Incest மகனின் ஆசை

[Mithuna]

சூரியன் உதித்து கிராமத்தை வெளிச்சமாக்கியபோது, கார்த்தியும் சுஜாதாவும் ஒருவரையொருவர் பார்த்து அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தனர். வதந்தி அவர்கள் காதுகளுக்கு எட்டியதும், அவர்களின் மனம் மேலும் குழம்பியது. “யாரு காணாம போனவன்? அவனுக்கு என்ன ஆச்சு?” என்று சுஜாதா முணுமுணுத்தாள். அவள் குரலில் பயம் மட்டுமல்ல, ஒரு விசித்திரமான ஆர்வமும் கலந்திருந்தது.

கார்த்தி எழுந்து, “அம்மா, நாம இத விட்டுட்டு இருக்க முடியாது. நம்மள பார்த்தவன் யாருனு தெரிஞ்சாகணும்,” என்று சொல்லி வெளியே செல்லத் தயாரானான். ஆனால் அவன் கதவைத் திறந்தவுடன், ஒரு அதிர்ச்சி காத்திருந்தது—வாசலில் ஒரு சிறிய பெட்டி கிடந்தது. அதன் மேல் ஒரு சிவப்பு நிறத்தில் “நீங்க தேடுறது இதுல இருக்கு” என்று எழுதப்பட்டிருந்தது. சுஜாதா பதறி, “டேய், அத திறக்காத! இது யாரோ விளையாட்டு மாதிரி இருக்கு!” என்று கத்தினாள். ஆனால் கார்த்தியின் ஆர்வம் அவனைத் தடுக்கவில்லை.

பெட்டியை மெதுவாகத் திறந்தபோது, உள்ளே ஒரு பழைய புகைப்படம் இருந்தது. அதில் ஒரு இளைஞன்—அவன் முகம் அந்த இரவு அவர்களை அச்சுறுத்திய ஆணைப் போலவே இருந்தது. ஆனால் அதிர்ச்சியூட்டும் விஷயம் என்னவென்றால், அவன் பின்னால் சுஜாதாவின் இளமைக் கால முகம் தெரிந்தது. “அம்மா… இது நீயா?” கார்த்தி குரல் நடுங்கியது. சுஜாதா புகைப்படத்தைப் பார்த்து உறைந்து போனாள். “டேய்… இவன்… இவன் உன் அப்பாவோட நண்பன். ஆனா… அவன் செத்து பல வருஷம் ஆச்சே!” என்று அதிர்ந்து சொன்னாள்.

அவர்களுக்கு எதுவும் புரியவில்லை. ஒரு செத்தவன் எப்படி அவர்களைத் துரத்துகிறான்? அந்த பெட்டியில் இன்னொரு சிறிய காகிதம் இருந்தது. அதில், “கடல்ல நடந்தது முடியல. இன்னும் ஒரு ரகசியம் இருக்கு. என்ன தேடி கண்டுபிடி,” என்று எழுதப்பட்டிருந்தது. சுஜாதாவின் மனம் பழைய நினைவுகளைத் தோண்டியது. அவள் கணவனின் நண்பன், ராமு—அவன் ஒரு காலத்தில் அவளை விரும்பியவன். ஆனால் ஒரு விபத்தில் இறந்து விட்டதாக எல்லோரும் நினைத்திருந்தனர். “டேய், இது உண்மையாவே அவனா இருக்க முடியாது… இல்லையா?” என்று அவள் தனக்குத்தானே கேட்டுக்கொண்டாள்.

அதே நேரத்தில், கிராமத்தில் வதந்தி மாறியது. காணாமல் போனவன் ஒரு மீனவன் என்றும், அவன் படகில் இருந்து கடலில் விழுந்து இறந்திருக்கலாம் என்றும் பேச்சு பரவியது. ஆனால் கார்த்திக்கு ஒரு உள்ளுணர்வு தோன்றியது—இது தற்செயல் இல்லை. அவன் சுஜாதாவைப் பார்த்து, “அம்மா, நாம கடற்கரைக்கு திரும்ப போகணும். அங்க தான் பதில் இருக்கு,” என்று சொன்னான்.

அவர்கள் மீண்டும் கடற்கரைக்கு சென்றபோது, அங்கு மற்றொரு ஆச்சரியம் காத்திருந்தது. மணலில் அவர்களின் பழைய பாதச் சுவடுகள் மறைந்திருந்தாலும், ஒரு புதிய சுவடு தெரிந்தது—அது ஒரு காலடியல்ல, இரண்டு காலடிகள். அவை ஒரு பாறையை நோக்கி சென்று மறைந்தன. கார்த்தி அந்த பாறையை நெருங்கியபோது, அதன் பின்னால் ஒரு சிறிய குகை தெரிந்தது. உள்ளே ஒரு பழைய பெட்டி—அதில் ராமுவின் பெயர் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது.

பெட்டியைத் திறந்தபோது, உள்ளே ஒரு கடிதம் இருந்தது. “சுஜாதா, நீ என்னை மறந்தாலும் நான் உன்னை மறக்கல. உன் குடும்பம் என்னை அழிச்சது. இப்போ உங்களுக்கு தண்டனை தர்றேன்,” என்று எழுதப்பட்டிருந்தது. கடிதத்துடன் ஒரு பழைய துப்பாக்கியும் இருந்தது. சுஜாதா அதைப் பார்த்து அலறினாள். “டேய், இது… இது உண்மையாவே அவன் இல்ல. ஆனா யாரோ இதை திட்டமிட்டு பண்ணுது!”

அதே நொடியில், பாறையின் மேலிருந்து ஒரு நிழல் குதித்தது. அது அந்த ஆண்—ராமுவைப் போலவே இருந்தவன். ஆனால் அவன் முகத்தில் ஒரு முகமூடி இருந்தது. “நீங்க நினைச்ச மாதிரி நான் செத்தவன் இல்ல. ஆனா உங்களுக்கு இது முடிவு,” என்று சொல்லி அவன் துப்பாக்கியை உயர்த்தினான். ஆனால் அதற்கு முன், கடலோரத்தில் இருந்து ஒரு பெரிய அலை வந்து அவனை இழுத்துச் சென்றது. அவன் கத்தியபடி கடலில் மறைந்தான்.

கார்த்தியும் சுஜாதாவும் அதிர்ச்சியுடன் நின்றனர். ஆனால் அவர்களுக்கு ஒரு புதிய திகைப்பு காத்திருந்தது—கடல் அவனை இழுத்துச் சென்ற இடத்தில், ஒரு பழைய டைரி மிதந்து வந்தது. அதை எடுத்து புரட்டியபோது, அதில் சுஜாதாவின் கணவனின் கையெழுத்து தெரிந்தது. “ராமு உயிரோட இருக்கான். அவனை நான் கடல்ல தள்ளினேன். ஆனா அவன் திரும்பி வந்து என் குடும்பத்தை அழிக்கப் பார்க்குறான்,” என்று எழுதப்பட்டிருந்தது.

சுஜாதா தலையைப் பிடித்து அமர்ந்தாள். “டேய்… உன் அப்பா இதை மறைச்சு வச்சிருக்கான். ஆனா இப்போ இது நம்மள துரத்துது!” என்று அழுதாள். கார்த்தி அவளைத் தேற்றினாலும், அவன் மனதில் ஒரு புதிய கேள்வி எழுந்தது—*இது உண்மையாவே முடிஞ்சுதா? இல்ல இன்னும் ஏதோ பாக்கி இருக்கா?*

கடல் அமைதியாக இருந்தாலும், அவர்களின் மனதில் ஒரு புயல் இன்னும் அடங்கவில்லை.