Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

A Game Gone Too Far

அடுத்த நாள் காலை, வனிதா மெதுவாக எழுந்தாள்—சூரிய ஒளி திரைச்சீலைகளை ஊடுருவி, அவள் முகத்தில் பட்டு, அவளை ஒரு சிறு புன்னகையுடன் எழுப்பியது. அவள் படுக்கையை விட்டு எழுந்து, தன் வழக்கமான பணிகளை தொடங்கினாள்—மனதில் அன்று முடிக்க வேண்டிய வேலைகளை பட்டியலிட்டு, ஒரு சிறு உற்சாகத்துடன் நகர்ந்தாள். குளியலறைக்கு சென்று, சூடான நீரை வாளியில் நிரப்பி, தன் நைட்டியை கழற்றி, ஒரு பருத்தி துண்டை உடலில் சுற்றிக் கொண்டு வெளியே வந்தாள்—நீர் அவள் தோலில் ஒரு சிறு பளபளப்பை ஏற்படுத்தி, அவள் முடியை சற்று ஈரமாக்கியிருந்தது. சுமித்ராவை பற்றி நினைத்தவாறு, அவள் தன் உள்ளாடைகளை எடுத்து அணிய ஆரம்பித்தாள்—ஒரு கருப்பு பிராவை முலைகளுக்கு மேல் பொருத்தி, பட்டைகளை சரி செய்து, ஒரு பச்சை பெட்டிகோட்டை இடுப்பில் கட்டினாள். அவள் மொபைலை எடுத்து, சுமித்ராவுக்கு அழைத்தாள்—"அக்கா, உன் பையன் எப்படி இருக்கான்?" என்று கேட்டாள். சுமித்ரா ஒரு சோர்ந்த குரலில், "நல்லா இருக்கான், மேடம், ஆனா இன்னிக்கு மறுபடி ஹாஸ்பிடலுக்கு கூட்டிட்டு போகணும். இன்னிக்கு வர முடியாது," என்று பதிலளித்தாள். "பரவாயில்லை, அக்கா, நீ அவனை பார்த்துக்கோ. நான் மணியோட மேனேஜ் பண்ணிக்கறேன்," என்று வனிதா ஆறுதலாக கூறி, அழைப்பை முடித்தாள்.
"மணி" என்ற பெயர் அவள் மனதில் ஒரு குறும்பு எண்ணத்தை தூண்டியது—அவள் கருப்பு பிளவுஸை அணிந்து, புடவை தேர்ந்தெடுக்கும் போது, ஒரு சிறு சிரிப்புடன் ஒரு மெல்லிய கருப்பு புடவையை எடுத்தாள். இதை அவள் ஆபீஸுக்கு அணிந்து சென்றதில்லை—அதன் சிறு வெளிப்படைத்தன்மை அவள் உடலை சற்று வெளிப்படுத்தும் என்பது அவளுக்கு தெரியும், குறிப்பாக அவள் வயிறு மற்றும் தொப்புளை மணிக்கு ஒரு நல்ல காட்சியாக அளிக்கும். "இன்னிக்கு அவனை முழுசா டென்ஸ் ஆக்கி பார்க்கலாம்," என்று அவள் மனதிற்குள் சிரித்து, ஒரு சிறு கிளர்ச்சியுடன் புடவையை அணிந்தாள்—ஆனால் முதலில் அதை தொப்புளுக்கு மேலே ஒழுங்காக சரி செய்து, பிளவுஸுக்கும் இடுப்புக்கும் இடையே ஒரு சிறு இடைவெளியை மட்டும் விட்டாள். "கேப்ல இரங்கும் போது கீழே இறக்கிக்கலாம்," என்று அவள் திட்டமிட்டு, ஒரு சிறு புன்னகையுடன் தயாரானாள். வீட்டில் மைதிலி தயார் செய்த இட்லியை சாப்பிட்டு, "அம்மா, நான் கிளம்பறேன்," என்று கூறி, கேப்பில் ஏறினாள்—காரில் செல்லும் போது, மணியின் வரவிருக்கும் எதிர்வினையை நினைத்து, அவள் மனதிற்குள் சிரித்தாள்.
குவாட்டர்ஸை அடைந்தவுடன், வனிதா கேப்பில் இருந்து இறங்கினாள்—அவள் மெதுவாக புடவையை தொப்புளுக்கு சரியாக இறக்கி, சாதாரணமாக நடந்தாள். மணி வாசலில் நின்றிருந்தான்—இன்று அவன் ஒரு சுத்தமான நீல சட்டையும் கருப்பு பேன்ட்டும் அணிந்து, ஒரு புன்னகையுடன் அவளை வரவேற்றான்; அவன் புன்னகை சுமித்ராவின் இல்லாமையை அவனும் அறிந்து, அவளுடன் தனியாக இருக்க ஆர்வமாக இருப்பதை வெளிப்படுத்தியது. "மேடம், வாங்க," என்று அவன் கூறி, அவள் பின்னால் நடந்தான்—அவன் கண்கள் அவள் தோள்களில் சுருண்டு விழுந்த முடியில் இருந்து மெதுவாக கீழே நகர்ந்தன, அவள் இடுப்பையும் தொப்புளையும் பார்த்தவுடன், அவன் முகம் அதிர்ச்சியில் உறைந்தது. அவன் பேச்சு தடுமாறியது—"மேடம்... உள்ள... வாங்க," என்று அவன் முனக, வனிதா மனதிற்குள் சிரித்து, "சரி, மணி," என்று சாதாரணமாக பதிலளித்தாள். அவள் ஆபீஸ் மேசைக்கு சென்று, நாற்காலியில் அமர்ந்தாள்—அவள் அமரும் போது, மெல்லிய கருப்பு புடவை அவள் வெள்ளை தோலை வெளிப்படுத்தி, அவள் அரை தொப்புள் தெளிவாக தெரிந்தது; மணி ஒரு கணம் அதை பார்த்து, தன் மூச்சை இழுத்தான்.
"மணி, இந்த டாக்குமென்ட்ஸ் எடுத்துட்டு வா," என்று வனிதா கேட்டாள்—அவன் "சரி, மேடம்," என்று முனகி, வெளியே செல்லும் போது, அவள் "டீ எங்க?" என்று கேட்க, அவன் ஒரு கணம் தன் எண்ணங்களில் இருந்து விடுபட்டு, "சாரி, மேடம், இப்போ போடறேன்," என்று தடுமாறி, சமையலறைக்கு ஓடினான். வனிதா ஒரு சிறு புன்னகையை உதடுகளில் தவழ விட்டு, வேலையை தொடங்கினாள். மணி டீயுடன் திரும்பி, மேசை மூலையில் வைத்து, "மேடம், வேகமா வந்துடறேன்," என்று கூறி, அவள் பக்கவாட்டு இடுப்பை ஒரு நல்ல பார்வையுடன் பார்த்து வெளியேறினான்—வனிதா வேலையில் மூழ்கி, அதை கவனிக்கவில்லை. சிறிது நேரம் கழித்து, மணி டாக்குமென்ட்ஸுடன் திரும்பி, "மேடம், ஜிஎம் சார் சொன்ன பேப்பர்ஸ்?" என்று கேட்டான். "கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணு, முடிச்சுடறேன்," என்று வனிதா பதிலளித்தாள்—மணி தன் அதிர்ஷ்டத்தை நினைத்து, அவள் பக்கத்தில் நின்றான், அவன் கண்கள் அவளை மேலிருந்து கீழே ஆராய்ந்தன: அவள் நெற்றியில் இருந்து தொடங்கி, அவள் பெரிய கண்கள், மென்மையான கன்னங்கள், சிறு மூக்கு, சிவந்த உதடுகள், கூர்மையான கன்னம், நீண்ட கழுத்து, புடவையால் மறைக்கப்பட்ட முலைகள், மடிந்த இடுப்பு—அவன் கண்கள் அவள் வெளிப்பட்ட இடுப்பில் நிலைகுத்தி, அவன் உடல் சூடாகி, பின்னர் அவள் தொடைகளின் பக்கவாட்டு வளைவு, நக polish பூசப்பட்ட கால் விரல்கள், மீண்டும் அவள் முகத்திற்கு திரும்பி, அவள் பார்க்கிறாளா என்று சோதித்தான். வனிதா பேப்பரை முடித்து, அவனை திரும்பி பார்த்து கொடுக்கும் போது, அவன் தடுமாறி அதை வாங்கினான்—அவன் அதிர்ச்சியை பார்த்து, "இது போதும், இனி விளையாட்டை நிறுத்தணும்," என்று அவள் முடிவு செய்து, புடவையை முழுமையாக மறைத்து, வீட்டில் இருந்து கிளம்பிய போது அணிந்திருந்தபடி சரி செய்தாள்.
மணி வழக்கத்தை விட வேகமாக திரும்பினான், மேலும் பார்வைக்கு நம்பிக்கையுடன்—ஆனால் அவள் இடுப்பு மறைந்திருப்பதை பார்த்து ஏமாற்றமடைந்தான். மதியம், அவன் உணவு எடுத்து வந்து, "மேடம், சாப்பிடுங்க," என்று கூறினான்—வனிதா "தனியா சாப்பிட மாட்டேன், வா, உட்கார்," என்று அழைத்தாள். மணி ஒரு சிறு தயக்கத்துடன் உட்கார்ந்து, அவர்கள் சாப்பிடும் போது, "உன் ஃபேமிலி பத்தி சொல்லு," என்று வனிதா கேட்டாள்—அவன் தன் மனைவி மற்றும் மகளை பற்றி அன்புடன் பேசினான், "என் பொண்ணு டாக்டர் ஆகணும்னு ஆசை, மேடம்," என்று கனவுகளை பகிர்ந்தான். அவனது நல்ல குணங்களை அறிந்து, "இவனை டீஸ் பண்ணறதை நிறுத்தணும்," என்று வனிதா முடிவு செய்து, அவன் ஈர்ப்பை ஒரு சாதாரண ஆண்மையாக ஏற்றுக் கொண்டாள். மதியம் 4 மணியளவில், மணி டீயுடன் வந்து, "மேடம், டீ, ரொம்ப வேலை பண்ணிட்டீங்க," என்று கூறினான்—வனிதா கம்ப்யூட்டரில் தட்டச்சு செய்து, கைகளில் வலியுடன், "ஆ..." என்று முனகி, இரு கைகளையும் நீட்டி சோம்பல் முறித்தாள். அவள் வலது முலை புடவையில் இருந்து முழுமையாக வெளிப்பட்டு, பிளவுஸில் தெளிவாக தெரிந்தது—மணி அதை அருகில் பார்த்து, உடல் சூடாகி, ஒரு உயர் பதற்றத்தில் உறைந்தான்.
டீயை குடித்து, "தேங்க்ஸ், மணி," என்று வனிதா தொடர்ந்தாள்—5 மணியளவில், அவள் குளியலறைக்கு சென்று, முகத்தை கழுவி, சோர்வுடன் திரும்பினாள்; அவசரத்தில் புடவை சற்று கீழே இறங்கியிருப்பதை மறந்தாள். மேஜையருகில் நின்று "மணி, இங்க வா," என்று அழைத்து, பேப்பர்களை பார்த்தாள்—மணி, ஏற்கனவே உயர் பதற்றத்தில், அவள் வெளிப்பட்ட இடுப்பை பார்த்து, தன் பயத்தையும் மரியாதையையும் மறந்து, ஒரு தூய காமத்துடன் நெருங்கினான். அவன் வேண்டுமென்றே ஒரு காகிதத்தை கீழே தவற விட்டு, குனிந்து எடுக்கும் போது, அவள் இடுப்பையும் தொப்புளையும் அருகில் பார்த்தான்—அவள் தொப்புள் ஒரு மெல்லிய பள்ளமாக, அவள் வெள்ளை தோலுக்கு மத்தியில் பளபளத்து, அவனை மயக்கியது. அவன் பதற்றமாக எழுந்து, அவசரத்தில் அவள் இடுப்பை தன் கையால் தொட்டான்—வனிதா, பேப்பரை படித்து முடித்து திரும்பும் போது, அவன் தொடுதலால் அதிர்ந்து, "என்ன?" என்று உணர்ந்தாள். இருவரும் ஒரு கணம் அதிர்ச்சியில் பின்வாங்கினர்—மணி "சாரி, மேடம், பேப்பர் எடுக்க குனிஞ்சேன்... எழும்போது தவறி..." என்று தடுமாறி, பயத்துடன் மன்னிப்பு கேட்டான்; அவன் முகம் பயத்திலும் பதற்றத்திலும் சிவந்தது. வனிதா, சூழ்நிலையை புரிந்து, "சரி, இந்த டாக்குமென்ட்ஸை எடுத்துட்டு, நாளைக்கு இதை கொண்டு வா," என்று கூறி, வேகமாக வெளியேறினாள்—மணியை காத்திருக்க விடாமல் கேப்பை நோக்கி நடந்தாள்.
காரில், அவள் மனம் மணியின் கை அவள் இடுப்பை தொட்டதை நினைத்து குழம்பியது—அவள் உடல் ஒரு சிறு நடுக்கத்துடன், அவள் மனதில் ஒரு பதற்றம் தோன்றியது. வீட்டை அடைந்தவுடன், மைதிலி "வினித் பசங்களை கடைக்கு கூட்டிட்டு போயிருக்கான். நாளை பசங்களுக்கு லீவு, மளிகை சாமான் வாங்கறான். ஏதாவது வேணுமா?" என்று கேட்டாள். "இல்ல, அம்மா, நான் கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுக்கறேன்," என்று வனிதா கூறி, படுக்கையறைக்கு சென்றாள்—ஒரு இரண்டு துண்டு நைட்டியை அணிந்து, படுக்கையில் மல்லாந்து படுத்தாள். அவள் மனம் அன்றைய நிகழ்வை மீண்டும் மீண்டும் நினைத்தது—அவள் மணியை டீஸ் செய்தது, அவனது பயமும் மரியாதையும் தாண்டி தொடுதலாக மாறியது, எல்லாம் அவள் குறும்பு மற்றும் கவனக்குறைவால் நடந்தது. "நான் ஏன் இப்படி செஞ்சேன்? இது மலிவா தெரியுது. இதுக்கு முன்னாடி இப்படி நடந்துக்கவே இல்ல," என்று அவள் தன்னை திட்டி, "மணியை இனி தூரமா வச்சுக்கணும்," என்று முடிவு செய்தாள்—அவள் பெருமையையும் மரியாதையையும் பாதுகாக்க வேண்டும் என்று உறுதியெடுத்தாள். அவள் எழுந்து, மைதிலியுடன் சமையலறையில் உதவி செய்தாள்—பின்னர் வினித் மற்றும் குழந்தைகள் வெளியே சாப்பிட்டு, சோர்வுடன் திரும்பினர். வழக்கமான பணிகளை முடித்து, வனிதா படுக்கையில் படுத்தாள்—அவள் முடிவு உறுதியாக, அவள் தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தாள்.