Incest குடும்பத்தில் காதல் நிழல்கள்

[subatami]

இரவு முழுமையாக ஆழ்ந்தது. தோட்டத்தில் அந்த விளையாட்டு ஒரு நிழலாக நின்றது—சிரிப்பும், அரவணைப்பும், மெல்லிய சூடும் கலந்து. கார்த்தியின் மனதில் ஒரு புது உணர்வு—அது என்னவென்று அவனால் சொல்ல முடியவில்லை, ஆனால் அது அவனை விடவில்லை. நிலவொளி அவர்களை ஒரு மெல்லிய போர்வையால் மூடியிருந்தது, ஆனால் காற்று சற்று குளிர்ந்து, உடலில் ஒரு புது பதற்றத்தை எழுப்பியது. சுபத்ரா எழுந்து, "உள்ள போலாமா? சூடு குறைஞ்சுடுச்சு," என்று சொன்னாள். அவள் குரல் மென்மையாக இருந்தது, ஆனால் அதில் ஒரு எதிர்பார்ப்பு ஒளிந்திருந்தது. வினிதா, "ஆமாம், அக்கா, உள்ளே படுத்தா நல்லா இருக்கும்," என்று சொல்லி, கார்த்தியை ஒரு பார்வை பார்த்தாள்—அவள் கண்களில் ஒரு குறும்பு, ஆனால் அதற்கு அடியில் ஏதோ ஆழமானது.

மூவரும் வீட்டுக்குள் நுழைந்தனர். ராமுவின் அறையிலிருந்து குறட்டை சத்தம் தொடர்ந்து ஒலித்தது—அவர் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தார். வாழ்க்கை அறையை கடந்து, சுபத்ரா, "மாடில படுக்கலாம், அங்க காற்று நல்லா இருக்கும்," என்று சொன்னாள். கார்த்தி தயங்கினான், ஆனால் வினிதா, "வா டா, பயப்படாத," என்று சொல்லி, அவன் கையைப் பிடித்து மாடிப்படியை நோக்கி இழுத்தாள். அவள் விரல்கள் அவன் மணிக்கட்டைச் சுற்றி, ஒரு மெல்லிய சூட்டை உருவாக்கின—அவன் உடலில் ஒரு சிறு நடுக்கம், ஆனால் அவன் பின்தொடர்ந்தான்.

மாடியில், நேற்று விரித்த பாய் இன்னும் அப்படியே கிடந்தது. நிலவொளி சாளரத்தின் வழியாக உள்ளே பரவி, அறையை ஒரு மெல்லிய வெள்ளியால் நிரப்பியிருந்தது. சுபத்ரா பாயை சரி செய்து, "இங்க படுத்தா போதும்," என்று சொல்லி, மெதுவாக உட்கார்ந்தாள். அவள் சேலை சற்று விலகி, அவள் தொடைகளின் மென்மை தெரிந்தது—கார்த்தியின் பார்வை அங்கே ஒரு நொடி நின்றது, அவன் மூச்சு சற்று வேகமானது. வினிதா, "அக்கா, நீ ஒரு பக்கம் படு, நான் இவனுக்கு அந்த பக்கம் படுக்கறேன்," என்று சொல்லி, கார்த்தியை நடுவில் தள்ளினாள். "அத்தை, என்ன இது?" என்று அவன் சிரித்தான், ஆனால் அவன் குரலில் ஒரு பதற்றம்—அவர்களின் நெருக்கம் அவனை ஒரு புது உலகத்திற்கு இழுத்தது.

கார்த்தி பாயில் படுத்தான்—சுபத்ரா அவன் இடது பக்கம், வினிதா வலது பக்கம். அவர்களின் உடல்கள் அவனை மெல்ல உரசின—சுபத்ராவின் சேலை அவன் கையைத் தொட்டு, வினிதாவின் நைட்டி அவன் தொடையை உரசி. "என்னடா, உனக்கு தூக்கம் வரலையா?" என்று வினிதா கேட்டு, அவன் தோளை ஒரு மெல்லிய தடவல் தடவினாள்—அவள் விரல்கள் அவன் சட்டையை உரசி, ஒரு சிறு சிலிர்ப்பை உருவாக்கின. "அத்தை, நீங்க ரெண்டு பேரும் இப்படி பக்கத்துல படுத்தா எப்படி தூக்கம் வரும்?" என்று அவன் சொன்னான், குரலில் ஒரு விளையாட்டுத் தனம், ஆனால் அவன் உடலில் ஒரு புது சூடு.

சுபத்ரா திரும்பி, "அப்படியா? அப்போ நாங்க உன்னை தூங்க விடறோம்," என்று சொல்லி, அவன் கையை ஒரு மெல்லிய அழுத்தம் அழுத்தினாள்—அவள் விரல்கள் அவன் தோலில் ஒரு மென்மையான பாதையை வரைந்தன. அவள் மூச்சு அவன் கழுத்தைத் தொட்டது—சூடாக, மென்மையாக. கார்த்தியின் இதயம் வேகமாகத் துடித்தது—அம்மாவின் நெருக்கம் ஒரு பக்கம், அத்தையின் தொடுதல் மறுபக்கம். "அம்மா, நீங்க ரெண்டு பேரும் என்னை என்ன பண்ண போறீங்க?" என்று அவன் முனகினான், குரல் உடைந்து.

வினிதா சிரித்து, "என்ன பண்ண போறோம்? உனக்கு பிடிச்சிருக்கா இல்லையா, அதை சொல்லு," என்று சொல்லி, அவன் முதுகை ஒரு மெல்லிய தடவல் தடவினாள்—அவள் நகங்கள் அவன் சட்டையை உரசி, ஒரு சிறு மின்சாரத்தை உருவாக்கின. சுபத்ரா, "வினி, அவனை பயமுறுத்தாத," என்று சொன்னாள், ஆனால் அவள் கை அவன் இடுப்பை நோக்கி நகர்ந்தது—அவள் விரல்கள் அவன் சட்டையைத் தூக்கி, அவன் தோலை மெல்லத் தொட்டன. கார்த்தி ஒரு நொடி தடுமாறினான்—அவன் உடலில் ஒரு புயல், ஆனால் அவன் அதை நிறுத்த விரும்பவில்லை.

"அம்மா," என்று அவன் மெதுவாக அழைத்தான், குரல் தடுமாறியது. சுபத்ரா அவனை நெருங்கினாள்—அவள் உடல் அவனை உரசி, அவள் மூச்சு அவன் முகத்தில் பட்டது. "என்னடா, பயமா இருக்கா?" என்று அவள் கேட்டாள், கண்களில் ஒரு தவிப்பு, ஆனால் ஒரு ஆழமான பசி. அவள் கை அவன் மார்பைத் தொட்டு, மெல்ல கீழே நகர்ந்தது—அவள் விரல்கள் அவன் வயிற்றை உரசி, ஒரு மென்மையான அழுத்தம் கொடுத்தன. கார்த்தியின் உடல் சிலிர்த்தது—அவன் அவளைப் பார்த்தான், அம்மாவின் முகம், ஆனால் அதில் ஒரு புது பெண்மை தெரிந்தது.

வினிதா அவன் மறுபக்கம் நெருங்கி, "அக்கா, இவன் நம்மளை பயப்படுத்த மாட்டான்," என்று சொல்லி, அவன் சட்டையை மெல்லத் தூக்கினாள்—அவள் கைகள் அவன் முதுகைத் தடவி, ஒரு மெல்லிய சூட்டை உருவாக்கின. "அத்தை, நீங்க..." என்று கார்த்தி தொடங்கினான், ஆனால் வினிதா, "என்னடா, பேசாம இரு," என்று சொல்லி, அவன் கழுத்தை ஒரு மெல்லிய முத்தம் கொடுத்தாள்—அவள் உதடுகள் அவன் தோலில் பட்டு, ஒரு சிறு தீயை பரப்பின. கார்த்தியின் உடலில் ஒரு புது உணர்வு—அவன் கண்களை மூடினான், அவர்களின் தொடுதலுக்கு அடிமையாகி.

சுபத்ரா அவன் சட்டையை முழுவதும் தூக்கி, "இதை கழட்டு டா, சூடு அதிகமா இருக்கு," என்று சொன்னாள்—அவள் குரல் ஒரு கட்டளை போல, ஆனால் மென்மையாக. கார்த்தி தயங்கியபடி சட்டையை கழட்டினான்—அவன் மார்பு நிலவொளியில் தெரிந்தது, அவன் உடல் சற்று நடுங்கியது. சுபத்ரா அவனை நெருங்கி, அவன் மார்பை ஒரு மெல்லிய தடவல் தடவினாள்—அவள் விரல்கள் அவன் தோலில் ஒரு பாதையை வரைந்து, அவன் இதயத்தை வேகமாகத் துடிக்க வைத்தன. "அம்மா, இது..." என்று அவன் முனகினான், ஆனால் சுபத்ரா, "பேசாத டா," என்று சொல்லி, அவன் உதடுகளை ஒரு மெல்லிய முத்தத்தால் மூடினாள்—அவள் உதடுகள் அவனைத் தொட்டு, ஒரு மென்மையான சூட்டை பரப்பின.

வினிதா அவன் பின்னால் நெருங்கி, அவன் முதுகை மெல்ல அரவணைத்தாள்—அவள் உடல் அவனை உரசி, அவள் மூச்சு அவன் கழுத்தைத் தொட்டது. "அக்கா, இவன் நம்ம கையில மாட்டிக்கிட்டான்," என்று அவள் முனகினாள், குரலில் ஒரு குறும்பு. அவள் கைகள் அவன் இடுப்பை நோக்கி நகர்ந்து, அவன் ஷார்ட்ஸை மெல்ல இழுத்தன—கார்த்தியின் உடல் ஒரு நொடி இறுகியது, ஆனால் அவன் எதிர்ப்பு தெரிவிக்கவில்லை. "அத்தை, நீங்க ரெண்டு பேரும்..." என்று அவன் தொடங்கினான், ஆனால் வினிதா, "எங்களுக்கு தெரியும் டா," என்று சொல்லி, அவன் தொடையை ஒரு மெல்லிய தடவல் தடவினாள்—அவள் விரல்கள் அவன் தோலில் ஒரு சிறு தீயை பரப்பின.

சுபத்ரா அவன் முன்னால் மண்டியிட்டு, அவன் ஷார்ட்ஸை முழுவதும் கழட்டினாள்—அவன் உடல் நிர்வாணமாக, நிலவொளியில் தெரிந்தது. "அம்மா, இது சரியா?" என்று கார்த்தி முனகினான், குரலில் ஒரு தயக்கம், ஆனால் அவன் உடல் அவளை நோக்கி சாய்ந்தது. சுபத்ரா, "எல்லாம் சரி தான் டா," என்று சொல்லி, அவன் மார்பை மீண்டும் தடவினாள்—அவள் கைகள் அவன் வயிற்றைத் தாண்டி, அவன் தொடைகளை நோக்கி நகர்ந்தன. அவள் சேலையை மெல்ல விலக்கி, அவள் உடலை அவனுக்கு வெளிப்படுத்தினாள்—அவள் மென்மையான தோல், அவள் வளைவுகள், எல்லாம் நிலவொளியில் ஒரு சிற்பம் போல தெரிந்தன.

வினிதா அவன் பின்னால் இருந்து, அவன் தோள்களை மெல்ல முத்தமிட்டாள்—அவள் உதடுகள் அவன் தோலில் பட்டு, ஒரு மெல்லிய சிலிர்ப்பை உருவாக்கின. அவள் நைட்டியை கழட்டி, அவள் உடலை அவனுக்கு நெருக்கமாக்கினாள்—அவள் மென்மையான மார்பு அவன் முதுகை உரசி, ஒரு சூடான அரவணைப்பை உருவாக்கியது. "அத்தை," என்று கார்த்தி முனகினான், ஆனால் அவன் குரல் ஒரு ஆசையில் மூழ்கியது. வினிதா, "என்னடா, உனக்கு பிடிக்கலையா?" என்று கேட்டு, அவன் இடுப்பை ஒரு மெல்லிய அழுத்தம் அழுத்தினாள்—அவள் கைகள் அவன் உடலை ஆராய்ந்தன, ஒரு மென்மையான ஆர்வத்துடன்.

கார்த்தி அவர்களுக்கு இடையே படுத்தான்—சுபத்ரா அவன் முன்னால், வினிதா அவன் பின்னால். சுபத்ரா அவனை மெல்ல அரவணைத்து, அவன் உடலை அவளுக்கு நெருக்கமாக்கினாள்—அவள் தொடைகள் அவனை உரசி, அவள் மூச்சு அவன் முகத்தில் பட்டது. "அம்மா," என்று அவன் மீண்டும் அழைத்தான், ஆனால் அவன் கைகள் அவளைத் தேடின—அவன் விரல்கள் அவள் இடுப்பைத் தொட்டு, ஒரு மெல்லிய அழுத்தம் கொடுத்தன. சுபத்ரா, "என்னடா, என்ன வேணும்?" என்று கேட்டு, அவனை ஒரு ஆழமான முத்தத்தில் இழுத்தாள்—அவள் உதடுகள் அவனை ஆராய்ந்து, ஒரு மென்மையான பசியை வெளிப்படுத்தின.

வினிதா அவன் பின்னால் இருந்து, அவன் தொடைகளை மெல்ல தடவினாள்—அவள் கைகள் அவன் உடலை நோக்கி நகர்ந்து, அவனை ஒரு மெல்லிய அரவணைப்பில் சூழ்ந்தன. "அக்கா, இவன் நம்ம கையில முழுசா மாட்டிக்கிட்டான்," என்று அவள் முனகினாள், குரலில் ஒரு திருப்தி. அவள் உடல் அவனை நெருக்கமாக்கி, அவள் மார்பு அவன் முதுகை அழுத்தியது—அவள் மூச்சு அவன் கழுத்தைத் தொட்டு, ஒரு சிறு தீயை பரப்பின. கார்த்தியின் உடல் அவர்களுக்கு இடையே ஒரு பாலமாக நின்றது—அவன் அவர்களைத் தொட்டு, அவர்களால் தொடப்பட்டு, ஒரு மெல்லிய மயக்கத்தில் ஆழ்ந்தான்.

சுபத்ரா அவனை மேலே இழுத்து, அவள் மேல் படுக்க வைத்தாள்—அவள் தொடைகள் அவனைச் சூழ்ந்து, அவள் உடல் அவனை ஒரு மென்மையான அரவணைப்பில் பூட்டியது. "அம்மா, இது..." என்று கார்த்தி முனகினான், ஆனால் அவன் உடல் அவளை நோக்கி சாய்ந்தது—அவன் கைகள் அவள் முதுகைத் தடவி, அவளை நெருக்கமாக்கின. சுபத்ரா, "எல்லாம் சரி தான் டா," என்று சொல்லி, அவனை ஒரு ஆழமான அரவணைப்பில் இணைத்தாள்—அவர்களின் உடல்கள் ஒரு தாளத்தில் இணைந்தன, மெல்லியதாக, ஆனால் உண்மையாக.

வினிதா அவன் பக்கத்தில் படுத்து, அவன் கையை எடுத்து அவள் மேல் வைத்தாள்—அவள் உடல் அவனைத் தேடி, அவள் மூச்சு அவன் கையைத் தொட்டது. "அத்தை," என்று கார்த்தி முனகினான், ஆனால் அவன் விரல்கள் அவளை ஆராய்ந்தன—அவள் மென்மையான தோல், அவள் வளைவுகள், எல்லாம் அவனை ஒரு புது உலகத்திற்கு இழுத்தன. வினிதா, "என்னடா, என்னை விட மாட்டியா?" என்று கேட்டு, அவனை ஒரு மெல்லிய முத்தத்தில் இழுத்தாள்—அவள் உதடுகள் அவனைத் தொட்டு, ஒரு மென்மையான சூட்டை பரப்பின.

மூவரும் ஒரு மெல்லிய தாளத்தில் இணைந்தனர்—சுபத்ரா அவனை அரவணைத்து, வினிதா அவனைத் தொட்டு, கார்த்தி அவர்களுக்கு இடையே ஒரு புது உணர்வில் மூழ்கினான். அவர்களின் மூச்சுகள் ஒரு பாடலாக ஒலித்தன—வேகமாக, மெல்லியதாக, ஒரு மென்மையான புயலாக. பாயில் அவர்களின் உடல்கள் ஒரு நிழலாகத் தெரிந்தன—நிலவொளியில், அவர்களின் அரவணைப்பு ஒரு உண்மையாக மாறியது.

இரவு முழுவதும் அந்த அறையில் ஒரு மெல்லிய சத்தம்—மூச்சுகள், முனகல்கள், தொடுதல்கள். கார்த்தியின் மனதில் ஒரு குழப்பம்—இது சரியா, தவறா? ஆனால் அவன் உடல் அந்த கேள்வியை மறந்தது. சுபத்ராவின் அரவணைப்பு ஒரு பாதுகாப்பாக இருந்தது, வினிதாவின் தொடுதல் ஒரு சுதந்திரமாக இருந்தது. மூவரும் ஒரு மெல்லிய மயக்கத்தில் ஆழ்ந்தனர்—அது ஒரு இரவு மட்டுமல்ல, ஒரு புது உலகமாக மாறியது.

காலை வந்தபோது, நிலவு மறைந்து, சூரிய ஒளி சாளரத்தின் வழியாக நுழைந்தது. மூவரும் பாயில் படுத்திருந்தனர்—சுபத்ரா ஒரு பக்கம், வினிதா மறுபக்கம், கார்த்தி நடுவில். அவர்களின் உடல்கள் சோர்ந்திருந்தன, ஆனால் ஒரு மெல்லிய அமைதி அவர்களைச் சூழ்ந்தது. கார்த்தி எழுந்து, அவர்களைப் பார்த்தான்—அம்மாவின் முகம், அத்தையின் முகம், இரண்டிலும் ஒரு புது புன்னகை. அவன் மனதில் ஒரு தெளிவு—இது ஒரு இரவு மட்டுமல்ல, ஒரு மாற்றமாக இருந்தது.