Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

A Refreshed Start at the Quarters

அடுத்த நாள் காலை, வனிதாவின் நாள் முன்பு போலவே தொடங்கியது, ஆனால் ஒரு புதிய புத்துணர்ச்சியுடன்—சூரிய ஒளி சமையலறையின் ஜன்னல்களை ஊடுருவி, புதிதாக வறுத்த பருப்பு மணம் வீட்டை நிறைத்திருந்தது. அவள் குழந்தைகளுக்கு இட்லியும் சட்னியும் தயார் செய்து, அவர்களை பள்ளிக்கு அனுப்பி, வினித்துக்கு காபி கொடுத்து, "நல்லா பார்த்துக்கோ," என்று சிரித்து வழியனுப்பினாள்—அவள் மனதில் ஒரு சிறு இலேசான உணர்வு பரவியது. வீடு அமைதியடைந்தவுடன், அவள் குளியலறைக்கு சென்றாள்—குளியலறையின் வெள்ளை ஓடுகள் காலை ஒளியில் பளபளத்தன, ஒரு மெல்லிய சோப்பு வாசனை அவளை சூழ்ந்தது. அவள் தன் சுடிதாரை கழற்றி, ஒரு பருத்தி துண்டை எடுத்து, சூடான நீரை தொட்டியில் நிரப்பினாள்—நீரின் ஆவி மெதுவாக உயர்ந்து, கண்ணாடியை மங்கலாக்கியது. அவள் மெதுவாக தொட்டியில் இறங்கி, சூடான நீர் அவள் கால்களை தொட்டு, அவள் உடலை மெல்ல தளர்த்தியது—அவள் கைகளால் நீரை எடுத்து, தன் தோள்களில் ஊற்றினாள், நீர் அவள் முதுகில் உருண்டு, ஒரு சிறு சிலிர்ப்பை ஏற்படுத்தியது. அவள் தலைமுடியை கோதி, ஒரு மெல்லிய சாம்பு வாசனையுடன் கழுவி, தன் உடலை ஒரு புதிய சோப்பால் தேய்த்தாள்—சோப்பின் குமிழ்கள் அவள் தோலை மென்மையாக்கி, அவளுக்கு ஒரு புத்துணர்ச்சியை அளித்தன. குளித்து முடித்து, அவள் துண்டால் உடலை துடைத்து, ஒரு பெரிய கருப்பு மற்றும் சாம்பல் நிற சதுரங்க வடிவ பருத்தி புடவையை அணிந்தாள்—புடவையின் கரடுமுரடான துணி அவள் உடலை மெதுவாக சுற்றி, ஒரு கருப்பு பிளவுஸ் அவள் தோற்றத்திற்கு ஒரு கம்பீரத்தை சேர்த்தது. அவள் முடியை தோள்களில் சுருண்டு விழ விட்டு, ஒரு சிறு மல்லிகை பூவை சூடி, ஆபீஸுக்கு புறப்பட்டாள்—அவளுக்கு அனுப்பப்பட்ட கேப் அவளை குவாட்டர்ஸுக்கு அழைத்து சென்றது.
கேப் குவாட்டர்ஸின் பின்புறம் நின்றவுடன், வனிதா வெளியே இறங்கினாள்—காலை காற்று அவள் புடவையை மெல்ல அசைத்து, அவளுக்கு ஒரு புதிய தொடக்கத்தை உணர்த்தியது. வீட்டின் முன், மணி மற்றும் சுமித்ரா அவளுக்காக காத்திருந்தனர். மணி, நாற்பது வயதுகளில் ஒரு சராசரி மனிதன்—அவன் ஒரு பழைய சாம்பல் சட்டையும் கருப்பு பேன்ட்டும் அணிந்திருந்தான், அவன் முடி சற்று நரைத்து, ஒரு மெல்லிய தாடியுடன், கீழ் நடுத்தர வர்க்கத்தை சேர்ந்த சாதாரண தோற்றம் கொண்டிருந்தான். அவன் முகத்தில் ஒரு சிறு புன்னகை தெரிந்தாலும், அவன் கண்கள் ஒரு மெல்லிய ஆர்வத்துடன் அவளை பார்த்தன—அவன் கைகள் சற்று வியர்வையால் நனைந்திருந்தன, அவன் ஒரு சிறு பையை தோளில் மாட்டியிருந்தான். சுமித்ரா, ஐம்பதுகளின் பிற்பகுதியில் ஒரு சிறிய உருவம் கொண்ட பெண்—அவள் ஒரு பச்சை புடவையை அணிந்து, தலைமுடியை ஒரு சிறு முடிச்சாக கட்டியிருந்தாள், அவள் முகத்தில் சுருக்கங்கள் தெரிந்தாலும், அவள் கண்கள் ஒரு புத்துணர்ச்சியுடன் பளபளத்தன. அவர்கள் இருவரும் வீட்டின் முன் நின்று, "வாங்க, மேடம்," என்று ஒரு சிறு புன்னகையுடன் கூறினர். மணி வீட்டின் கதவை திறந்து, வனிதாவை உள்ளே அழைத்தான்—கேப் புறப்பட்டு சென்றது.
வீடு சிறியதாக இருந்தாலும், மிகவும் சுத்தமாகவும் சற்று நவீனமாகவும் இருந்தது—ஒரு பெரிய ஹால், முன்புறத்தில் ஒரு சிறிய சமையலறையாக பிரிக்கப்பட்டிருந்தது, அதற்கு பின்னால் ஒரு மர டைனிங் மேசை, பின்னர் ஒரு பெரிய ஆபீஸ் மேசை ஒரு கம்ப்யூட்டருடன் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. பக்கவாட்டில் ஒரு படுக்கையறை, அதனுடன் இணைந்த குளியலறையுடன் இருந்தது—வெள்ளை சுவர்கள், மெல்லிய மஞ்சள் விளக்கு ஒளி, மற்றும் ஒரு சிறு ஜன்னல் வழியாக வந்த காற்று அந்த இடத்தை புத்துணர்ச்சியாக்கியிருந்தது. வனிதா இங்கு இரண்டு மூன்று முறை வந்திருந்தாள்—பொதுவாக ஆடிட்டிங் அல்லது தற்காலிக ஆபீஸ் பேப்பர் வேலைகளுக்கு—ஆனால் இப்போது இது அவளுக்கு ஒரு புதிய தொடக்கமாக தோன்றியது. அவள் ஒரு ஆழமான மூச்சை இழுத்து, "இங்க நிம்மதியா வேலை பண்ணலாம்," என்று மனதிற்குள் நினைத்தாள்—இந்த இடம் அங்கித்தின் நினைவுகளை தொடர்ந்து எழுப்பாது என்று அவளுக்கு ஒரு நிம்மதி தோன்றியது. சுமித்ரா அவளை பார்த்து, "மேடம், ஏதாவது வேணுமா?" என்று மெதுவாக கேட்டாள். வனிதா சிரித்து, "சரி, அக்கா, மூணு பேருக்கும் டீ போடு," என்று கூறினாள்—அவள் குரலில் ஒரு சிறு நட்பு தெரிந்தது.
டீ தயாராகும் போது, வனிதா ஆபீஸ் மேசையை நோக்கி நடந்து, நாற்காலியை சரி செய்து அமர முயன்றாள்—அவள் புடவை சற்று நழுவி, அவள் இடுப்பு மெல்ல வெளிப்பட்டது, அவள் மென்மையான தோல் ஒரு சிறு பளபளப்புடன் தெரிந்தது. மணி, அவள் அருகில் நின்று, அதை ஒரு கணம் பார்த்தான்—அவன் கண்கள் விரிந்து, ஒரு சிறு ஆர்வம் அவன் முகத்தில் தோன்றியது. அவனுக்கு வனிதா மீது ஒரு மெல்லிய ஈர்ப்பு இருந்தது—அவள் அழகும், அவளது பதவியும் அவனை எப்போதும் தூரத்தில் வைத்திருந்தாலும், அவன் அவளை அருகில் பார்க்கும் அரிய வாய்ப்புகளை எப்போதும் ரகசியமாக ரசித்து வந்தான். ஆனால் அவன் தன் எல்லையை தாண்டி எதுவும் செய்ய தைரியம் இல்லாதவன்—அவன் கைகள் சற்று நடுங்கி, அவன் பார்வையை வேறு பக்கம் திருப்பினான். வனிதா இதை கவனித்தாலும், அதை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை—ஆபீஸில் பல ஆண்கள் அவளை பாராட்டி, அவளை ரகசியமாக பார்ப்பது அவளுக்கு புதிதல்ல; அவள் அதை ஒரு சாதாரண விஷயமாகவே கருதினாள். "மணி, நான் கேட்ட ஃபைல்ஸ் எல்லாம் இங்க இருக்கா?" என்று அவள் கேட்டாள், அவள் குரல் ஒரு தொழில்முறை உறுதியுடன் ஒலித்தது. மணி "ஆமா, மேடம்," என்று பதிலளித்து, மேசையில் உள்ள கோப்புகளை சுட்டினான்—வனிதா அவற்றை புரட்டி பார்த்து, "இதுல ரெண்டு ஃபைல்ஸ் குறையுது. அதை எடுத்துட்டு வா," என்று கூறினாள்.
சுமித்ரா மூன்று கோப்பைகளில் டீயுடன் வந்தாள்—டீயின் இனிமையான மணம் அறையை நிறைத்து, ஒரு சிறு சூடு அவர்களை சூழ்ந்தது. வனிதா மேசையில் அமர்ந்து, ஒரு கோப்பையை எடுத்து மெதுவாக உறிஞ்சினாள்—அவள் உதடுகள் கோப்பையை தொட, அவள் முகத்தில் ஒரு சிறு திருப்தி தோன்றியது. மணி அவள் எதிரில் நின்று, தன் டீயை குடித்தபடி, அவளை மெதுவாக பார்த்தான்—அவள் புடவையின் பக்கவாட்டு வளைவுகள், அவள் இடுப்பின் மெல்லிய வெளிப்பாடு அவன் கண்களை ஈர்த்தது, ஆனால் அவன் அதை மறைத்து, பார்வையை திருப்பினான். சுமித்ராவும் மணியும் டீயை முடித்து, "மேடம், நாங்க போய்ட்டு வர்றோம்," என்று கூறி வெளியேறினர்—வனிதா ஒரு சிறு தலையசைப்புடன், கோப்புகளை திறந்து வேலையை தொடங்கினாள். அவள் பேனாவை எடுத்து, கம்ப்யூட்டரை ஆன் செய்து, ஒரு சிறு முனகலுடன் கோப்புகளை படிக்க ஆரம்பித்தாள்—அவள் மனம் வேலையில் மூழ்கி, ஒரு சிறு அமைதியை உணர்ந்தது.
மதியம் ஒரு மணியளவில், மணி மீண்டும் வந்தான்—ஒரு பையில் லன்ச் மற்றும் அவள் கேட்ட ஃபைல்ஸுடன். அவன் ஒரு புதிய தண்ணீர் கேனையும் எடுத்து வந்து, "மேடம், இதையும் வாங்கிட்டு வந்தேன்," என்று ஒரு சிறு புன்னகையுடன் கூறினான்—அவன் அவளை ஈர்க்க முயல்வது வெளிப்படையாக தெரிந்தது, ஆனால் வனிதா அதை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை; ஆண்கள் அவளிடம் இப்படி நடந்து கொள்வது அவளுக்கு புதிதல்ல. "சரி, வேற ஏதாவது வேணும்னா சொல்றேன்," என்று அவள் சாதாரணமாக கூறினாள்—அவள் குரலில் ஒரு தொழில்முறை தொனி தெரிந்தது. மணி "சரி, மேடம்," என்று கூறி வெளியேறினான். வனிதா கோப்புகளை மூடி, டைனிங் மேசைக்கு சென்று, "சுமித்ரா, வா, சாப்பிடலாம்," என்று அழைத்தாள். சுமித்ரா ஒரு சிறு தயக்கத்துடன், "மேடம், நான் வேணுமா?" என்று கேட்டாள், ஆனால் வனிதா சிரித்து, "வா, அக்கா, தனியா சாப்பிட மாட்டேன்," என்று கூறி, அவளை அமர வைத்தாள். அவர்கள் மதிய உணவை—சாதம், பருப்பு, மற்றும் ஒரு சிறு காய்கறி கறி—பகிர்ந்து சாப்பிட்டனர், சிறு சிறு பேச்சுகளுடன்—"அக்கா, உன் பையன் என்ன பண்றான்?" என்று வனிதா கேட்க, சுமித்ரா "அவன் ஒரு கடையில வேலை பாக்கறான், மேடம்," என்று சிரித்து பதிலளித்தாள்.
மதிய உணவு முடிந்தவுடன், வனிதா மீண்டும் வேலைக்கு திரும்பினாள்—கோப்புகளை படித்து, குறிப்புகளை எடுத்து, ஒரு சிறு சோர்வுடன் முனகினாள். சுமித்ரா பாத்திரங்களை கழுவி, வீட்டை சுத்தம் செய்ய ஆரம்பித்தாள்—பாத்திரங்களின் சிறு சத்தம் அறையை நிறைத்தது. மாலையில், வனிதா சுமித்ராவுடன் மீண்டும் டீ குடித்தாள்—டீயின் சூடு அவளுக்கு ஒரு சிறு ஆறுதலை அளித்தது. சுமார் 5:30 மணியளவில், மணி திரும்பி வந்தான்—அவன் கைகளில் சில கோப்புகளுடன். வனிதா அவனிடம் முடித்த கோப்புகளை கொடுத்து, "நாளைக்கு இந்த ஃபைல்ஸ் வேணும்," என்று ஒரு பட்டியலை எழுதி கொடுத்தாள். மணி "சரி, மேடம்," என்று தலையசைத்து, அவளை ஒரு சிறு பார்வையுடன் பார்த்து வெளியேறினான். வனிதா தன் பையை எடுத்து, கேப்பில் வீட்டிற்கு புறப்பட்டாள்—காற்று சற்று குளிர்ந்திருந்தது, அவள் ஜன்னலில் சாய்ந்து, ஒரு சிறு நிம்மதியை உணர்ந்தாள்.
வீட்டில், படுக்கையில், வனிதா வினித்திடம் புலம்பினாள்—"வினித், இந்த புது வேலை ரொம்ப டயரிங்கா இருக்கு. அடுத்த ப்ரமோஷனுக்கு இவ்வளவு வேலை பண்ணணும்," என்று ஒரு சிறு சோர்வுடன் கூறினாள். வினித் அவளை அணைத்து, "வனி, நீ புலி மாதிரி. இதையும் சிறப்பா பண்ணுவ. ஒரு மாசம் நான் வீட்டையும் பசங்களையும் பார்த்துக்கறேன்—நீ வேலையில கவனம் செலுத்து," என்று ஆறுதலாக கூறினான்—அவன் குரலில் ஒரு உறுதியும் அன்பும் தெரிந்தது, அவன் இதை தேவைப்படும் போதெல்லாம் செய்வது அவளுக்கு ஆறுதலாக இருந்தது. வனிதா ஒரு சிறு புன்னகையுடன், "தேங்க்ஸ், வினித்," என்று முனகி, அவன் மார்பில் சாய்ந்து, சோர்வில் தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தாள்—அவள் மூச்சு சீராகி, அந்த நாளின் சோர்வு அவளை அமைதியில் மூழ்கடித்தது.