணிந்திருந்தான், அது அவனுடைய வெளிறிய, மென்மையான சருமத்திற்கு ஒரு கம்பீரமான மாறுபாட்டை அளித்தது. அந்த சட்டை அவனோட கழுத்தை இன்னும் உயரமா காட்டுச்சு. அவனுடைய பின்னணியில் ஒரு மங்கலான புத்தக அடுக்கும், ஒரு வேலை மேசையின் ஓரமும் தெரிந்தது - ஒரு ஒழுங்கான, கட்டுப்பாடு மிக்க சூழல். எல்லாம் ஒரு அரண்மனை மாதிரி இருந்துச்சு. அங்க எந்த குழப்பமும் இல்ல.

வித்யா அவனைப் பார்த்த முதல் நொடியில் ஒருவித மின்சாரம் அவள் உடலில் பாய்ந்தது. அது வெறும் அதிர்ச்சி மட்டுமல்ல, ஒரு விவரிக்க முடியாத, ஆழமான ஈர்ப்பு. அவளுக்கு என்ன சொல்றதுன்னே தெரியல. 

இத்தனை நாட்களாக அவள் ஆன்லைனில் மட்டுமே அறிந்திருந்த அந்த ஆளுமை இப்போது அவளுடைய கண் முன்னே, நிஜமாகவே இருந்தார். அவனுடைய ஒவ்வொரு அசைவையும், ஒவ்வொரு சிறு முகபாவனையையும் அவள் உன்னிப்பாகக் கவனித்தாள். அவனோட ஒவ்வொரு அசைவும் அவள கட்டுப்படுத்துற மாதிரி இருந்தது. அவ அவனை இமைக்காம பாத்துக்கிட்டே இருந்தா.

அர்ஜுன் அவளைக் கூர்ந்து பார்த்தான். அவனுடைய கண்கள் அவளை ஒரு ஸ்கேனர் போல் மேலிருந்து கீழாக அலசுவது போல் இருந்தது. வித்யா தன்னுடைய தோற்றத்தைப் பற்றி ஒரு கணம் கூசியபடி கவலைப்பட்டாள். 

தான் சரியாக இருக்கிறோமா? 

அவன் எதிர்பார்ப்புகளை பூர்த்தி செய்வோமா? 

அவளுக்குள்ள ஒருவித பயம் வந்துச்சு. என்ன பண்ண போறோம்னு எதுவுமே தெரியாம ஒரு மாதிரி பரிதவிச்சு போனா. 

அவள் தலைமுடியை லேசாக ஒதுக்கிவிட்டாள், தன்னுடைய கைகளை மடியில் இறுக்கப் பிடித்துக்கொண்டாள். கைகள் எல்லாம் சில்லிட்டு போயிருச்சு. கால் விரல்கள் தரையை இறுக்கி பிடிச்சுக்கிட்ட மாதிரி இருந்தா. அவளோட உடம்புல சின்ன நடுக்கம். அவளோட மனசுல ஆயிரம் கேள்விகள். ஆனா எதையும் கேட்க முடியாம ஒரு மாதிரியான கட்டுப்பாட்டுல இருந்தா."

"வசந்தம்," 

அவனுடைய குரல் திரையில் ஒலித்தது. அதே அழுத்தமான, ஆழமான தொனி, ஆனா அதுல ஒரு மெல்லிய, கவனிக்கத்தக்க வேறுபாடு இருந்தது - 

ஒருவேளை இது முதல் நேரடி காட்சி என்பதனாலோ அல்லது அவளுடைய பதற்றத்தை அவன் உணர்ந்ததாலோ? 

அந்த குரல் அவளோட நரம்புக்குள்ள ஏறி இறங்குற மாதிரி இருந்தது. அவளோட உடம்புல ஒருவித சிலிர்ப்பு. 

"நான் உங்களை பார்க்கிறேன். உங்கள் முகம் சற்று பதற்றமாக இருப்பதாகத் தோன்றுகிறது."

வித்யாவுக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. 

அவ உதடுகள் லேசாகத் திறந்தன,  ஆனா வார்த்தைகள் தொண்டைக்குள்ளேயே நின்னு தயங்கிச்சு. ஒரு மாதிரி அடைச்ச மாதிரி இருந்துச்சு. அவளோட இதயம் வேகமா துடிச்சுக்கிட்டே இருந்தது. கைகள் லேசா நடுங்கிச்சு. உள்ளங்கை எல்லாம் வியர்த்து சில்லிட்டு போயிருச்சு. மூச்சு கூட வேகமா வந்தது. ஒரு மாதிரி சூடான காத்து உள்ள போயிட்டு வெளிய வர்ற மாதிரி இருந்துச்சு. அவ அவனைப் பார்த்து ஒரு மெல்லிய, நடுக்கமான புன்னகையை மட்டுமே பதிலாக அளித்தாள். அந்த சிரிப்புல ஒருவித பயமும், அதே சமயம் ஒரு சின்ன எதிர்பார்ப்பும் கலந்து இருந்துச்சு. ஒரு மாதிரி பரிதாபமா இருந்தது. அவளோட கண்ணால அவனை சரியா பார்க்கக்கூட முடியல. ஒரு மாதிரியான கூச்சம். வெட்கம் அவளை சுத்தி கட்டி போட்ட மாதிரி இருந்துச்சு. அவளோட பார்வை தரையை பார்த்த மாதிரியே இருந்தது.

அவளோட மனசுல ஆயிரம் எண்ணங்கள் ஓடிட்டு இருந்துச்சு. 

'நான் சரியாதான் டிரஸ் பண்ணிருக்கேனா? 

இது அவரோட ஸ்டைலுக்கு பொருந்துமா? 

என்னோட முடி சரியா இருக்கா? 

மேக்கப் ஓவரா இருக்கா? 

அவர் என்ன நினைக்கிறார்? 

என்ன பேசப்போறோம்? 

எப்படி நடந்துக்கணும்?'ன்னு ஒரே குழப்பம். அவளோட உடல் லேசா சூடாகுற மாதிரி இருந்தது. இதுவரைக்கும் ஆன்லைன்ல மட்டும்தான் பேசிட்டு இருந்தோம். 

இப்ப நேர்ல பார்க்கும்போது என்ன சொல்றதுன்னு தெரியாம ஒரு மாதிரியா இருந்தா. ஒரு மாதிரி சொர்க்கத்துக்கு போற மாதிரியும் நரகத்துக்கு போற மாதிரியும் ஒரு ஃபீலிங். இதுவரைக்கும் அவ அனுபவிக்காத ஒரு உணர்வு. அவளோட கட்டுப்பாடே அவகிட்ட இல்லாத மாதிரி ஒரு உணர்வு. என்ன பேசினாலும் தப்பா போயிடுமோன்னு ஒரு பயம். வித்யாவுக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. அவள் உதடுகள் லேசாகத் திறந்தன, ஆனால் வார்த்தைகள் தயங்கி நின்றன. அவள் அவனைப் பார்த்து ஒரு மெல்லிய, நடுக்கமான புன்னகையை மட்டுமே பதிலாக அளித்தாள்


"நான் உங்களுக்கு முதல் நேரடி கட்டளையை கொடுக்கிறேன்," அர்ஜுன் தொடர்ந்தான். 

அவனுடைய குரல் கொஞ்சம் கூட மாறாம, அதே அழுத்தத்தோட ஒலிச்சது. ஆனா அதுல ஒரு கண்டிப்பும், அதிகாரமும் கலந்து இருந்தது. அவனுடைய கண்கள் அவளைத் துளைப்பது போல் இருந்தது. அந்த பார்வை வித்யாவோட உடம்பு முழுக்க ஊடுருவி போன மாதிரி இருந்துச்சு. அவளோட ஒவ்வொரு அசைவையும் கவனிக்கிற மாதிரி ஒரு பார்வை. "இப்போது நீங்கள் அணிந்திருக்கும் உடையை எனக்கு முழுமையாகக் காட்டுங்கள். மேலும் நிமிர்ந்து உட்காருங்கள். உங்கள் தோள்களைப் பின்னால் தள்ளுங்கள். நான் உங்களை தெளிவாகப் பார்க்க விரும்புகிறேன்."


வித்யாவுக்கு என்ன செய்யறதுன்னே தெரியல. அவளோட இதயம் இன்னும் வேகமா அடிச்சுக்கிட்டே இருந்தது. கைகள் நடுங்கிச்சு. மூச்சு திணற ஆரம்பிச்சது. அர்ஜுனோட ஒவ்வொரு வார்த்தையும் அவளுக்குள்ள ஒருவித கலக்கத்தை ஏற்படுத்துச்சு. ஆனா அதுல ஒருவித ஈர்ப்பும் இருந்தது.

வித்யாவுக்கு லேசான பதற்றம் அதிகரித்தது. அவள் அணிந்திருந்த உடை அதிகம் வெளிப்படையாக இல்லாவிட்டாலும், யாரோ ஒருவர் தன்னை உற்று நோக்குவது அவளுக்கு ஒருவிதமான கூச்சத்தை ஏற்படுத்தியது. அவள் மெதுவாக தன்னுடைய கேமராவை மேலே உயர்த்தி, 
அவ மெதுவா எழும்பினா. கால் கொஞ்சம் தடுமாறுன மாதிரி இருந்துச்சு. அவளோட கைகளை உடம்போட ஒட்டி வெச்சுக்கிட்டு மெதுவா ஒரு ரவுண்டு சுத்தி வந்தா. அவ அணிஞ்சிருந்த உடையை அவனுக்கு காட்டுனா. அவளுக்குள்ள ஒருவித கூச்சம். 
தன்னுடைய முழு உடையையும் காட்டினாள். 

அவ நிமிர்ந்து உட்கார முயற்சி பண்ணா. ஆனா அவளோட உடம்பு கொஞ்சம் நடுங்கிட்டே இருந்தது. அவ தோள்களை பின்னாடி தள்ள முயற்சி பண்ணா. ஆனா அவளோட கைகள் நடுங்கிட்டு இருந்ததால அவளுக்கு சரியா பண்ண முடியல. அவளோட கண்ணால அர்ஜுுனை சரியா பார்க்க முடியல. ஒரு மாதிரி தரையை பார்த்த மாதிரியே இருந்தா. அவளோட மனசுல ஆயிரம் எண்ணங்கள் ஓடிட்டு இருந்தது. 

'நான் சரியாதான் பண்றேனா? அவருக்கு இது பிடிக்குமா? நான் என்ன பேசப்போறேன்?'ன்னு ஒரே குழப்பம். அவளோட உடம்பு லேசா சூடாகுற மாதிரி இருந்தது. அவளோட கன்னம் சிவந்து போயிருச்சு

அர்ஜுன் சில நொடிகள் அமைதியாகப் பார்த்தான். அவனுடைய முகத்தில் எந்த உணர்ச்சியும் வெளிப்படவில்லை - ஒரு நிதானமான மதிப்பீடு மட்டுமே தெரிந்தது. வித்யா தன்னுடைய இதயம் வேகமாக அடிப்பதை உணர்ந்தாள். அவள் ஏதேனும் தவறு செய்துவிட்டாளா? 

அவனுடைய அமைதி அவளுக்குள் ஒருவிதமான கவலையை ஏற்படுத்தியது.


"நல்லது," இறுதியாக அவன் சொன்னான். அவனுடைய உதடுகளில் ஒரு மெல்லிய, கிட்டத்தட்ட கண்ணுக்குத் தெரியாத புன்னகை தோன்றியது. "உங்கள் உடை போதுமானது. 

இப்போது, உங்கள் மேலாடையை - அந்த ஸ்லீவ்லெஸ் டாப்பை - மெதுவாக கழட்டு வசந்தம்."

வித்யாவுக்கு ஒரு கணம் அதிர்ச்சியாக இருந்தது. முதல் காட்சியிலேயே இப்படியா? அவளுடைய கன்னங்கள் சிவந்தன. ஆனால் அவளுடைய அடிபணியும் விருப்பம், அர்ஜுனிடம் அவளுக்கிருந்த அந்த விசித்திரமான நம்பிக்கை உடனடியாக மேலோங்கியது. அவள் கேள்விகள் கேட்கவில்லை. 

மெதுவாக தன்னுடைய கைகளை உயர்த்தி, டாப்பின் கீழ்ப்பகுதியைப் பிடித்தாள். கேமராவை சரியாகப் பாயிண்ட் செய்ய அவள் கைகள் லேசாக நடுங்கின.


அவள் மெதுவாக டாப்பை மேலே உயர்த்தினாள், அவளுடைய வயிறு மற்றும் மார்பின் ஒரு பகுதி வெளிப்பட்டது. அவள் பார்வையை கேமராவில் இருந்து விலக்கி, தரையைப் பார்த்தாள். அவளுடைய சுவாசம் வேகமாகவும் ஆழமாகவும் இருந்தது. அர்ஜுன் அவளைக் கூர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறான் என்ற எண்ணம் அவளை மேலும் கூசியடையச் செய்தது.

அவள் மேலாடையை முழுவதுமாக அகற்றியதும், அர்ஜுன் அவளை இன்னும் கூர்மையாகப் பார்த்தான். அவனுடைய கண்கள் அவளுடைய தோள்களிலும், கழுத்திலும், இப்போது வெளிப்பட்டிருந்த அவளுடைய மார்பின் மேல்பகுதியிலும் நிலைத்தன. வித்யா கூசியபடி தன்னுடைய கைகளால் தன்னைப் போர்த்திக்கொள்ளும் ஆசை ஏற்பட்டது, ஆனால் அவளுடைய எஜமானின் கட்டளை அவளைத் தடுத்தது.


"கைகளை எடுங்கள், வசந்தம்," அர்ஜுனின் கட்டளை உறுதியாகவும், அதே நேரத்தில் ஒரு மெல்லிய அதிகாரத்துடனும் இருந்தது. 

வித்யா மெதுவாக தன்னுடைய கைகளை அகற்றினாள். 

அவளுடைய முகம் நெருப்பைப் போல் சிவந்துபோனது. அவள் கண்களை மூடிக் கொண்டாள், இந்த அவமானத்தை எதிர்கொள்ளத் தயாராக இல்லை.

அர்ஜுன் ஒரு நிமிடம் அமைதியாக அவளைப் பார்த்தான். அவனுடைய பார்வை அவளை ஊடுருவுவது போல் இருந்தது - அவளுடைய கூச்சம், அவளுடைய பதற்றம், ஆனால் அதற்குள் ஒளிந்திருந்த அந்த அடிபணியும் விருப்பம் எல்லாவற்றையும் அவன் பார்ப்பது போல் இருந்தது. 

வித்யாவுக்குள் ஒரு விசித்திரமான கலவை உணர்வுகள் - கூச்சம், பதற்றம், அதே நேரத்தில் ஒருவிதமான விவரிக்க முடியாத கிளர்ச்சி, அவளுடைய கட்டுப்பாட்டை வேறொருவர் கையில் ஒப்படைப்பதில் இருந்த ஒரு வினோதமான சந்தோஷம்.


"கண்களைத் திறங்கள், வசந்தம்," அர்ஜுன் மெதுவாகச் சொன்னான். அவனுடைய குரலில் முன்பு இருந்த கண்டிப்பு குறைந்து, ஒரு மென்மையான தொனி கலந்திருந்தது. வித்யா தயக்கத்துடன் கண்களைத் திறந்தாள். அர்ஜுனின் முகத்தில் ஒரு மெல்லிய, கிட்டத்தட்ட கனிவான புன்னகை இருந்தது. "நீங்கள் அழகாக இருக்கிறீர்கள், வசந்தம்." அந்த வார்த்தைகள் அவளை லேசாகத் திகைக்க வைத்தன. 

அவளுடைய பயம் கொஞ்சம் குறைந்தது போல் இருந்தது. ஒருவிதமான அங்கீகாரம் அவளைத் தொட்டது.

"நன்றி, எஜமான்," அவள் மெல்லிய, நடுங்கும் குரலில் பதிலளித்தாள்.


"இன்று நாம் அதிகம் பேசப்போவதில்லை. இது உங்களை எனக்குக் காட்டுவதற்கான ஒரு அறிமுகம் மட்டுமே. உங்கள் கீழ்ப்படிதலை நான் நேரடியாகப் பார்க்க விரும்பினேன், நீங்கள் என் கட்டளைகளுக்கு கீழ்ப்படியத் தயாராக இருக்கிறீர்கள் என்பதை நான் பார்த்தேன். அது மகிழ்ச்சி அளிக்கிறது." 

அர்ஜுனின் பார்வை அவளுடைய கண்களை சந்தித்தது. "நாளை நான் உங்களுக்கு மேலும் கட்டளைகளை அனுப்புவேன். அதுவரை பொறுமையாக இருங்கள், என் உடைமை. நீங்கள் இப்போது போகலாம்."

அர்ஜுன் அழைப்பைத் துண்டித்தான். வித்யா கணினித் திரையை வெறித்துப் பார்த்தாள். அவளுடைய உடல் இன்னும் லேசாக நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. முதல் காணொளி அழைப்பு அவளுக்கு ஒரு ஆழமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தது - அதிர்ச்சி, கூச்சம், ஆனால் அதே நேரத்தில் ஒரு விவரிக்க முடியாத திருப்தி மற்றும் எதிர்பார்ப்பு. அவள் அவனைப் பார்த்தது அவளுடைய நம்பிக்கையை அதிகரித்திருந்தது. அவனுடைய கட்டுப்பாடு அவளை வசீகரித்தது. இந்த புதிய பயணம் அவளை எங்கு கொண்டு செல்லப் போகிறது என்ற ஆவல் அவளைச் சூழ்ந்தது. இனி அவள் வாழ்க்கை நிச்சயமாக முன்பு போல் இருக்கப் போவதில்லை. அந்த நிழலின் வசீகரம் அவளை முழுமையாக ஆட்கொள்ளத் தொடங்கியிருந்தது.

..................