Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

A Promise Renewed

வனிதா குளியலறையில் நிர்வாணமாக நின்று, சூடான நீரை உடலில் பாய்ச்சினாள்—நீர் அவள் தோலில் பட்டு, ஒரு தற்காலிக நிம்மதியை அளித்தாலும், அவள் மனதில் குற்ற உணர்வு மீண்டும் ஆட்கொண்டது. "நான் மறுபடி என் உறுதியை மீறிட்டேன்," என்று அவள் மனம் அவளை தாக்கியது—தன் கணவனை ஏமாற்றிய குற்றம் அவள் இதயத்தை கனமாக்கியது. அவள் கண்களில் சிறு கண்ணீர் துளிகள் தோன்றின—நீரோடு கலந்து, மறைந்தன. ஒரு ஆழ்ந்த மூச்சை இழுத்து, "இனி இப்படி நடக்க கூடாது," என்று தன்னை தேற்றி, அவள் அரை துண்டால் மார்பை மறைத்து, குளியலறையை விட்டு வெளியே வந்தாள்.
படுக்கையறையில், அங்கித் படுக்கையின் ஒரு முனையில் அமர்ந்திருந்தான்—அவன் கண்கள் தரையை உற்று பார்த்தன, அவனும் குற்ற உணர்வில் மூழ்கியிருப்பது வெளிப்படையாக தெரிந்தது. வனிதா அவனை ஒரு கணம் பார்த்து, படுக்கையின் மறு பக்கத்தில் தன் கருப்பு பேன்டியை தேடி எடுத்து, ஒரு கையால் மார்பை மறைத்து அணிந்தாள். அவள் அரை துண்டை அங்கித்திடம் நீட்டி, மென்மையாக கூறினாள்:
·       "வேற துண்டு இல்லை, அங்கித். இப்போ கிளம்ப வேண்டிய நேரம் ஆயிடுச்சு."
அங்கித் சூழ்நிலையை புரிந்து, துண்டை வாங்கி, எதுவும் பேசாமல் குளியலறைக்கு சென்றான். அவன் வெளியே வந்தபோது, நிர்வாணமாக, தலையை அந்த சிறு துண்டால் துவட்டிக் கொண்டிருந்தான்—படுக்கையில் அவன் உடைகள் ஒழுங்காக வைக்கப்பட்டிருந்தன. வனிதா அப்போது அடுத்த அறையில், ஆபீஸ் மேசைக்கு அருகிலுள்ள கண்ணாடி முன் நின்று, மெல்லிய மேக்கப் செய்து கொண்டிருந்தாள்—அவள் மெரூன் புடவையை மீண்டும் ஒழுங்காக அணிந்து, தொப்புளுக்கு மேலே சரி செய்து, இடுப்பை மறைத்திருந்தாள். அங்கித் உடுத்தி வெளியே வந்தவுடன், வனிதா கடிகாரத்தை பார்த்து, அவசரமாக கேட்டாள்:
·       "கிளம்பலாமா, அங்கித்? ஆறு மணி ஆயிடுச்சு, லேட் ஆகுது."
அங்கித் தலையசைத்து, மெதுவாக பதிலளித்தான்:
·       "ஆமா, போலாம்."
இருவரும் விரைவாக வெளியேறி, வனிதாவின் காரில் ஏறினர்—வனிதா ஸ்டியரிங்கை பிடித்து, ஏர்போர்ட்டை நோக்கி ஓட்ட ஆரம்பித்தாள். கார் பயணத்தில் முதல் பாதி தூரம் ம silence ஆக சென்றது—காற்று ஜன்னல் வழியாக உள்ளே வந்து, அவர்களின் மனதை சற்று ஆசுவாசப்படுத்தியது, ஆனால் குற்ற உணர்வு இன்னும் அவர்களை விடவில்லை. பயணத்தின் பாதியில், அங்கித் அமைதியை உடைத்து, மெதுவாக பேசினான்:
·       "சாரி, வனிதா. உன்னை மெரூன் புடவையில பார்த்தவுடனே, என்னால கன்ட்ரோல் பண்ண முடியல. முதல் முறை உன்னை பார்த்த உணர்வு மறுபடி வந்துடுச்சு—உன் புன்னகை, உன் அழகு, உன் அற்புதமான உடல்... எல்லாம் மனசுல திரும்பி வந்துடுச்சு. உன்னை ட்ரபிள் பண்ணி, வொரி பண்ணதுக்கு சாரி."
வனிதா அவன் குரலில் உணர்ச்சியை உணர்ந்தாள்—அவள் ஒரு கணம் அமைதியாக ஓட்டி, பின்னர் ஆழ்ந்த மூச்சுடன் பதிலளித்தாள்:
·       "நானும் தடுமாறிட்டேன், அங்கித். இது என் தப்பு. நான் கன்ட்ரோல் பண்ணியிருக்கணும், ஆனா ஏனோ என்னாலயும் முடியல. என் கணவனை ஏமாற்றினேன்னு நினைக்கும் போது ரொம்ப வலிக்குது. ஆனா நடந்தது நடந்து போச்சு. நாம பசங்க இல்ல, பெரியவங்க. இதை வொரி பண்ணி பயனில்லை. இதை மறந்துட்டு முன்னாடி போவோம். நம்ம பார்ட்னர்களுக்கு ராயலா இருப்போம்."
அவர்கள் பேச்சு முடிந்து, மீண்டும் ஒரு ஆழமான அமைதி நிலவியது—கார் ஏர்போர்ட்டை அடைந்தது. அங்கித் காரில் இருந்து இறங்கி, ஒரு கனமான மனதுடன் கூறினான்:
·       "இது நம்ம கடைசி மீட்டிங்கா இருக்கட்டும், வனிதா. இது ரெண்டு பேருக்கும் நல்லது. எல்லாத்துக்கும் தேங்க்ஸ், சாரி. பை."
வனிதா ஒரு உலர்ந்த புன்னகையுடன் பதிலளித்தாள்:
·       "பை, அங்கித்."
இருவரும் கனமான இதயத்துடன் பிரிந்தனர்—வனிதா காரை திருப்பி, வீட்டை நோக்கி ஓட்டினாள். இரவு எட்டு மணியளவில் வீட்டை அடைந்தவள், மாமியாரை பார்த்து, சோர்வுடன் கூறினாள்:
·       "அம்மா, வேலை அதிகமா இருந்துச்சு, ரொம்ப டயர்டா இருக்கு."
அவள் ஒரு மென்மையான பச்சை நைட்டி சூட்டை அணிந்து, படுக்கையில் சரிந்தாள்—கண்களில் இருந்து சிறு கண்ணீர் துளிகள் உருண்டன, அவள் மனதில் குற்ற உணர்வு அவளை ஆட்கொண்டது. அவள் கண்களை மூடி, தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தாள், ஆனால் அவள் மனம் அமைதியடையவில்லை.
இரவு பத்து முப்பது மணியளவில், வினித் அவளை மெதுவாக எழுப்பினான்—அவன் கையில் ஒரு தட்டு உணவுடன், அவள் அருகில் அமர்ந்தான்:
·       "வனிதா, கொஞ்சம் சாப்பிடு. வெறும் வயித்துல தூங்கக் கூடாது."
வனிதா எழுந்து, அவனை இறுக்கமாக கட்டிப்பிடித்தாள்—அவள் கண்கள் மீண்டும் கலங்கின. வினித் அவள் முதுகை மெதுவாக தட்டி, ஆறுதலாக கூறினான்:
·       "உன் வேலை பிரஷரை நான் புரிஞ்சுக்கறேன், வனிதா. இது வாழ்க்கையோட பார்ட் தான். விடு. பசங்களுக்கு நான் பாடம் சொல்லி கொடுத்துட்டேன், அம்மா அவங்களுக்கு சாப்பாடு கொடுத்துட்டாங்க."
வனிதா அவனை பார்த்து, நன்றியுடன் பதிலளித்தாள்:
·       "ரொம்ப தேங்க்ஸ், வினித். இப்படி புரிஞ்சுக்கறதுக்கு."
வினித் ஒரு சிறு புன்னகையுடன் எழுந்து, கூறினான்:
·       "சரி, எனக்கு கொஞ்சம் வேலை இருக்கு. சாப்பிட்டு தூங்கு, நான் ஹால்ல இருப்பேன். நீ ரெஸ்ட் எடு, நாளைக்கு ரன்னுக்கு தயாராகு."
அவன் சிரித்து வெளியேறினான்—வனிதா தட்டில் உணவை பார்த்து, மெதுவாக சாப்பிட்டாள். ஒவ்வொரு கவளமும் அவள் குற்ற உணர்வை ஆழப்படுத்தியது—அவள் மனதில், "நான் இனி எந்த சூழ்நிலையிலும் வினித்தை ஏமாற்ற மாட்டேன்," என்று உறுதியெடுத்தாள். உணவை முடித்து, தட்டை மேசையில் வைத்து, மீண்டும் படுக்கையில் சரிந்தாள்—இந்த முறை, அவள் மனம் ஒரு உறுதியுடன், தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தது; அறையின் மெல்லிய விளக்கு ஒளி அவளை மென்மையாக சூழ்ந்தது.