Incest குடும்பத்தில் காதல் நிழல்கள்

[subatami]

இரவு ஆழ்ந்தது, ஆனால் சமையலறையில் அந்த விளையாட்டு ஒரு நிழலாக நின்றது—சிரிப்பும், தொடுதலும், பார்வைகளும் கலந்து. வீட்டின் உள்ளே ஒரு மெல்லிய அமைதி வந்தது. ராமுவின் அறையிலிருந்து மெலிதான குறட்டை சத்தம் கேட்டது. சுபத்ரா தட்டை மேஜையில் வைத்து, "இங்க சூடு தாங்க முடியல," என்று முனகினாள். அவள் முகத்தில் வியர்வை முத்துக்கள், சேலை சற்று ஒட்டி, அவள் உடலின் வளைவுகளை மென்மையாக வெளிப்படுத்தியது. வினிதா, "அக்கா, பின்னால போய் உட்காரலாமா? காற்று நல்லா இருக்கும்," என்று சொல்லி, ஒரு குறும்பு புன்னகை வீசினாள்.

கார்த்தி தயங்கினான். "இப்போவா?" என்று கேட்டான், ஆனால் அவன் கண்கள் சுபத்ராவைத் தேடின—அவள் சேலையை சரி செய்யும்போது, அவள் கைகள் மெல்ல அசைந்து, ஒரு அழைப்பு போலத் தோன்றியது. "வா டா, கொஞ்சம் நிலா பாக்கலாம்," என்று சுபத்ரா சொன்னாள், குரலில் ஒரு மென்மையும், ஒரு விளையாட்டுத் தனமும் கலந்திருந்தது. மூவரும் பின்கட்டை நோக்கி நடந்தனர். வீட்டின் பின்புறம் ஒரு சிறிய தோட்டம்—மரங்கள், ஒரு பழைய ஆட்டுக்கல், மண்ணில் புல் சிறிது வளர்ந்திருந்தது. நிலவு மங்கலாக ஒளிர்ந்தது, ஒரு வெள்ளி வெளிச்சத்தை பரப்பி, அந்த இடத்தை ஒரு மெல்லிய மாயமாக மாற்றியது.

வினிதா முன்னால் நடந்து, ஆட்டுக்கல்லில் உட்கார்ந்தாள். "இங்க உட்காருங்க, ரொம்ப நல்லா இருக்கு," என்று சொல்லி, கார்த்தியை ஒரு கண்ணால் பார்த்தாள். அவள் நைட்டி மெல்லியது, நிலவொளியில் அவள் தோள்களும் கைகளும் ஒரு மென்மையான சிற்பம் போலத் தெரிந்தன. சுபத்ரா ஒரு புல் பரப்பில் நின்று, "கார்த்தி, இங்க வா, புல்லு சாஃப்டா இருக்கு," என்று சொல்லி, அவனை அருகே அழைத்தாள். அவள் சேலை மடிப்புகள் காற்றில் அசைந்து, அவள் இடுப்பை ஒரு கணம் வெளிப்படுத்தின—கார்த்தியின் மனம் ஒரு நொடி தடுமாறியது.

அவன் அருகே சென்று, புல்லில் உட்கார்ந்தான். சுபத்ரா அவன் பக்கத்தில் அமர்ந்தாள், அவள் தோள் அவனை மெல்ல உரசியது. "என்னடா, இப்படி அமைதியா இருக்க?" என்று அவள் கேட்டாள், குரலில் ஒரு கிண்டல். அவள் கை புல்லைத் தடவி, அவன் கையைத் தற்செயலாகத் தொட்டது—ஆனால் அது தற்செயல் இல்லை என்று கார்த்திக்குத் தோன்றியது. "அம்மா, நீங்க ரெண்டு பேரும் என்னை கலாய்க்கறீங்க," என்று அவன் சொல்லி, ஒரு சிரிப்பை மறைத்தான், ஆனால் அவன் உடலில் ஒரு சூடு பரவியது—அவள் வாசனை, புல்லின் ஈரம், நிலவின் மென்மை எல்லாம் கலந்து.

வினிதா எழுந்து, "அக்கா, இவனை பாரு, இன்னும் பயந்துக்கிட்டு உட்கார்ந்திருக்கான்," என்று சொல்லி, கார்த்தியை நோக்கி நடந்தாள். அவள் அவன் முன்னால் நின்று, "எழுந்திரு டா, கொஞ்சம் ஆடலாம்," என்று கேட்டு, அவன் கையைப் பிடித்து இழுத்தாள். அவள் விரல்கள் அவன் மணிக்கட்டைச் சுற்றி, ஒரு மெல்லிய அழுத்தம் கொடுத்தன—கார்த்தியின் இதயம் ஒரு தாளம் தப்பியது. "அத்தை, என்ன ஆடறது?" என்று அவன் சிரித்தான், ஆனால் அவன் கண்கள் அவளை விட்டு நகரவில்லை—அவள் உடல் நிலவொளியில் ஒரு மென்மையான நிழலாக நின்றது.

சுபத்ரா எழுந்து, "வினி, இவனை விடு, இவன் ஆட தெரியாது," என்று சொல்லி, கார்த்தியை ஒரு மெல்லிய கிள்ளு கிள்ளினாள்—அவள் நகங்கள் அவன் இடுப்பைத் தொட்டு, ஒரு சிறு சிலிர்ப்பை உருவாக்கின. "அம்மா!" என்று அவன் சத்தமிட்டு, அவளைத் திருப்பி ஒரு தட்டு தட்டினான்—அவன் கை அவள் தோளை உரசி, ஒரு நொடி அங்கே தங்கியது. சுபத்ரா சிரித்து, "அடேய், தைரியம் வந்துடுச்சு பாரு," என்று சொல்லி, அவனை ஒரு விளையாட்டுப் பார்வை பார்த்தாள். அவள் மூச்சு அவன் முகத்தைத் தொட்டது—சூடாக, மென்மையாக, ஒரு மயக்கத்தை உருவாக்கியது.

வினிதா, "அக்கா, இவனை நாம ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து ஆட்டலாம்," என்று சொல்லி, கார்த்தியை மறுபக்கம் இழுத்தாள். அவள் அவனைச் சுற்றி ஒரு சிறு வட்டமிட்டு, "பிடிச்சு பாரு," என்று சொல்லி, அவனை நோக்கி ஓடினாள். கார்த்தி தடுமாறி, அவளைப் பிடிக்க முயன்றான்—அவன் கைகள் அவள் இடுப்பைத் தொட்டன, மென்மையாக, ஆனால் ஒரு எடையுடன். "அத்தை, நீ வேகமா ஓடற!" என்று அவன் சிரித்தான், ஆனால் அவன் விரல்கள் அவள் நைட்டியை உரசி, ஒரு புது உணர்வை எழுப்பின. வினிதா திரும்பி, "பிடிச்சா பிடி, இல்லைன்னா தோத்துடுவ!" என்று கேட்டு, அவனை ஒரு குறும்பு பார்வை பார்த்தாள்.

சுபத்ரா அருகே வந்து, "வினி, நீ ஆடறது போதும், இவனை எனக்கு கொடு," என்று சொல்லி, கார்த்தியை அவள் பக்கம் இழுத்தாள். அவள் கை அவன் மார்பைத் தொட்டது—ஒரு தற்செயல் போல, ஆனால் அவள் விரல்கள் அங்கே ஒரு கணம் அழுத்தின. "அம்மா, நீயும் ஆடறியா?" என்று கார்த்தி கேட்டான், குரலில் ஒரு விளையாட்டுத் தனம், ஆனால் அவன் உடலில் ஒரு புயல் சுழன்றது. சுபத்ரா, "ஆடலாம் டா, ஆனா உன்னை ஜெயிக்க முடியுமா பாரு," என்று சொல்லி, அவனை ஒரு மெல்லிய தள்ளு தள்ளினாள்—அவள் உடல் அவனை உரசி, ஒரு சூடான நிழலை விட்டுச் சென்றது.

மூவரும் புல்லில் விழுந்து சிரித்தனர். நிலவொளி அவர்களைச் சூழ்ந்து, ஒரு மெல்லிய மாயத்தை உருவாக்கியது. கார்த்தி நடுவில் படுத்திருந்தான்—சுபத்ரா ஒரு பக்கம், வினிதா மறுபக்கம். "என்னடா, உனக்கு நாங்க ரெண்டு பேரும் போதுமா?" என்று வினிதா கேட்டு, அவன் கையை ஒரு மெல்லிய தடவல் தடவினாள்—அவள் விரல்கள் அவன் தோலில் ஒரு பாதை வரைந்தன. கார்த்தி சிரித்து, "அத்தை, நீங்க ரெண்டு பேரும் என்னை மாட்டி விடறீங்க," என்று சொன்னான், ஆனால் அவன் கண்கள் சுபத்ராவைத் தேடின—அவள் சேலை விலகி, அவள் வயிறு நிலவொளியில் மின்னியது.

சுபத்ரா, "மாட்டி விடறது யாரு? நீ தானே இங்க ஆடற," என்று சொல்லி, அவனை ஒரு மெல்லிய கிள்ளு கிள்ளினாள்—அவள் கை அவன் த`இடுப்பைத் தொட்டு, ஒரு சிறு சிலிர்ப்பை உருவாக்கின. "அம்மா, உனக்கு சூடு தாங்க முடியலையா?" என்று கார்த்தி மெதுவாக கேட்டான், குரலில் ஒரு தயக்கம். சுபத்ரா திரும்பி, "ஆமாம் டா, இந்த நிலாவுக்கு என்ன பண்ண முடியும்?" என்று சொல்லி, சேலையை இன்னும் சிறிது விலக்கினாள்—அவள் மென்மையான தோல் ஒளிர்ந்தது, கார்த்தியின் இதயம் ஒரு தாளம் தப்பியது.

வினிதா எழுந்து, "கார்த்தி, உனக்கு தூக்கம் வரலையா?" என்று கேட்டு, அவன் தோளை மெல்லத் தடவினாள்—அவள் விரல்கள் அவன் சட்டையை உரசி, ஒரு மெல்லிய சூட்டை உருவாக்கின. "அத்தை, உன் கை ரொம்ப சாஃப்டா இருக்கு," என்று அவன் முனகினான், குரல் உடைந்து. சுபத்ரா திரும்பி, "என்னடா, அத்தையோட கையை பிடிச்சிருக்கா?" என்று கேட்டு, அவனை ஒரு மெல்லிய தள்ளு தள்ளினாள்—அவள் உடல் அவனை உரசி, ஒரு புது உணர்வை எழுப்பியது.

மூவரும் மீண்டும் சிரித்தனர், ஆனால் அந்த சிரிப்பு ஒரு மெல்லிய பதற்றத்தை மறைத்தது. வினிதா, "அக்கா, இவனை நாம ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து கிண்டல் பண்ணலாம்," என்று சொல்லி, கார்த்தியை ஒரு மெல்லிய தள்ளு தள்ளினாள்—அவள் கைகள் அவன் முதுகைத் தொட்டு, ஒரு சிறு அலை எழுப்பின. சுபத்ரா, "வினி, அவனை விடு, இவன் இன்னும் சின்ன பையன்," என்று சொல்லி, கார்த்தியை நெருங்கி, "ஆனா பாரு, இப்போ தைரியம் வந்துடுச்சு," என்று முனகினாள்—அவள் மூச்சு அவன் கழுத்தைத் தொட்டது, ஒரு மெல்லிய புயல் போல.

கார்த்தி எழுந்து, "நீங்க ரெண்டு பேரும் என்னை விட மாட்டீங்க போல," என்று சொல்லி, வினிதாவை நோக்கி ஓடினான்—அவன் கைகள் அவள் இடுப்பைப் பிடித்து, ஒரு மெல்லிய சிரிப்புடன் அவளைத் தள்ளினான். "அடேய், என்னை விடு!" என்று வினிதா சத்தமிட்டு, அவனைத் திருப்பி ஒரு தட்டு தட்டினாள்—அவள் கை அவன் மார்பை உரசி, ஒரு சூடான நிழலை விட்டுச் சென்றது. சுபத்ரா, "ரெண்டு பேரும் சின்ன பசங்க மாதிரி," என்று சொல்லி, கார்த்தியை ஒரு மெல்லிய இழுப்பு இழுத்தாள்—அவள் உடல் அவனை நெருங்கி, ஒரு மென்மையான அரவணைப்பை உருவாக்கியது.

பின்னர் மூவரும் மீண்டும் புல்லில் படுத்தனர். நிலவு அவர்களை ஒரு வெள்ளி போர்வையால் மூடியது. "என்னடா, உனக்கு நாங்க ரெண்டு பேரும் போதுமா?" என்று வினிதா மீண்டும் கேட்டு, அவன் கையை ஒரு மெல்லிய தடவல் தடவினாள்—அவள் விரல்கள் அவன் தோலில் ஒரு மென்மையான பாதையை வரைந்தன. கார்த்தி, "அத்தை, நீங்க ரெண்டு பேரும் என்னை மயக்கறீங்க," என்று சொல்லி, சுபத்ராவைப் பார்த்தான்—அவள் கண்கள் அவனை ஒரு ஆழமான பார்வையுடன் தொட்டன.

சுபத்ரா மெதுவாக எழுந்து, "மயக்கறது யாரு? நீ தானே இங்க எங்களை ஆட்டற," என்று சொல்லி, அவனை ஒரு மெல்லிய தள்ளு தள்ளினாள்—அவள் கைகள் அவன் தோளைப் பிடித்து, ஒரு மென்மையான அழுத்தம் கொடுத்தன. "அம்மா, நீயும் ஆடறியா?" என்று கார்த்தி கேட்டான், குரலில் ஒரு விளையாட்டுத் தனம், ஆனால் அவன் உடலில் ஒரு புது சூடு பரவியது. சுபத்ரா, "ஆடலாம் டா, ஆனா உன்னை ஜெயிக்க முடியுமா பாரு," என்று சொல்லி, அவனை நெருங்கி, ஒரு மெல்லிய அரவணைப்பில் அவனை இழுத்தாள்—அவள் மூச்சு அவன் முகத்தில் பட்டது, சூடாக, மென்மையாக.

வினிதா, "அக்கா, இவனை நாம ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து ஆடலாம்," என்று சொல்லி, கார்த்தியை மறுபக்கம் இழுத்தாள்—அவள் உடல் அவனை உரசி, ஒரு மெல்லிய சிலிர்ப்பை உருவாக்கியது. "அத்தை, நீங்க ரெண்டு பேரும் என்னை விட மாட்டீங்க போல," என்று கார்த்தி சிரித்தான், ஆனால் அவன் மனதில் ஒரு புயல் சுழன்றது—சுபத்ராவின் அரவணைப்பு ஒரு பக்கம், வினிதாவின் தொடுதல் மறுபக்கம். மூவரும் ஒரு மெல்லிய நடனத்தில் இணைந்தனர்—நிலவொளியில், அவர்களின் சிரிப்பும், தொடுதலும், பார்வைகளும் ஒரு மென்மையான மயக்கத்தை உருவாக்கின.

இரவு முழுமையாக ஆழ்ந்தது. தோட்டத்தில் அந்த விளையாட்டு ஒரு நிழலாக நின்றது—சிரிப்பும், அரவணைப்பும், மெல்லிய சூடும் கலந்து. கார்த்தியின் மனதில் ஒரு புது உணர்வு—அது என்னவென்று அவனால் சொல்ல முடியவில்லை, ஆனால் அது அவனை விடவில்லை.

-