Incest மகனின் ஆசை

[Mithuna]

கடற்கரையின் இருள் அவர்களை விழுங்குவது போல் இருந்தது. படகின் வெளிச்சம் மறைந்ததும், கார்த்தியும் சுஜாதாவும் மீண்டும் தனிமையில் இருந்தனர். ஆனால், அந்த ஆணின் அச்சுறுத்தல் அவர்களின் மனதில் ஆழமாகப் பதிந்திருந்தது. அவன் வார்த்தைகள்—*“இது ரகசியமா இருக்காது”*—சுஜாதாவின் மனதில் எதிரொலித்தன. அவள் உடல் இன்னும் நடுங்கியது, ஆனால் இப்போது காமத்தால் அல்ல; பயத்தால்.

“டேய், அவன் நம்மள பார்த்திருப்பானா? எல்லாத்தையும்?” சுஜாதாவின் குரல் நடுக்கத்துடன் ஒலித்தது. அவள் கண்கள் கலங்கின. அவமானம், குற்றவுணர்ச்சி, பயம்—இவை அவளை உள்ளிருந்து கிழித்தன. “நாம பண்ணது… அது தப்பு. இப்போ இதான் தண்டனையா?” அவள் கேள்வி காற்றில் தொங்கியது, பதில் இல்லாமல்.

கார்த்தி அவளை அணைத்து, “அம்மா, நீ இப்படி நினைக்காத. அவன் ஒரு பைத்தியக்காரனா இருக்கலாம். நம்மள பயமுறுத்தப் பார்க்குறான், அவ்வளவுதான்,” என்று சொன்னான். ஆனால் அவன் குரலில் உறுதி இல்லை. அவன் மனதிலும் ஒரு சந்தேகம் துளிர்விட்டிருந்தது. *யாரவன்? எப்படி அவனுக்கு தெரிஞ்சது?* அவனுக்கு ஒரு உணர்வு தோன்றியது—இது தற்செயலான சந்திப்பு இல்லை. யாரோ அவர்களை உன்னிப்பாகக் கவனித்து வந்திருக்கிறார்கள்.

அவர்கள் கிராமத்தை நோக்கி நடந்தபோது, சுஜாதாவின் மனம் தன் கடந்த காலத்தைத் தோண்டியது. அவள் மகனுடனான இந்த உறவு—அது தடை செய்யப்பட்ட பந்தமாக இருந்தாலும், அவளுக்கு ஒரு விடுதலையைத் தந்திருந்தது. ஆனால் இப்போது, ஒரு அந்நியனின் பார்வை அந்த விடுதலையை அச்சுறுத்தியது. *யாரவன்? கிராமத்துல இருந்து யாராவதா? இல்ல… இன்னும் நெருக்கமா யாராவதா?* அவள் மனம் அவளுடைய கணவனை நினைத்தது—அவன் முகம், அவன் கோபமான பார்வை. “இல்ல, அவனுக்கு தெரியாது,” அவள் தனக்குத் தானே சொல்லிக்கொண்டாள். ஆனால் அந்த எண்ணம் அவளை விடவில்லை.

கார்த்தியின் மனமோ வேறு விதமாக இயங்கியது. அவனுக்கு சுஜாதாவைப் பாதுகாக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது, ஆனால் அதே நேரத்தில் அவனுக்குள் ஒரு பயம் வளர்ந்தது. *நாம இப்படி இருக்குறது உலகத்துக்கு தெரிஞ்சா என்ன ஆகும்?* அவன் தன் அம்மாவைப் பார்த்தான்—அவள் முகத்தில் இருந்த பதற்றம் அவனை உலுக்கியது. “அம்மா, நீ இப்படி பயந்து போயிருக்குறது எனக்கு பிடிக்கல. நம்மள யாரும் பிரிக்க முடியாது, புரியுதா?” என்று சொன்னான். ஆனால் அவன் வார்த்தைகள் அவனுக்கே பொய்யாகத் தோன்றின.

அவர்கள் வீட்டை நெருங்கியபோது, வாசலில் ஒரு காகிதம் கிடந்தது. சுஜாதாவின் கை நடுங்கியபடி அதை எடுத்தாள். அதில் எழுதப்பட்டிருந்தது: *“நீங்க நினைக்குற மாதிரி இது முடியாது. இன்னும் பாக்கி இருக்கு.”* எந்த கையெழுத்தும் இல்லை, எந்த அடையாளமும் இல்லை. ஆனால் அந்த வார்த்தைகள் அவர்களை ஒரு பயங்கரமான உண்மையை உணர்த்தின—அவர்கள் தனியாக இல்லை.

சுஜாதா காகிதத்தை கசக்கி தரையில் எறிந்து, “யாரு இதை எழுதி வச்சிருக்கான்? இது யாரோ நம்மள விளையாடுற மாதிரி இருக்கு!” என்று கத்தினாள். அவள் மனம் பயத்தால் நிரம்பியது, ஆனால் அதற்கு அடியில் ஒரு கேள்வி எழுந்தது: *நாம இப்படி ஆரம்பிச்சது தப்பா போச்சா? இது நம்மள துரத்துற ஒரு சாபமா?*

கார்த்தி அந்த காகிதத்தை எடுத்து பார்த்தான். அவன் மனதில் ஒரு உறுதி பிறந்தது, ஆனால் அதே நேரத்தில் ஒரு இருண்ட எண்ணமும் தோன்றியது. *யாரோ நம்மள கவனிச்சுட்டு இருக்காங்க. ஆனா இது ஒரு ஆள் மட்டும் இல்ல… இன்னும் பெரிய ஏதோ இருக்கு.* அவன் சுஜாதாவைப் பார்த்து, “அம்மா, நாம இத புரிஞ்சுக்கணும். இல்லனா இந்த பயம் நம்மள விடாது,” என்று சொன்னான்.

அந்த இரவு அவர்களுக்கு தூக்கமில்லை. வீட்டுக்குள் அமைதி இருந்தாலும், அவர்களின் மனதில் ஒரு புயல் வீசியது. ஒவ்வொரு சத்தமும் அவர்களைத் திடுக்கிட வைத்தது—காற்றின் ஓசை, மரத்தின் அசைவு, எல்லாமே ஒரு எச்சரிக்கையாகத் தோன்றியது. அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தனர், ஆனால் அவர்களுக்குள் இருந்த நம்பிக்கை மெல்ல மெல்ல சிதறத் தொடங்கியது. அவர்களின் ரகசியம் இப்போது ஒரு சுமையாக மாறியிருந்தது—அது அவர்களை விடுதலை செய்யவில்லை; மாறாக, ஒரு பயங்கரமான சிறையில் அடைத்திருந்தது.

அடுத்த நாள் காலை, கிராமத்தில் ஒரு வதந்தி பரவத் தொடங்கியது. யாரோ ஒரு பெண்ணும் ஆணும் கடற்கரையில் இரவில் சந்தித்ததாகப் பேசிக்கொண்டனர். ஆனால் அந்த வதந்தியில் ஒரு விசித்திரமான திருப்பம் இருந்தது—அவர்களைப் பார்த்தவன் இப்போது காணாமல் போயிருந்தான்.