11-04-2025, 08:02 AM
A Lighthearted Lunch and Quiet Reflections
அன்று மதியம், வனிதாவும் சுமித்ராவும் டைனிங் மேசையில் அமர்ந்து மதிய உணவை பகிர்ந்து கொண்டிருந்தனர்—மேசையில் ஒரு சிறு தட்டில் சாதம், ஒரு கிண்ணத்தில் ரசம், மற்றும் ஒரு பக்கத்தில் வறுத்த பரங்கிக்காய் பொரியல் அடுக்கப்பட்டிருந்தது. சூரிய ஒளி ஜன்னல் வழியாக உள்ளே நுழைந்து, மேசையை ஒரு மெல்லிய பளபளப்புடன் ஒளிரச் செய்தது—அவர்களுக்கு இடையே ஒரு சிறு சிரிப்பும் நட்பும் மலர்ந்திருந்தது. அவர்கள் நெருக்கமாகி, சிறு சிறு பெரியவர்களுக்கான கிண்டல்களை பரிமாறிக் கொள்ள ஆரம்பித்திருந்தனர்—சுமித்ரா ஒரு குறும்பு புன்னகையுடன், "மேடம், உங்களுக்கு இவ்வளவு அழகு இருக்கும்போது, ஆம்பளைங்களுக்கு என்ன பண்றது?" என்று கேட்டு, ஒரு சிறு சிரிப்பை உதிர்த்தாள். வனிதா சிரித்து, "அக்கா, நிறுத்து, என்னை கிண்டல் பண்ணாத," என்று பதிலளித்து, ஒரு கரண்டி ரசத்தை எடுத்து வாயில் வைத்தாள்—அவள் உதடுகள் சற்று சிவந்து, அவள் கண்களில் ஒரு விளையாட்டுத்தனம் தோன்றியது.
அப்போது, மணி உள்ளே நுழைந்தான்—அவன் கைகளில் வனிதா கேட்ட சில டாக்குமென்ட்ஸ் இருந்தன, அவன் ஒரு பழைய பச்சை சட்டையில், சற்று வியர்வையால் நனைந்து, ஒரு சிறு தயக்கத்துடன் நின்றான். "மேடம், லன்ச் டைம்ல டிஸ்டர்ப் பண்ணிட்டேன், சாரி," என்று அவன் மெதுவாக கூறினான்—அவன் குரலில் ஒரு பணிவு தெரிந்தது. வனிதா ஒரு சிறு புன்னகையுடன், "பரவாயில்லை, மணி. ஃபைல்ஸை மேஜையில வை," என்று கூறி, தன் கையை மேசையை நோக்கி சுட்டினாள்—அவள் புடவை சற்று நழுவி, அவள் இடுப்பு மெல்ல வெளிப்பட்டது, அவள் தோல் ஒரு மெல்லிய பளபளப்புடன் தோன்றியது. மணி ஃபைல்ஸை ஆபீஸ் மேசையில் வைத்து, வெளியேறும் போது, அவன் கண்கள் ஒரு கணம் அவள் இடுப்பை நோக்கி திருட்டுத்தனமாக நகர்ந்தன—அவன் பார்வையில் ஒரு சிறு ஆர்வம் தோன்றி மறைந்தது, பின்னர் அவன் வேகமாக தலையை திருப்பி, கதவை நோக்கி நடந்தான். கதவு மூடியவுடன், சுமித்ரா ஒரு குறும்பு சிரிப்புடன், "மேடம், மணி உங்க இடுப்பை பார்த்தான், பார்த்தீங்களா?" என்று கேட்டு, ஒரு சிறு கிண்டலை உதிர்த்தாள்.
வனிதா சிரித்து, "அக்கா, அது சகஜம். பல ஆம்பளைங்க அப்படித்தான் பார்ப்பாங்க. நான் அதை சீரியஸா எடுத்துக்க மாட்டேன்," என்று சாதாரணமாக கூறினாள்—அவள் குரலில் ஒரு சிறு புன்னகையும் அலட்சியமும் தெரிந்தது. சுமித்ரா ஒரு சிறு இடைவெளி விட்டு, "ஆனா மணி நல்லவன், மேடம். எங்க ஏரியால யார்கிட்டயும் தப்பா நடந்துக்க மாட்டான். ஆனா அவன் ஸ்ரீ ராமன் இல்ல—பொம்பளைகள் மேல ஆசைப்படாம இருக்க மாட்டான், குறிப்பா அவனுக்கு சான்ஸ் கிடைக்கறவங்களை தவிர்க்க மாட்டான். கல்யாணம் ஆன பின்னாடி கூட எங்க ஏரியால சில பொம்பளைங்களோட அஃபெய்ர் இருந்துச்சு. ஆனா அதை தவிர, அவன் நல்ல புருஷன், குழந்தைகளை நல்லா பார்த்துக்கறவன்," என்று விளக்கினாள்—அவள் குரலில் ஒரு சிறு நகைச்சுவையும் உண்மையும் கலந்திருந்தது. "உங்க விஷயத்துல மட்டும் அவன் கொஞ்சம் தடுமாறறான்—உங்க அழகை எந்த ஆம்பளைக்கு தான் தவிர்க்க முடியும்?" என்று அவள் சிரித்து முடித்தாள். வனிதா ஒரு சிறு வெட்கத்துடன், "அக்கா, போதும், என்னை புகழாத," என்று கூறி, தன் கைகளால் முகத்தை மறைத்து, ஒரு சிறு சிரிப்பை உதிர்த்தாள்—அவள் கன்னங்கள் சற்று சிவந்து, அவள் மனதில் ஒரு சிறு கிளர்ச்சி தோன்றியது.
அவர்கள் சாப்பிட்டு முடித்து, வேலைக்கு திரும்பினர்—வனிதா ஆபீஸ் மேசையில் அமர்ந்து, கோப்புகளை படித்து, மணியிடம் அடுத்த நாள் தேவையானவற்றை கூறி, வீட்டிற்கு புறப்பட்டாள். வீட்டில், மைதிலி குழந்தைகளுடன் பிஸியாக இருக்க, வனிதா தன் வீட்டு வேலைகளை முடித்து—துணிகளை மடித்து, குழந்தைகளுக்கு பாடம் சொல்லி—படுக்கையறைக்கு சென்றாள். வினித் ஏற்கனவே படுக்கையில் தூங்கி கொண்டிருந்தான்—அவன் மூச்சு ஒரு சீரான தாளத்தில் ஒலித்து, அறையை ஒரு அமைதியில் ஆழ்த்தியிருந்தது. வனிதா அவன் அருகில் படுத்து, மெத்தையின் மென்மையான விரிப்பை மேலே இழுத்து, சுமித்ராவின் கருத்துகளை பற்றி நினைத்தாள்—மணியின் மென்மையான நடத்தை, ஆனால் அவன் அவளை பார்க்கும் திருட்டுத்தனமான பார்வைகள், அவன் எல்லையை தாண்டாத ஆர்வம், மற்றும் சில சமயங்களில் அவன் பார்வை பிடிபடும் போது தோன்றும் சிறு தயக்கம் அவள் மனதில் தோன்றின. அவள் அதை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை—அவன் பார்வைகள் ஒரு வரம்புக்குள் இருந்தன, அவள் அலுவலகத்தில் பல ஆண்களிடம் பார்த்த அதே ஆர்வம் தான் இதுவும் என்று நினைத்தாள். "எல்லா ஆம்பளைங்களும் ஒரே மாதிரி தான்," என்று அவள் மனதிற்குள் சிரித்து, ஒரு சிறு புன்னகையுடன் தன் கண்களை மூடினாள்—அவள் அதை சீரியஸாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை, அவள் மூச்சு சீராகி, அவள் தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தாள்.
அன்று மதியம், வனிதாவும் சுமித்ராவும் டைனிங் மேசையில் அமர்ந்து மதிய உணவை பகிர்ந்து கொண்டிருந்தனர்—மேசையில் ஒரு சிறு தட்டில் சாதம், ஒரு கிண்ணத்தில் ரசம், மற்றும் ஒரு பக்கத்தில் வறுத்த பரங்கிக்காய் பொரியல் அடுக்கப்பட்டிருந்தது. சூரிய ஒளி ஜன்னல் வழியாக உள்ளே நுழைந்து, மேசையை ஒரு மெல்லிய பளபளப்புடன் ஒளிரச் செய்தது—அவர்களுக்கு இடையே ஒரு சிறு சிரிப்பும் நட்பும் மலர்ந்திருந்தது. அவர்கள் நெருக்கமாகி, சிறு சிறு பெரியவர்களுக்கான கிண்டல்களை பரிமாறிக் கொள்ள ஆரம்பித்திருந்தனர்—சுமித்ரா ஒரு குறும்பு புன்னகையுடன், "மேடம், உங்களுக்கு இவ்வளவு அழகு இருக்கும்போது, ஆம்பளைங்களுக்கு என்ன பண்றது?" என்று கேட்டு, ஒரு சிறு சிரிப்பை உதிர்த்தாள். வனிதா சிரித்து, "அக்கா, நிறுத்து, என்னை கிண்டல் பண்ணாத," என்று பதிலளித்து, ஒரு கரண்டி ரசத்தை எடுத்து வாயில் வைத்தாள்—அவள் உதடுகள் சற்று சிவந்து, அவள் கண்களில் ஒரு விளையாட்டுத்தனம் தோன்றியது.
அப்போது, மணி உள்ளே நுழைந்தான்—அவன் கைகளில் வனிதா கேட்ட சில டாக்குமென்ட்ஸ் இருந்தன, அவன் ஒரு பழைய பச்சை சட்டையில், சற்று வியர்வையால் நனைந்து, ஒரு சிறு தயக்கத்துடன் நின்றான். "மேடம், லன்ச் டைம்ல டிஸ்டர்ப் பண்ணிட்டேன், சாரி," என்று அவன் மெதுவாக கூறினான்—அவன் குரலில் ஒரு பணிவு தெரிந்தது. வனிதா ஒரு சிறு புன்னகையுடன், "பரவாயில்லை, மணி. ஃபைல்ஸை மேஜையில வை," என்று கூறி, தன் கையை மேசையை நோக்கி சுட்டினாள்—அவள் புடவை சற்று நழுவி, அவள் இடுப்பு மெல்ல வெளிப்பட்டது, அவள் தோல் ஒரு மெல்லிய பளபளப்புடன் தோன்றியது. மணி ஃபைல்ஸை ஆபீஸ் மேசையில் வைத்து, வெளியேறும் போது, அவன் கண்கள் ஒரு கணம் அவள் இடுப்பை நோக்கி திருட்டுத்தனமாக நகர்ந்தன—அவன் பார்வையில் ஒரு சிறு ஆர்வம் தோன்றி மறைந்தது, பின்னர் அவன் வேகமாக தலையை திருப்பி, கதவை நோக்கி நடந்தான். கதவு மூடியவுடன், சுமித்ரா ஒரு குறும்பு சிரிப்புடன், "மேடம், மணி உங்க இடுப்பை பார்த்தான், பார்த்தீங்களா?" என்று கேட்டு, ஒரு சிறு கிண்டலை உதிர்த்தாள்.
வனிதா சிரித்து, "அக்கா, அது சகஜம். பல ஆம்பளைங்க அப்படித்தான் பார்ப்பாங்க. நான் அதை சீரியஸா எடுத்துக்க மாட்டேன்," என்று சாதாரணமாக கூறினாள்—அவள் குரலில் ஒரு சிறு புன்னகையும் அலட்சியமும் தெரிந்தது. சுமித்ரா ஒரு சிறு இடைவெளி விட்டு, "ஆனா மணி நல்லவன், மேடம். எங்க ஏரியால யார்கிட்டயும் தப்பா நடந்துக்க மாட்டான். ஆனா அவன் ஸ்ரீ ராமன் இல்ல—பொம்பளைகள் மேல ஆசைப்படாம இருக்க மாட்டான், குறிப்பா அவனுக்கு சான்ஸ் கிடைக்கறவங்களை தவிர்க்க மாட்டான். கல்யாணம் ஆன பின்னாடி கூட எங்க ஏரியால சில பொம்பளைங்களோட அஃபெய்ர் இருந்துச்சு. ஆனா அதை தவிர, அவன் நல்ல புருஷன், குழந்தைகளை நல்லா பார்த்துக்கறவன்," என்று விளக்கினாள்—அவள் குரலில் ஒரு சிறு நகைச்சுவையும் உண்மையும் கலந்திருந்தது. "உங்க விஷயத்துல மட்டும் அவன் கொஞ்சம் தடுமாறறான்—உங்க அழகை எந்த ஆம்பளைக்கு தான் தவிர்க்க முடியும்?" என்று அவள் சிரித்து முடித்தாள். வனிதா ஒரு சிறு வெட்கத்துடன், "அக்கா, போதும், என்னை புகழாத," என்று கூறி, தன் கைகளால் முகத்தை மறைத்து, ஒரு சிறு சிரிப்பை உதிர்த்தாள்—அவள் கன்னங்கள் சற்று சிவந்து, அவள் மனதில் ஒரு சிறு கிளர்ச்சி தோன்றியது.
அவர்கள் சாப்பிட்டு முடித்து, வேலைக்கு திரும்பினர்—வனிதா ஆபீஸ் மேசையில் அமர்ந்து, கோப்புகளை படித்து, மணியிடம் அடுத்த நாள் தேவையானவற்றை கூறி, வீட்டிற்கு புறப்பட்டாள். வீட்டில், மைதிலி குழந்தைகளுடன் பிஸியாக இருக்க, வனிதா தன் வீட்டு வேலைகளை முடித்து—துணிகளை மடித்து, குழந்தைகளுக்கு பாடம் சொல்லி—படுக்கையறைக்கு சென்றாள். வினித் ஏற்கனவே படுக்கையில் தூங்கி கொண்டிருந்தான்—அவன் மூச்சு ஒரு சீரான தாளத்தில் ஒலித்து, அறையை ஒரு அமைதியில் ஆழ்த்தியிருந்தது. வனிதா அவன் அருகில் படுத்து, மெத்தையின் மென்மையான விரிப்பை மேலே இழுத்து, சுமித்ராவின் கருத்துகளை பற்றி நினைத்தாள்—மணியின் மென்மையான நடத்தை, ஆனால் அவன் அவளை பார்க்கும் திருட்டுத்தனமான பார்வைகள், அவன் எல்லையை தாண்டாத ஆர்வம், மற்றும் சில சமயங்களில் அவன் பார்வை பிடிபடும் போது தோன்றும் சிறு தயக்கம் அவள் மனதில் தோன்றின. அவள் அதை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை—அவன் பார்வைகள் ஒரு வரம்புக்குள் இருந்தன, அவள் அலுவலகத்தில் பல ஆண்களிடம் பார்த்த அதே ஆர்வம் தான் இதுவும் என்று நினைத்தாள். "எல்லா ஆம்பளைங்களும் ஒரே மாதிரி தான்," என்று அவள் மனதிற்குள் சிரித்து, ஒரு சிறு புன்னகையுடன் தன் கண்களை மூடினாள்—அவள் அதை சீரியஸாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை, அவள் மூச்சு சீராகி, அவள் தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தாள்.