Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

A Day of Support and Relief

அடுத்த நாள் காலை, வனிதா சமையலறையில் குழந்தைகளுக்கு உணவு தயார் செய்து கொண்டிருந்தாள்—அவள் ஒரு சிவப்பு நிற இரண்டு துண்டு நைட்டியை அணிந்திருந்தாள்—மேல் பகுதி அவள் முலைகளை மென்மையாக சுற்றி, கீழ் பகுதி அவள் இடுப்பை மறைத்து, ஒரு சிறு வசதியான தோற்றத்தை அளித்தது. அவள் கைகள் மாவை கரண்டியால் கலக்க, வினித் பின்னால் இருந்து அவளை அணுகி, அவளை மெதுவாக அணைத்தான்—அவன் கைகள் அவள் நைட்டியின் மேல் பகுதிக்குள் நுழைந்து, அவள் வயிற்றை மென்மையாக தடவின, அவன் விரல்கள் அவள் தோலை தொட்டு, ஒரு சிறு சூடான உணர்வை ஏற்படுத்தின. "வனி, பசங்களுக்கு மட்டும் சாப்பாடு ரெடி பண்ணு. இன்னிக்கு என் அம்மா வருவாங்க, எல்லாத்தையும் பார்த்துப்பாங்க. நீ வழக்கம்போல பசங்களுக்கு லன்ச் மட்டும் ரெடி பண்ணு—அதை நீ பண்ணனும்னு உனக்கு பிடிக்கும்னு தெரியும்—பின்ன ஆபீஸுக்கு சீக்கிரம் கிளம்பு. இன்னிக்கு பிரேக்ஃபாஸ்ட் ஆன்லைன்ல ஆர்டர் பண்ணிடலாம்," என்று அவன் மெதுவாக, ஒரு அக்கறையான தொனியில் கூறினான்—அவன் மூச்சு அவள் கழுத்தை தொட்டு, அவளுக்கு ஒரு சிறு ஆறுதலை அளித்தது.
வனிதாவின் மனதில் ஒரு பெரிய மகிழ்ச்சியும் நிம்மதியும் பரவியது—அவள் கணவனின் அன்பும் புரிதலும் அவளை உள்ளுக்குள் உற்சாகப்படுத்தியது. அவள் திரும்பி, அவனை பார்த்து, ஒரு பெரிய புன்னகையுடன், அவன் உதடுகளை மெதுவாக முத்தமிட்டாள்—அவள் உதடுகள் அவனை தொட்டு, ஒரு சிறு இனிப்பான உணர்வை பரிமாறின, அவள் கைகள் அவன் முகத்தை மெல்ல தடவின. "நீ ரொம்ப நல்லவன், வினித்," என்று அவள் மெதுவாக முனகி, மீண்டும் தன் வேலையை தொடர்ந்தாள்—அவள் குழந்தைகளுக்கு மதிய உணவை தயார் செய்து, ஒரு சிறு பெட்டியில் பருப்பு சாதம், உருளைக்கிழங்கு கறி, மற்றும் ஒரு சிறு தயிர் பாக்கெட்டை அடைத்து, "பசங்களா, நல்லா சாப்பிடுங்க," என்று சிரித்து வைத்தாள். பின்னர், அவள் படுக்கையறைக்கு சென்று, ஒரு மஞ்சள்-வெள்ளை கோடுகள் கொண்ட பருத்தி புடவையை அணிந்தாள்—புடவையின் மெல்லிய துணி அவள் உடலை மென்மையாக சுற்றி, ஒரு வெள்ளை பிளவுஸ் அவள் தோற்றத்திற்கு ஒரு சுத்தமான நேர்த்தியை சேர்த்தது. அவள் முடியை ஒரு சிறு முடிச்சாக கட்டி, ஒரு மெல்லிய வாசனை திரவியத்தை தெளித்து, தன் பையை எடுத்தாள். வினித் ஆன்லைனில் ஆர்டர் செய்த பிரேக்ஃபாஸ்ட்—பொங்கல் மற்றும் வடை—வந்தவுடன், அவர்கள் டைனிங் மேசையில் அமர்ந்து சாப்பிட்டனர்—பொங்கலின் சூடான மணம் அவர்களை சூழ்ந்து, ஒரு சிறு சிரிப்புடன் சாப்பிட்டனர். "நாளைல இருந்து நான் ஆபீஸ்ல பிரேக்ஃபாஸ்ட் சாப்பிடறேன்," என்று வனிதா கூற, வினித் "சரி, வனி," என்று தலையசைத்தான். அவள் கேப்பில் ஆபீஸுக்கு புறப்பட்டாள்—காலை சூரிய ஒளி அவள் முகத்தில் பட்டு, அவளுக்கு ஒரு புதிய உற்சாகத்தை அளித்தது.
குவாட்டர்ஸை அடைந்தவுடன், மணி மற்றும் சுமித்ரா வீட்டின் முன் காத்திருந்தனர்—மணி ஒரு பழைய பழுப்பு சட்டையும் கருப்பு பேன்ட்டும் அணிந்து, ஒரு சிறு பையுடன் நின்றிருந்தான்; சுமித்ரா ஒரு சிவப்பு புடவையில், தன் முடியை ஒரு சிறு முடிச்சாக கட்டி, ஒரு புத்துணர்ச்சியுடன் தோன்றினாள். வனிதா கேப்பில் இருந்து இறங்கி, "வாங்க," என்று ஒரு சிறு புன்னகையுடன் கூறி, உள்ளே நுழைந்தாள்—மணி கதவை திறந்து, அவளுக்கு வழிவிட்டான். அவள் மேசையை நோக்கி சென்று, "மணி, ஃபைல்ஸ் எடுத்துட்டு வந்தியா?" என்று கேட்டாள். மணி ஒரு சிறு தயக்கத்துடன், "ஆமா, மேடம்," என்று கூறி, ஒரு குவியலை மேசையில் வைத்தான்—வனிதா அவற்றை புரட்டி, "இதோட இந்த மெமோவும், அந்த கிளையன்ட் லெட்டரும் வேணும்," என்று சில ஆபீஸ் விவரங்களை கூறி, அவனை அனுப்பினாள். அவள் நாற்காலியில் அமர்ந்து, கம்ப்யூட்டரை ஆன் செய்து, வேலையை தொடங்கினாள்—கோப்புகளின் மெல்லிய சலசலப்பு, அவள் பேனாவின் சிறு சத்தம் அறையை நிறைத்தது, அவள் மனம் வேலையில் மூழ்கியது.
மதியம், மணி லன்ச் மற்றும் கேட்ட ஃபைல்ஸுடன் திரும்பினான்—வனிதா அவனிடம் ஃபைல்ஸை வாங்கி, "சரி, இப்போ போதும்," என்று கூறி, டைனிங் மேசைக்கு சென்றாள். "சுமித்ரா, வா, சாப்பிடலாம்," என்று அழைத்தாள்—அவர்கள் சாதம், ரசம், மற்றும் ஒரு சிறு காய்கறி பொரியலை பகிர்ந்து சாப்பிட்டனர். சாப்பிடும் போது, அவர்கள் நட்பாக பேசினர்—வனிதா "அக்கா, உன் பையன் எப்படி இருக்கான்?" என்று கேட்க, சுமித்ரா "நல்லா இருக்கான், மேடம். மணி எங்க அக்கம் பக்கத்துல தான் இருக்கான்," என்று சிரித்து பதிலளித்தாள். வனிதா ஆச்சரியமாக, "ஓ, அப்படியா?" என்று கேட்டு, ஒரு சிறு புன்னகையுடன் தொடர்ந்தாள். சுமித்ரா ஒரு சிறு தயக்கத்துடன், "மேடம், நீங்க சரின்னா, நான் நாளைல இருந்து ரெண்டு பேருக்கும் பிரேக்ஃபாஸ்ட் எடுத்துட்டு வர்றேன்," என்று கூறினாள். வனிதா ஒரு கணம் யோசித்து, "அக்கா, சிரமம் இல்லையா?" என்று கேட்டாள், ஆனால் சுமித்ரா "இல்ல, மேடம், எனக்கு சந்தோஷம்," என்று உறுதியளிக்க, "சரி, தேங்க்ஸ்," என்று வனிதா ஒப்புக்கொண்டாள்—அவள் மனதில் ஒரு சிறு நிம்மதி தோன்றியது. அவர்கள் சாப்பிட்டு முடித்து, வனிதா வேலைக்கு திரும்பினாள்—நாள் சீராக சென்றது.
மாலையில், வனிதா வீட்டிற்கு திரும்பினாள்—கதவை திறந்தவுடன், அவள் மாமியார் மைதிலி அவளை வரவேற்றாள். மைதிலி, ஒரு அன்பான, அக்கறையான பெண்—அவள் ஒரு பழுப்பு புடவையை அணிந்து, முடியை ஒரு சிறு முடிச்சாக கட்டி, ஒரு சிறு புன்னகையுடன் நின்றிருந்தாள். "வனிதா, வாழ்த்துக்கள்! உன் ப்ரமோஷனுக்கு ரொம்ப சந்தோஷம்," என்று அவள் கூறி, அவளை அணைத்தாள்—அவள் கைகள் அவளுக்கு ஒரு சூடான ஆறுதலை அளித்தன. "நான் சூழ்நிலையை புரிஞ்சுக்கறேன். ஒரு மாசம் நான் வீட்டை பார்த்துக்கறேன்—நீ வேலையில கவனம் செலுத்து," என்று அவள் அக்கறையுடன் கூறினாள். வனிதா ஒரு பெரிய புன்னகையுடன், "ரொம்ப நன்றி, அம்மா," என்று கூறி, ஒரு ஆழமான நிம்மதியை உணர்ந்தாள்—அவள் மனதில் ஒரு கனம் குறைந்தது. அவள் குழந்தைகளுடன் அமர்ந்து, அவர்களுக்கு பாடம் சொல்லி கொடுத்தாள்—"இந்த சம்ம சரியா பண்ணு," என்று சிறுவனுக்கு கணக்கு விளக்கி, அவர்களை படுக்க அனுப்பினாள்.
படுக்கையில், வனிதா வினித்தை அணைத்து, "வினித், நீ ரொம்ப அக்கறையா இருக்கறதுக்கு தேங்க்ஸ்," என்று மெதுவாக கூறினாள்—அவள் குரலில் ஒரு நன்றியும் பாசமும் தெரிந்தது. வினித் அவளை மெதுவாக அணைத்து, "நீ என் வனி—இதெல்லாம் எனக்கு சந்தோஷம்," என்று முனகி, அவள் நெற்றியில் ஒரு சிறு முத்தத்தை பதித்தான்—அவன் கைகள் அவள் முதுகை மென்மையாக தடவி, அவளுக்கு ஒரு சிறு ஆறுதலை அளித்தன. அவர்கள் ஒருவரையொருவர் அணைத்தபடி, படுக்கை விரிப்பை இழுத்து மூடி, தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தனர்—அறையின் மெல்லிய விளக்கு ஒளி அவர்களை சூழ்ந்து, அவர்களின் மூச்சு சீராகி, அந்த இரவு அவர்களை ஒரு அமைதியான உறக்கத்தில் மூழ்கடித்தது.