Adultery வனிதா-VANITHA

[thirddemodreamer]

காலை வெயில் அறையின் திரைச்சீலைகளை ஊடுருவி, மெல்லிய பொன்னிற ஒளியை கட்டிலின் மீது பரப்பியது—அது அவர்களின் கடைசி நாளாக இருந்தது. வனிதாவும் அங்கித்தும் சரியான நேரத்தில் எழுந்தனர்—கடிகாரத்தில் 7:00 மணி ஒளிர்ந்தது. அவர்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்து, ஒரு சிறு மெளனத்துடன் தலையசைத்து, கட்டிலை விட்டு எழுந்தனர்—அவர்களுக்கு இடையே ஒரு மெல்லிய இடைவெளி இன்னும் தொடர்ந்தது. அவர்கள் சூட் வகை அறையின் குளியலறைக்கு சென்று புத்துணர்ச்சி பெற்றனர்—பளபளப்பான வெள்ளை ஓடுகளில் அவர்கள் பாதங்கள் மெல்லிய குளிர்ச்சியை உணர்ந்தன, சூடான நீர் அவர்களின் உடல்களை தளர்த்தி, ஒரு புதிய தொடக்கத்தை உணர்த்தியது. வனிதா ஒரு கருப்பு பிளேஸருடன் சாம்பல் சுடிதாரை அணிந்து, தன் முடியை ஒரு நேர்த்தியான முடிச்சாகக் கட்டினாள்—அவள் முகத்தில் ஒரு தொழில்முறை உறுதி தெரிந்தது. அங்கித் ஒரு வெள்ளை சட்டையும் கருப்பு சூட்டையும் அணிந்து, அவன் முகத்தில் ஒரு சிறு பதற்றமும் உற்சாகமும் கலந்து தெரிந்தது. அவர்கள் தங்கள் பைகளை எடுத்து, கீழே காத்திருந்த ஏற்பாடு செய்யப்பட்ட வாகனங்களில் ஏறி, மீட்டிங்கிற்கு புறப்பட்டனர்—அவர்கள் ஜன்னல்கள் வழியாக ஒரு சிறு புன்னகையை பரிமாறிக் கொண்டு, வெவ்வேறு திசைகளில் சென்றனர்.

மீட்டிங் ஒரு பிரம்மாண்டமான மாநாட்டு அறையில் நடந்தது—பளபளப்பான மர மேசைகள், பெரிய திரைகள், மற்றும் ஒரு மெல்லிய காபி வாசனை அந்த இடத்தை நிறைத்திருந்தது. வனிதாவும் அங்கித்தும் தங்கள் பங்கை சிறப்பாக செய்தனர்—வனிதா தன் திட்டங்களை தெளிவாக விளக்கி, கேள்விகளுக்கு உறுதியாக பதிலளித்தாள்; அங்கித் தன் கிளையன்ட்களை நம்பிக்கையுடன் கையாண்டு, ஒப்பந்தங்களை முடித்தான். மீட்டிங் முடிந்தவுடன், அவர்கள் ஒரு சிறு புன்னகையை பரிமாறிக் கொண்டனர்—அவர்களுக்கு இடையே ஒரு தொழில்முறை புரிதல் மட்டுமே தெரிந்தது. வனிதா முதலில் திரும்பினாள்—அவள் ஹோட்டலுக்கு வந்து, அறையை அடைந்து, கதவை மூடி, ஒரு ஆழமான மூச்சை இழுத்தாள். அவள் குளியலறைக்கு சென்று, முகத்தை குளிர்ந்த நீரில் கழுவி, ஒரு புத்துணர்ச்சியை உணர்ந்தாள்—பின்னர், ஒரு மெல்லிய பச்சை புடவையை அணிந்தாள்; புடவையின் மென்மையான துணி அவள் உடலை சுற்றி, அவள் இடுப்பை மெல்ல வெளிப்படுத்தியது, அவள் தலைமுடியை தோள்களில் சுருண்டு விழ விட்டு, ஒரு சிறு மல்லிகை பூவை சூடினாள்.
அவள் பையை எடுத்து, தன் பொருட்களை பேக் செய்ய ஆரம்பித்தாள்—அவள் உடைகளை மடித்து, மடிக்கணினியை கவனமாக வைத்து, ஒரு சிறு பரிசு பெட்டியை—குழந்தைகளுக்கு வாங்கியது—மேலே வைத்தாள். அப்போது, அங்கித் அறைக்கு திரும்பினான்—அவன் முகத்தில் ஒரு சிறு சோர்வு தெரிந்தாலும், அவன் கண்கள் அவளை புடவையில் பார்த்தவுடன் ஒளிர்ந்தன. அவன் "நல்லா இருக்கியே, வனிதா," என்று மெதுவாக கூறி, குளியலறைக்கு சென்று புத்துணர்ச்சி பெற்று, ஒரு சாதாரண நீல சட்டையையும் கருப்பு ஜீன்ஸையும் அணிந்து திரும்பினான். அவன் தன் பையை எடுத்து, பேக் செய்ய ஆரம்பித்தான்—அவன் சட்டைகளை மடித்து, ஒரு சிறு நோட்புக்கை பையில் வைத்தான். அப்போது, வனிதா மொபைலில் தன் குழந்தைகளுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்—"அம்மா, நீ எப்போ வருவ? எங்களுக்கு உன்னை பார்க்கணும்!" என்று அவர்கள் கேட்க, அவள் சிரித்து, "இன்னிக்கு நைட் வந்துடுவேன், செல்லங்களுக்கு பரிசு வாங்கியிருக்கேன்," என்று பாசமாக பதிலளித்தாள். அவள் சோபாவில் சாய்ந்து பேசியபோது, புடவை சற்று நழுவி, அவள் மென்மையான இடுப்பும் தொப்புளும் வெளிப்பட்டது—அங்கித் அதை கவனித்து, ஒரு கணம் அவளை ஆர்வமாக பார்த்தான், அவன் உதடுகளில் ஒரு சிறு புன்னகை தோன்றியது.
வனிதா அவன் பார்வையை உணர்ந்து, மொபைலை ஒரு கையில் பிடித்தபடி, அவனை ஒரு குறும்பு புன்னகையுடன் பார்த்து, "போதுமா, அங்கித்? இதோட நிறுத்து!" என்று மெதுவாக, ஒரு விளையாட்டுத்தனமான எச்சரிக்கையுடன் கூறினாள்—அவள் கண்களில் ஒரு சிறு குறும்பும் தடையும் தெரிந்தது. அங்கித் சிரித்து, "சரி, சரி," என்று கைகளை உயர்த்தி, தன் பேக்கிங்கிற்கு திரும்பினான்—அவர்களுக்கு இடையே ஒரு மெல்லிய புரிதல் தொடர்ந்தது. அவர்கள் தங்கள் பைகளை முடித்து, அறையை ஒரு கணம் பார்த்தனர்—அந்த படுக்கை, சோபா, மற்றும் டிவி அவர்களின் நினைவுகளை மீட்டெடுத்தன. "போலாமா?" என்று வனிதா கேட்க, அங்கித் ஒரு சிறு தயக்கத்துடன், "ஒரு நிமிஷம், வனிதா," என்று மெதுவாக கூறினான். அவன் அவளை நெருங்கி, ஒரு பணிவான தொனியில், "ஒரு கடைசி முத்தம் குடுக்கறியா? ப்ளீஸ்," என்று கேட்டான்—அவன் கண்களில் ஒரு ஏக்கமும் தயக்கமும் தெரிந்தது.
வனிதா ஒரு கணம் அவனை பார்த்து, "அங்கித், இது சரியா?" என்று தயங்கியபடி கேட்டாள்—அவள் மனதில் ஒரு சிறு போராட்டம் நடந்தது, ஆனால் அவன் முகத்தில் ஒரு உண்மையான வேண்டுகோளை பார்த்து, "சரி, கடைசியா," என்று மெதுவாக ஒப்புக்கொண்டாள். அவன் அவளை மெதுவாக நெருங்கி, அவள் இடுப்பை தன் கைகளால் பிடித்து, அவளை தன்னோடு இழுத்தான்—அவர்கள் உதடுகள் ஒருவரையொருவர் தொட்டன, ஒரு ஆழமான பிரெஞ்சு முத்தத்தில் இணைந்தன. அவன் நாவு அவள் உதடுகளை மெல்ல பிரித்து, அவள் நாவை தொட்டு, ஒரு மெல்லிய நடனத்தில் இணைந்தது—அவன் மூச்சு அவள் முகத்தில் பட்டு, அவள் மூச்சு அவன் கழுத்தை தொட்டு, ஒரு சூடான உணர்வை ஏற்படுத்தியது. அவள் கைகள் அவன் மார்பை மெல்ல தடவி, அவன் சட்டையை இறுக்கின—அவர்கள் உடல்கள் ஒருவரையொருவர் உணர்ந்தன, அந்த முத்தம் அவர்களின் கடைசி நினைவாக மாறியது. அப்போது, அறையின் டெலிபோன் ஒலித்தது—ரிசெப்ஷனில் இருந்து "மேடம், உங்கள் வாகனம் வந்துடுச்சு," என்று ஒரு குரல் கூறியது. அவர்கள் மெதுவாக பிரிந்து, ஒருவரையொருவர் ஒரு கணம் பார்த்து, ஒரு சிறு புன்னகையை பரிமாறிக் கொண்டனர்—அவர்கள் மூச்சு சற்று வேகமாகி, பின் சீராகியது.
அவர்கள் தங்கள் பைகளை தோளில் மாட்டி, அறையை விட்டு வெளியேறி, விமான நிலையத்திற்கு சென்றனர்—விமானத்தில் அவர்களுக்கு வெவ்வேறு இருக்கைகள் ஒதுக்கப்பட்டிருந்தன; வனிதா ஜன்னல் ஓரத்தில், அங்கித் சற்று தள்ளி ஒரு நடு இருக்கையில் அமர்ந்திருந்தான். விமானம் புறப்பட்டவுடன், அவர்கள் கண்களை மூடி, தங்கள் நினைவுகளில் மூழ்கினர்—வனிதாவுக்கு அவர்களின் முதல் சந்திப்பு, சோபாவில் நடந்த தருணங்கள், அவன் முத்தங்கள் நினைவுக்கு வந்தன; அவள் மனதில் "நான் இதை ஏன் செய்தேன்?" என்று ஒரு குற்ற உணர்ச்சி தோன்றியது, அவள் குழந்தைகளின் முகங்களை நினைத்து, ஒரு சிறு வருத்தத்துடன் தூங்கினாள். அங்கித்துக்கு அவள் புடவையில் நின்ற தோற்றம், அவள் தொடுதல்கள், அவர்களின் கடைசி முத்தம் நினைவுக்கு வந்தது—அவன் மனதில் "இது ஒரு தப்பு, ஆனா மறக்க முடியாது," என்று ஒரு குழப்பமும் குற்ற உணர்ச்சியும் தோன்றியது, அவன் தலையை இருக்கையில் சாய்த்து தூங்கினான். விமானம் அவர்களை அவர்களின் வாழ்க்கைகளுக்கு திருப்பி கொண்டு சென்றது—அவர்கள் உறக்கத்தில் ஒரு கனமான இதயத்துடன் மூழ்கினர்.
விமான நிலையத்தில் இறங்கியவுடன், அவர்கள் தங்கள் சாமான்களை எடுத்து, வெவ்வேறு கார்களில் ஏறினர்—வனிதா ஒரு வெள்ளை செடானில் தன் வீட்டை நோக்கி சென்றாள், அவள் ஜன்னல் வழியாக வெளியே பார்த்தபடி, குழந்தைகளை சந்திக்கும் ஆர்வத்துடன் ஒரு சிறு புன்னகையை உதிர்த்தாள், ஆனால் அவள் இதயம் கனமாக இருந்தது. அங்கித் ஒரு கருப்பு எஸ்யூவியில் தன் அறைக்கு சென்றான்—அவன் தலையை பின்னால் சாய்த்து, ஒரு ஆழமான மூச்சை இழுத்து, "இதோட முடிஞ்சது," என்று மனதிற்குள் முனகினான், அவன் மனதில் ஒரு கலவையான உணர்வுகள் சுழன்றன. கார்கள் வெவ்வேறு திசைகளில் செல்ல, அவர்களுக்கு இடையே ஒரு பிரிவு நிரந்தரமாக உருவானது—அவர்களின் இதயங்கள் ஒரு கனத்துடன் துடித்தாலும், அவர்கள் தங்கள் வாழ்க்கைகளுக்கு திரும்பினர், அந்த நினைவுகளை ஒரு மெல்லிய கனவாக விட்டு சென்றனர்.