Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

வனிதாவை ஏற்றிய வெள்ளை செடான் வீட்டின் முன் நின்றவுடன், கதவு திறந்து, அவள் குழந்தைகளின் உற்சாகமான குரல்கள்—"அம்மா!"—அவள் காதுகளை நிறைத்தன. அவள் பையை தோளில் இருந்து இறக்கி, காரில் இருந்து வெளியேறினாள்—அவள் பச்சை புடவையின் மடிப்புகள் சற்று கலைந்திருந்தாலும், அவள் முகத்தில் ஒரு சிறு புன்னகை தோன்றியது. அவள் குழந்தைகள்—ஒரு சிறுவனும் சிறுமியும்—ஓடி வந்து அவளை இறுக்கமாக அணைத்தனர், அவர்களின் சிறிய கைகள் அவள் புடவையை பிடித்து இழுத்தன. அவள் கணவன், வினித், வாசலில் நின்று, ஒரு சாதாரண நீல சட்டையில், அவளை ஒரு பெரிய புன்னகையுடன் வரவேற்றான்—"வந்துட்டியா, வனி? ரொம்ப மிஸ் பண்ணோம்," என்று அவன் மெதுவாக கூறினான், அவன் குரலில் ஒரு உண்மையான மகிழ்ச்சி தெரிந்தது. வனிதா அவனை பார்த்து சிரித்து, "நானும் உங்களை மிஸ் பண்ணேன்," என்று பதிலளித்தாள்—ஆனால் அவள் இதயம் ஒரு கனமான உணர்வுடன் துடித்தது.

அவர்கள் உள்ளே சென்று, சோபாவில் அமர்ந்தனர்—வீட்டின் சுவர்களில் தொங்கிய குடும்ப புகைப்படங்கள், மெல்லிய மஞ்சள் விளக்கு ஒளி, மற்றும் சமையலறையில் இருந்து வந்த புதினா சட்னியின் மணம் அவளுக்கு ஒரு பழக்கமான ஆறுதலை அளித்தது. அவள் பையை திறந்து, குழந்தைகளுக்கு வாங்கிய பரிசுகளை எடுத்தாள்—சிறுவனுக்கு ஒரு சிவப்பு ரிமோட் கார், சிறுமிக்கு ஒரு பளபளப்பான பொம்மை செட். "அம்மா, சூப்பர்!" என்று அவர்கள் கத்தி, பரிசுகளை பிரித்து, உற்சாகமாக விளையாட ஆரம்பித்தனர். வினித் அவளை பார்த்து, "நல்லா செலக்ட் பண்ணிருக்க, வனி," என்று பாராட்டினான், அவன் கண்களில் ஒரு சிறு பெருமை தெரிந்தது. வனிதா சிரித்து, "அவங்களுக்கு பிடிக்கும்னு தெரிஞ்சு வாங்கினேன்," என்று கூறினாள்—ஆனால் அவள் மனதில் ஒரு மெல்லிய குற்ற உணர்ச்சி தோன்றியது, அவள் அங்கித்துடன் செலவிட்ட தருணங்கள் நினைவுக்கு வந்தன.
இரவு, குழந்தைகள் தூங்கிய பின், வனிதாவும் வினித்தும் படுக்கையில் படுத்திருந்தனர்—மெத்தையின் மென்மையான பருத்தி விரிப்பு அவளுக்கு ஒரு சூடான ஆறுதலை அளித்தது, ஆனால் அவள் மனம் அமைதியற்று இருந்தது. வினித் ஒரு சிறு பெட்டியை எடுத்து, "வனி, இது உனக்கு," என்று மெதுவாக கூறி, ஒரு பிளாட்டினம் மோதிரத்தை அவளிடம் நீட்டினான்—அது மெல்லிய வெள்ளி ஒளியில் பளபளத்து, ஒரு சிறு வைரம் அதில் பதிக்கப்பட்டிருந்தது. வனிதா ஆச்சரியமாக, "என்னது, இது?" என்று கேட்டாள், அவள் கண்கள் ஒளிர்ந்தன. "என் காலேஜஸ் ஷாப்பிங் போனப்போ, அங்க பார்த்து வாங்கினேன். உனக்கு பிடிக்கும்னு நினைச்சேன்," என்று வினித் சிரித்து கூறினான், அவன் குரலில் ஒரு சிறு பாசம் தெரிந்தது. வனிதா மோதிரத்தை வாங்கி, விரலில் அணிந்து, "ரொம்ப அழகு, வினித். தேங்க்ஸ்," என்று கூறினாள்—அவள் மனதில் ஒரு மகிழ்ச்சி பரவியது, அவன் அவளை நினைத்து செய்த சிறு செயல் அவளுக்கு அவன் அன்பை உணர்த்தியது. ஆனால் அடுத்த கணமே, அவள் மனதில் ஒரு கூர்மையான குற்ற உணர்ச்சி தோன்றியது—அவள் குழந்தைகளுக்கும் அவனுக்கும் பரிசுகளை திட்டமிட்டு வாங்கியிருந்தாள், ஆனால் அவன் இதை தற்செயலாக வாங்கியிருந்தாலும், அவள் அங்கித்துடன் பகிர்ந்த தருணங்கள் அவளை குத்தியது.
அவள் அவனை இறுக்கமாக அணைத்து, "நீ ரொம்ப நல்லவன், வினித்," என்று முனகினாள்—அவள் கண்களில் ஒரு சிறு கண்ணீர் தோன்றி, அவள் கன்னத்தில் உருண்டது, ஆனால் அவள் அதை அவனிடம் மறைத்து, அவன் தோளில் முகத்தை புதைத்தாள். வினித் அவள் முதுகை மெதுவாக தடவி, "என்ன ஆச்சு, வனி?" என்று ஆறுதலாக கேட்டான், ஆனால் அவள் "ஒண்ணுமில்ல, சந்தோஷமா இருக்கு," என்று பொய்யாக சிரித்து மறைத்தாள். அவன் கை அவள் உடலை மெதுவாக தடவி, அவள் இடுப்பை அழுத்தி, அவளை நெருங்க முயன்றான்—அவன் மூச்சு அவள் கழுத்தை தொட்டு, ஒரு சூடான உணர்வை ஏற்படுத்தியது. ஆனால் வனிதா ஒரு கணம் உடலை திருகி, "வினித், நான் ரொம்ப டயர்டா இருக்கேன். பயணம், மீட்டிங் எல்லாம்..." என்று மெதுவாக கூறி, அவனை தடுத்தாள்—அவள் குரலில் ஒரு சோர்வு தெரிந்தது, ஆனால் உண்மையில் அவள் மனதின் குற்ற உணர்ச்சியே அவளை தடுத்தது. "எனக்கு இப்போ ஆறுதல் வேணும்னா, என் மனசுக்கு வேணும், உடம்புக்கு இல்ல," என்று அவள் மனதிற்குள் நினைத்தாள், ஆனால் அதை வெளியே சொல்லவில்லை. வினித் ஒரு சிறு புன்னகையுடன், "சரி, ரெஸ்ட் எடு," என்று கூறி, அவளை அணைத்தபடி தூங்கினான்—அவர்கள் மூச்சு சீராகி, இரவு அவர்களை அமைதியில் ஆழ்த்தியது.
அடுத்த காலை, வனிதா சமையலறையில் தன் வழக்கமான பணிகளை செய்து கொண்டிருந்தாள்—காபி பொடியின் மணம், சூடான பாலின் ஆவி, மற்றும் ஜன்னல் வழியாக வந்த காலை காற்று அவளை சூழ்ந்திருந்தது. அவள் கைகள் தோசை மாவை கரண்டியால் கலக்கினாலும், அவள் மனம் அலைபாய்ந்து கொண்டிருந்தது. குழந்தைகள் ஓடி வந்து, "அம்மா, எங்களுக்கு ஸ்கூல் சாமான்கள் வாங்கணும்—பென்சில், நோட்ஸ்!" என்று கேட்டனர். அவள் ஒரு கணம் தயங்கி, "வினித், நீ கொண்டு போய் வாங்கிட்டு வா. எனக்கு தலை பாரமா இருக்கு," என்று கூறினாள்—அவள் குரலில் ஒரு சோர்வு தெரிந்தது, ஆனால் உண்மையில் அவள் இதயமே அதிக கனமாக இருந்தது. வினித் சிரித்து, "சரி, நாங்க போய்ட்டு வரோம். பிரேக்ஃபாஸ்ட் முடிச்சுட்டு, வெளியே லன்ச் சாப்பிட்டு வர்றோம். நீ ரெஸ்ட் எடு," என்று கூறி, குழந்தைகளை அழைத்து சென்றான். அவர்கள் கதவை மூடி புறப்பட்டவுடன், வீடு ஒரு அமைதியில் ஆழ்ந்தது—சமையலறையில் தோசை கல்லின் சிறு சத்தம் மட்டுமே ஒலித்தது.
வனிதா தனியாக சோபாவில் அமர்ந்து, தன் மொபைலை கையில் எடுத்து, சுவரை பார்த்தபடி அமர்ந்தாள்—அவள் மனதில் அங்கித்துடன் நடந்த சம்பவங்கள் மீண்டும் மீண்டும் தோன்றின. அவள் முதல் சந்திப்பு, சோபாவில் நடந்த தருணங்கள், அவன் முத்தங்கள்—எல்லாம் ஒரு திரைப்படம் போல ஓடியது. "நான் ஏன் கண்ட்ரோல் பண்ணல? எனக்கு இப்படி ஒரு எண்ணம் கூட வந்ததில்லையே," என்று அவள் மனதிற்குள் கேட்டாள்—அவள் வாழ்க்கையில் ஒரு முறையும் ஏமாற்ற நினைக்காதவள், ஆனால் இந்த சம்பவம் அவளை ஒரு புதிய மனிதனாக உணர வைத்தது. அப்போது, அவள் மொபைல் ஒலித்தது—அங்கித்திடமிருந்து ஒரு செய்தி: அவன் மகனின் புகைப்படம், அவர்கள் வாங்கிய உடையை அணிந்து சிரித்தபடி, "தேங்க்ஸ், வனிதா. சாரி," என்று எழுதியிருந்தது. அவள் அதை பார்த்து, ஒரு சிறு புன்னகையுடன், "அவனுக்கும் குற்ற உணர்ச்சி இருக்கு," என்று நினைத்தாள்—அவள் மனதில் அவனுக்கு ஒரு சிறு பரிதாபம் தோன்றியது. "நடந்தது நடந்து போச்சு. வாழ்க்கை முன்னோக்கி போகணும்," என்று அவள் முடிவு செய்தாள்—அவள் வேலையில் கவனம் செலுத்தி, இதை மறக்க முயல வேண்டும் என்று தீர்மானித்து, ஒரு சிறு நிம்மதியை உணர்ந்தாள்.
அவள் எழுந்து, வீட்டு வேலைகளை தொடங்கினாள்—பாத்திரங்களை கழுவி, துணிகளை மடித்து, ஒரு சிறு இசையை போட்டு, மனதை திசை திருப்பினாள். மாலையில், குழந்தைகள் திரும்பினர்—"அம்மா, நாங்க பர்கர் சாப்பிட்டோம்! புது பேக் வாங்கினோம்!" என்று உற்சாகமாக கூறினர். வனிதா சிரித்து, "சூப்பர், எல்லாம் காட்டு," என்று கேட்டு, அவர்களுடன் அமர்ந்து அவர்கள் நாளை பற்றி கேட்டாள்—அவள் மனம் சற்று இலேசாகியது. இரவு, படுக்கையில், அவள் வினித்திடம் மீட்டிங் பற்றி பேசினாள்—"ஜார்ஜ் ஒரு பெரிய ப்ரமோஷன் உறுதி பண்ணாரு," என்று பெருமையுடன் கூறினாள். வினித் ஆச்சரியமாக, "வாவ், வனி! சூப்பர்! இதுக்கு ஒரு ட்ரீட் வேணும்," என்று குறும்பாக கேட்டான். அவள் மனதில் ஒரு கணம் அங்கித் தோன்றினாலும், அவள் அதை தள்ளி, "சரி," என்று சிரித்து, அவனை முதலில் நெருங்கினாள்
அவள் புடவையை மெதுவாக கழற்றி, அவன் மேல் சாய்ந்து, அவர்கள் உடல்கள் ஒரு ஆழமான ஒத்திசைவில் இணைந்தன—வனிதாவின் பச்சை புடவை மெத்தையின் மீது சரிந்து, அதன் மென்மையான துணி ஒரு சிறு சலசலப்பை எழுப்பியது, அறையின் மெல்லிய விளக்கு ஒளியில் அதன் மடிப்புகள் ஒரு பளபளப்புடன் தெரிந்தன. அவள் கருப்பு பிளவுஸை மெதுவாக கழற்றி, அதை புடவையுடன் சேர்த்து வீசினாள்—அவள் உடல் அவன் பார்வைக்கு வெளிப்பட்டது, அவள் முலைகள் ஒரு மெல்லிய கருப்பு பிராவில் மறைந்திருந்தன, அவள் இடுப்பு ஒரு மென்மையான வளைவுடன் பளபளத்தது. வினித் ஒரு சிறு முனகலுடன், "வனி, நீ ரொம்ப அழகா இருக்க," என்று மெதுவாக கூறினான்—அவன் குரல் ஒரு ஆழமான பாசத்துடன் ஒலித்தது, அவன் கைகள் அவள் தோள்களை மென்மையாக பற்றின. அவள் அவனை ஒரு சிறு புன்னகையுடன் பார்த்து, அவன் நீல சட்டையை மெதுவாக கழற்றி, அவன் திடமான மார்பை வெளிப்படுத்தினாள்—அவன் தோல் ஒரு மெல்லிய வெப்பத்துடன் இருந்தது, அவள் விரல்கள் அதை மெல்ல தடவி, அவனை நெருங்கின.
அவள் அவன் மேல் சாய்ந்து, அவன் மார்போடு அவள் உடலை அழுத்தினாள்—அவள் முலைகள் அவன் தோலை தொட்டு, அவள் பிராவின் மெல்லிய துணி அவர்களுக்கு இடையே ஒரு சிறு தடையாக இருந்தது. வினித் அவள் பிராவை மெதுவாக கழற்றி, அதை மெத்தையின் அருகில் வீசினான்—அவள் முலைகள் வெளிப்பட்டு, அவன் கைகள் அவற்றை மென்மையாக கசக்கி, அவன் விரல்கள் அவள் காம்புகளை மெல்ல திருகின. "வினித்..." என்று வனிதா ஒரு மெல்லிய முனகலுடன் கூறினாள், அவள் கண்கள் மூடி, அவன் தொடுதலை உணர்ந்தாள்—அவள் மனதில் ஒரு கணம் அங்கித்தின் நினைவு தோன்றினாலும், அவள் அதை தள்ளி, வினித்தின் அன்பில் மூழ்க முயன்றாள். அவன் உதடுகள் அவள் கழுத்தை மெதுவாக முத்தமிட்டு, அவன் நாவு அவள் தோலை மெல்ல தடவி, கீழே இறங்கின—அவன் மூச்சு அவள் முலைகளை தொட்டு, ஒரு சூடான உணர்வை பரவச் செய்தது. அவன் உதடுகள் அவள் காம்புகளை மெல்ல கவ்வி, அவற்றை மென்மையாக சுவைத்து, அவளுக்கு ஒரு சிறு சிலிர்ப்பை ஏற்படுத்தின—அவள் கைகள் அவன் தலையை பிடித்து, அவன் முடியை மெதுவாக கோதி, அவனை தன் மார்போடு அழுத்தின.