Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

A Return to Professionalism

அடுத்த நாள் காலை, வனிதா மெதுவாக எழுந்தாள்—ஜன்னல் வழியாக காலை ஒளி அவள் முகத்தில் பட்டு, அவளுக்கு ஒரு சிறு அமைதியை அளித்தது. அவள் படுக்கையை விட்டு எழுந்து, ஆபீஸுக்கு தயாராக ஆரம்பித்தாள்—குளித்து முடித்து, ஒரு பருத்தி துண்டை உடலில் சுற்றி, படுக்கையறையில் நின்றாள். புடவை தேர்ந்தெடுக்கும் போது, அவள் மனம் நேற்றைய நிகழ்வை நினைத்து, ஒரு சிறு எச்சரிக்கையுடன் தடுமாறியது—இன்று அவள் ஒரு தொழில்முறை தோற்றத்தை தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்தாள். அவள் ஒரு கருப்பு பிராவை அணிந்து, ஒரு பச்சை பெட்டிகோட்டை இடுப்பில் கட்டி, ஒரு கரும் பச்சை நிற பருத்தி புடவையை எடுத்தாள்—இது ஒரு தடிமனான துணி, வெளிப்படையாக இல்லாதது, ஆபீஸுக்கு ஏற்றது. அவள் புடவையை தொப்புளுக்கு மேலே ஒழுங்காக சரி செய்து, இடுப்பை முழுமையாக மறைத்து, ஒரு கருப்பு பிளவுஸுடன் பொருத்தினாள்—புடவை அவள் உடலை மென்மையாக சுற்றி, ஒரு கம்பீரமான தோற்றத்தை அளித்தது. அவள் முடியை ஒரு சிறு முடிச்சாக கட்டி, ஒரு மெல்லிய வாசனை திரவியத்தை தெளித்து, "இன்னிக்கு எல்லாம் ப்ரொஃபெஷனலா இருக்கணும்," என்று மனதிற்குள் முனகி, கேப்பில் ஏறினாள்.
குவாட்டர்ஸை அடைந்தவுடன், சுமித்ராவும் மணியும் வாசலில் காத்திருந்தனர்—சுமித்ரா ஒரு சிவப்பு புடவையில், ஒரு சிறு கூடையுடன் நின்றிருந்தாள்; மணி ஒரு சாம்பல் சட்டையில், ஒரு சிறு பையுடன், சற்று கலங்கிய முகத்துடன் தோன்றினான். வனிதா இறங்கி, "வாங்க, அக்கா," என்று சுமித்ராவை புன்னகையுடன் வாழ்த்தி, மணியை ஒரு சிறு தலையசைப்புடன் தவிர்த்தாள்—"மணி," என்று மட்டும் கூறி, அவனை நேரடியாக பார்க்காமல் உள்ளே நடந்தாள். மணியின் முகத்தில் ஒரு சிறு ஏமாற்றம் தோன்றியது—அவன் அவளை பார்த்து, "மேடம், வாங்க," என்று முனகினாலும், அவள் தவிர்ப்பை உணர்ந்து, அவன் தலை கவிழ்ந்தது. வனிதா சுமித்ராவுடன் நடந்து, நுழைவாயிலில் நின்று, "மணி, ஃபைல்ஸ் கொடு," என்று தொழில்முறையாக கேட்டு, அவன் கொடுத்தவற்றை வாங்கி, "ஆபீஸ்ல இருந்து இந்த டாக்குமென்ட்ஸை எடுத்துட்டு வா," என்று சாதாரணமாக கூறினாள்—அவள் குரலில் ஒரு உறுதியும் தூரமும் தெரிந்தது. பின்னர், அவள் சுமித்ராவுடன் டைனிங் மேசைக்கு சென்று, சுமித்ரா ஹோட்டலில் இருந்து வாங்கி வந்த பிரேக்ஃபாஸ்டை—பொங்கல் மற்றும் வடை—பகிர்ந்து சாப்பிட ஆரம்பித்தாள்.
சாப்பிடும் போது, சுமித்ரா தன் மகனின் உடல்நிலையை பற்றி பேசினாள்—"மேடம், இப்போ கொஞ்சம் பரவாயில்லை, ஆனா இன்னும் ஜூரம் போகல," என்று கூறினாள். வனிதா ஆறுதலாக, "அக்கா, அவனுக்கு சூடு தண்ணி துடைப்பு கொடு, சின்ன பசங்களுக்கு இஞ்சி டீ கொஞ்சம் குடுத்து பாரு," என்று சில டிப்ஸ் கொடுத்து, ஒரு சிறு புன்னகையை பகிர்ந்தாள்—அவள் மனம் சுமித்ராவுடன் நட்பாக இணைந்தது. மணி திரும்பி வந்தவுடன், வனிதாவின் மேசையில் வெறும் கோப்பையை பார்த்து, அவள் தன்னை தவிர்ப்பதை உணர்ந்தான்—அவன் முகம் சுருங்கி, அவன் மனதில் நேற்றைய தவறு மீண்டும் எழுந்தது. "நான் ஏன் அப்படி நடந்துக்கிட்டேன்? இதுக்கு முன்னாடி இப்படி பண்ணதே இல்லையே," என்று அவன் தன்னை திட்டி, ஒரு சிறு குற்ற உணர்வுடன் நின்றான். வனிதா அவனிடம் சில பேப்பர்களை கொடுத்து, "இதை ஆபீஸ்ல கொடு, மணி. இன்னும் கொஞ்சம் ஸ்டேஷனரி எடுத்துட்டு வா," என்று தொழில்முறையாக கூறினாள்—அவள் பார்வை அவனை தொடாமல், கோப்புகளில் மட்டும் நிலைகுத்தியது.
மணி திரும்பி வந்து, சுமித்ராவிடம் பொருட்களை கொடுத்தான்—சுமித்ரா "மணி, ரெண்டு பேருக்கும் லன்ச் எடுத்துட்டு வா," என்று கூற, மணி "சரி, அக்கா," என்று முனகி, வனிதாவின் புறக்கணிப்பை முழுமையாக உணர்ந்தான். "நான் தப்பு பண்ணிட்டேன், இனி தூரமா இருக்கணும்," என்று அவனும் முடிவு செய்து, ஒரு சிறு வருத்தத்துடன் வெளியேறினான். மதிய உணவின் போது, வனிதாவும் சுமித்ராவும் சிறு சிறு பேச்சுகளில் ஈடுபட்டனர்—சுமித்ரா "மேடம், உங்க பசங்க என்ன பண்ணறாங்க?" என்று கேட்க, வனிதா "அவங்க நல்லா படிக்கறாங்க, அக்கா," என்று சிரித்து பதிலளித்தாள். மணி ஒரு தூரத்தில் நின்று, அவர்களை பார்த்தான்—அவன் கண்களில் ஒரு சிறு வருத்தம் தோன்றியது, ஆனால் அவன் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தான். நாள் வழக்கம்போல சென்றது—மாலையில், வனிதா முடித்த பேப்பர்களை மணியிடம் கொடுத்தாள்—"இதை எடுத்துட்டு போ, மணி," என்று ஒரு புன்னகை இல்லாமல், தொழில்முறையாக கூறி, அவனுக்கு அவர்களுக்கு இடையே இனி அதிகாரப்பூர்வ உறவு மட்டுமே இருக்கும் என்பதை உணர்த்தினாள். பின்னர், அவள் கேப்பை நோக்கி வெளியேறினாள்—காற்று அவள் புடவையை மெல்ல அசைத்து, அவளுக்கு ஒரு சிறு நிம்மதியை அளித்தது.
வீட்டை அடைந்தவுடன், வனிதா ஒரு சிவப்பு இரண்டு துண்டு நைட்டியை அணிந்து, குழந்தைகளுடன் அமர்ந்து பாடம் சொல்லி கொடுத்தாள்—"இந்த சம்ம சரியா பண்ணு," என்று சிறுவனுக்கு விளக்கி, அவர்களை படுக்க அனுப்பினாள். வினித் ஏற்கனவே படுக்கையில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான்—அவன் மூச்சு ஒரு சீரான தாளத்தில் ஒலித்து, அறையை அமைதியில் ஆழ்த்தியிருந்தது. வனிதா அவன் அருகில் படுத்து, அன்றைய நாளை நினைத்தாள்—மணியின் சோர்ந்த முகம் அவள் மனதில் தோன்றியது; அவள் அவனை வேண்டுமென்றே புண்படுத்த விரும்பவில்லை, ஆனால் இருவருக்கும் நல்லது தூரத்தை பராமரிப்பது மற்றும் தொழில்முறையாக இருப்பது தான் என்று உணர்ந்தாள். "நான் இன்னிக்கு சரியா நடந்துக்கிட்டேன்," என்று அவள் மனதிற்குள் முனகி, ஒரு சிறு திருப்தியுடன் கண்களை மூடினாள்—அவள் மூச்சு சீராகி, அவள் தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தாள்; அறையின் மெல்லிய விளக்கு ஒளி அவளை சூழ்ந்து, அவள் மனதில் ஒரு சிறு அமைதி மலர்ந்தது.