Romance நெஞ்சை தீண்டும் அம்பு!

[feelmystory]

நெஞ்சை தீண்டும் அம்பு! - 3

கல்லூரியில் இருக்கும் கஃபேடாரியாவில் அமர்ந்து, குளிர்பாணத்தை ஸ்ட்ரா வைத்து உறிஞ்சுக்கொண்டிருந்தான் இறுதி ஆண்டு மாணவன் ராஜேஷ்.

ராஜேஷ் மாநிறத்தில் இருப்பான்! நல்ல உயரம்! அகண்ட மார்பு! தினமும் ஜிம்முக்கு செல்வதால் உடலை காட்டுக்கோப்பாக வைத்துக்கொண்டு எங்கு சென்றாலும் நெஞ்சை நிமிர்த்திதான் நடப்பான்.

அவன் அந்த கல்லூரியின் மாணவத்தலைவன்.

மாணவர்களில் யாராவது தவறு செய்தால் ஆண் பெண் என்றெல்லாம் பாரபட்சம் பார்க்கமாட்டான் அந்த இடத்திலேயே கடுமையான தண்டனை கொடுத்துவிடுவான்.

அவனை பார்த்தாலே எல்லோரும் அஞ்சி நடுங்குவார்கள்.

மேலும் கல்லூரி சேர்மன் சுந்தரத்தின் ஒரே வாரிசு! அதனால் மாணவர்கள் மட்டுமல்ல பேராசிரியர்களும் அவனது கட்டுப்பாட்டில்தான் இருந்தார்கள்.

தவறு செய்பவர்களை மட்டுமே அவன் தண்டிப்பதால் அவனது தந்தையும் பெரிதாக கண்டுக்கொள்ளமாட்டார்.

அதற்காக ராஜேஷை பெரிய மகான் என்றெல்லாம் கூறிவிட முடியாது.

பள்ளியில் படிக்கும்போதே அவனுடன் படிக்கும் பெண்களிடம் நிறையவே சில்மிஷம் செய்திருக்கிறான்.

அவனது தந்தையின் காதிற்கு அந்த விஷயம் எட்டியதும் பெல்டால் ராஜேஷின் முதுகில் விளாசி நன்றாக தோளை உறித்தெடுத்திருக்கிறார்.

அதிலிருந்து பெண்கள் விஷயத்தில் கொஞ்சம் அடக்கியே வாசித்து வருகிறான்.

கல்லூரியில் படிக்கும் சில பெண்களும் இவன் தரும் தண்டனைகளை பார்த்து அஞ்சி நடுங்குவதால் தோழிகளாககூட பழக விரும்பாமல் தள்ளியே நின்றுக்கொண்டு இருந்தனர்.

இவனும் அதையெல்லாம் பெரிதாக எண்ணாமல் தன்னுடைய பலத்தை நினைத்து பெருமை கொள்வான்.

வார இறுதி நாட்களில் நட்சத்திர விடுதிகளில் சென்று சரக்கு தம்மு என நண்பர்களுடன் சேர்ந்து கூத்தடிப்பான்.

இப்படி சென்ற இவனது வாழ்கை சில மாதங்களுக்கு முன்பு மீனாட்சியால் திசை மாறியது.

ஒரு முறை கல்லூரி வளாகத்தில் மீனாட்சியும் மஞ்சுவும் நடந்து சென்றுகொண்டிருந்த போது அங்கு பயிலும் வேறு ஒரு டிபார்ட்மெண்டை சேர்ந்த மாணவன் போல் இருந்த ஒருவன் அவர்களது அருகில் வந்தான்.

“ராஜேஷ் கொடுக்க சொன்னாரு” மீனாட்சியின் கையில் ஒரு காகிதத்தை திணித்துவிட்டு கண்ணிமைப்பதற்குள் அங்கிருந்து ஓடிவிட்டான்.

“போச்சுடா உனக்கு லவ் லெட்டர் கொடுத்த லிஸ்ட்ல இவனும் சேர்ந்துட்டானா ?” மஞ்சு சிரித்தாள்.

“இவன் ஒருத்தன் மட்டும்தான் நம்மல சீண்டாம இருக்குறான்னு பாத்தா எவனையோ விட்டு லெட்டர் கொடுக்குறானே” மீனாட்சி மனக்குமுறளை வெளிப்படுத்தினாள்.

“சரி இதுக்குமேலே யாரும் உனக்கு தரமாட்டாங்க என்னதான் எழுதி இருக்கான்னு பாப்போம் அந்த பேப்பர கொஞ்சம் ஓபன் பண்ணு” மஞ்சுவிற்கு அதை படிக்க வேண்டும் என்கிற ஆர்வம் அதிகமானது.

மீனாட்சி தீண்ட தகாத ஒன்றை கையில் வைத்திருப்பதை போல் உணர்ந்து வேண்டா வெறுப்பாக அதை பிரித்தாள்.

இருவரது கண்களும் அந்த காகிதத்தை பார்த்து மனதிற்குள்ளே வாசிக்க ஆரம்பித்தது.

“அன்புள்ள மீனாட்சி உன்னைய பாத்ததுல இருந்தே என்னோட தூக்கம் கெட்டுப்போச்சு!”

“முதல் வரியிலேயே பையன் பிண்ணிட்டான்” என்றாள் மஞ்சு

“ச்சீ… மூடிட்டு படி” என மீனாட்சி அவளை திட்டியதும் அமைதியாக மேலும் படிக்கத்தொடங்கினாள்.

ஆனால் அதற்கு அடுத்த வரிகளை பார்த்ததும் இருவருமே திணறிப்போனார்கள்.

“உன் நெஞ்சுல இருக்குற ரெண்டு பெரிய சைஸ் பப்பாளி பழத்தையும் கசக்கி பால் குடிக்கணும்”

“அழகான குட்டி தொப்பையில என்னோட கட்ட குஞ்ச வச்சு தேச்சுக்கிட்டே கண்ணுக்கு தெரியாத உன்னோட தொப்புள்ள விட்டு சொருகி ஆட்டானும் சுகத்துல நீ துள்ளனும்”

“அப்படியே கீழ இருக்குற உன்னோட பணியாரத்த நாள் ஃபுல்லா வாயில வச்சு ருசிக்கணும்”

“கடைசியா உன்ன குனியவச்சு பின்னாடி மத்தளம் மாதிரி தூக்கி நிக்கிற அழகான டிக்கில இரும்பு ராட வேகமா சொருகி நீளமான ஜடைய பிடிச்சிக்கிட்டே நல்லா அடிச்சு ஊத்தணும்டி என்னோட மீனுகுட்டி!”

இதுவரை மீனாட்சிக்கு வந்த காதல் கடிதங்கள் அனைத்திலும் அவளது அழகை வர்ணித்தே கவிதையாக எழுதியிருப்பார்கள்.

முதல் முறையாக இவ்வளவு கீழ்தரமாக தன்னைப்பற்றி படித்ததும் மீனாட்சி விக்கித்து போனாள்.

“மீனா! இது என்னடி வம்பா போச்சு? இந்த ராஜேஷா இப்படி ?” மஞ்சு திணறினாள்.

மீனாட்சி கண்கள் சிவந்தது! நெஞ்சுக்குள்ளே எரிமலை குழம்பு வெடித்தது!

“அவன் எங்கடி இருப்பான் ?”

“காலேஜ் இப்பதானே முடிஞ்சுது! அவன் கார்கிட்டதான் இருப்பான்”

“பொட்ட பயலே நேரடியா கொடுக்க தைரியம் இல்லாம எவனயோவிட்டா கொடுக்குறே உன்ன சும்மா விடமாட்டேன்டா”

“மீனா, என்னடி பண்ணப்போறே ?” ஏதோ விபரீதமாக நடக்கப்போவதை மஞ்சு உணர்ந்தாள்.

“அங்க வந்து பாத்துகோ” ராஜேஷ் இருக்கும் இடம் நோக்கி நடந்தாள்.

“வேணாம்டி ஏதாச்சும் வம்பாகிடும்”

“என்ன ஆனாலும் சரி அவனோட முகத்திரை இன்னையோட கிழிய போகுது”

மஞ்சு சொன்னதை கேட்காமல் மிக வேகமாக நடந்து சென்று ராஜேஷ் இருக்கும் இடத்தை மீனாட்சி அடைந்தாள்.

அங்கே ராஜேஷ் காரில் சாய்ந்தபடி அவனது நண்பன் ரகுவுடன் சுவாரஸ்யமாக பேசிக்கொண்டிருந்தான்.

அவன் அருகில் சென்றதும் “டேய் ராஜேஷ்” கல்லூரியே அதிரும் அளவுக்கு மீனாட்சி கத்தினாள்.

அதை பார்த்து ராஜேஷ் கொஞ்சம் அதிர்ந்துவிட்டான்.

மஞ்சு ஒன்றுமே விளங்காமல் தலை தெறிக்க மீனாட்சி இருக்கும் இடத்திற்கு விரைந்தாள்.

அதற்குள் மானவர்களின் கூட்டம் ராஜேஷையும் மீனாட்சியையும் வட்டமடித்து நின்றுக்கொண்டு வேடிக்கை பார்த்தது.

“என்ன மீனாட்சி எதுவும் பிரச்சனையா ?” ராஜேஷ் விசாரித்தான்.

“ பிரச்சனையே உன்னாலதான்டா”

“என்னாலயா? புரியலயே!”

“புரியாத மாதிரி நடிக்காத! இது என்னடா ?” மீனாட்சி அந்த கடிதத்தை காண்பித்து அவனிடம் கேட்டாள்.

“இதுவா பேப்பர்” அவனது கிண்டலானா பேச்சை கேட்டு மீனாட்சி உஷ்ணமடைந்தாள்.

“அசிங்கம் பண்ணிட்டு நக்கலா பேசுறியாடா பொறுக்கி நாயே!” சொல்லிக்கொண்டே மீனாட்சி வலது கையை எடுத்து ராஜேஷின் கன்னத்தில் சப்பென்று ஒரு அறைவிட்டாள்.

ராஜேஷ் பொறி கலங்கி போய்விட்டான்.

மாணவர்கள் அனைவரும் மீனாட்சியின் செயலை பார்த்து அரண்டு போனார்கள்.

மஞ்சுவுக்கோ மயங்கி விழும் நிலை என்ன செய்வது என புரியாமல் தடுமாறினாள்.

இத்தனை நாட்களாக கல்லூரியையே அடக்கி கைக்குள் வைத்திருந்த தன்னை ஒரு பெண் அனைவரின் முன்னிலையிலும் அடித்து அசிங்கப்படுத்திவிட்டாளே என்கிற கோபம் ராஜேஷிற்கு வந்தது.

இந்த லெட்டருக்கும் ராஜேஷுக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை என்கிற விஷயம் தெரியாமல் தைரியமாக மீனாட்சி அவனை பார்த்து முறைத்துக்கொண்டு அங்கேயே நின்றாள்.

மஞ்சுளாவுடன் கடலை போடுபவர்களில் ஒருவன்தான் ராஜேஷின் நண்பன் ரகு! ஒரு நடுத்தர குடும்பத்தில் பிறந்தவன். பார்ப்பதற்கு சராசரி உடலுடன் கொஞ்சம் கலையாகவும் இருப்பான்.

ராஜேஷ் எது சொன்னாலும் எதிர் கேள்வி கேட்காமல் எதையும் செய்யும் நல்ல நண்பன்.

மீனாட்சி எதற்காக இப்படி செய்தாள் என்று ராஜேஷிடம் நேரடியாக கூற முடியாமல் ரகுவிடம் மட்டும் “ராஜேஷ் அசிங்கமா எழுதி ஒரு லவ் லெட்டர் கொடுத்திருக்கான்” என சொல்லி மஞ்சுளா சமாளித்தாள்.

அருகில் இருந்த ராஜேஷிற்கு விபரம் புரிந்ததும் மீனாட்சி கையில் இருக்கும் லெட்டரை வெடுக்கென்று கோபமாக பிடிங்கி ரகுவிற்கு தெரியாமல் படித்தான்.

“ராஜேஷ் அதுல என்னடா இருக்கு?” ரகு கேட்டதற்கு பதில் கூறாமல் மீனாட்சியை முறைத்து பார்த்தான்.

“இந்த லெட்டர் நான் உன்கிட்ட வந்து நேரடியா கொடுத்தேனா?” ராஜேஷ் மிரட்டும் தோணியில் கேட்டதும் மீனாட்சிக்கு கொஞ்சம் பயம் வந்தது.

“இல்ல! நீ கொடுத்தேன்னு சொல்லி ஒருத்தன் தந்துட்டு ஓடிட்டான்!”

“இதுல என்னோட நேம் இருக்கா?”

“இல்ல!”

“இது என்னோட கையெழுத்தா?”

“தெரியாது”

“நான் உன்ன எப்பவாச்சும் தொந்தரவு செஞ்சேனா?”

“இல்லவே இல்ல” ராஜேஷின் கேள்விகளுக்கு பதில்களை தந்துக்கொண்டே இருந்தாள் மீனாட்சி.

“ஸ்டூடண்ட்ஸ்! நான் இதுவரைக்கும் எந்த பொண்ணுக்கும் லவ் லெட்டர் கொடுத்துருக்கேனா ?” மாணவர்களின் கூட்டத்தை பார்த்து ராஜேஷ் கேட்டான்.

“கொடுத்தது இல்ல!” அந்த இடமே அதிரும் அளவுக்கு பெண்கள் எல்லோரும் பதில் அளித்ததும் மீனாட்சிக்கு தூக்கிவாரிப்போட்டது.

அவசரப்பட்டு ராஜேஷை தெரியாமல் அடித்துவிட்டோம் என்கிற உண்மையை மெல்ல உணரத்தொடங்கினாள்.

தன்னுடைய பெயரை கெடுப்பதற்காக எவனோ விளையாடுகிறான் என்கிற உண்மை விளங்கியதும் ராஜேஷ் நெஞ்சை நிமிர்த்தி பேசத்தொடங்கினான்.

“ஹ்ம்ம்… லெட்டர் கொடுத்தவன் பாக்க எப்படி இருப்பான் ?”

“ஒல்லியா, கருப்பா இருந்தான்” மீனாட்சி தலைகுனிந்து பதில் அளித்தாள்.

“அவனுக்கு சுருட்ட முடியும் இருந்துச்சு” மஞ்சுவும் சேர்ந்து பதில் தந்தாள்.

“எல்லாரும் கேட்டீங்களா? இவ சொன்ன அடையாளத்துல இருக்குறவங்க முன்னாடி வந்து நில்லுங்க!” என்றதும் ரகு அதுபோல் இருக்கும் மாணவர்களை வரிசைப்படுத்தினான்.

மீனாட்சி மஞ்சுளாவை யாரென்று அடையாளம் காட்டும்படி ராஜேஷ் கட்டளையிட்டதும் அவர்களை பார்த்தனர்.

“இதுல யாரும் இல்ல” ஒரு சேர இருவரும் பதில் தந்தனர்.

“ஹ்ம்ம்… எவனோ ஒருத்தன் என் பேர மிஸ்யூஸ் பண்ணிருக்கான். அவன் யாருன்னு நான் கண்டுபிடிச்சுடுவேன். ஆனா உன்னோட முன்கோபத்தால என்னைய அவசரப்பட்டு அடிச்சுட்டே. உனக்கு என்ன தண்டனை கொடுக்கலாம் ?”

“பிளீஸ் ராஜேஷ் நான் தெரியாம தப்பு பண்ணிட்டேன்! எந்த ஒரு பொண்ணுக்கும் இப்படிபட்ட லெட்டர் பாத்தா கோவம் வராதா ?” மீனாட்சி கெஞ்சினாள்.

“கோவம் வரலாம் தப்பில்ல! இப்படி அவசரபட்டு அடிச்சது ரொம்ப தப்பு! ரகு இவள என்ன பண்ணலாம்?”

“நாளைக்கு கிரவுண்ட்ல உச்சி வெயில்ல முட்டி போட வைக்கலாம்”

“அதுக்கெல்லாம் நேரம் இல்ல இவளுக்கு நான் இப்பவே ஒரு தண்டனை கொடுக்கணும்”

இந்த கூட்டத்திற்கு முன் தான் அவமானபட்டதை இப்போதே சரி செய்ய வேண்டும் என ராஜேஷ் யோசித்தான்.

மஞ்சுவும் மீனாவும் தவறு தங்கள் மீது இருப்பது நிரூபணம் ஆகிவிட்டதை உணர்ந்து வாயடைத்து போனார்கள்.

இவளுக்கு ராஜேஷ் என்ன தண்டனை தரப்போகிறான் என கூட்டமே பயத்துடன் பார்த்துக்கொண்டு நின்றது.

“பயப்படாத மீனாட்சி தப்பு உன்மேல முழுசா இல்ல! அதனால உனக்கு குறைந்தபட்ச தண்டனைதான் தரப்போறேன்” ராஜேஷின் பேச்சில் கொஞ்சம் கனிவும் இருந்தது.

“என்ன மாமு அது ?” ரகு கேட்டான்.

“சொல்றேன் வெயிட் பண்ணு! ரகு மஞ்சுளா ரெண்டு பேரும் போயி ஸ்டூடண்ட்ஸோட நில்லுங்க!”

ராஜேஷின் கட்டளையை தட்ட முடியாமல் ரகு சென்றதும் மஞ்சு தயங்கியபடி மீனாட்சியை தனியாகவிட்டு நகர்ந்தாள்.

மொத்த மாணவர்கள் கூட்டமும் ராஜேஷ் மீனாட்சியை வட்டமடித்தபடி நின்றிருக்க அவர்கள் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி நின்றிருந்தனர்.

“மீனாட்சி ஒரு டூ ஸ்டெப்ஸ் பேக்ல மூவ் பண்ணு”

ராஜேஷின் கட்டளையை ஏற்று தலைகுனிந்தபடியே மீனாட்சி பின்னால் மெதுவாக நகர்ந்து சென்று நின்றாள்.

“நேரா என்ன பாத்து நில்லு” ராஜேஷின் கூச்சலை கேட்டு பயத்தில் சட்டென்று அவனது முகத்தை பார்த்து நின்றாள்.

முதல் முறையாக இருவரது கண்களும் நேருக்கு நேராக சந்தித்துக்கொண்டது.

இன்று மீனாட்சி மெரூன் கலர் சல்வார் அணிந்திருந்தாள். அவளது நெஞ்சு வீக்கத்தை துப்பட்டா மறைத்திருந்தது.

அந்த லெட்டரை படித்ததிலிருந்தே ராஜேஷுடைய மனம் என்ன செய்ய வேண்டுமென்று புரியாமல் கட்டுப்பாடின்றி தவித்துக்கொண்டிருந்தது.

உண்மையை சொல்ல வேண்டுமென்றால் மீனாட்சியின் அழகை பார்த்து ராஜேஷ் மயங்கிவிட்டான்.

இவளுக்கு தண்டனை எதுவும் கொடுக்க வேண்டாம் என்று நினைத்தாலும் கல்லூரியில் தன்னுடைய கெத்து குறைந்துவிடும் என்பதால் மீனாட்சிக்கு பாதிப்பு ஏற்படாமல் சிறிய தண்டனையை ஒன்றை கொடுக்க தீர்மானம் செய்தான்.

“மீனாட்சி உன்னோட ரெண்டு கையையும் சேர்த்து வணக்கம் சொல்லுற மாதிரி தலைக்கு மேல தூக்கு”

இதெல்லாம் ஒரு தண்டனையா என்பது போல் மீனாட்சி விழித்தாள்.

“தூக்குனு சொல்றேன்ல!”

ராஜேஷ் சொன்னதுபோல் அவளது கைகளை தலைக்குமேல் தூக்கி கைகூப்பி வணங்கினாள்.

மீனாட்சியின் உடல் வனப்பை ராஜேஷ் நன்றாக ரசிக்க ஆரம்பித்தான்.

அவள் கைகளை தூக்கியதும் மீனாட்சியின் அக்குள் பகுதியில் லேசான வேர்வை படிந்து கொஞ்சம் ஈரத்துடன் காணப்பட்டது.

அதற்கு கீழே அவளது பப்பாளி பழங்கள் இரண்டும் புடைத்து நின்றது.

அவள் பயத்தில் வேகமாக மூச்சுவிட்டுக்கொண்டே இருப்பதால் அவளது குட்டி தொப்பையும் மெதுவாக ஏறி இறங்கியதை காணும்போது அவள் பெல்லி டான்ஸ் ஆடுவது போல் இருந்தது.

“நான் தப்பு பண்ணிட்டேன் ராஜேஷ்! என்னைய மன்னிச்சிடு! இப்படி த்ரீ டைம்ஸ் சத்தமா சொல்லிட்டு கைய இறக்கிடு!”

“ஃபூ… இவ்வளவுதானா” மீனாட்சி மனதிற்குள் சந்தோசபட்டு ராஜேஷின் கட்டளையை நிறைவேற்ற தொடங்கினாள்.

அவள் சொல்வதை கேட்டுக்கொண்டே துப்பட்டாவையும் மீறி திமிரிக்கொண்டிருந்த பப்பாளிப்பழங்களை பிய்த்து தின்பது போல் ராஜேஷ் ரசித்துக்கொண்டிருந்தான்.

“சொல்லிட்டேன் ராஜேஷ்! நான் கிளம்பலாமா?” கைகளை கீழே இறக்கிவிட்டு பரிதமாக முகத்தை வைத்துக்கொண்டு மீனாட்சி கேட்டாள்.

“ஹ்ம்ம்… ஓகே கிளம்பு!”

“என்ன மாமு? இதெல்லாம் ஒரு பனிஷ்மெண்டா? கொஞ்சமாச்சும் உனக்கே இது நல்லா இருக்கா? இன்னும் ஏதாச்சும் பெருசா பண்ணுடா!” ராஜேஷ் சும்மா இருந்தாலும் இந்த ரகு மேலும் கிளப்பிவிட்டான்.

சுற்றி நின்ற கூட்டத்தில் இருப்பவர்களுக்கும் இதுபோதுமான தண்டனையாக தோன்றவில்லை.

மீனாட்சி செய்வதறியாது திகைத்துப்போனாள்.

மஞ்சுளா இவனிடம் சென்றா கடலை போட்டோம் என ரகுவை பார்த்து தலையில் அடித்துக்கொண்டாள்.

அந்த கணப்பொழுதில் ராஜேஷ் சட்டென்று யோசித்து ஒரு முடிவுக்கு வந்தான்.

“மீனாட்சி திரும்ப அதே பொசிஷன்ல நில்லு”

ராஜேஷ் சொன்னதும் செக்கு மாடு போல் கட்டளையை ஏற்று மீண்டும் தலைக்கு மேல் கைகூப்பி வணங்கினாள்.

“அப்படியே தரையில விழுந்து என்னோட கால தொட்டு மன்னிப்பு கேளு! அதோட உன்ன விடுறேன்”

“இதுதான் சரியான தீர்ப்பு” ரகு சந்தோசத்தில் கத்தினான்.

இதுவரை பெற்றோரின் காலை தவிற எந்த ஆடவனின் காலிலும் விழாத மீனாட்சி தனக்கு கிடைத்திருப்பது கொடுமையான தண்டனை என உணர்ந்தாள்.

“ப்ளீஸ் ராஜேஷ் எனக்கு ரொம்ப அசிங்கமா இருக்கு!”

“நீ என்னைய அடிக்கும்போது எனக்கு எப்படி இருந்துருக்கும்? வேகமா விழுந்து ஸாரி கேட்டு கிளம்பு! எனக்கு நிறையா வேல இருக்கு” இந்த முறை தன்னுடைய கெத்து குறையாமல் சொன்னான்.

மீனாட்சி அனைவரது முன்னிலையிலும் இவனது காலில் எப்படி விழுவது என அவமானம் அடைந்தாள்.

மஞ்சுவோ அந்த இடத்தைவிட்டு எப்போது நகர முடியும் என துடித்துக்கொண்டிருந்தாள்.

“சீக்கிரம் விழுந்துட்டுவாடி! இதுக்குமேல எந்த பிரச்சனையும் வேணாம்”

தன்னுடைய தோழியே இப்படி சொன்னதும் எதை நினைத்தும் வருந்தாமல் கைகூப்பி சாஷ்டாங்கமாக ராஜேஷின் காலில் விழுந்தாள்.

அந்த பொழுதில் அவளது துப்பட்டா மெதுவாக சரிந்ததை மீனாட்சி கவனிக்கவில்லை.

நன்றாக திமிரிக்கொண்டிருந்த மீனாட்சியின் பால் கனி பிளவுகள் அவளது சல்வாரையும் மீறி பிதிங்கியபடி வெளியே வந்து ராஜேஷின் கண்களுக்கு விருந்தளித்தது.

அப்போது வீசிய தென்றலில் மீனாட்சியின் பின்னால் இருக்கும் மேலாடை லேசாக விலகி சல்வார் பேண்ட் காட்சி அளித்தது.

அதில் அவளது மத்தளங்கள் இரண்டும் அழகாக தூக்கிக்கொண்டு நின்றது.

அந்த வேளையில் ராஜேஷிற்கு லெட்டரில் படித்த வரிகளும் நினைவுக்கு வந்து அவனது உடலில் கொஞ்சம் கிளர்ச்சி ஏற்ப்படுத்தியது.

“நான் உன்ன அடிச்சது தப்புதான்! ஐ ஆம் வெரி ஸாரி ராஜேஷ்” மீனாட்சி மன்னிப்பு கேட்டதும் அவனது நினைவுகள் கலைந்தது.

“ஓகே நீ எந்திருச்சு போலாம்!”

மீனாட்சி எழும்போதுதான் தன்னுடைய துப்பட்டா விலகி இருப்பதை தெரிந்துக்கொண்டாள்.

ஒரு ஆடவனின் கண்ணுக்கு தன்னுடைய மார்பினை இவ்வளவு பக்கத்தில் காண்பித்துவிட்டோமே என கூச்சப்பட்டு உடைகளை வேகமாக சரி செய்துக்கொண்டாள்.

“ஸ்டூடண்ட்ஸ் எல்லாரும் கிளம்புங்க”

ராஜேஷின் கணீர் குரலை கேட்டு அனைவரும் மரியாதையுடன் கிளம்பினார்கள்.

மஞ்சுவும் மீனாவும் கவலையுடன் மெதுவாக நடந்து சென்றனர்.

ரகு தனக்கு அருகில் இருப்பதையும் மறந்து மீனாட்சியின் பின்னழகை ராஜேஷ் நன்றாக ரசித்துக்கொண்டிருந்தான்.