09-04-2025, 09:10 PM
கடல் அலை அமைதியாகத் திரும்பியபோதும், கார்த்தியும் சுஜாதாவும் அந்த டைரியைப் பார்த்தபடி உறைந்து நின்றனர். சுஜாதாவின் கண்ணீர் கடல் மணலில் விழுந்து கரைந்தது. “டேய், உன் அப்பா இப்படி ஒரு ரகசியத்தை மறைச்சு வச்சிருப்பான்னு நான் நினைக்கவே இல்ல. ஆனா இப்போ இது நம்மள சுத்தி சுத்தி தாக்குது,” என்று அவள் முனகினாள். கார்த்தி அவள் தோளைப் பிடித்து, “அம்மா, இதுல இருந்து நம்ம தப்பிக்கணும். ஆனா முதல்ல இந்த ராமு யாரு, அவன் எப்படி உயிரோட இருக்கான்னு தெரிஞ்சாகணும்,” என்று உறுதியாகச் சொன்னான்.
அவர்கள் வீட்டுக்கு திரும்பியபோது, கிராமத்தில் பரபரப்பு அதிகமாகியிருந்தது. மீனவன் காணாமல் போனது பற்றிய பேச்சு இப்போது ஒரு புதிய திருப்பத்தை எட்டியிருந்தது—கடற்கரையில் ஒரு உடைந்த படகு கிடைத்திருந்தது, அதில் ரத்தக் கறைகள் இருந்தன. கிராமத்து மக்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்து, “இது யாரோ திட்டமிட்டு பண்ண வேலை மாதிரி இருக்கு,” என்று பேசிக்கொண்டனர். சுஜாதாவுக்கு அந்த சொற்கள் மனதில் ஆழமாகப் பதிந்தன. *ராமு… அவன் இன்னும் உயிரோட இருக்கானா? இல்ல, இது வேற யாரோ நம்மள விளையாடுறானா?*
அன்று இரவு, வீட்டில் ஒரு விசித்திரமான அமைதி நிலவியது. சுஜாதா படுக்கையில் புரண்டு புரண்டு படுத்தாள். அவள் கண்களை மூடினால், ராமுவின் முகம் தோன்றியது—அவன் புன்னகை, அவன் கோபமான பார்வை. திடீரென, ஜன்னல் வழியாக ஒரு சத்தம் கேட்டது—‘டக் டக் டக்’. அவள் பதறி எழுந்து, “கார்த்தி! யாரோ வெளிய இருக்குற மாதிரி இருக்கு!” என்று கத்தினாள். கார்த்தி உடனே எழுந்து, ஒரு இரும்பு கம்பியை எடுத்துக்கொண்டு ஜன்னலை நெருங்கினான்.
வெளியே ஒரு நிழல் நகர்ந்தது. ஆனால் அது ராமு இல்லை—அது ஒரு பெண்ணின் உருவம் போல் தெரிந்தது. கார்த்தி கதவைத் திறந்து வெளியே பார்த்தான். அங்கு ஒரு பெண், கருப்பு உடையில், முகத்தை மறைத்தபடி நின்றாள். “நீ யாரு? எதுக்கு இங்க வந்த?” என்று கார்த்தி கத்தினான். அவள் மெதுவாகத் திரும்பி, ஒரு குரலில் சொன்னாள், “நான் உங்களுக்கு எதிரி இல்ல. ஆனா உங்கள துரத்துறவன் எனக்கு தெரியும். அவன் ராமு இல்ல… அவன் வேற ஒருத்தன்!”
சுஜாதா வெளியே ஓடி வந்து, “என்ன சொல்ற? ராமு இல்லையா? பின்ன யாரு இத பண்ணுது?” என்று கேட்டாள். அந்த பெண் ஒரு புன்னகையுடன், “உன் கணவனோட ரகசியம் உனக்கு தெரியாது. அவன் ஒருத்திய காதலிச்சான்… அவளுக்கு பிறந்தவன் தான் இப்போ உங்கள பழி வாங்குறான்,” என்று சொல்லி ஒரு புகைப்படத்தை தரையில் போட்டாள். புகைப்படத்தில் சுஜாதாவின் கணவன் ஒரு பெண்ணுடன் நின்றிருந்தான்—அவள் முகம் அந்த இரவு அவர்களைத் தாக்கிய ஆணைப் போலவே இருந்தது.
கார்த்தியின் மனம் அதிர்ந்தது. “அம்மா… இது உண்மையா? அப்பாவுக்கு வேற ஒரு பொண்ணு இருந்துச்சா?” என்று கேட்டான். சுஜாதா தலையை ஆட்டி, “டேய், எனக்கு தெரியாது. ஆனா உன் அப்பா ரொம்ப ரகசியமா இருப்பான். ஒரு தடவை அவன் யாரோ ஒரு பொண்ணு பத்தி பேசுறத நான் கேட்டேன்… ஆனா அப்போ அத நம்பல,” என்று சொல்லி அழுதாள்.
அந்த பெண் மீண்டும் பேசினாள், “அவன் பேரு விக்ரம். உன் அப்பாவோட மகன். ராமு செத்தப்போ, உன் அப்பா அவனோட அம்மாவ விட்டுட்டான். இப்போ விக்ரம் உங்கள முழுசா அழிக்க பிளான் பண்ணி இருக்கான்.” அவள் சொல்லி முடிப்பதற்குள், திடீரென ஒரு கார் விளக்கு அவர்கள் மேல் பாய்ந்தது. ஒரு கருப்பு கார் வேகமாக வந்து நின்றது. அதிலிருந்து ஒரு ஆள் இறங்கினான்—அவன் முகத்தில் ஒரு முகமூடி, கையில் துப்பாக்கி.
“நீங்க நினைச்ச மாதிரி இது எளிதா முடியாது!” என்று அவன் கத்தினான். ஆனால் அந்த பெண் வேகமாக அவனை நோக்கி ஓடி, ஒரு கத்தியை எடுத்து அவன் கையைத் தாக்கினாள். துப்பாக்கி கீழே விழ, கார்த்தி அதை எடுத்து அவனை நோக்கி நீட்டினான். “நீ யாரு? எதுக்கு இத பண்ணுற?” என்று கேட்டான்.
முகமூடி அவன் சிரித்தான். “நான் விக்ரம். உன் அப்பா என் அம்மாவ அநாதையா விட்டுட்டான். இப்போ நீங்க எல்லாரும் அதுக்கு விலை கொடுக்கணும்!” என்று சொல்லி முகமூடியை கழட்டினான். அவன் முகம் சுஜாதாவின் கணவனைப் போலவே இருந்தது—ஒரு பயங்கரமான ஒற்றுமை.
சுஜாதா அதிர்ச்சியில் கத்தினாள், “டேய்… இவன் உன் அப்பாவோட மகன்! ஆனா இவன் எப்படி…?” அவள் வார்த்தைகள் முடிவதற்குள், விக்ரம் தரையில் இருந்து ஒரு கல்லை எடுத்து கார்த்தியை நோக்கி எறிந்தான். ஆனால் அந்த பெண் மீண்டும் தலையிட்டு, விக்ரமை கீழே தள்ளினாள். “ஓடுங்க! இவன் தனியா இல்ல!” என்று அவள் கத்தினாள்.
கார்த்தியும் சுஜாதாவும் ஓடத் தொடங்கினர். பின்னால் ஒரு கூட்டம்—முகமூடி அணிந்தவர்கள்—அவர்களைத் துரத்தியது. கடற்கரை மீண்டும் அவர்களை அழைத்தது, ஆனால் இப்போது அது ஒரு புதிய சிக்கலை உருவாக்கியிருந்தது. “அம்மா, நம்ம ரகசியம் இப்போ எல்லாருக்கும் தெரிஞ்சு போச்சு. ஆனா இவனுங்க நம்மள விடமாட்டாங்க!” என்று கார்த்தி மூச்சு வாங்க சொன்னான்.
அவர்கள் ஒரு பாறையின் பின்னால் ஒளிந்தபோது, அந்த பெண் மீண்டும் தோன்றினாள். “நான் உங்களுக்கு உதவுவேன். ஆனா ஒரு நிபந்தனை—உங்க ரகசியத்தை என்கிட்ட சொல்லணும்,” என்று சொன்னாள். சுஜாதாவும் கார்த்தியும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தனர். அவர்களின் காமமும், பயமும் இப்போது ஒரு புதிய சோதனையை எதிர்கொண்டிருந்தது.
கடல் அலைகள் அவர்களை சூழ்ந்தன, ஆனால் அவர்களுக்கு முன்னால் ஒரு புதிய ஆபத்து நின்றது—அவர்களின் கடந்த காலம் இப்போது அவர்களை விழுங்க தயாராக இருந்தது.
அவர்கள் வீட்டுக்கு திரும்பியபோது, கிராமத்தில் பரபரப்பு அதிகமாகியிருந்தது. மீனவன் காணாமல் போனது பற்றிய பேச்சு இப்போது ஒரு புதிய திருப்பத்தை எட்டியிருந்தது—கடற்கரையில் ஒரு உடைந்த படகு கிடைத்திருந்தது, அதில் ரத்தக் கறைகள் இருந்தன. கிராமத்து மக்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்து, “இது யாரோ திட்டமிட்டு பண்ண வேலை மாதிரி இருக்கு,” என்று பேசிக்கொண்டனர். சுஜாதாவுக்கு அந்த சொற்கள் மனதில் ஆழமாகப் பதிந்தன. *ராமு… அவன் இன்னும் உயிரோட இருக்கானா? இல்ல, இது வேற யாரோ நம்மள விளையாடுறானா?*
அன்று இரவு, வீட்டில் ஒரு விசித்திரமான அமைதி நிலவியது. சுஜாதா படுக்கையில் புரண்டு புரண்டு படுத்தாள். அவள் கண்களை மூடினால், ராமுவின் முகம் தோன்றியது—அவன் புன்னகை, அவன் கோபமான பார்வை. திடீரென, ஜன்னல் வழியாக ஒரு சத்தம் கேட்டது—‘டக் டக் டக்’. அவள் பதறி எழுந்து, “கார்த்தி! யாரோ வெளிய இருக்குற மாதிரி இருக்கு!” என்று கத்தினாள். கார்த்தி உடனே எழுந்து, ஒரு இரும்பு கம்பியை எடுத்துக்கொண்டு ஜன்னலை நெருங்கினான்.
வெளியே ஒரு நிழல் நகர்ந்தது. ஆனால் அது ராமு இல்லை—அது ஒரு பெண்ணின் உருவம் போல் தெரிந்தது. கார்த்தி கதவைத் திறந்து வெளியே பார்த்தான். அங்கு ஒரு பெண், கருப்பு உடையில், முகத்தை மறைத்தபடி நின்றாள். “நீ யாரு? எதுக்கு இங்க வந்த?” என்று கார்த்தி கத்தினான். அவள் மெதுவாகத் திரும்பி, ஒரு குரலில் சொன்னாள், “நான் உங்களுக்கு எதிரி இல்ல. ஆனா உங்கள துரத்துறவன் எனக்கு தெரியும். அவன் ராமு இல்ல… அவன் வேற ஒருத்தன்!”
சுஜாதா வெளியே ஓடி வந்து, “என்ன சொல்ற? ராமு இல்லையா? பின்ன யாரு இத பண்ணுது?” என்று கேட்டாள். அந்த பெண் ஒரு புன்னகையுடன், “உன் கணவனோட ரகசியம் உனக்கு தெரியாது. அவன் ஒருத்திய காதலிச்சான்… அவளுக்கு பிறந்தவன் தான் இப்போ உங்கள பழி வாங்குறான்,” என்று சொல்லி ஒரு புகைப்படத்தை தரையில் போட்டாள். புகைப்படத்தில் சுஜாதாவின் கணவன் ஒரு பெண்ணுடன் நின்றிருந்தான்—அவள் முகம் அந்த இரவு அவர்களைத் தாக்கிய ஆணைப் போலவே இருந்தது.
கார்த்தியின் மனம் அதிர்ந்தது. “அம்மா… இது உண்மையா? அப்பாவுக்கு வேற ஒரு பொண்ணு இருந்துச்சா?” என்று கேட்டான். சுஜாதா தலையை ஆட்டி, “டேய், எனக்கு தெரியாது. ஆனா உன் அப்பா ரொம்ப ரகசியமா இருப்பான். ஒரு தடவை அவன் யாரோ ஒரு பொண்ணு பத்தி பேசுறத நான் கேட்டேன்… ஆனா அப்போ அத நம்பல,” என்று சொல்லி அழுதாள்.
அந்த பெண் மீண்டும் பேசினாள், “அவன் பேரு விக்ரம். உன் அப்பாவோட மகன். ராமு செத்தப்போ, உன் அப்பா அவனோட அம்மாவ விட்டுட்டான். இப்போ விக்ரம் உங்கள முழுசா அழிக்க பிளான் பண்ணி இருக்கான்.” அவள் சொல்லி முடிப்பதற்குள், திடீரென ஒரு கார் விளக்கு அவர்கள் மேல் பாய்ந்தது. ஒரு கருப்பு கார் வேகமாக வந்து நின்றது. அதிலிருந்து ஒரு ஆள் இறங்கினான்—அவன் முகத்தில் ஒரு முகமூடி, கையில் துப்பாக்கி.
“நீங்க நினைச்ச மாதிரி இது எளிதா முடியாது!” என்று அவன் கத்தினான். ஆனால் அந்த பெண் வேகமாக அவனை நோக்கி ஓடி, ஒரு கத்தியை எடுத்து அவன் கையைத் தாக்கினாள். துப்பாக்கி கீழே விழ, கார்த்தி அதை எடுத்து அவனை நோக்கி நீட்டினான். “நீ யாரு? எதுக்கு இத பண்ணுற?” என்று கேட்டான்.
முகமூடி அவன் சிரித்தான். “நான் விக்ரம். உன் அப்பா என் அம்மாவ அநாதையா விட்டுட்டான். இப்போ நீங்க எல்லாரும் அதுக்கு விலை கொடுக்கணும்!” என்று சொல்லி முகமூடியை கழட்டினான். அவன் முகம் சுஜாதாவின் கணவனைப் போலவே இருந்தது—ஒரு பயங்கரமான ஒற்றுமை.
சுஜாதா அதிர்ச்சியில் கத்தினாள், “டேய்… இவன் உன் அப்பாவோட மகன்! ஆனா இவன் எப்படி…?” அவள் வார்த்தைகள் முடிவதற்குள், விக்ரம் தரையில் இருந்து ஒரு கல்லை எடுத்து கார்த்தியை நோக்கி எறிந்தான். ஆனால் அந்த பெண் மீண்டும் தலையிட்டு, விக்ரமை கீழே தள்ளினாள். “ஓடுங்க! இவன் தனியா இல்ல!” என்று அவள் கத்தினாள்.
கார்த்தியும் சுஜாதாவும் ஓடத் தொடங்கினர். பின்னால் ஒரு கூட்டம்—முகமூடி அணிந்தவர்கள்—அவர்களைத் துரத்தியது. கடற்கரை மீண்டும் அவர்களை அழைத்தது, ஆனால் இப்போது அது ஒரு புதிய சிக்கலை உருவாக்கியிருந்தது. “அம்மா, நம்ம ரகசியம் இப்போ எல்லாருக்கும் தெரிஞ்சு போச்சு. ஆனா இவனுங்க நம்மள விடமாட்டாங்க!” என்று கார்த்தி மூச்சு வாங்க சொன்னான்.
அவர்கள் ஒரு பாறையின் பின்னால் ஒளிந்தபோது, அந்த பெண் மீண்டும் தோன்றினாள். “நான் உங்களுக்கு உதவுவேன். ஆனா ஒரு நிபந்தனை—உங்க ரகசியத்தை என்கிட்ட சொல்லணும்,” என்று சொன்னாள். சுஜாதாவும் கார்த்தியும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தனர். அவர்களின் காமமும், பயமும் இப்போது ஒரு புதிய சோதனையை எதிர்கொண்டிருந்தது.
கடல் அலைகள் அவர்களை சூழ்ந்தன, ஆனால் அவர்களுக்கு முன்னால் ஒரு புதிய ஆபத்து நின்றது—அவர்களின் கடந்த காலம் இப்போது அவர்களை விழுங்க தயாராக இருந்தது.